© 2012 | amberTXT / BIS ISBN 978-605-88807-7-1

This Catalogue is published by BIS/Body-Process Arts Association. 

Produced in the context of the Exhibiton “Commons Tense / Müşterekler Zamanı” 

New Media Arts from Turkey, realised 15–30 September 2012 in Den Haag / NL, 

in cooperation with TodaysArt Festival, in frame of the celebration programm TRNL400 – 

400 Years of diplomatic relations between Turkey and Nederlands – 

and realised with the support of Ministery of Foreign Affairs of Turkey. / 

Bu Katalog bir BIS/Beden İşlemsel Sanatlar Derneği yayınıdır. 

“Commons Tense / Müşterekler Zamanı” Türkiyeden yeni medya sanatı adı altında 

15–30 Eylül 2012 tarihleri arası Den Haag (Lahey)’da, TodaysArt Festivali işbirliği ile 

Hollanda ile Türkiyenin diplomatik iliskilerinin 400. yılı kutlamaları çerçevesinde kurulan 

TC. Dışişleri Bakanlığı, Kültür Fonu desteğiyle gerçekleştirilen sergi kapsamında yayınlanmıştır. / 

© 2012 | amberTXT / BIS 

ISBN: 978-605-88807-7-1

COMMONS TENSE 

COMMONS TIJD 

MÜSTEREKLER ZAMANI 

New Media Arts from Turkey 

Nieuwe Media Arts uit Turkije 

Türkiyeden yeni medya sanatı 

Proje Küratörleri / Project Curators: 

Ekmel Ertan / Fatih Aydogdu 

Program : 

Sergi / Exhibition : 15–30 Eylül / September 

Electriciteitsfabriek / Den Haag / TodaysArt Festival 

Electriciteitsfabriek : De Constant Rebecqueplein 20, 2518 RA Den Haag 

Açılış kokteyli / Opening : 15 Eylül / September 

Workshop / Atölye : 15–16 Eylül / September 

Kamusal Alan için Sanat Atölyesi / Public-Art Workshop : 17–19 Eylül / September 

Seminer ve Sanatçı Tanıtımları / Seminar & Artist Presentations : 16 Eylül / September

Imprint / Impressum / Künye 

Commons Tense / Commons Tijd/ Müşterekler Zamanı 

editors / Editoren / Editörler: 

Fatih AYDOĞDU, Ekmel ERTAN 

publisher / Uitgever / Yayımcı: 

BİS (Body-Process Art Association) 

translations / vertaalwerk / çeviriler: 

Nafiz Akşehİrlİoğlu, Zeynep GÜNDÜZ, Ezgi ARIDURU, Ekmel ERTAN, Fatih Aydoğdu 

graphic design / grafisch ontwerp / grafik tasarım: 

Fatih AYDOĞDU 

photos / fotos / fotoğraflar: 

© by the Artists / © door de kunstenaars / © sanatçılar 

ISBN: 

978-605-88807-7-1 

repro, print, binding / repro, afdrukken, binden / kalıp, baskı, cilt: 

Teknik Basım Matbaacılık 

Keyap Ticaret Merkezi 

Bostancı Yolu Cad., F1 Blok No :93 

Y.Dudullu / İstanbul 

tel.: +90 216 508 20 20 

fax: +90 216 508 20 45 

www.teknikbasim.com 

organization / organisatie / organizasyon: 

BİS / amberPlatform 

Türkgücü Caddesi No:3A Tophane 

34425 Beyoğlu İstanbul 

tel. & fax: +90 212 243 22 04 

www.amberplatform.org 

coordination / coördinatie / koordinasyon: 

Özlem Alkış, Fatih AYDOĞDU, Ekmel ERTAN, Zeynep GÜNDÜZ 

office / bureau / ofis: 

Çiğdem ZEYTİN 

Glyph Generation Infrastructure: 

Cem Sina Çetİn 

© 2012

COMMONS TENSE 

COMMONS TIJD 

MÜSTEREKLER ZAMANI 

Artists / Artiesten / Sanatçılar 

Bager AKBAY 

Özlem ALKIŞ 

Sedef AYDOĞAN & Özgün KILIÇ 


Mehmet ERKÖK 

Ekmel ERTAN 

Osman KOÇ 

Nagehan KURALI & Selin ÖZÇELİK 

Ebru KURBAK 

Ali MİHARBİ 

Ahmet Sertaç ÖZTÜRK 

Onur SÖNMEZ & Jaak KAEVATS 

Candaş ŞİŞMAN 

organisation & realisation / organisatie & realisatie / organizasyon ve realizasyon: 

Danielle BOELLING / Natasja van der Horst /Olof VAN WINDEN (TodaysART, Den Haag NL) 

Özlem ALKIŞ / Fatih AYDOĞDU / Ekmel ERTAN / Zeynep GÜNDÜZ (amberPLATFORM, Istanbul TR)

a project of | een project van | Proje sahibi 

BEDEN-İŞLEMSEL SANATLAR DERNEĞİ 

BODY-PROCESS ARTS ASSOCIATION 

in cooperation of | in samenwerking met | Proje ortağı 

in frame of | in frame van | Proje çerçevesi

11–13 

There is no right & no wrong 

Geen goed of fout 

Ne doğru var ne de yanlış 

INDEX 

Olof van Winden 

14–21 

24–32 

34–42 

Commons Tense | New Media Arts from Turkey 

Commons Tijd | Nieuwe Media Arts uit Turkije 

Müşterekler Zamanı| Türkiyeden yeni medya sanatı 

Ekmel Ertan & Fatih Aydoğdu 

Common Times | Cultural exchange between Holland & Turkey 

Gezamenlijke Tijden | Culturele uitwisseling Holland & Turkije 

Müşterek Zamanlar | Hollanda ile Türkiye arasında kültür alıŞveriŞi 

Deniz Erbaş 

Transversal | Commons Tense & antihegemonial tactics 

Transversale | Commons Tense & anti-overheersende tactieken 

Transversal | Müşterekler Zamanı ve hegemonya karŞıtı taktikler 

Fatih Aydoğdu 

44–49 

52–69 

72–99 

Nettachmental Art from Turkey 

Nettachmental Kunst uit Turkije 

Türkiye’den B(ağ)sal Sanat 

Commons Tense | New Media Arts from Turkey 

Commons Tijd | Nieuwe Media Arts uit Turkije 

Müşterekler Zamanı | Türkiyeden yeni medya sanatı 

Artists & Works | Exhibition Concepts 

Artiesten & Werken | Tentoonstelling Concepts 

Sanatçılar ve işleri | Sergi Konsept Metinleri 

Ebru Yetişkin 

Ekmel Ertan 

102–111 

Biographies | Artists, Authors 

Biografieën | Artiesten, auteurs 

Biyografiler | Sanatçılar, Yazarlar 

9

N 

W 

S 

O


There is no right & no wrong 

As part of the TodaysArt Festival 2012 in The Hague in September and October, the 

exhibition ‘Commons Tense’ will open at the Elektriciteitsfabriek, showcasing work 

from new media artists from Turkey. ‘Commons Tense’ is part of the ‘amber Arts 

and Technology Festival and Conference’, to be held in November 2012 in Istanbul, 

themed ‘Paratactic Commons’. As its departure point, ‘Commons Tense’ uses the 

urgent need to reclaim the public ownership of the commons. 

Realized in collaboration with TodaysArt, the works presented at the exhibition 

will offer various interpretations of this theme. The co-events, which consist of two 

workshops, artist presentations, and a seminar, will be held parallel to the exhibition. 

The exhibition will take place within the framework of NLTR400, celebrating 

400 years of diplomatic relations between Turkey and the Netherlands. 

‘Paratactic Commons’ is an exciting and adventurous theme which reflects on urgent 

and actual topics in our society. Own initiatives in public space, co-creation, and 

redefining ownership of common objects and spaces are topics that are vital to harnessing 

and further developing the creative potential of cities. These tools respond 

to both the needs derived from the ambitions of policy makers and municipalities, 

as well as the needs derived from urges towards societal transitions. Through the 

activities around these topics, hosted by the ‘amber Arts and Technology Festival 

and Conference’, I am looking forward to activating and inspiring outcomes. 

Today, there are many forms of expression, many media we can use, many different 

information flows. The speed at which we now consume information is unprecedented. 

We pick anything we like from the potpourri that is at our fingertips 

at every moment of the day. So what really matters in this enormous amount of 

content? How do we determine what is important? The only guiding principle in 

selection of content is our emotions. There is no right and wrong, no comparisons 

with what has gone before, or what is yet to come. All that matters is whether things 

resonate with you touch your emotions. We ‘like’ countless things that touch us, 

we ‘heart’ and ‘share’ each other’s discoveries, we build up an immense reservoir 

of inspirational bits of information. From it, we construct our identity, we fuel our 

dreams, we stimulate our imagination. We draw experiences to us, in search of inspiration 

and dreams. Over time, we have become more and more adept at collecting 

information, sucking it up at an unprecedented rate. What it all leads to, no one 

knows. But it is exciting to be a part of it, because it might lead to an epiphany, to 

new dreams, to new paradigms. 

Olof van Winden is director of TodaysArt Festival and Curator of Seoul International Media Arts Biennale 

(Media City Seoul 2012) 

11


Geen goed of fout 

Als onderdeel van TodaysArt Festival 2012, dat in september en oktober wordt 

gehouden in Den Haag, opent ‘Commons Tense’ in de Elektriciteitsfabriek; een 

tentoonstelling met werken van nieuwe mediakunstenaars uit Turkije. ‘Common 

Tense’ is onderdeel het ‘amber Arts and Technology Festival and Conference’, dat 

in november 2012 in Istanbul wordt gehouden, en het thema ‘Paratactic Commons’ 

draagt. Het richt zich op de dringende noodzaak om publiek eigendom van gemeenschapsbezit 

terug te winnen. De werken in de tentoonstelling bieden interpretaties 

op dit thema. Ook vinden parallel aan de tentoonstelling evenementen 

plaats, bestaande uit twee workshops, kunstenaarspresentaties en een seminar. 

De tentoonstelling vindt plaats in het kader van NLTR400, waarin 400 jaar diplomatieke 

relaties tussen Nederland en Turkije wordt gevierd. 

'Paratactic Commons' is een spannend en avontuurlijk thema dat reflecteert op urgente 

en actuele thema's in onze samenleving. Eigen initiatieven in de openbare 

ruimte, co-creatie, en het herdefiniëren van het eigendom van de gemeenschappelijke 

objecten en ruimtes, zijn onderwerpen die van vitaal belang zijn voor het 

gebruik en de verdere ontwikkeling van het creatieve potentieel van steden. Deze 

middelen beantwoorden aan zowel de behoeften die voortkomen uit de ambities 

van beleidsmakers en gemeenten, evenals aan de behoefte naar maatschappelijke 

verschuivingen. Ik ben benieuwd naar de activerende en inspirerende resultaten 

van de activiteiten rond deze thema’s. 

Vandaag de dag zijn er vele vormen van expressie, uiteenlopende media die we 

kunnen gebruiken, veel verschillende informatiestromen. De snelheid waarmee 

we tegenwoordig informatie consumeren is ongekend. Wij halen alles wat we leuk 

vinden uit de potpourri die bij de hand is, op elk moment van de dag. Maar wat 

doet er nog echt toe, in deze enorme hoeveelheid aan informatie? Hoe bepalen we 

wat belangrijk is? De enige leidraad bij dit principe van selectie is onze emotie. Er 

is geen goed of fout, geen vergelijkingen met wat ooit is geweest, of wat nog moet 

komen. Het enige dat telt is of de dingen resoneren, je emoties raken. We ‘liken’ 

talloze dingen die ons raken, we delen elkaars ontdekkingen, en bouwen een immens 

reservoir van inspirerende stukjes informatie. Daaruit construeren we onze 

identiteit, voeden we onze dromen, stimuleren we onze verbeelding. We dragen 

ervaringen bij ons, op zoek naar inspiratie en dromen. Na verloop van tijd zijn we 

uitgegroeid tot meer en meer bedreven in het verzamelen van informatie, zuigen 

het op in een ongekend tempo. Waar het allemaal toe zal leiden, weet niemand. 

Maar het is spannend om een deel van te zijn, omdat het zou kunnen leiden tot een 

openbaring, tot nieuwe dromen, en nieuwe paradigma's. 

Olof van Winden is directeur van TodaysArt Festival & Curator van Seoul International Media Arts Biënnale 

(Media City Seoul 2012) 

12


Ne doğru var, ne de yanlış 

Lahey’de Eylül ve Ekim aylarında gerçekleştirilen “TodaysArt Festivali 2012” kapsamında 

Elektriciteitsfabriek’de yeralan “Commons Tense / MüŞterekler Zamanı” sergisi 

Türkiye’den yeni medya sanatçılarının çalışmalarından oluŞuyor. “MüŞterekler 

Zamanı” Kasım 2012 de İstanbulda “Parataktik MüŞterekler” temasıyla gerçekleştirilecek 

“amber Sanat ve Teknoloji Festivali ve Konferansı’nın” bir altteması. “MüŞterekler 

Zamanı” çıkış noktası olarak kamu mülkiyeti olan müştereklerimizin geri 

iadesinin aciliyet ve gerekliliğini vurguluyor. TodaysArt işbirliği ile hayata geçirilen 

sergide sunulan eserler, bu temanın farklı yorumlarını işliyorlar. Sergiye paralel 

olarak, iki atölye çalışması ve sanatçı sunumlarından oluşan ortak etkinlikler de 

yapılıyor. Sergi Türkiye ve Hollanda arasındaki diplomatik ilişkilerin 400 yılının 

kutlandığı, “NLTR400” programı çerçevesinde gerçekleşiyor. 

“Paratactic Commons / Parataktik MüŞterekler” toplumumuzdaki acil ve güncel bir konuyu 

irdeleyen, heyecan verici ve cesur bir tema. Kamusal alandaki sivil insiyatifler, 

ortak yaratım, ortak nesne ve mekanların aidiyetlerinin yeniden tanımlanması, şehirlerin 

yaratıcı potansiyelini kullanmak ve geliştirmek adına önemli ve hayati konular. 

Bu araçlar gerek yerel politikada belirleyici yaklaşım ve istemlerden, gerekse halkın 

sosyal ihtiyaçlarından yola çıkarak toplumsal bir değişimin gerekliliğini irdelemekte. 

“Amber Sanat ve Teknoloji Festivali ve Konferansı” tarafından sunulan bu konu çerçevesinde 

ortaya çıkacak ilham verici sonuç ve aktiviteleri sabırsızlıkla bekliyorum. 

Günümüzde kullanabileceğimiz çok çeşitli ifade biçimleri, muhtelif medya ve bilgi akışı 

mevcut. Bugün bilgi tüketmekte eriştiğimiz sürat emsalsizdir. Günün akışı içinde, sürekli 

parmaklarımızın ucuna potpuri olarak gelen herşeyi heran kabulleniriz. Peki bu 

muazzam miktardaki bilgiyığını içerisinde, bizim için içerik olarak gerçekten önemli 

olanları hangileridir? Bunu nasıl belirleriz? Bu seçimde izini sürebileceğimiz yegane çizgi 

duygularımızdır. Ne doğru vardır, ne yanlış, ne de önce olanla, sonra olacak olan arasında 

bir karşılaştırma yapmak mümkündür. Bütün mesele sizin duygu ve dokunuşlarınız 

üzerinden birşeylerin rezonansta olup olmadığındadır. Hergün, bizi duygulandıran 

birçok seyi ‘like’ ediyoruz, karşılıklı yaptığımız keşifleri ‘seviyor’ ve ‘paylaşıyor’, ilham 

verici ‘bit’ ve ‘enformasyonlar’dan muazzam bir rezervuar oluşturuyoruz. Buradan kimliklerimizi 

kuruyor, fantazilerimizi dolduruyor, hayal gücümüzü tetikliyoruz. Hayal ve 

ilhamlarımızın izini sürerken birçok yeni deneyim ediniyoruz. Zamanla, bilgi toplamakta 

giderek ustalaşarak, bilgi özümsemekte emsalsiz bir hıza ulaşıyoruz. 

