μελετη ιζηματογενων ∆ιεργασιων και τεκτονικων ∆ομων στον κορινθι

Υποθαλάσσια Ρήγµατα Κορινθιακού κόλπουΑπό πλευράς σεισµικής στρωµατογραφίας, η σεισµική φάση Α ερµηνεύεται ως το σεισµικόυπόβαθρο της περιοχής µελέτης και στα νότια περιθώρια του κόλπου, αποδίδεται στα άνω Πλειοκαινικά– κάτω Πλειστοκαινικά ιζήµατα τα οποία γέµισαν αρχικά την Κορινθιακή τάφρο και είναι αντίστοιχα τωνιζηµάτων που έχουν αποκαλυφθεί στη χέρσο κατά µήκος του νοτίου περιθωρίου του κόλπου. Η σεισµικήφάση Β, θεωρείται ότι αποτελεί τις ιζηµατογενείς φάσεις που γεµίζουν έως και σήµερα την λεκάνη(αβυσσική πεδιάδα) του Κορινθιακού κόλπου. Πρόκειται συνεπώς για καλά στρωµένα ιζήµαταηµιπελαγικής και τουρβιδιτικής ιζηµατογένεσης, τα οποία εναλλάσσονται µε αποθέσεις βαρυτικών ροώνµάζας (mass flow deposits). Η σεισµική φάση Β κάθεται ασύµφωνα πάνω από την σεισµική φάση Α. Ησεισµική φάση Γ, ερµηνεύεται ως ένα σύνολο από αποθέσεις κρηπίδας και ιζήµατα προελαύνουσας(prograding slope) πλαγιάς, τα οποία χωρίζονται από τη σεισµική φάση Α µε µια γωνιώδη ασυµφωνία. Ηερµηνεία αυτή που προτείνεται είναι σύµφωνη τόσο µε τα αποτελέσµατα των Heezen et al. (1966) καθώςκαι µε τις ερµηνείες που έχουν προταθεί από προηγούµενους ερευνητές (Brooks & Ferentinos 1984;Ferentinos et al. 1988; Higgs 1988; Papatheodorou & Ferentinos 1993).Συνολικά χαρτογραφήθηκαν 104 υποθαλάσσια ρήγµατα κατά µήκος του Κορινθιακού κόλπου (εικ.4.2). Τα υποθαλάσσια αυτά ρήγµατα έχουν αντίστοιχα µήκη και µπορούν να θεωρηθούν συγκρίσιµα µετα ρήγµατα που έχουν χαρτογραφηθεί στο χερσαίο τµήµα της Κορινθιακής τάφρου (Jackson et al. 1982a;Doutsos & Poulimenos 1992; Dart et al. 1994; Roberts & Koukouvelas, 1996; Koukouvelas et al. 1999;Morewood & Roberts, 1999, 2001; Goldsworthy & Jackson 2001). Τα περισσότερα από τα υποθαλάσσιαρήγµατα διευθύνονται παράλληλα προς τον άξονα της τάφρου διαµορφώνοντας το βόρειο και νότιοπεριθώριο της λεκάνης του Κορινθιακού κόλπου. Τα ρήγµατα κατά µήκος του βόρειου περιθωρίου έχουνκλίση προς το νότο, ενώ τα ρήγµατα του νότιου περιθωρίου κλίνουν προς το βορρά.Τα χαρτογραφηµένα ρήγµατα έχουν διαχωριστεί σε κύρια και δευτερεύοντα ρήγµατα. Ως κύριαρήγµατα θεωρούνται ρήγµατα τα οποία κόβουν τις Πλειο-Πλειστοκαινικές αποθέσεις του πρώτουσταδίου της ταφρογένεσης. Η µετατόπιση των Πλειο-Πλειστοκαινικών ιζηµάτων που γέµισαν αρχικά τηντάφρο είχε σαν αποτέλεσµα τη δηµιουργία χώρου για την απόθεση των νεότερων ιζηµάτων. Τα κύριααυτά ρήγµατα αναπτύσσονται κατά µήκος του βόρειου και νότιου περιθωρίου της λεκάνης στο όριοµεταξύ της βάσης και του άνω τµήµατος της πλαγιάς και χαρακτηρίζονται από κατακόρυφο άλµα τηςτάξης των εκατοντάδων µέτρων. Συνήθως τα κύρια ρήγµατα σχηµατίζουν µεγάλου ύψους πρανή καιφέρνουν σε επαφή τις σεισµικές φάσεις Α και Β. Όλα τα υπόλοιπα χαρτογραφηµένα ρήγµαταχαρακτηρίζονται και αναφέρονται ως δευτερεύοντα.Πέρα από τη διάκριση σε κύρια και δευτερεύοντα ρήγµατα, έγινε προσπάθεια να αναγνωριστούν ταενεργά (στη διάρκεια του τεταρτογενούς) ρήγµατα. Η αναγνώριση των ενεργών ρηγµάτων βασίστηκεαφενός στα χαρακτηριστικά των ρηγµάτων στις σεισµικές τοµές (π.χ. συνιζηµατογενή ρηγµάτα,µετατόπιση ολοκαινικών οριζόντων), αφετέρου στη συσχέτιση των ρηγµάτων µε κατακόρυφες κινήσειςτων ακτών του Κορινθιακού κόλπου, όπως αυτές προκύπτον από τη µελέτη της υπάρχουσαςβιβλιογραφίας.35