Bu yolun varacağı noktayı hiçbirimiz bilmiyor olsak da, bunun bir parçası olmak heyecan 

verici, çünkü bu durum yeni oluşumlara, yeni paradigma ve hayallere ulaşmamıza 

önayak olabilir. 

Olof van Winden TodaysArt Festivali’nin direktörü ve Seoul Uluslararası Media Sanatı Biennalinin (Media 

City Seoul 2012) küratörüdür. 

13

EN NL TR 

Commons Tense 

Commons Tijd 

Müşterekler Zamanı 

New Media Arts from Turkey 


Türkiye’den yeni medya sanatı 

“Commons Tense” exhibits 

the works of new 

media artists from Turkey. 

Being a sub-theme 

of amberPlatform’s 2012 

theme entitled “Paratactic 

Commons”. Commons 

Tense points out 

that it is now time to talk 

within a new category 

that embeds the Commons 

in. 

“Commons Tense” vertoont 

werken van mediakunstenaars 

uit Turkije. 

Als subthema van 

amberPlatform’s thema 

voor 2012 met de titel 

“Paratactic 

wijst Commons Tense op 

de noodzaak om binnen 

de mediakunst te praten 

over een nieuwe categorie 

waarin ‘de Commons’ 

is verwerkt. 

“Müşterekler Zamanı” 

Türkiye’de yeni medya 

alanında çalışan sanatçıların 

eserlerini sunuyor. 

amberPlatform’un 2012 

teması “Parataktik Müşterekler” 

temasının bir 

Commons”, 

alt teması olarak, “Müşterekler 

Zamanı”, şimdi 

Müşterekleri dahil eden 

yeni bir dilsel kategori 

kullanmanın zamanının 

geldiğine vurgu yapıyor. 

The decade that followed 

9/11 witnessed a radical 

regression of communal 

energies, forcing us to 

live strictly in individual 

spheres; the fear and control 

society in the guise of a war 

on terror, the tendency of 

nation-states to impose their 

ideological agendas onto 

everyone and everything 

under their control and the 

conflicts and collaborations 

of a global consumerist 

economy that urges the 

rapid privatization of public 

goods have all taken a toll 

on the common values of 

human societies around the 

Globe. The commons that 

we need to regain entail a 

broad spectrum. 

In het decennium dat volgde 

na 9/11 vond er een radicale 

afname van gemeenschappelijke 

energie plaats die ons 

er toe dwong uitsluitend in 

individuele domeinen te leven. 

De angst- en controle in 

de samenleving in de vorm 

van terrorismebestrijding, de 

tendens van staten om hun 

ideologische agenda’s op te 

leggen aan alles en iedereen 

onder hun bevel en de conflicten 

en samenwerkingen 

van een globale consumptieeconomie 

die aandringt op 

een versnelde privatisering 

van publieke voorzieningen: 

deze zaken hebben 

allemaal hun weerslag gehad 

op de gemeenschappelijke 

waarden van menselijke 

9/11 sonrası “terörle mücadele” 

adı altında dayatılan 

korku ve kontrol toplumunun, 

herşeyi kendi ideolojisine 

bağlama eğilimindeki 

ulus-devletin ve her ölçekte, 

her şeyin özelleştirilmesini 

teşvik eden global tüketim 

ekonomisinin işbirlikleri 

ve çatışmaları arasında bireysel 

özgürlüklerimizi ve 

müştereklerimizi hızla kaybederek 

daralan bireysel 

atmosferlerimizde yaşamak 

zorunda bırakıldık. Müşterekler 

olarak sahip çıkmak 

zorunda olduğumuz değerler, 

doğal kaynaklarımızın 

özelleştirilerek ya da ortak 

hayati çıkarlarımız göz ardı 

edilerek sorgusuzca ve sorumsuzca 

kullanılmasının 

14

Ekmel Ertan & Fatih Aydoğdu 

They range from ecological 

unbalances, which result 

from the privatization of 

natural resources, to the ‘de 

facto’ privatization of judicial 

systems, which has led 

to the degradation of a justice 

that is common to all. 

Meanwhile, the ever-popularizing 

digital media, beginning 

with the Internet 

itself as a common resource, 

has been a major source of 

inspiration in revitalizing 

the idea of the commons. 

More specifically, the capacities 

offered by new media 

have helped to re-understand 

that information is 

a “common” as well as the 

right to access information. 

Can digital commons be 

an alternative platform to 

launch a political thought 

whose main aim is sharing, 

transparency, and freedom 

to access information? What 

can we learn from free software’s, 

copyleft movements, 

peer-2-peer systems, the 

logic of open source, and 

creative commons? Could 

the digital-commons help 

samenlevingen wereldwijd. 

De commons die we moeten 

herwinnen bestrijken een 

breed scala. Deze commons 

variëren van ecologische 

onevenwichtigheden die 

voortvloeien uit de privatisering 

van natuurlijke bronnen 

tot de feitelijke privatisering 

van juridische systemen die 

tot een afname van gemeenschappelijke 

gerechtigheid 

hebben geleid. 

Ondertussen is de digitale 

media, constant in populariteit 

toenemend, en het internet 

als gemeenschappelijke 

hulpbron op zich, een belangrijke 

bron van inspiratie voor 

het doen herleven van het 

concept van commons. Specifieker, 

de mogelijkheden die 

de nieuwe media bieden, hebben 

geholpen in het herdefiniëren 

van informatie als een 

“common”, net als het recht op 

toegang tot informatie. 

Kunnen digitale commons als 

alternatief platform dienen 

voor een politiek gedachtegoed 

dat zich toespitst op delen, 

transparantie en vrijheid 

van informatie? Wat zijn de 

sonucunda ekolojik dengelerin 

bozulmasından, 

adalet sisteminin ‘de facto’ 

olarak özelleştirilmesiyle 

insanlığın ortak değerlerini 

savunmak yerine özel çıkarların 

ve resmi ideolojinin 

emrine verilmesine kadar 

geniş bir yelpazeye yayılıyor. 

Öte yandan da yeni medya 

yeniden müştereklerimizin 

farkına varmamızın ve 

hararetle sahiplenişimizin 

esin kaynağı oldu. Yeni 

medyanın olanakları içerisinde 

bilginin herkese ve 

hepimize ait vazgeçilemez 

varlığımız olduğunu ve bilgiye 

erişim hakkımızın kutsallığını, 

sınırsız ve özgürce 

iletişim ve kendini ifade 

etme hakkımızı, adım adım 

elimizden alınan kamusal 

alanı yeni medyada yeniden 

yaratarak dayanışmanın ve 

paylaşmanın gücünü yeniden 

keşfettik, hatırladık. 

Dijital Müşterekler ana fikri 

açıklık, paylaşım ve özgürlük 

olan bir politik sistemin hayata 

geçirilebilmesi için alternatif 

bir platform olabilir mi? 

15

for the creation of another 

form of economy and ecology? 

Could humans share 

their common resources 

rather than exploit them? 

What kind of paratactic artistic 

strategies could digital 

commons consist of? 

Realized in collaboration 

with TodaysArt Festival in 

Den Haag, the artworks presented 

at the exhibition will 

offer various interpretations 

of the theme. The co-events, 

which consist of two workshops, 

artist’s presentations, 

and a seminar, will be held 

parallel to the exhibition. 

One of the workshops focuses 

on art in public spaces 

and is a collaborative workshop 

among Turkish and 

Dutch artists. The second 

workshop targets younger 

public with the aim to practice 

new media in a handson 

manner. 

Considering the frame of the 

exhibition that is entitled 

“400 years of Diplomatic 

Relations Between Turkey 

and The Netherlands”, it is 

a typical expectation that 

the exhibition will be set in 

a national or geographical 

context. Which artists are 

invited, what is the coverage 

of the exhibition and are 

the artists truly representing 

the context. We ignored 

all those questions. This 

exhibition does not represent 

any national or geographical 

values, although 

lessen die we kunnen leren 

van gratis software, copyleftbewegingen, 

peer-2-peer netwerken, 

de logica van open 

source en creative commons? 

Kunnen de digitale commons 

dienen als hulpmiddelen bij 

het ontstaan van een andere 

vormen van economie en 

ecologie? Kan de mens zijn gemeenschappelijke 

hulpbronnen 

delen in plaats van deze 

te exploiteren? Uit welke paratactische 

artistieke strategieen 

kunnen digitale commons 

bestaan? 

De gepresenteerde kunstwerken 

op de tentoonstelling, gerealiseerd 

in samenwerking 

met het TodaysArt Festival 

in Den Haag, zullen verschillende 

interpretaties van het 

thema tonen. De randprogrammering, 

bestaande uit 

twee workshops, presentaties 

door kunstenaars en een seminar, 

vindt parallel plaats aan 

de tentoonstelling. Een van de 

workshops richt zich op kunst 

in publieke ruimte en is een 

collaboratieve workshop tussen 

Turkse en Nederlandse 

kunstenaars. De tweede workshop 

richt zich op een jonger 

publiek met het doel om nieuwe 

media praktijkgericht te gebruiken. 

Gezien het kader van 

de tentoonstelling, getiteld 

“400 years of Diplomatic Relations 

Between Turkey and The 

Netherlands”, is de verwachting 

dat de tentoonstelling 

zich afspeelt in de nationaleen 

geografische context, met 

vragen als: welke artiesten 

Free Softwareler’den, copyleft 

hareketinden, peer-2-peer 

sistemlerden, open source / 

open knowledge mantığından, 

creative common’lardan 

bu bağlamda neler öğrenebiliriz? 

Commons (Müşterekler) 

başka bir ekonomi, başka 

bir ekoloji için olası bir temel 

oluşturmakta kullanılabilir 

mi? İnsanlar, kaynakları sömürmek 

yerine paylaşmak 

yetisine hala sahipler mi? Bu 

bağlamda oluşturulabilecek 

parataktik sanat stratejileri 

neler olabilir? 

TodaysArt Festival işbirliği 

ile gerçekleştirilen 

sergideki eserler temanın 

farklı açılımlarını sunuyor. 

Sergiye paralel olarak iki 

atölye çalışması, sanatçı sunumları 

ve Türkiye’de yeni 

medya sanatı üzerine bir 

seminerden oluşan yan etkinlikler 

gerçekleştirilecek. 

Atölyelerden ilki kamusal 

alanda sanata odaklanan, 

Türkiye’li ve Hollanda’lı 

sanatçıların işbirliğiyle 

gerçekleştirecekleri bir çalışma 

diğeri ise yeni medya 

pratiğini geliştirmeye yönelik 

gençleri hedefleyen bir 

atölye olacak. 

Türkiye ve Hollandanın diplomatik 

iliskilerinin 400. Yılını 

kutladığı bir çerçevede 

Türkiye’den Yeni Medya 

Sanatı” alt başlığıyla açılan 

bir sergiden, ilk bakışta 

ulusal ya da coğrafya 

bağlamına oturan bir sergi 

beklentisi olacaktır. Sanatçı 

16

it naturally may have the 

traces of them. All the artists 

and curators talk on behalf 

of themselves. What is 

important for us is to raise a 

collaborative voice that emphasizes 

the importance of 

the commons today, against 

anything that classifies and 

separates. 

The creation process of the 

artworks in this exhibition 

was based on collaboration, 

comparing the usual way 

that curatorial exhibitions 

follow. Curators invited 

the artists to work together 

for an exhibition entitled 

“Commons Tense” under the 

theme “Paratactic Commons”, 

which is the theme 

for amberFestival 2012. 

Artists and curators came 

together every two weeks to 

discuss the possible expansions 

of the theme. These 

meetings formed a fruitful 

and creative as well collaborative 

working frame in line 

with the title “Commons 

Tense”. 

These meetings took place 

in amberPlatform with the 

participation of artists who 

lives in İstanbul in person 

and others who live abroad 

through online connection. 

Artists discussed about their 

works made comments to 

each others’ and proposed 

solution in some cases. After 

a while meetings were 

stopped, artists started production 

in their atelier. 

worden uitgenodigd, wat is 

het bereik van de tentoonstelling 

en vertegenwoordigen de 

kunstenaars daadwerkelijk 

de context? Al deze vragen 

hebben we genegeerd. Deze 

tentoonstelling vertegenwoordigt 

geen nationale of geografische 

waarden, ondanks dat 

hier toch sporen van zichtbaar 

zullen zijn. Alle kunstenaars 

en curatoren spreken namens 

zichzelf. Wat voor ons belangrijk 

is, is om een collaboratief 

geluid te laten horen dat de nadruk 

legt op het belang van de 

commons vandaag de dag, tegenover 

alles dat classificeert 

en opdeelt. 

Het creatieve proces van de 

kunstwerken in de tentoonstelling 

was gebaseerd op samenwerking, 

en week af van 

de gebruikelijke methoden 

voor het maken van tentoonstellingen. 

Curators nodigden 

de kunstenaars namelijk uit 

om samen te werken aan een 

tentoonstelling met de naam 

“Commons Tense”, binnen het 

thema “Paratactic Commons”, 

dat ook als thema dienst voor 

amberFestival 2012. Kunstenaars 

en curators kwamen om 

de week samen om mogelijke 

uitbreidingen van het thema 

te bespreken. 

Deze tentoonstelling bestaat 

uit nieuwe werken van geselecteerde 

kunstenaars die zich 

in of rondom het amberPlatform 

netwerk bevinden. We 

hebben getracht diversiteit 

aan te brengen in de selectie 

olarak kimlerin davet edildiği 

ya da edilmediği, nasıl 

bir kapsayıcılığı olduğu, ya 

da seçilmiş sanatçıların/ 

işlerin gerçekten bu bağlamı 

yeterince temsil edip 

etmedikleri soruları akla 

gelecektir. Biz bu çerçevede 

sınıflayan ve ayrıştıran 

herhangi bir bağlamdan 

kaçınarak, projeyi iki ülke 

arasında bir işbirliği bazında 

değerlendirdik ve konu 

olarak sadece bu iki ülkeyi 

değil, küresel bağlamda 

da zamanımızın nabzını 

tutan, sistemsel ve yapısal 

olarak önemli gördüğümüz 

bir konu üzerine eğilmeyi 

yeğledik. 

Bu sergideki eserlerin üretimi 

de alışılagelmis küratoryal 

sergilerden daha 

farklı gelişti. Aynı zamanda 

amber’12 festivali içinde 

öngördügümüz “commons 

/ müşterekler” temasının 

dinamiği ile de doğrudan 

ilintili olarak, küratörler ve 

sanatçılar konu etrafında 

birlikte çalışarak sergiyi 

ortaya çıkardılar. Onbeş 

günde bir yapılan toplantılarla 

tema tartışıldı çeşitli 

açılımlarının ve bunların 

sanatsal ifadelerinin ne 

olabileceği araştırıldı. Yurtdışında 

yaşayan sanatçıların 

çevrimiçi katılımıyla 

amberPlatform’da gerçekleşen 

bu toplantılar, herkes 

için “Müşterekler Zamanı” 

başlığına uyan verimli 

bir ortak çalışma süreci 

oluşturdu. Tüm sanatçılar 

17

This exhibition consists of 

new works of selected artists 

who are in or around 

amberPlatform community. 

We tried to create diversity 

with the selection of the 

artists. The age group is differing 

from 20s to late 40s, 

which means almost three 

generation of artists are presenting 

in this exhibition 

but on the other hand they 

all belong to so called new 

media generation. Some are 

internationally established 

researchers and artists in 

the field and some are in the 

beginning of their career. 

We also wanted to make 

less known or younger artist 

visible beside the ones 

already in the international 

art circuits. We believe this 

creates a good sampling for 

the visitor as well. 

The works in this exhibition 

are various in relation to 

the theme; some are more 

direct some are more metaphorical… 

How can we talk 

in Commons Tense? Artists 

answer this question with 

utilizing different concepts 

and tools from a wide range 

of possibilities opened up by 

the question itself. 

Ebru Kurbak created a data 

catcher net which is an actual 

Faraday Cage, pointing 

out the electromagnetic 

environment that we are 

surrounded with which is 

(in) the public space, but 

carries coded and private in- 

van de kunstenaars. De leeftijd 

van de kunstenaars varieert 

van in de 20 tot achterin 

de 40, wat betekent dat bijna 

drie generaties aan kunstenaars 

zich presenteren in de 

tentoonstelling, maar aan 

de andere kant behoren ze 

allemaal tot de zogenoemde 

nieuwe media generatie. 

Sommigen van hen zijn internationaal 

gerenommeerde 

onderzoekers en kunstenaars 

in het werkveld en anderen 

staan aan het begin van hun 

carrière. We wilden ook minder 

bekende of jonge kunstenaars 

zichtbaar maken naast 

degenen die al bekend zijn in 

het internationale kunstcircuit. 

We denken dat dit een 

helder overzicht aan het publiek 

geeft. 

De werken binnen de tentoonstelling 

verhouden zich 

op verschillende wijzen tot 

het thema; sommigen zijn 

direct gerelateerd en anderen 

zijn metaforisch. Hoe kunnen 

we spreken in “Commons Tense”? 

Kunstenaars beantwoorden 

deze vraag door middel 

van het inzetten van verschillende 

concepten en middelen 

uit een grote hoeveelheid mogelijkheden 

die ontstaan door 

het stellen van de vraag zelf. 

Ebru Kurbak maakte een 

data-vangnet in de vorm van 

de Kooi van Faraday die aantoont 

dat het elektro-magnetische 

veld waarin we ons begeven 

(in) de publieke ruimte 

is, maar ondertussen geco- 

konuya kendi yaklaşımını 

saptadı, bir birine önerileriyle 

yardımcı oldu, çözüm 

üretti. Bir süre sonra toplantılar 

kesildi, sanatçılar 

işlerini üretmek için atölyelerine 

çekildiler. 

Bu sergi amberPlatform 

çevresinden davet ettiğimiz, 

daha önce de birlikte çalıştığımız 

sanatçıların yeni 

işlerinden oluşuyor. Sanatçıların 

seçimiyle de geniş 

bir çeşitlilik yaratmaya çalıştık. 

Yaş grubu 20’lerden 

40’lara kadar değişirken, 

serginin neredesye 3-jenerasyona 

- ama eninde sonunda 

aslında hepsi yeni 

medya jenerasyonuna ait 

sanatçıların işlerini içermesi 

anlamına geliyor. Bazıları 

uluslararası alanda tanınan 

araştırmacı ve sanatçılar 

iken bir kısmı henüz sanatçı 

olarak kariyerinin başında. 

Bir yandan da hali hazırda 

uluslararası sanat çevrelerinde 

dolaşımda olan sanatçıların 

yanında az bilinen, 

genç sanatçıları da görünür 

kılmak istedik. İnanıyoruz 

ki bu seçim izleyiciler 

için de ilginç bir çeşitlilik 

sağlayacak. 

Bu sergide göreceğiniz 

eserler çok geniş bir perspektife 

yayılarak tema ile 

ilişkileniyor. Bu ilişkilenme 

bazılarında daha doğrudan 

bazılarında daha dolaylı. 

Müşterekler zamanında 

nasıl konuşabiliriz? Sanatçılar 

bu soruya, sorunun 

18

formation; how complicated 

the state of commons became 

with the extension of 

new media! Common-itchy 

carries a lot of references 

to the cultural background 

of the artists environment; 

Ahmet Sertaç Öztürk takes 

itch, which has a wide range 

of connotations in Turkish, 

and creates a common tool/ 

station to agitate new associations 

to the word. Violation 

by Özlem Alkış, brings 

the most common values of 

humanity into attention and 

denotes the Globe wide tragedy 

of Human Rights. Özgün 

Kılıç and Sedef Aydoğan 

deal with the most common 

state of mind: forgetting. 

They take Viktor Mayer 

Schönberger’s statement 

and converge the digital and 

physical in the exhibition 

space in a highly abstract 

manner. 

To further elaborate on the 

parent theme “Paratactic 

Commons” guests can visit 

amber’12 Arts and Technology 

Festival and Conference, 

to be held in November 2012 

in Istanbul. amber’12 will 

host numerous international 

artists and researchers 

with their works around 

the theme. It will question 

whether ‘the commons’ can 

function as a counter-tactic 

to address a diversity of issues 

such as, the ecological 

system, social inequalities, 

ethnic conflicts, poverty 

and other problems created 

deerde en private informatie 

bevat; het benadrukt eens te 

meer hoe gecompliceerd het 

concept ‘commons’ is geworden 

sinds de introductie van 

nieuwe media. Common-itchy 

bevat een hoop verbindingen 

met de culturele achtergrond 

van de kunstenaars; Ahmet 

Sertaç Öztürk neemt het 

woord ‘itch’, dat veel connotaties 

heeft in het Turks, en 

creëert een ‘common’ hulpmiddel/werkstation 

dat aanzet 

tot nieuwe associaties van 

het woord zelf. Violation door 

Özlem Alkış brengt de gedeelde 

waarden van de mens onder 

de aandacht en verwijst 

naar de wereldwijde tragedie 

met betrekking tot het schenden 

van de Mensenrechten. 

Özgün Kılıç en Sedef Aydoğan 

behandelen de meest voorkomende 

geestestoestand; het 

vergeten. Ze nemen Schönberger’s 

uitspraak en mengen het 

digitale met het fysieke in de 

tentoonstellingruimte op een 

uiterst abstracte wijze. 

Degenen die geïnteresseerd 

zijn in het overkoepelende 

thema “Paratactic Commons” 

kunnen ook amber’12 Arts 

and Technology Festival and 

Conference bezoeken, in 

november 2012 in Istanbul. 

Bij amber’12 zal een aantal 

internationale kunstenaars 

en researchers hun werk 

rondom het thema presenteren. 

Besproken wordt of ‘de 

commons’ zouden werken om 

diverse vraagstukken aan te 

pakken, zoals het ecologische 

araladığı geniş olasılıklar 

dünyasından, farklı kavram 

ve araçları kullanarak cevap 

veriyorlar. 

Ebru Kurbak aslında bir 

Faraday Kafesi olan kepçe 

ile kamusal alan(da) olan 

ama şifrelenmiş ve kişisel 

bilgi taşıyan elektromanyetik 

çevremize işaret 

ediyor. Yeni medyanın da 

eklemlenmesiyle müştereklerin 

durumu ne kadar karmaşıklaştı! 

Toplu-kaşıma 

sanatçıyı çevreleyen kültürel 

geriplana çok güçlü 

referanslar taşıyor. Ahmet 

Sertaç Öztürk Türkçede çok 

fazla çağrışımı olan kaşınma 

meselesini alıp yarattığı 

toplu kaşınma istasyonları 

ile sözcüğe yeni çağrışımlar 

ekliyor. İhlal’le Özlem 

Alkış insanlığın en büyük 

müştereği olan insan haklarını 

ele alıp, pratikteki 

küresel trajediyi vurguluyor. 

Özgün Kılıç ve Sedef 

Aydoğan aklın en müşterek 

hali, unutmak ile uğraşıyor. 

Schönberger’in tezini alıp 

tamamen soyut bir düzlemde 

sergi alanında dijital ile 

fiziksel olanı içiçe geçiriyor. 

Parataktik Müşterekler temasını 

daha fazla izlemek 

isteyen izleyiciler 9-18 

Kasım 2012 tarihlerinde 

İstanbul’da gerçekleşecek 

olan amber’12 Sanat 

ve Teknoloji Festivali ve 

Konferansını ziyaret edebilirler. 

Amber’12 tema etrafında 

çok sayıda sanatçı 

19

y the hegemony of global 

capitalism and privatization. 

Since 2007 amberplatform 

operates within the field of 

new media in various ways: 

it organizes an annual international 

festival and conference 

on arts and technology, 

it fosters research and 

production, and it works on 

building a network of new 

media artists, by which it 

fosters intercultural dialogue 

and artistic exchange. 

amberplatform is supported 

by BIS (Body-Process Arts 

Association). 

For more information visit: 


Acknowledgment 

For creating the commons that 

we have been sharing with 

the people of The Netherlands, 

which made this exhibition 

possible as a consequence of 

previous collaborations, we 

like to thank all the actors of the 

400 years, who established the 

Diplomatic Relations Between 

Turkey and The Netherlands. 

We like to thank to all the artists 

that we worked together for 

their invaluable effort and collaboration. 

We like to thank TodaysArt 

Festival for their collaboration 

in this event. Without Todays- 

Arts’s generous help and coop- 

systeem, sociale ongelijkheid, 

etnische conflicten, armoede 

en andere problemen die worden 

veroorzaakt door de overheersing 

van kapitalisme en 

privatisering. 

Sinds 2007 werkt amberPlatform 

op verschillende wijzen 

in het veld van nieuwe media; 

het organiseert een jaarlijks 

internationaal festival en 

conferentie gericht op kunst 

en technologie, het stimuleert 

onderzoek en productie en 

het werkt aan een netwerk 

van mediakunst, waardoor 

het interculturele dialoog en 

artistieke uitwisseling bevordert. 

amberPlatform wordt 

gesteund door BIS (Body-Process 

Arts Association). Voor 

meer informatie; 


Erkenning 

Voor het creëren van de commons 

die we delen met het 

Nederlandse volk, de commons 

die deze tentoonstelling 

mede mogelijk maakten 

als gevolg van eerdere 

samenwerking, willen we 

graag alle partijen bedanken 

die gedurende 400 jaar 

aan diplomatieke banden 

tussen Turkije en Nederland 

hebben gewerkt. 

We willen alle kunstenaars 

waar we mee samenwerkten 

bedanken voor hun waardevolle 

inspanning en medewerking. 

ve araştırmacıyı işleri ile 

ağırlıyor olacak. Amber’12 

müştereklerin ekolojiden 

sosyal eşitsizliğe, etnik çatışmalardan 

yoksulluğa ve geç 

kapitalizmin yarattığı diğer 

problemlere ve özelleştirmeye 

doğrudan bir karşı taktik 

olarak kullanılıp kullanılamayacağını 

sorgulayacak. 

2007’den beri amberPlatform 

yeni medya alanında farklı 

perspektiflerle çalışıyor. Sanat 

ve Teknoloji kesişiminde 

yıllık bir festival ve konferans 

düzenliyor. Araştırma ve üretimi 

destekliyor. Yeni medya 

kültürler arası diyaloğu ve 

sanatsal değiştokuşu arttıracak 

bir ağ oluşturmak için 

uğraşıyor. amberPlatform bir 

BİS projesidir. 

Daha fazla bilgi için: 


Teşekkürler 

İnşa ettikleri karşılıklı ilişkilerin 

devamı olarak bu sergiyi 

olanaklı kılan müşterekleri 

yarattıkları için 400 yıldır Türkiye 

ile Hollanda arasındaki 

diplomatik ilişkilerin gelişmesine 

katkıda bulunan herkese 

teşekkür ederiz. 

Eşsiz çabaları ve projeye angaje 

katılımları için birlikte 

çalıştığımız tüm sanatçılara 


TodaysArt Festivaline desteği 

için çok teşekkür ederiz. 

20

eration this exhibition would 

not be managed with such 

a smooth operation. We are 

happy to know and work with 

TodaysArt and looking forward 

to continue with the new 

opportunities of collaboration. 

The Netherlands is most mentioned 

country in amberFestival 

catalogs due to the artistic 

collaborations that we executed, 

artists and researchers we 

hosted during the amberFestivals 

and amberConferences. 

Of course this was possible 

with the attitude of the Consulate 

of The Netherlands, 

İstanbul. We like to use this 

chance to thank all the cultural 

attaches and their teams 

with whom we have worked 

since 2007. 

We like to thank Ministry of 

Foreign Affairs of Turkish 

Republic who financially supported 

this exhibition. We like 

to thank to Turkish Embassy 

in The Hague, without their 

cooperation and the well functioning 

platform they created, 

this exhibition would not be 

possible. 

We like to thank “SAHA” 

(Foundation to Support Contemporary 

Art) for their kind 

support for the Production of 

the Artworks. 

Finally we like to thank all 

guests who shares our excitement 

on talking in a new paradigm 

best can be defined in 

Commons Tense. 

We willen het TodaysArt 

Festival bedanken voor hun 

aandeel in dit evenement. 

Zonder de hulp en medewerking 

van TodaysArt was deze 

tentoonstelling niet zo makkelijk 

totstandgekomen. We 

zijn verheugd over de banden 

met het festival en kijken uit 

naar verdere samenwerking. 

Nederland is het meest genoemde 

land in de catalogussen 

van amberFestival door 

de artistieke samenwerkingen 

die we hebben uitgevoerd 

en de kunstenaars en onderzoekers 

die we ontvingen gedurende 

de amberFestivals 

en amberConferences. Dit is 

mede mogelijk gemaakt door 

de steun van het Nederlandse 

Consulaat in Istanbul. We willen 

deze kans aangrijpen om 

alle culturele attaches en hun 

teams met wie we hebben gewerkt 

sinds 2007 te bedanken. 

We willen graag het Turkse 

Ministerie van Buitenlandse 

Zaken bedanken, die ons financieel 

ondersteunden voor 

deze tentoonstelling. We willen 

de Turkse Ambassade in 

Den Haag bedanken. Zonder 

hun medewerking en het 

goed functionerende platform 

dat zij hebben opgezet 

zou deze tentoonstelling niet 

mogelijk zijn geweest. 

Tot slot bedanken we alle 

bezoekers die ons enthousiasme 

delen in het praten 

over een nieuw paradigma: 

Commons Tense. 

TodaysArt Festivalinin cö-mert 

desteği ve işbirliği olmasaydı 

bu sergi mümkün olamazdı. 

TodaysArt’la tanıştığımız ve 

birlikte çalışma fırsatı bulduğumuz 

için çok mutluyuz ve yeni 

işbirliği olanakları için heyecanla 

fırsat kolluyoruz. 

Hollanda, bugüne kadar birlikte 

çalıştığımız sanatçılar, 

amberFestival ve amberKonferans’larda 

ağırladığımız araştırmacı 

ve sanatçılar açısından, 

amberFestival kataloglarında 

adı en çok geçen ülke oldu. Elbette 

bu ilişkilerin kurulması 

İstanbul Hollanda Konsolosluğunun 

desteği ile mümkün 

oldu. Bu şansı fırsat bilerek, kurulduğumuz 

günden bu yana 

birlikte çalıştığımız tüm kültür 

ateşelerine ve iş arkadaşlarına 

teşekkür etmek isteriz. 

Bu sergiyi finansal olarak 

destekleyen T.C. Dış İşleri 

Bakanlığına ve sağladıkları 

işbirliği zemini ve yürüttükleri 

ortak çalışma için Lahey Türk 

Büyükelçiliğine teşekkür ederiz. 

Projemize, sanatçı işlerinin 

üretimi bağlamında yaptıkları 

değerli yardımları için “SAHA” 

Derneğine (Çağdaş Sanatı 

Destekleme Girişimi) çok 


Son olarak en iyi Müşterekler 

Zamanı ile ifade edilebilecek 

yeni bir paradigma üzerinden 

konuşmak konusunda bizimle 

aynı heyecanı duyan tüm 

izleyicilerimize sonsuz teşekkür 

ederiz. 

21

22 Northkorea / Southkorea, “marked territories”; Ali Miharbi

Common Times 

About the cultural relationships 

between Holland & Turkey 

Deniz Erbaş 

Art trade between Holland and Turkey, although not centuries old like 

their diplomatic relations, has followed an abundant and prolific progression. 

Art from Turkey was presented to the Dutch audiences first in 

1948, in Amsterdam. National Exhibition of Turkish Art, comprised of 50 

modernist painters from Turkey, presented a rendition of the parallels 

drawn between the identity of the nation state and the production of 

modern art within the context of diplomatic relations of the time. 

The era of world exhibitions where the 

centre received the communities and 

cultures from the periphery, expired 

simultaneously with the collapse of 

the first, second and third world orders 

and apprehension. Demolition of the 

Berlin wall, end of the bipolar world 

order, advances in the communication 

technologies built the circumstances 

for a postmodern global world. Now a 

“global” world was articulated, and for 

the first time in history, a network system 

span with social interactions having 

the potential to embrace all communities 

was spreading fast around 

the world. [1] In the last thirty years, 

optimistic or pessimistic, positive and 

negative many theories were developed 

on the political, social, cultural 

and artistic impacts of this global age. 

Considering the impacts of globalization 

on the artistic field these outcomes 

are detectable: 

▸ Spread of the biennial system and 

western art institutions to non-western 

geographies and the spatial extension 

of social interaction patterns of these 

institutions, 

▸ Increase in the mobility of artists, curators 

and art specialists around the 

world, 

▸ Creation of global communication 

networks, 

▸ Emergence of a global work and art 

[1] 

For more details on “global society”: SHAW Martin, Global Society and International Relations, Cambridge, 

Polity Press, 1994. 

24

market downgrading national borders, 

▸ Increase in the number of non-western 

artists and curators in exhibitions 

and artistic events and the popularity 

of a new global exhibition trend 

These impacts of globalization on the 

artistic field have been criticized as 

much as being idealized. For example, 

according to Marc Sheps the distinction 

between western and non-western 

was soon to be history since the centerperiphery 

paradigm is interchanged 

with a global network where different 

art centers can interact on a non-hierarchical 

platform, thanks to an environment 

of “global dialogue” created 

by new media and new art practices. [2] 

Whereas according to Christian 

Kravagna, the increase in the visibility 

of non-western art is not solely a 

product of a world redefined by postglobal 

discourse, but also a reflection 

of ethno-boom and exoticism trends, 

continuing to fuel the orientalist perceptions 

of the west. [3] According to 

Olu Oguibe, on the other hand, the 

new global culture game provided neither 

equal visibility nor easier access. 

Terms of inclusion reproduced similar 

hegemonic codes, and the conditions 

to include non-western artists in this 

game without emphasizing their ethnic 

or identity backgrounds were not 

provided. [4] 

Contemporary art production from 

Turkey integrated into this system simultaneously 

with the non-western. 

The increase in curiosity and interest 

in the West towards its own east, primarily 

due to the demolition of The 

Berlin Wall, led to a discovery of the 

contemporary face of Turkey. 

Contemporary art from Turkey once 

again met Dutch audiences under 

these circumstances, 45 years after 

the first exhibition in 1948. The exhibition 

from 1993 titled “A foreigner = 

A traveler” held in Stedelijk Museum 

in the city of Shiedam, Holland was 

curated by Vasıf Kortun and included 

the works of Vahap Avşar, Gülsün 

Karamustafa, Hale Tenger, H.Alptekin/ 

M.Morris, Bedri Baykam and Mehmet 

İleri. 

Vasıf Kortun’s text from the catalogue 

opened with a manifest on the zeitgeist 

of the time: 

“The exhibition offers neither an exotic 

taste, nor conforms to predispositions, 

but it may nevertheless give certain 

clues regarding where the works come 

from. The works offer neither a fluent 

international reading, nor display ‘fantasy-mythological’ 

roots. Away from provincialism 

and outside imagined centers, 

they are hybrid and abreast. What they 

share is a common distance to the crisis 

of equivalence of cultural synchronicity 

and liberal internationalism.” [5] 

[2] 

SCHEPS, Marc, Kunstwelten im Dialog. In: Marc Scheps, Yilmaz Dziewor and Barbara Thiemann (eds.), 

Kunstwelten im Dialog – von Gauguin zur globalen Gegenwart. Köln 1999, pg. 16-20. 

[3] 

KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst.In: 

Christoph Tannert and Ute Tischler (eds.), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis. Berlin 2004, 

pg.101-104. 

[4] 

OGUIBE, Olu, The Culture Game. Minneapolis – London 2004. 

[5] 

http://anibellek.org/en/?p=480 

25

The second project in Holland to undertake 

contemporary art from Turkey 

took a different route: Inclining to reproduce 

similarities instead of differences, 

the cultural exchange program 

and exhibition “Between the Waterfronts” 

was realized in 2002 with the 

theme “sea that binds cities and people.” 

The exhibition, which brought 

together 19 artists from two harbor 

cities Rotterdam and Istanbul, was the 

most extensive event on contemporary 

art from Turkey to take place in Holland 

and aimed at exhibiting a sample 

of the most competent contemporary 

works from Istanbul. [6] 

Now, once again ten years later, contemporary 

art from Turkey revisits Holland 

through celebrations for the 400th 

year of diplomatic relations between 

Turkey and Holland. Glancing at the 

exhibitions, festivals and various art 

events realized since the ‘90s, their 

common ground appears to be implementing 

different strategies to accomplish 

tendencies and approaches 

reproducing the contemporary image 

of Turkey, reflecting its current reality, 

clashing existing stereotypical images 

of and prejudices against Turkey with 

the current reality, building dialogue 

and understanding between the two 

communities and cultures through art. 

The exhibition “Commons Tense” also 

chose to take a new perspective to this 

subject. New media, technology and 

communication mediums, the essential 

components of the global reality 

mentioned above, determine the daily 

lives of people as well as social and 

cultural constructs of communities, 

and with this power, converge and 

crossbreed different geopolitical fields, 

geographies and cultures as never 

before. Information, produced and 

spread around the world by communication 

networks constitute a common 

ground to contemplate and produce on 

relation, interaction and crossbreeding 

between cultures. Thus, instead of the 

paradigm of national representation 

of Turkey in the West with its contemporary 

art production, which has been 

long problematized within the dualisms 

of east-west, center-periphery, 

advanced-behind, a new perspective 

emphasizing common knowledge and 

communications is welcomed. 

[6] 

Erdemci, Fulya, “Between the Waterfront” catalogue text, pg. 12–15 

26

Gezamenlijke Tijden 

Over de culturele relaties 

tussen Nederland en Turkije 

Deniz Erbaş 

Kunsthandel tussen Nederland en Turkije, hoewel niet eeuwenoud zoals 

hun diplomatieke betrekkingen, heeft een overvloedige en vruchtbare 

vooruitgang geboekt. Kunst uit Turkije werd voor het eerst aan een Nederlands 

publiek gepresenteerd in 1948 in Amsterdam. De Nationale Tentoonstelling 

van Turkse kunst, waaraan vijftig modernistische schilders 

uit Turkije deelnamen, presenteerde een weergave van de parallellen 

tussen de identiteit van de natiestaat en de productie van de moderne 

kunst in het kader van de diplomatieke betrekkingen van die tijd. 

Het einde van het tijdperk van de 

wereldtentoonstellingen, waarin het 

centrum de gemeenschappen en culturen 

uit de periferie ontving, viel samen 

met de ineenstorting van de eerste, 

tweede en derde wereld orders. 

De val van de Berlijnse muur, het 

einde van de bipolaire wereldorde en 

de vooruitgang van de communicatietechnologie 

creëerden het klimaat 

voor een postmoderne mondiale wereld. 

Nu een "globale" wereld was gearticuleerd, 

ontstond voor het eerst 

in de geschiedenis een netwerksysteem 

van sociale relaties die het potentieel 

had alle gemeenschappen 

te omhelzen, en die snel werd verspreidt 

over de hele wereld. [1] In de 

afgelopen dertig jaar werden veel 

- positieve en negatieve - theorieën 

ontwikkeld over de politieke, sociale, 

culturele en artistieke gevolgen van 

dit mondiale tijdperk. Van de impact 

van de globalisering op artistiek gebied 

zijn de volgende effecten waarneembaar: 

▸ Verspreiding van het biënnale-systeem 

en aandacht van westerse kunstinstellingen 

aan niet-westerse regio's 

en de ruimtelijke uitbreiding van de 

sociale interactiepatronen van deze 

instellingen, 

▸ Toename van de mobiliteit van kunstenaars, 

curatoren en kunstspecialisten 

over de hele wereld, 

▸ Ontstaan van wereldwijde communicatienetwerken, 

[1] 

Voor meer informatie over de "global society": SHAW Martin, Global Society en Internationale Betrekkingen, 

Cambridge, Polity Press, 1994. 

27

▸ Opkomst van een wereldwijd werk 

en kunstmarkt en het vervagen van 

nationale grenzen, 

▸ Toename van het aantal niet-westerse 

kunstenaars en curatoren in tentoonstellingen 

en artistieke evenementen, 

en de populariteit van een nieuwe wereldwijde 

tentoonstellingstrend 

De effecten van de globalisering op het 

artistieke veld zijn zowel bekritiseerd 

als geïdealiseerd. Volgens Marc Sheps 

bijvoorbeeld, zal het onderscheid 

tussen westerse en niet-westerse al 

snel tot het verleden behoren, omdat 

het centrum-periferie paradigma is 

verwisseld voor een wereldwijd netwerk 

waar verschillende kunstcentra 

kunnen communiceren op een nonhiërarchisch 

platform, dankzij een 

omgeving van “wereldwijde dialoog” 

gecreëerd door nieuwe media en nieuwe 

kunstpraktijken. [2] 

Volgens Christian Kravagna is de toename 

van de zichtbaarheid van nietwesterse 

kunst niet alleen een product 

van een wereld die is geherdefinieerd 

door een post-globaal discours, maar 

ook een weerspiegeling van een ‘ethno-boom’ 

en exotisme trends, die de 

oriëntalistische perceptie van het 

westen blijven voeden. [3] 

Volgens Olu Oguibe anderzijds, zorgde 

het nieuwe globale cultuur-spel niet 

voor een grotere zichtbaarheid of eenvoudigere 

toegang. Termen van insluiting 

reproduceerden soortgelijke hegemonische 

codes, en de voorwaarden 

om niet-westerse kunstenaars aan het 

spel toe te voegen, waren dat er geen 

nadruk mocht worden gelegd op hun 

etnische achtergrond of identiteit. [4] 

Hedendaagse kunstproductie uit 

Turkije integreerde in dit systeem 

gelijktijdig met de niet-westerse. De 

toename van de nieuwsgierigheid en 

interesse in het Westen in de richting 

van zijn eigen oosten, voornamelijk 

als gevolg van de val van de Berlijnse 

muur, leidde tot een ontdekking van 

de hedendaagse blik op Turkije. 

Hedendaagse kunst uit Turkije werd 

45 jaar na de eerste tentoonstelling in 

1948 opnieuw onder deze omstandigheden 

aan het Nederlandse publiek 

getoond. De tentoonstelling “A foreigner 

= A traveler” die in 1993 werd 

gehouden in het Stedelijk Museum 

Schiedam, was samengesteld door Vasif 

Kortun en omvatte de werken van 

Vahap Avşar, Gülsün Karamustafa, 

Hale Tenger, H.Alptekin / M.Morris, 

Bedri Baykam en Mehmet Ileri. 

De catalogustekst van Vasif Kortun 

opent met een manifest over de toenmalige 

tijdgeest: 

“De tentoonstelling biedt noch een exotische 

smaak en bevestigt evenmin 

[2] 

Scheps, Marc, Kunstwelten im Dialog. In: Marc Scheps, Yilmaz Dziewor en Barbara Thiemann (red.), 

Kunstwelten im Dialog - von Gauguin zur Gegenwart globalen. Köln 1999, pg. 16-20. 

[3] 

KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst. 

In: Christoph Tannert en Ute Tischler (red.), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis. Berlijn 2004, 

pg.101-104. 

[4] 

Oguibe, Olu, The Culture Game. Minneapolis - Londen 2004. 

[5] 


28

vooroordelen, maar kan toch bepaalde 

aanwijzingen geven over waar de werken 

vandaan komen. De werken bieden 

geen vluchtige internationale lezing, en 

tonen evenmin 'fantasy-mythologische' 

wortels. Weg van provincialisme en 

buiten ingebeelde centra, zijn ze hybride 

en op de hoogte. Wat de werken delen 

is een gepaste afstand tot de crisis 

van de gelijkwaardigheid van culturele 

synchroniciteit en liberale internationalisme.” 

[5] 

Het tweede project in Nederland om 

hedendaagse kunst uit Turkije te tonen, 

nam een andere route: met het 

doel overeenkomsten in plaats van 

verschillen te laten zien, werd het 

cultureel uitwisselingsprogramma 

en de tentoonstelling “Tussen de Waterfronts” 

in 2002 gerealiseerd, met 

als thema “zee die steden en mensen 

bindt.” De tentoonstelling, waaraan 

werd deelgenomen door 19 kunstenaars 

uit de twee havensteden Rotterdam 

en Istanbul, was een uitgebreid 

evenement om hedendaagse kunst uit 

Turkije in Nederland te tonen en om 

een voorproefje van de beste hedendaagse 

werken uit Istanbul te geven. [6] 

Nu, wederom tien jaar later, is hedendaagse 

kunst uit Turkije weer in Nederland 

te zien, in het kader van de 

vieringen voor 400 jaar diplomatieke 

betrekkingen tussen Turkije en Nederland. 

Met het oog op de verschillende 

tentoonstellingen, festivals en diverse 

kunstevenementen die sinds de jaren 

'90 worden gerealiseerd, lijken deze 

allen verschillende strategieën te gebruiken 

om het hedendaagse imago 

van Turkije neer te zetten, en daarbij 

zowel de huidige realiteit, als botsende 

bestaande stereotiepe beelden en 

vooroordelen te tonen. Door middel 

van kunst wordt bijgedragen aan de 

dialoog en het begrip tussen de twee 

gemeenschappen en culturen. 

De tentoonstelling “Commons Tense” 

kiest ook voor een nieuw perspectief 

op dit onderwerp. Nieuwe media, 

technologie en communicatie 

media, de essentiële onderdelen van 

de globale werkelijkheid die hierboven 

wordt genoemd, bepalen zowel 

het dagelijks leven van mensen als 

sociale en culturele constructies van 

gemeenschappen. Met deze kracht 

ontstaan kruisverbanden tussen 

verschillende geopolitieke gebieden, 

regio's en culturen als nooit tevoren. 

Informatie, geproduceerd en 

verspreid over de hele wereld door 

communicatienetwerken, vormt een 

gemeenschappelijke basis om na 

te denken over de relatie, interactie 

en kruising tussen culturen. De 

nationale representatie van Turkije 

in het Westen is al lange tijd onder 

de aandacht gebracht. In plaats van 

de inmiddels bekende dualistische 

benadering van oost-west, centrumperiferie, 

geavanceerde-achter, wordt 

nu een nieuw perspectief op gemeenschappelijke 

kennis en communicatie 

verwelkomd. 

[6] 

Erdemci, Fulya, "Between the Waterfront" catalogustekst, pag. 12-15 

29

Müşterek Zamanlar 

Türkiye ve Hollanda arasındaki 

kültürel alış veriş üzerine 

Deniz Erbaş 

Türkiye ile Hollanda arasındaki sanat alışverişi, diplomatik ilişkiler 

gibi yüzyıllara yayılmasa da 20. yüzyıl boyunca verimli ve üretken bir 

süreç izledi. Türkiye’den sanat üretimi ilk kez 1948’de Amsterdam’da 

Hollandalı izleyicilerin beğenisine sunuldu. Farklı kuşak ve eğilimlerden 

50 Türkiyeli modernist ressamın katıldığı Türk Sanatı Ulusal Sergisi, ulus 

devlet kimliğiyle, modern sanat üretimi arasında kurulan paralelliğin, o 

dönemdeki diplomatik ilişkiler bağlamındaki bir temsilini sunuyordu. 

Merkezin, çevre toplum ve kültürleri 

ağırladığı bu dünya sergileri dönemi, 

birinci, ikinci ve üçüncü dünya paradigmasının 

çökmesiyle eşzamanlı 

olarak tarihe karıştı. Berlin duvarının 

yıkılması, kutuplu dünya düzeninin 

sonu ve iletişim teknolojilerindeki 

gelişmeler, postmodern global dünya 

paradigmasının koşullarını inşa etti. 

Artık “küresel” bir dünyadan söz ediliyor, 

insanlık tarihinde ilk kez tüm 

toplumları kapsama potansiyeli olan 

sosyal ilişkilerden örülü bir ağ sistemi 

dünyaya hızla yayılıyordu. [1] 

Bu küresel çağın siyasi, sosyal, kültürel 

ve sanatsal alanlar üzerindeki etkileri 

hakkında iyimser ya da kötümser, 

olumlu ya da olumsuz birçok teori 

geliştirildi son otuz yıl içerisinde. 

Küreselleşmenin sanat alanı üzerindeki 

etkilerine gelince, geriye dönüp 

baktığımızda şu olgular tespit edilebiliyor: 

▸ Bienal sisteminin ve batılı sanat kurumlarının 

batı dışı coğrafyalara yayılması 

ve bu yapıların sosyal ilişki 

kalıplarının mekansal olarak genişlemesi, 

▸ Sanatçı, küratör ve sanat uzmanlarının 

dünya üzerindeki hareketliliğinin 

artması, 

▸ Küresel iletişim ağlarının oluşması, 

▸ Ulusal sınırları gerileten bir küresel 

çalışma ve sanat pazarının doğması, 

[1] 

“global society / küresel toplum” hakkında daha fazla bilgi için: SHAW Martin, Global Society and International 

Relations, Cambridge, Polity Press, 1994. 

30

▸ Sergi ve sanat etkinliklerinde batılı 

olmayan sanatçı ve küratörlerin sayısının 

giderek artması ve yeni bir küresel 

sergi eğiliminin popülerleşmesi 

Küreselleşmenin sanat alanı üzerindeki 

bu etkilerini idealleştirenler kadar 

eleştirenler de oldu. Örneğin Marc 

Sheps’e göre yeni medya ve yeni sanat 

pratiklerinin ürettiği bir “küresel diyalog” 

ortamı sayesinde merkez-çeper 

paradigmasının yerini, farklı sanat 

merkezlerinin hiyerarşik olmayan bir 

düzlemde diyaloga geçebildiği küresel 

ağın almasıyla, yakında batı ve batı-dışı 

ayrımı tarihe karışabilecekti. [2] 

Oysa Christian Kravagna’ya göre, batı-dışı 

sanatın görünürlüğündeki artış 

sadece küreselleşme sonrası söylemlerin 

yeniden yapılandırdığı bir 

dünyanın değil, batının oryantalist 

algısını beslemeye devam eden etnoboom 

ve ekzotizm modasının da bir 

yansımasıydı. [3] 

Olu Oguibe’e göre ise yeni küresel 

kültür oyunu ne eşit bir görünürlük 

sağladı ne de kaloy erişim. Dahil olma 

koşulları, öncekine benzer hegemonik 

kuralları yeniden üretti ve batı 

dışından gelen sanatçının etnik ya da 

kimlik kökeni vurgulanmaksızın bu 

oyuna katılmasının koşulları oluşturulamadı. 

[4] 

Türkiye’nin çağdaş sanat üretimi de 

bu sisteme, batı dışıyla eşzamanlı 

olarak dahil oldu. Öncelikle Berlin 

duvarının yıkılmasıyla batı’nın doğusuna 

karşı merak ve ilgisindeki artış, 

Türkiye’nin de güncel yüzünün keşfedilmesine 

yol açtı. 

Türkiye çağdaş sanatı, 1948 deki sergiden 

45 yıl sonra tekrar Hollanda’lı 

izleyicilerle bu koşullarda buluşacaktı. 

1993 yılında Vasıf Kortun’un 

küratörlüğünde Hollanda’nın Shiedam 

şehrinde Stedelijk Museum’da 

gerçekleştirilen “A foreigner=A traveller” 

sergisine, Vahap Avşar, Gülsün 

Karamustafa, Hale Tenger, H.Alptekin/ 

M.Morris, Bedri Baykam ve Mehmet 

İleri katılmıştı. Vasıf Kortun’un, katalog 

metni zamanın ruhuna dair bir 

manifestoyla açılıyordu: 

“Bu sergi egzotik bir tad sunmakla ya 

da geldiği yerin tarihiyle ilgili edinilmiş 

bilgileri doğrulamakla menkul 

değildir, ancak, o yerle ilgili ipuçları 

verebilir. İşler hemen tanınıp arşivlenecek 

bir enternasyonal çizgiye 

oturmaz, yerelci fantazi-kökenlerini 

yeniden sunmaz ancak sanatın başka 

yerlerdeki duruşlarını da bilen, 

kendiliğinden melez bir durum alır. 

İşlerindeki ortak faktör, kültürel eşzamanlılığın 

aynılık krizinin, liberal 

enternasyonalizmin dışında kalmasıdır.” 

[5] 

[2] 

SCHEPS, Marc, Kunstwelten im Dialog (Sanat dünyaları diyalogda). Marc Scheps, Yilmaz Dziewor ve 

Barbara Thiemann (editörler), Kunstwelten im Dialog – von Gauguin zur globalen Gegenwart (Sanat 

dünyaları diyalogda – Gauguin’den küresel günümüze). Köln 1999, pg. 16-20. 

[3] 

KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst 

(Transkültürel bakıŞlar. AvrupadıŞı sanatın sunum problemleri). Christoph Tannert ve Ute Tischler 

(editörler), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis (Küratoryal pratik için elkitabı). Berlin 2004, 

sayfa: 101-104. 

[4] 

OGUIBE, Olu, The Culture Game (Kültür Oyunu). Minneapolis – London 2004. 

[5] 


31

Hollanda’da Türkiye’den çağdaş sanatı 

içeren ikinci proje ise farklı bir 

yolu izleyerek, farklılık yerine ortaklık 

temasıyla “kent ve insanları birbirine 

bağlayan deniz” temasıyla 2002 

yılında gerçekleştirilen “Rıhtımlar 

Arasında (Between the Woterfronts)” 

kültürel değişim programı ve sergisiydi. 

İki rıhtım kenti Rotterdam ve 

İstanbul’dan sanatçıları bir araya getiren 

sergi, Türkiye çağdaş sanatına 

dair Hollanda’da düzenlenen en kapsamlı 

etkinlikti. [6] 

Şimdi yine bir 10 yıl sonra, bu kez 

Türkiye-Hollanda diplomatik ilişkilerinin 

400. Yılı vesilesiyle Türkiye’nin 

çağdaş sanatı bir kez daha 

Hollanda’yı ziyaret ediyor. 90’lardan 

bu yana düzenlenen sergiler, festivaller 

ve çeşitli sanat etkinliklerine baktığımızda 

bunların ortak noktasının, 

Türkiye’nin çağdaş imajını üretme, 

güncel gerçekliğini yansıtma, batıda 

Türkiye’ye dair mevcut kalıplaşmış 

imaj ve önyargıları güncel gerçeklikle 

çarpıştırma, sanat yoluyla iki 

toplum ve kültür arasında anlayış ve 

diyaloğu geliştirme eğilim ve yaklaşımlarının 

farklı stratejilerle hayata 

geçirilmeye çalışıldığı görülüyor. 

“Commons Tense” sergisi de, bu konuya 

yeni bir perspektiften yaklaşma 

yolunu seçti. Yukarıda değindiğimiz 

küresel gerçekliğin temel öğesi olan 

yeni medya, teknoloji ve iletişim ortamları, 

toplumların sosyal ve kültürel 

yapıları kadar bireylerin gündelik 

hayatlarını da uzun süredir belirliyor 

ve bu gücüyle farklı jeopolitik alanları, 

coğrafyaları ve kültürleri hiç olmadığı 

kadar birbiriyle karşılaştırıp, 

melezliyor. Yeni teknolojilerin ürettiği 

ve iletişim ağları yoluyla dünyanın 

her yerine yaydığı bilgi, kültürler 

arası ilişki, etkileşim ve melezlenme 

üzerine düşünmek ve üretmek için 

ortak bir zemin oluşturuyor. Böylece 

doğu-batı, merkez-çeper, ileri-geri 

gibi ikilikler üzerinden düşünülegelen 

Türkiye’den çağdaş sanatın 

Batı’da temsili paradigmasının yerine, 

ortak bilgi ortamına yapılan 

vurguyla yeni bir yaklaşım yerleştiriliyor. 

[6] 

Erdemci, Fulya, “Rıhtımlar Arasında / Between the Waterfront” katalog metni, sayfa: 12–15 

32

“The Cube (the3)”; Ekmel ERTAN 33


Transversal 

Commons Tense & antihegemonial tactics 

“The limits of my language…, the limits of my world ...” [1] 

An art practice, which operates by means of individual criteria and frame 

conditions, does not necessarily establish lasting (museal) merits, but 

creates a proper aesthetics of communication. Categories of analysis, 

tactical media, activist interventions react upon and/or influence the 

current social conditions. Via its pragmatics, swift or uncomplicated media 

produces a modality, which embraces the implementation of different 

procedures – aesthetical, activist or partly theoretical ones. 

The connotative level of the visual, 

from the point of view of its contextual 

reference and positioning in different 

discursive meaning and association 

realms, denotes the point where already 

coded signs meet the depth of 

the semantic code of a culture and 

adopt additional, more active dimensions. 

Here, there exists no pure objective 

(denotative) – and least of all 

natural – representation. Each visual 

sign (in a specific language) connotates 

a characteristic, a value or a conclusion, 

which is present depending 

on its connotating position as implication 

or implicated meaning. 

The fields of preferred concepts 

hold social structures in the form of 

meanings, practices and opinions: 

the popular knowledge of social structures, 

of how all practical concerns 

function within this culture, of the 

ranking of power and interest and of 

the structures of legitimating, limitations 

and determinations. Thus, the 

chosen signs have to be related by 

means of codes to the order of the 

social life, to the economic, political 

power and the ideology, in order to 

make them readable. The term “reading” 

does not merely point at the 

capability to identify and decode a 

[1] 

Ludwig Wittgenstein: Tractatus logico-philosophicus 

34

special number of signs, but it also 

addresses a subjective ability to relate 

these to other signs in a creative approach: 

a skill that is a precondition 

for conscious acting within an environment. 

As long we can reflect upon ourselves 

through the world of art and reflect 

upon art through our world, the 

meaning of art can take on various 

forms and purposes, such as counterbalancing 

political conditions in the 

form of an upside-down pissoir. Digital 

arts takes the network society as 

its plane of resonance. Different than 

traditional/modern art, digital arts invites 

the audience to actively take part 

in the art work rather than merely provoking 

them. This quality is, of course, 

contained in the very nature of art. In 

a way, art functions to re-invent itself, 

time, and environment by responding 

and commenting on the socio-cultural 

and political contexts. By so doing, it 

creates other alternate visions while 

incorporating various available medium 

and technologies in order to 

achieve this goal. Here, politicization 

is not just an attitude operating 

through practices of production but 

it is an essential component of a concrete 

structural positioning. Art consists 

of a platform, which blends its 

field of interaction with creative, technical, 

and social energies by which it 

resolves and redefines such forces. It 

functions to pinpoint and question 

the contradictions and inconsistencies 

that operate within such forces 

that falls in its scope of analysis. 

The strategies used or described in art 

are not limited to innovation or tradition. 

In this sense, each artwork may 

function as a ‘shifter’ among other 

artworks, meaning, it comments on 

the world on the basis of its differentiation 

to other artworks. From a societal 

perspective, this differentiation 

does not only function to ‘label’ the 

work of art according to its form (such 

as ‘revolutionary’, ‘innovative’, ‘epigonal’). 

Rather, art attains its meaning 

on the basis of its positioning within 

a certain social context, which entails 

artworks that are not as strongly related 

to the public domain such as Art 

in Public spaces, Street Art, mobileapplications 

or participatory art. Topdown-art 

is art that we obtain one way 

or another, bottom-up-art is art that 

we need to obtain one way or another. 

Each artwork is a question addressed 

at society at large. 

Despite the common association of 

network society with omnipresent 

control and surveillance (which could 

perhaps explain why traditional arts 

tend to lean towards individualization 

and a-socialization), social media, 

network structures, and the Internet 

are perhaps the final “public space” 

that we possess as individuals today. 

Massmedia (as a passive consumption 

device), which have rapidly influenced 

our everyday life since the second half 

of the 19th century, play a strong role 

in determining our agenda at present. 

Since the decrease in the political and 

social connotations of “public space” 

in a modernist, transparent, and 

cognitive society, “massmedia” has 

taken on a central role in the creation 

and dissemination of meaning, taking 

public opinion under its hegemony 

and replacing “knowledge” -so 

important to cognitive society- with 

metaphors of “meaning” and “opinions”. 

35

Here, “public” denotes a passive 

monitoring formula. On the one 

hand, “public” designates the impossibility 

of going beyond the internal 

operations of the system; on the other 

hand, it points to the possibility 

of new types of communication with 

other external systems. Hence, the 

meaning and ideas produced by the 

media do not actually represent the 

opinion of the public. 

In the 400th year of relations between 

Turkey and the Netherlands, 

why did “amberPlatform” opt for an 

exhibition entitled “Commons Tense/ 

Müşterekler Zamanı” rather than a 

conventional topic, privileged within 

the rhetorics of geographical contexts 

(such as tulips or bridges). 

The rapid rise of the turbocapitalistsystem 

resulting from the fall of the 

iron curtain in 1989 and the cold 

war, the loss of public commons as 

a result of the privatization necessary 

for “economic growth”, the crises 

of participatory democracy, the 

dilemma between transnationalism 

and nationalisms, the decrease of 

individual rights after 9/11 under 

the banner of protection from terror, 

religion wars, our irresponsible consumption 

of world resources, financial 

crises, bankruptcies emerging 

from the management of democratic 

states as private companies released 

from social responsibilities, the diminishment 

of working rights and 

essential social structures of a society, 

moving towards (social, political, 

and economic) erosion as a result of 

the growing gap between different 

classes, in society: although we 

may have become accustomed and 

insensitive to the daily catastrophic 

images imposed on us by massmedia, 

we believe that this description of 

our current situation is not exaggerated. 

By connecting social media with discussions 

on ecology, society, and participatory 

democracy from a social 

organizational perspective, “Commons 

Tense/ Müşterekler Zamanı” establishes 

an alternative platform for 

re-constructing urgent societal questions, 

to search for solutions to existing 

and future crises, to advocate the 

need for self-organization within the 

hegemony of market economy, which 

privatizes all aspects of everyday life. 

Digital Commons are platforms offering 

tools, information, theory, art, 

and culture that are open for public 

and are free. Commons are what 

we share with others. Commons/ 

Müşterekler is a new form of expression 

that goes beyond the hegemony 

of the market and centralized modes 

of control and, therefore, it is a kind 

of language. 

“Commons Tense / Müşterekler Zamanı” 

designates a hypothetical language 

that goes beyond local and national 

data to discuss certain problems, 

and to produce alternative options 

within the current social, economic, 

and political systems in which we 

live in. 

It establishes a foresight to think 

beyond borders physically and intellectually, 

within and without the 

system. 

36


Transversal 

Commons Tense & anti-overheersende tactieken 

"De beperkingen van mijn taal..., de beperkingen van mijn wereld...” [1] 

Een kunstuiting, die opereert door middel van individuele criteria en 

randvoorwaarden, stelt niet noodzakelijkerwijs duurzame (museale) 

verdiensten vast, maar creëert een gepaste esthetiek van communicatie. 

Categoriën van analyse, tactische media, activistische interventies 

reageren op en/of beinvloeden de huidige sociale omstandigheden. Via 

de pragmatiek ervan, produceert snelle of ongecompliceerde media een 

modaliteit die de implementatie van verschillende procedures omarmt - 

esthetisch, activistisch of gedeeltelijk theoretisch. 

Het connotatieve niveau van het visuele, 

vanuit het perspectief van de contextuele 

referentie en positionering in 

verschillende beredeneerde betekenissen 

en associatieve werelden, verwijst 

naar het punt waar reeds gecodeerde 

signalen de diepte van de semantische 

code van een cultuur ontmoeten en additionele, 

actievere dimensies aanneemt. 

Op dit punt bestaat er geen puur objectieve 

(aanduidende) - en bovenal geen 

natuurlijke - representatie. Ieder visueel 

teken (in een specifieke taal) omvat een 

kenmerk, een waarde of een conclusie, 

die aanwezig is afhankelijk van de positie 

ervan als implicatie of geïmpliceerde 

mening. De gebieden van gewenste concepten 

bevatten sociale structuren in 

de vorm van betekenissen, praktijken 

en meningen: de pupulaire kennis van 

sociale strcuturen, van hoe alle praktische 

betrekkingen functioneren binnen 

deze cultuur, van de rangschikking van 

macht en belangen en van de structuren 

van legitimering, limitatie en determinatie. 

Daarin moeten de gekozen signalen 

en tekens gerelateerd worden door middel 

van codes in de orde van het sociale 

leven, in de economische en politieke 

macht en de ideologie, om deze leesbaar 

te maken. De term ‘lezen’ verwijst niet 

alleen naar het vermogen om een aantal 

tekens te identificeren en te decoderen, 

maar het spreekt ook een subjectieve 

capaciteit aan om aan andere tekens te 

relativeren in een creatieve benadering: 

een vaardigheid die vereist is om bewust 

te handelen binnen een omgeving. 

[1] 


37

Zolang we kunnen reflecteren op onszelf 

via de kunsten, en vice versa reflecteren 

op de kunsten via de wereld, kan de betekenis 

van kunst verschillende vormen 

en betekenissen aannemen. Een voorbeeld 

hiervan is terug te zien in het contra 

evenwicht aanbrengen in politieke 

omstandigheden in de vorm van een 

omgekeerd urinoir. Digitale kunst neemt 

de genetwerkde gemeenschap als klankbord. 

Anders dan traditionele hedendaagse 

kunst, nodigt digitale kunst het 

publiek uit om actief deel te nemen aan 

het kunstwerk, zo wordt het publiek niet 

enkel uitgedaagd. Deze kwaliteit is uiteraard 

inbegrepen in de aard van kunst. In 

zekere zin functioneert kunst om zichzelf, 

tijd en omgeving opnieuw uit te vinden 

door te reageren en commentaar te 

geven op sociaal-culturele en politieke 

kaders. Daarmee creëert het andere (alternatieve) 

visies maar integreert het 

tegelijkertijd verschillende beschikbare 

media en technologien ten einde dit doel 

te bereiken. Hierin is politisering niet 

alleen een houding waarin geopereerd 

wordt middels praktijken van productie, 

maar ook een essentiële component van 

een concrete structurele positionering. 

Kunst bestaat uit een platform, waarin 

de interactie met creatieve, technische 

en sociale energiën opgelost en geherdefinieerd 

worden. Het heeft als functie 

om de contradicties en inconsistenties 

die met deze krachten gemoeid zijn te 

benadrukken en te bevragen binnen het 

toepassingsgebied van de analyse. 

De strategiën die gebruikt of beschreven 

worden in de kunst zijn niet beperkt tot 

innovatie of traditie. In dit opzicht kan 

elk kunstwerk fungeren als een ‘shifter’ 

tussen andere kunstwerken, wat 

inhoudt dat het de wereld becommentarieert 

op basis van waarin het werk 

varieert ten opzichte van andere werken. 

Vanuit een maatschappelijk perspectief, 

functioneert deze differentiatie niet alleen 

om het kunstwerk te “labelen” aan 

de hand van de vorm (zoals b.v. “revolutionair” 

of “innovatief”). Het is eerder 

het geval dat kunst een betekenis 

verkrijgt aan de hand van de positie ervan 

t.o.v. een sociale context, waardoor 

kunstwerken ontstaan die niet zo sterk 

gerelateerd zijn aan het publieke domein 

zoals kunst in de publieke ruimte, 

straatkunst, mobiele applicaties of interactieve 

kunst. Top-down-kunst is kunst 

die we op een of andere manier verkrijgen, 

bottom-up-kunst is kunst die we op 

een of andere manier moeten verkrijgen. 

Elk kunstwerk is een vraag geadresseerd 

aan de samenleving als geheel. 

Ondanks de gemeenschappelijke associatie 

van de netwerksamenleving met 

alomtegenwoordige controle en surveillance 

(waaruit wellicht ook blijkt waarom 

traditionele kunst de neiging heeft 

om te leunen naar individualisatie en a- 

socialisatie), zijn sociale media, netwerk 

structuren en het internet misschien wel 

de laatste “openbare ruimtes” waarover 

we vandaag de dag beschikken als individuen. 

Massamedia (als een passief consumptie 

apparaat), die op een zeer hoog 

tempo ons alledaagse leven zijn gaan 

beinvloeden sinds de tweede helft van 

de 19e eeuw, spelen een grote rol in het 

bepalen van onze agenda tot op de dag 

van vandaag. Sinds de afname van de 

politieke en sociale connotaties van “publieke 

ruimte” in een modernistische, 

transparante en cognitieve maatschappij, 

hebben massamedia een centrale rol 

ingenomen in de creatie en disseminatie 

van betekenis, waarin het de publieke 

opinie is gaan overheersen en “kennis” 

- wat van essentieel belang is voor een 

38

cognitieve maatschappij - is gaan vervangen 

met metaforen van “betekenis” 

en “meningen”. Hierin verwijst “publiek” 

naar een passieve controle formule. 

Aan de ene kant duidt “publiek” de 

onmogelijkheid aan om buiten de interne 

activiteiten van het systeem te treden; 

aan de andere kant verwijst het naar de 

mogelijkheid van nieuwe manieren van 

communicatie met andere externe systemen. 

Daarom kan er gezegd worden dat 

de betekenissen en ideeën geproduceerd 

door de media niet daadwerkelijk de de 

mening van het publiek weergeven. 

Waarom heeft amberPlatform er voor 

gekozen om in de 400 jaar van diplomatieke 

relaties tussen Turkije en Nederland 

een tentoonstelling te realiseren genaamd 

“Commons Tense/ Müşterekler 

Zamanı”, in plaats van een conventioneel 

onderwerp, bevoorrecht binnen de 

retoriek van geografische contexten (zoals 

tulpen of bruggen)? 

De snelle opkomst van het turbokapitalistische 

systeem, voortkomend uit de 

val van het ijzeren gordijn in 1989 en de 

koude oorlog, het verlies van publieke 

commons als het resultaat van privatisering 

die nodig was voor “economische 

groei”, de crisissen van participatieve 

democratie, het dilemma tussen transnationalisme 

en nationalismen, de afname 

van individuele rechten na 9/11 

onder het mom van bescherming tegen 

terrorisme, religieuze oorlogen, onze 

onverantwoorde consumptie van wereld 

middelen, financiele crisissen, faillissementen 

voortkomend uit het beheer van 

democratische staten als zijnde private 

bedrijven vrijgelaten van sociale verantwoordelijkheden, 

de achteruitgang 

van arbeidsrechten en essentiele sociale 

structuren van een samenleving, de 

beweging richting (sociale, politieke 

en economische) erosie als een resultaat 

van de groeiende kloof tussen verschillende 

klasses in de samenleving; 

ondanks dat we inmiddels gewend zijn 

geraakt en ongevoelig geworden zijn 

voor de dagelijkse rampzalige beelden 

die ons worden voorgeschoteld door de 

massamedia, geloven we dat deze omschrijving 

van onze huidige situatie niet 

overdreven is. 

Door sociale media te koppelen aan 

discussies over ecologie, maatschappij 

en participatieve democratie vanuit een 

sociaal organiserend perspectief, stelt 


een alternatief platform vast voor de heropbouw 

van urgente maatschappelijke 

vragen, in een zoektocht naar oplossingen 

voor bestaande en toekomstige crisissen, 

om te pleiten voor de noodzaak 

voor zelf-organisatie binnen de overheersende 

markteconomie, waardoor alle aspecten 

van het dagelijkse leven geprivatiseerd 

worden. Digitale Commons zijn 

platformen die instrumenten, informatie, 

theorie, kunst en cultuur aanbieden 

die open en gratis toegankelijk zijn voor 

het publiek. Commons zijn wat we delen 

met anderen. Commons / Müşterekler is 

een nieuwe vorm van expressie die verder 

gaat dan de hegemonie van de markt 

en gecentraliseerde modes van controle, 

en het is daarom een taal. 


verwijst naar een hypothetische taal 

die verder gaat dan lokale en nationale 

data om specifieke problemen aan te 

kaarten, en alternatieve mogelijkheden 

te produceren binnen de huidige sociale, 

economische en politieke systemen waar 

we in leven. Het legt de basis voor een 

vooruitziende blik om buiten de grenzen 

te denken, zowel fysiek als intelectueel, 

binnen en zonder het systeem. 

39


Transversal 

Müşterekler zamanı ve 

hegemonya karşıtı taktikler 

“Dilimin sınırları …, dünyamın sınırları ...” [1] 

Kendi ölçüt ve bağlamlarında üreten bir sanat pratiği, kalıcı (müzelik) 

değerler yaratmaktan çok kendine özgün bir iletişim estetiği (dil) yaratmak 

kaygısındadır. Çözümleyici kategoriler, taktik medyalar, katılımcı 

müdahaleler, gündemi belirleyen toplumsal koşullara yönelik analitik 

eleştiriyle, toplumsal değişime müdahele eder ve sorgularlar. 

Süratli ya da doğrudan (aracısız) iletişim 

araçları kendi doğaları gereğince 

farklı oluşum etkenlerinin (estetik, pratik 

ya da kısmen teorik) aynı platformda 

kullanımlarını olası kılan modeliteler 

öngörür. Görsel dil, ilinti düzlemi, bağlam 

gönderimleri ve ait olduğu dispozitif 

ve karşılaştırıcı söylemler içindeki 

konumuyla, önceden kodlanmış imgelerin 

bir kültürün semantik kodlarıyla 

kesiştiği ve yeni aktif boyutlar kazandığı 

noktayı belirlerler. Burada ne olgusal 

ne de doğal bir sunum sözkonusu değildir. 

Spesifik bir dile ait görsel her imge 

karmaşık ilintilerin belirleyicisi olan 

ya da aradaki ilintileri kuran taşıyıcıları 

belirleyen, bir özelliği, bir durumu, 

bir değeri ya da bir çıkarımı vurgular. 

Tercih konusu kavramlar kendi içer- 

lerinde anlam, eylem ve güven olarak 

şekillenen toplumsal kategorileri de 

kapsarlar: Toplumsal yapılar hakkındaki 

gündelik deneyimleri, bir kültürün 

pratikte işlerliği, çıkarsal ve iktidari, 

meşru, sınırlandırıcı ve kısıtlayıcı 

yapılarına dair herşeyi. Bu çerçevede 

kullanılan imgeler kodları üzerinden 

toplumsal düzene, ekonomik ve politik 

iktidara ve ideolojilere gönderme yaparak, 

durumu okunur hale getirme çabasındadırlar. 

Burada “okuma” olarak 

kastettiğimiz yalnızca belli sayıdaki 

imlerin çözümlenip, deşifre edilmesi 

değil, kendiyle başka imlerin arasına 

yaratıcılıkla girebilen (nesnel) bir yetidir, 

yani doğal bir çevre içinde tamamen 

tutarlı ve bilinçli davranabilmenin 

temel kıstası olan bir yeti. 

[1] 


40

Sanatın dünyasıyla kendimizi, kendi 

dünyamızla da sanatı bağdaştırabildigimiz 

ölçüde, sanatın verili politik 

düzene ters asılmış bir pisuara dek 

herşey olabileceğini biliyoruz. Dijital 

sanat Ağ toplumu kendine rezonans 

mekanı olarak temel alır ve geleneksel/modern 

sanatlardakinden farklı 

olarak izleyiciyi sadece provoke etmek 

yerine aktif katılımını öngörerek işin 

bir parçası olmaya motive eder, bir aksiyona 

katılmayı tetikler. Bu aslen bir 

sanat eserinin doğası gereği içerdiği de 

bir öngörüdür. Sanat bir anlamda kendini, 

zamanı ve çevreyi toplumsal, politik 

ve kültürel bağlamlarda yeniden 

tasarlamanın, gündemdeki verili politikaya 

ve düzenin yapısal işleyişine 

tepki ve yorumda bulunarak, bir karşıya 

da öte-vizyon üretmenin oyununu 

oynarken, güncel tüm taşıyıcı ve teknolojileri 

de kendine malzeme yapar. 

Buradaki politizasyon sadece üretim 

pratikleri üzerinden işleyen değil, 

aynı zamanda yapısal somut bir tavır 

olarak da vazgeçilmez bir bileşendir. 

Etkileşim alanını, yaratıcı, teknik ve 

sosyal enerjilerin birbirleriyle harmanlandığı, 

birbirlerine çeşitli dürtüler 

vermek suretiyle dönüştürüldükleri 

ve çözümlendikleri bir platformun 

oluşturduğu, kurgusal işlevi ise analiz 

ettiği çelişkileri açığa çıkartmak, yorumlamak, 

sorgulamak olan bir sanat. 

Sanatın kullandığı ya da betimlediği 

stratejiler saadece inovasyon ve gelenekten 

ibaret de değildir. Her sanat 

eseri bir anlamda diğerleriyle bağlantıda 

kaydırıcı bir fonksiyon üstlenir; 

diğerlerinden farklılaştığı ölçüde dünya 

üzerine önermelerde bulunur. Toplumsal 

olarak bu farklılaşma yalnızca 

biçimsel bir çerçevede sanat mekanının 

belirleyicisi olarak (“devrimci”, 

“yenilikçi”, “izlemeci”) algılanmaz; Kamusal 

Sanattan, Sokak Sanatına, mobil-aplikasyonlardan, 

katılımcı sanata 

kadar olanların da ötesinde, sosyal 

bir mekana ait olduğunca anlam bulur. 

Yukarıdan sanat, öyle ya da böyle 

elde varolan, aşağıdan sanat ise öyle 

ya da böyle edinmek durumunda olduğumuz 

sanattır. Her sanat eseri topluma 

yöneltilmiş başka bir sorudur. 

Ağ (net) toplumuna dahil olmanın herzaman 

kontrol ve gözetlenme anlamına 

geldiği gerçeğine rağmen (belki de 

geleneksel sanatların kendisini bireyselleştirmesi 

ve asosyalleştirmesi bu 

gözetleme ve kontrol mekanizmalarından 

kaçma istemiyle bağdaştırılabilir) 

sosyal medya, hızlı iletişim ağları ve 

Internet, belki de gerçek anlamıyla 

elimizde birey olarak tuttuğumuz son 

“kamu mekanıdır”. 

Katılımcı ağ-kültürün berisinde (pasif 

bir tüketim medyası olarak) duran, 

19. yy’ın ikinci yarısından itibaren 

gündelik yaşantımıza hızla bulaşmaya 

başlamış kitle iletişim araçları 

(Massmedia) giderek artan bir güçle 

gündemimizi belirler hale gelmiştir. 

“Kamu mekanının” modernist, şeffaf, 

bilgi toplumu içerisinde üstlendiği 

politik ve sosyal anlamını yitirmesinden 

sonra “massmedia” sürekli anlam 

üreten ve dağıtan bir misyon üstlenerek 

toplumun merkezine yerleşmiş ve 

kamusal düşünceyi hegemonyası altına 

almaya ve böylece bilgi toplumunda 

ön planda olan “bilgi” kavramının 

yerini “anlam” ya da “fikri olma” metaforlarıyla 

doldurmaya başlamıştır. 

Burada “kamu” kavramı saadece pasif 

bir gözlemleme formülünü temsil etmektedir. 

“Kamu” bir tarafta sistemiçi 

sınırların aşılamayacağının vurgusu 

olarak bir yansıtmaya gönderme 

41

yaparken, öte yandan da verili diğer 

sistemlerle yeni iletişim olasılıkları 

üretmenin yetisi olarak da tanımlanır. 

Yani medyadan üreyerek kamuya yayılan 

fikirler, gerçekte kamunun fikrini 

temsil etmezler. 

Hollanda ve Türkiyenin politik ilişkilerinin 

400. yılının kutlandığı bir çerçevede, 

genelde retorik olarak öncellik 

tanınan klişe bir coğrafya bağlamı içerisinde 

bir sergi yapmak yerine (laleler, 

köprüler vs.), amberPlatform olarak 

neden “müşterekler zamanı / commons 

tense” diye bir konuyu seçtik? 

Demirperdenin 1989 yılında düşmesi 

ve soğuk savaş yıllarının sonunun 

ilanından sonra zaferini hızla ve 

tartışmasız ilan eden küresel turbokapitalist 

sistemin, “ekonomi” argümanıyla 

herşeyi özelleştirme baskısı 

altında iyice kaybolan kamusal müştereklerimiz, 

katılımcı demokrasinin 

krizi, transnasyonal ve milliyetçilik 

ikilemleri, 9/11 ve terör argümanlarıyla 

bireysel haklarımızın birer birer 

yok edilip kontrol altına alınması, din 

savaşları, doğal kaynakların hayasızca 

tüketimi, ekonomik baloncukların 

patlatılmasıyla peydahlanan küresel 

krizler, demokratik devletlerin hertürlü 

sosyal sorumluluktan vazgeçerek 

bir şirketmiş gibi yönetilmesi sonucu 

açığa çıkan iflas durumları, bu 

çerçevede kökten yok edilen iş hakları 

ve toplumda belkemiği oluşturan 

sosyal yapıların imhası ve bunların 

sonucu olarak da sosyal dengelerin 

hiçe sayıldığı ve giderek aradaki 

açığın belirginleşerek arttığı sınıflı 

bir topluma doğru ilerleyen (sosyal, 

politik ve ekonomik) bir erozyon: her 

ne kadar kitle iletişim araçlarının 

gündelik mönüsünde yeralan ve bize 

tekrarlaya tekrarlaya dayattığı afet 

imajlarına bakarken gerçekliğe olan 

hertürlü duyarlılığımızı yitirmekteysek 

de, günümüzü anlatan manzarayı 

bu şekilde betimlemenin fazla abartılı 

bir tasvir olduğunu söyleyemeyiz. 

Commons/Müşterekler meselesi yukarıda 

çizdiğimiz manzara çerçevesinde, 

sosyal medya ve sosyal örgütlenme bağlamlarında 

ökolojik, sosyal ve katılımcı 

demokratik politika tartışmalarını 

birbirine bağlayan bir organizasyon 

biçimi olarak, acil toplumsal soruları 

yeniden kurgulayarak sorduğumuz, 

varolan ve olası muhtelif krizlere geleceğe 

dair yanıtlar aradığımız, pazar 

ekonomisinin hegemonyasında gözardında 

kalmış konular bağlamında sivil 

örgütlenmelerin gerekliliğini, burada 

üretilen çözümlerin pratikte hayata 

geçirilmesinin önemini ön plana çıkartan, 

yaşam için gerekli olan herşeyin 

özelleştirildiği bir dünyada başka bir 

vizyon yaratabilmek için alternatif bir 

platform oluşturmaktadır. 

“Digital Commons / Sayısal Müşterekler” 

kamuya açık gereçler, bilgi, teori, 

sanat ve kültüre herkesin karşılıksız 

ulaşabildiği platformlardır. Commons/Müşterekler, 

diğerleriyle paylaştıklarımızdır. 

Commons/Müşterekler 

pazarın ve merkeziyetçi kontrolün 

hegemonyasının ötesinde kurduğumuz 

yeni anlatım biçimidir, bu anlamıyla 

da bir cins dildir. 


yerel ve ulusal verilerin ötesinde, 

hepimizin sisteme dair ortak sorularını 

tartışabilmek, alternatifler üretebilmek 

üzere birlikte kullanabileceğimiz 

faraziye bir dile gönderme yapar. 

Fiziksel ve düşünsel, sistem içi ve sistem 

dışı her türlü sınırın ötesinde düşünebilmek 

için bir öngörüdür. 

42

“Isofield”; Candaş Şişman


Nettachmental Art from Turkey 

Restoring the lost meaning of a common world by renovating the fractures 

in the social bond, Commons Tense is weaving an innovative fabric 

for the modest connections of a micropolitics of intersubjectivity. For the 

re-invention of everyday life (a theme ‘bricolaged’ by Michel de Certeau 

in his The Practice of Everyday Life), [1] Commons Tense may first be 

considered as one of the contemporary forms of “Dolce Utopia” as Maurizio 

Cattelane would call it. Nevertheless, Commons Tense should be 

considered as an interactive space and time in which one is actualized 

with others among many possibilities. 

Turkey is also experiencing the dilemmas 

of modern politics in its contemporary 

capitalist transformation. 

Sociologically speaking, as we are 

now in the period of megalopolis, we 

are also creating differences while 

repeating, appropriating and differentiating 

the existing spaces, meanings, 

functions and institutions. 

New media works in the exhibition 

create singular perspectives while 

dealing with the existing features. 

By emphasizing the exclusive tools, 

methods and ways of doing things 

offered and only experienced by new 

media technologies, the artists of 

the exhibition create a nettachmental 

space and time. 

[1] 

Michel de Certeau, The Practice of Everyday Life, translated by Steven Rendall, Berkeley: University of 

California Press, 1984. The French title was L’Invention du quotidien, Vol. 1, Arts de faire (1974). 

44

Nettachments are dynamic, transformative 

actions and smooth relations 

which are fleeing from being 

defined and categorized in their given 

circumstances. By becoming both 

as an attachment and a network, the 

artists as well as their works involve 

acting with problems and materials 

to produce Ideas and operate where 

science, technology, philosophy, 

teleology, politics and ecology intersect. 

With a collective innovative 

effort, nettachmental arts generates 

concordant relations with minor histories, 

geographies, philosophies, 

literatures, everyday practices and 

people who have been marginalized 

and eliminated by the pre-existing 

and hegemonic power relations. 

Since these works do not carry on 

conventional ways of making art, 

they are frequently perceived as 

uncanny or deficient. It is clear that 

they are not a substitute for maintaining 

or reproducing Ideas and actions 

within the existing order. 

They do not reproduce lame complaints 

intended to passify nor do 

they mourn or repeat grievances 

about social, economic and political 

problems. In contrast to being or 

becoming a part of the existing order, 

these works or collective actions 

leave for somewhere else, a new destination, 

a new understanding, a new 

perspective on producing different 

Ideas and this approach is preferred 

as an ontological “obligation”. Since 

existing is to differ for Gabriel Tarde, 

this effort should be considered as 

an alternative way of making and 

transforming traditional politics. 

Appropriating the tension between 

recognition and irrelevance, visible 

and invisible, public space and private 

space, use-value and junk-value, 

contemporary forms of consensus 

and decision-making are both 

examined, criticized, transpassed, 

innovated and suggested by the artists 

of the exhibition. 

As a last remark, it can be noted 

that if commons tense is captured by 

the popular within hegemonic political 

economy, the exhibition also 

proposes a critical approach with 

regard to the tragic privatization of 

the commons. Today as the production 

and media administration of 

consensus, contemporary populism 

is the shadow cast by the commodification 

of politics and life when the 

People and Human are lacking and 

becomes, by their lack, one of the 

most ‘repeated and imitated Supplement’ 

of parliamentary democracy in 

its reality. Transiting through their 

own subjectivity, the artists as well 

as their works suggest and share a 

transformative action. 

As contemporary populism is the 

dominant postpolitical form of integrated 

transnational capitalism 

inasmuch as it expresses in the most 

immediately ‘binarised’ manner the 

Rest of the World, when the Rest and 

the World is implicitly remained 

separated and consigned to the selective/participatory/interactive 

governmentality of infotainment 

(Market Populism qua Capitalistic 

Democracy), nettachmental works 

from Turkey suggest for imagining 

and creating a new world of possibilities 

as a micropolitics of intersubjectivities. 

45


Nettachmental Art uit Turkije 

Om de verloren betekenis van een gemeenschappelijke wereld te herstellen 

wil Commons Tense een innovatief ‘verband’ maken om de gebroken 

sociale banden mee te verbinden. Voor de heruitvinding van het dagelijks 

leven (thema 'bricolaged' van Michel de Certeau in zijn The Practice of 

Everyday Life) [1] , kan Commons Tense allereerst worden beschouwd 

als een van de hedendaagse vormen van "Dolce Utopia" zoals Maurizio 

Cattelane deze noemt. Echter dient Commons Tense beschouwd te 

worden als een interactieve ruimte en tijd waarin men door middel van 

actualiteit op de vele mogelijkheden wordt gewezen. 

Turkije ervaart ook de dilemma’s van 

de moderne politiek in zijn hedendaagse 

kapitalistische transformatie. 

Sociologisch gesproken, omdat we 

ons nu in een periode van megalopolis 

bevinden, zijn we zowel verschillen 

aan het creëren alswel herhalen. 

We eigenen ons de bestaande ruimtes, 

betekenissen, functies en instellingen 

toe en passen deze aan onze 

wil aan. De mediakunst-werken in 

Commons Tense creëren nieuwe perspectieven 

deze bestaande thema’s . 

Door de nadruk op de exclusieve instrumenten, 

methoden en manieren 

die alleen te ervaren zijn door het 

gebruik van nieuwe media technologieën, 

creëren de kunstenaars van de 

tentoonstelling een nettachmental 

space. 

[1] 



46

Nettachments zijn dynamische, 

transformatieve acties en connecties 

die niet kunnen worden gedefinieerd 

en gecategoriseerd in hun gegeven 

omstandigheden. Door zich zowel als 

een bijlage en een netwerk te presenteren, 

kunnen de kunstenaars en hun 

werken zich bezighouden met problemen 

en materialen waar wetenschap, 

technologie, filosofie, teleologie, politiek 

en ecologie elkaar kruisen. 

Met een collectieve innovatieve inspanning, 

genereert ‘nettachmental 

arts’ overeenkomsten als kleine geschiedenissen, 

regio's, filosofieën, 

literatuur, alledaagse praktijken en 

mensen die zijn gemarginaliseerd en 

geëlimineerd door de reeds bestaande 

en hegemonische machtsrelaties. 

Omdat deze werken doorgaan op de 

conventionele manieren van kunst 

maken, worden ze vaak gezien als 

griezelig of niet doeltreffend. 

Het is duidelijk dat ze geen vervanging 

zijn voor het handhaven of het 

weergeven van ideeën en acties binnen 

de bestaande orde. Ze reproduceren 

geen verlammende klachten, en 

treuren niet om, of herhalen zij, sociale, 

economische en politieke problemen. 

In plaats van deel te worden 

van de bestaande orde, zullen deze 

werken of collectieve acties deze 

verlaten voor een nieuwe bestemming, 

een nieuw begrip, een nieuw 

perspectief op de productie van 

verschillende ideeën. Deze aanpak 

wordt een ontologische "verplichting" 

genoemd. Aangezien bestaan 

gelijkstaat aan een verschil maken 

voor Gabriel Tarde, moet dit werk 

worden beschouwd als een alternatieve 

manier om traditionele politiek 

te transformeren. 

De spanning tussen erkenning en irrelevantie, 

het zichtbare en onzichtbare, 

de openbare ruimte en private ruimte, 

gebruikswaarde en junk-waarde, hedendaagse 

vormen van consensus en 

besluitvorming zijn onderzocht, bekritiseerd, 

vernieuwd en voorgesteld 

door de kunstenaars van de tentoonstelling. 

Als laatste kan worden opgemerkt 

dat, indien Commons Tense wordt gevangen 

genomen door de populisten 

binnen hegemonische politieke economie, 

ook de tentoonstelling een kritische 

benadering met betrekking tot 

de tragische privatisering van de commons 

voorstelt. Vandaag de dag als de 

productie en media beheer van consensus, 

hedendaagse populisme is de 

schaduw van de commodificatie van 

de politiek en het leven bij de mensen 

en Human ontbreken en wordt, door 

hun gebrek, een van de meest 'herhaald 

en imiteerde Supplement' van 

de parlementaire democratie in zijn 

werkelijkheid. Reizen door hun eigen 

subjectiviteit, de kunstenaars en hun 

werken suggereert en deelt een transformerende 

werking. 

Hedendaagse populisme is de dominante 

postpolitieke vorm van geïntegreerde 

transnationale kapitalisme, 

aangezien het in de meest direct e binarised' 

manier de rest van de wereld. 

De rest en de wereld worden hierbij 

impliciet gescheiden en verzonden 

naar de selectieve / participatieve / interactieve 

overheid van infotainment 

(Markt Populisme qua kapitalistische 

democratie), nettachmental werken 

uit Turkije pleiten voor verbeelding 

en het creëren van een nieuwe wereld 

van mogelijkheden als een micropolitiek 

van intersubjectiviteit. 

47

Türkiye’den B(ağ)sal Sanat 


Commons Tense toplumsal bağdaki çatlak ve yarıklar ile ortak bir 

dünyanın kaybolmuş anlamını yenileyerek öznellikler arası bir mikro 

politikanın yalın bağlantılarına dair inovatif bir doku örüyor. Gündelik 

hayatın yeniden icadı (Michel de Certeau’nun The Practice of Everyday 

Life adlı kitabından yaptaklanan bir tema) [1] için Commons Tense 

ilk başta Maurizio Cattelane’nın deyişiyle bir ‘Tatlı Ütopya’nın güncel 

versiyonlarından biri olarak düşünülebilir. Ancak Commons Tense birinin 

diğer olasılıklar arasında gerçekleştirildiği interaktif bir zaman ve mekan 

olarak düşünülmeli. 

Bugün Türkiye de kendi kapitalist dönüşümü 

içinde modern siyasetin ikilemlerini 

deneyimliyor. Sosyolojik olarak 

bakıldığında, şu anda megalopol 

dönemi içinde olduğumuz göz önünde 

bulundurulsa, bizlerin bir yandan 

mevcut anlamları, işlevleri ve kurumları 

tekrar ederken diğer yandan onları 

kendine mal etmek ve farklılaştırmak 

suretiyle fark yarattığımız da ortada. 

Sergideki Türkiye’den yeni medya işleri 

de bu bağlamda mevcut olanla uğraşırken 

son derece tekil perspektifler 

yaratıyor. Yalnızca yeni medya teknolojilerine 

özgü araçlar, yöntemler ve iş 

yapış tarzlarını vurgulayarak serginin 

sanatçıları b(ağ)sal bir zaman ve mekan 

yaratıyor. 

[1] 



48

Ne de olsa b(ağ)lar dinamik, dönüştürücü 

eylemler ve verili durumlar 

içinde tanımlanmaktan ve sınıflandırılmaktan 

kaçan kaygan ilişkilerdir. 

Hem bir bağ hem de bir ağ olarak 

gerek sanatçılar gerek işleri, Fikir 

üretmek ve bilimin, teknolojinin, 

felsefenin, teleolojinin, siyasetin ve 

ekolojinin kesiştiği yerde işlemek 

suretiyle sorunlarla ve materyallerle 

hareket etmeyi içeriyor. Zira kolektif 

sayılabilecek bir inovatif çabayla 

b(ağ)sal sanat, mevcut hegemonik 

iktidar ilişkileri tarafından elenen, 

görülmeyen, okunmayan ve tercüme 

edilmeyen tarihler, coğrafyalar, 

felsefeler, literatürler, gündelik 

pratikler ve insanlara uyan minör 

etkileşim ilişkileri üretiyor. Bu işler 

konvansiyonal sanat yapma yollarını 

sürdürmedikleri için de sıklıkla 

tekinsiz, eksik ya da anlaşılmaz olarak 

algılanabiliyor. 

Şurası kesin ki bu işler mevcut düzen 

içindeki Fikirleri ve eylemleri 

muhafaza etmek ya da yeniden üretmek 

üzere bir ikame sayılamaz. Ne 

pasifleştirmek niyetini içeren yavan 

sızlanmaları ve şikayetleri yeniden 

üretirler ne de toplumsal, siyasi ve 

ekonomik sorunlar hakkında kederlenerek 

yas tutma eylemini tekrar 

ederler. Yalnızca mevcut düzenin 

bir parçası olmak yerine bu işler ya 

da kolektif eylemler başka Fikirler 

üretmek üzere başka bir yere, başka 

bir anlayışa ve yeni bir perspektife 

bir gidiştir, bir ayrılıştır ve bu yaklaşım 

ontolojik olarak bir ‘zorunluluk’ 

olarak tercih edilir. Gabriel 

Tarde’un deyişiyle var olmak değişmek 

olduğu için, bu çaba geleneksel 

siyaset yapmayı dönüştürmenin 

alternatif bir yolu olarak değerlendirilmelidir. 

Tanınma ve ilgisizlik, görünürlük 

ve görünür olmama, kamu ve özel 

alan, kullanım-değeri ve çöp değeri 

arasındaki gerginlik sanatçılar tarafından 

kendilerine mal edilir; uzlaşma 

ve karar almanın güncel formları 

sorgulanır, eleştirilir, kat edilir, inove 

edilir ve önerilir. 

Son olarak ortak kipin bugün popüler 

olan tarafından kapıldığı göz 

önünde bulundurulsa, sergi müşterek 

olanların hegemonik siyasiekonomi 

tarafından trajik bir şekilde 

özelleştirilmesine dair eleştirel 

bir yaklaşım da sunar. Günümüzde 

uzlaşmanın medya tarafından yönetildiğini 

ve üretildiğini hesaba 

katarsak, güncel popülizm siyasetin 

ve hayatın metalaşmasıyla bir gölge 

haline gelmiştir. Halkın ve İnsan’ın 

eksikliği ile de parlamenter demokrasinin 

en çok tekrar ve taklit edilen 

Ek’lerinden biri haline gelmiştir. 

Kendi öznelliklerini kat ederek sanatçılar 

ve işleri bir dönüştürücü eylem 

ortaya koyar ve paylaşır. 

Güncel popülizm entegre edilmiş 

transnasyonal kapitalizmin tahakküm 

eden siyaset sonrası biçimidir 

çünkü ikili mantığı çalıştırarak 

Dünyanın Geri Kalanını, tam 

da Dünya ve Geri Kalanı arasında 

dolaylı bir şekilde ayrım yaparak 

infoğlencenin seçici, katılımcı ve 

etkileşimsel yönetimselliğine göndermeyi 

ifade eder. Bu durumda 

Türkiye’den b(ağ)sal işler yeni bir 

olasılıklar dünyasını tahayyül ederek 

yaratmayı öznellikler arası bir 

mikro-politika olarak önerir. 

49

“Toplu 50 Kaşıma / Common-Itchy”; Ahmet Sertaç ÖZTÜRK

“Commons Tense 

New Media Art From Turkey” 

Ekmel Ertan 

New media scene in Turkey can be thought in parallel with the establishment 

of visual communication design departments, which goes back 

to the end of 90’s. In the last decade, with the opening of visual communication 

design departments in public and private universities, screen 

based digital medium gained a momentum in Turkey. One of the pioneers 

in Turkey was Bilgi University’s VCD department, which started 

organizing annual student works exhibits in 2001. These exhibits created 

a wide awareness of digital technologies among the younger generation. 

The earliest VCD departments founded 

by private universities starting from 

1996. Yıldız Technical University is the 

first state university which started such 

a program but also the first master and 

doctoral degree program in the field. 

Now there are roughly 170 universities 

in Turkey, about 45 of them are in 

İstanbul and most of them have a visual 

communication design or similar programs. 

There is not a department or program 

dedicated to new media in any art faculties 

of any universities in Turkey. For 

the large part, art education in Turkey 

still follows a conventional art educational 

practice, although it has to be 

said that learning outcomes have shifted 

slowly towards conceptual art work 

which integrates various media such as 

three dimensional installations, audio 

and video, even within the more conservative 

institutions such as the Mimar 

Sinan Faculty of Fine Arts and Marmara 

University’s Faculty of Fine Arts. 

Thus, it is no coincidence that integrative 

design/art and technology education 

centers around the visual communication 

design programs at various 

institutions where these programs find 

their place within either Faculties of 

Communication -as would be the case 

for Bilgi University’s VCD departmentor 

within the Art Faculties –as in Sabanci 

University’s VCD program. 

Screen-based interaction has been in 

the curriculums of all those programs 

from the beginning. But only in 2005, 

the first course, which tries to go beyond 

the screen-based interaction and 

emphasizes works on spatial and tangible 

interfaces from the point of view 

of design and art disciplines, was started 

in 2005 at Bilgi University –it was 

actually by me. I continued this course 

at Sabancı University later on. 

52

In 2005 Elif Ayiter and Selim Balcısoy 

started a multidisciplinary course at 

Sabancı University, which was open 

to both CS and VAVCD students, which 

emphasized collaborative work of design 

and engineering students. Koray 

Tahiroğlu who is a musician educated 

abroad, started similar courses at the 

Music Department of Bilgi University 

and in 2008 the students presented 

their interactive compositions in a 

club. This was the first event of its 

kind. 

While there are several –mostly individual- 

attempts to develop the new 

media education, none of them ended 

up as a separate program that focuses 

exclusively on new media design 

and art practice. Although one could 

find a few extraordinary new media 

works in the student output, design 

and, until recently art programs could 

simply not go further other than just 

changing the design tools to the digital 

medium. New media did not become 

mainstream even among the 

potential young generation. It is not a 

coincidence that almost all of the few 

Turkish new media artists in the world 

scene continued or completed their 

education abroad. 

In 2005 Istanbul Technical University, 

which is the oldest and one of the most 

respected technical school of Turkey, 

started a master degree program titled 

Information Technologies in Design. 

Since the academics started the 

program with a new perspective and 

based on the experience gained till 

that time, the program could have 

been one of the foremost new media 

programs of Turkey. Unfortunately, it 

could not manage to survive because 

of bureaucratic complications. 

On the other hand a new generation 

of young academics are started taking 

over. These days, many Universities 

opening up more space to new media 

in their curriculums and some of them 

are started some programs titled “new 

media” under the communication 

faculties. But these “new media” programs 

are in fact journalism programs, 

not design or art programs. Therefore 

the Visual Communication Design programs 

or departments are still the only 

creative resources for new media art 

and design in Turkey. This field is still 

waiting for its dedicated programs. 

The earliest attempt to create a platform 

in new media art in Turkey was a 

media art and theory magazine titled 

“h@t” (Hybrid Arrested Translation) 

only one issue could be published in 

1998. Fatih Aydoğdu was the editor and 

initiator of the magazine. In its first 

and only issue, “h@t” was focusing on 

the “body in the information age” with 

the texts featuring (a.o.) P. Virilio, V. 

Flusser, A. Kroker, H. Moravec and Artists 

like Stelarc, Orlan, Aziz + Coucher. 

NOMAD was founded in 2002 as an independent 

formation and registered as 

“association” in 2006. NOMAD, in their 

own words, aims to produce and experiment 

with new patterns in the digital 

art sphere by using the lenses of various 

other disciplines. Başak Şenova, 

Emre Erkal and Erhan Muratoğlu were 

the initiators of the project. NOMAD 

realized the first sound art festival 

titled “cntr_alt_del” in 2003 then continued 

in 2005 and 2007-2008. NOMAD 

developed an important local network 

and carried out many projects, which 

evolved into networking and to projects 

concurrence of contemporary art 

and social issues. 

53

In 2006, Ekmel Ertan and Aylin Kalem 

who were then colleagues at “Bilgi University”, 

organized TECHNE Digital Performance 

Platform, which was the first 

new media event of its kind in Turkey. 

It was a one-week festival, consisting 

of a small exhibit, seminars, two dance 

performances and a few workshops 

around new media. TECHNE was very 

popular only among a small number 

of students from the above mentioned 

programs and some young artists. 

Up to 2007, there were only academics 

and some individuals in the –up coming- 

new media field of Turkey and a 

need for an independent institutional 

organization was clear. Some of the 

people who worked together in TECH- 

NE organization started Body Process 

Arts Association (BIS), which is the 

first and still only independent NGO in 

the field. BIS initiated by Ekmel Ertan, 

Özlem Alkış and Nafiz Akşehirlioğlu 

who started amber art and technology 

festival same year in 2007. 

Since then BIS realized five editions of 

the festival, which were very successful 

in creating international visibility 

for the art and technology field and 

new media art in İstanbul. This year 

we are going to realize the sixth issue 

of amberFestival in November. I will 

talk about BIS and amberFestival later. 

[Current State] 

Today, VCD programs of the universities 

are continuing to produce interesting 

outcomes on individual bases. Bilgi 

University’s VCD department is still 

continuing its Track exhibitions (annual 

students exhibition), which, however, 

do not repeat the same success as 

before. 

In 2006 Bilgi University moved to its 

new Santral campus, which includes a 

contemporary art museum in the inspiring 

terrain of an old Power Station. This 

space created a new challenge for new 

practices in the field. Management of 

Performing Arts Department of the same 

university contributed by opening workshops 

and including new technologies 

in their curriculum. BODİG which is an 

artist platform started by Aylin Kalem 

and Beliz Demircioğlu was born there 

and started research and workshops in 

dance and performance that utilize new 

technologies. 

A very promising initiative in the last 

years is that Güven Çatak at Bahçeşehir 

University started a Game Lab titled “Bug”, 

which already designed a few games, collaborated 

in making of a documentary 

about the game industry in Turkey and 

also publishing course documentaries 

online. The long-term plan is to start a 

game design department, which will be 

the first in Turkey. 

Kurye Video Festival started an interest in 

new media and gradually developed new 

media events in the frame of its Kurye 

Festival. Last year they carried out the 

2011 issue of their festival on Game with 

the title “Space Invaders”. 

Gallery and museums are also interested 

in new media lately; Pera Museum hosted 

Japan Media Art exhibition in 2010 and 

Borusan Music House opened their second 

collection of the media exhibition titled 

“Material and Light”. The director of 

Borusan Music House declared that their 

long-term aim is to open a new media museum 

in Istanbul. 

Art scene or better to say “art market” is 

developed considerably in the last years 

54

in İstanbul. Therefore it is more often now 

that we will see single new media works 

as part of contemporary art exhibitions in 

the galleries. I prefer to say art market because 

the art has been almost totally left 

or given to the private sector; the state is 

not a real actor in this scene any more in 

Turkey. 

Indeed outside of the early Republican 

period when the major art schools were 

founded the state never has never really 

supported art in Turkey. It was in fact 

the opposite. It was only in the year 2010, 

when İstanbul was the European Capital 

of Culture that independent artists and 

organizations working in contemporary 

art field were supported by the state for 

the first time through the İstanbul 2010 

ECC Agency. That experience also showed 

us that no practice or procedure through 

which artists and the state can work together, 

had been developed. Today you 

can imagine an art scene in which almost 

all big national corporates have their own 

cultural institutions, there are only commercial 

galleries, only a small audience 

which is not enough to make the only 

contemporary performance theatre of 

İstanbul (garajistanbul) survive, and no 

city or state support except the traditional 

arts or cinema. 

Therefore, the corporations and collectors 

started to lead the art scene. Since 

the mainstream markets react slower 

to the changes of the time and Turkey is 

only a follower of Western art scene, what 

we managed to get is a conventional art 

market at the end. This can be also true 

for many other countries these days; less 

state money for arts and whatever is available 

mostly goes to traditional or conventional 

arts. But the lack of public money 

in the art scene in Turkey makes it totally 

open to the manipulation of the power 

actors and in which artists, artist groups, 

independent institutions, etc. are in the 

danger of losing their voice. This actually 

explains the choice of amberPlatform’s 

theme around the concept of Commons 

for this year in 2012. 

In such an art scene, it is difficult to find her 

way as an artist, especially if you are working 

in a niche. As I mentioned before there 

are only a few artist in Turkey who could 

have developed a career in new media. 

Ebru Kurbak lives and works in Vienna. 

After completing her graduate and MA in 

architecture, she thought at Bilgi university 

VCD department, later she moved to 

Austria for her PhD study. Ebru Kurbak 

became known especially with their collaborative 

work with Mahir Yavuz, titled 

News Knitter, they created pullovers that 

visualize large scale data; specifically 

news about the Turkish military. It is 

partly a political work that consists of 

data collected through the Google search 

in a certain time scale and processed with 

custom software to create the visualization. 

Kurbak intersted in wearables and 

continue creating wearable artworks. 

Mahir Yavuz also studied and thought at 

Bilgi University's VCD Department before 

moving to Linz for his PhD. He workes on 

information visuzalization and created 

many infiviz in the frame of artistic representations. 

He is currently working in 

New York as a designer an also producing 

artworks in the same channel. 

Burak Arıkan is the best-known Turkish 

media artist. He studied at MIT after his 

civic engineering education and master’s 

degree in media design in Turkey. He is 

the most productive artist in the field. 

During his education at MIT he worked 

on different topics and collaborated with 

55

many international artists. Lately he is 

working on Network Mapping, which 

he developed as an artistic tool to analyze 

social relations among the actors in 

many different fields but especially in 

the art scene. Among his other works I 

would like to mention is Mypocket. 

Ali Miharbi is another media artist who 

completed all his higher education 

in the United States. Miharbi is using 

face tracking software and developed 

most of his late works on related concepts. 

Delegation and Faces on Mars are 

among his works. RTÜK is another work 

which is a plug-in written for Firefox to 

let the ordinary users to ban the part 

of the web sites that they believe is not 

suitable; this is a critical work against to 

the state’s internet policy. 

Onur Sönmez is another young artist 

who completed his graduate study at 

Linz after his undergraduate studies 

at Bilgi University. Sönmez started his 

career as a designer after his graduate 

study he worked at Future Lab as 

a research artist. He lives abroad and 

works as an artist and researcher internationally. 

I would like to mention The 

Mexican Standoff, Jason Shoe, and White 

Shadow among his works, which cover a 

wide range. 

Not all of these artists are coming from 

the digital background but also not from 

conventional art education or practices. 

Of course there are many established 

artists in Turkey who use new technologies 

among other techniques and media. 

I did not mention them here as New Media 

Artists. Mainly because new media 

or technologies themselves are not the 

main medium of their work; also even 

if they create such works, these do not 

form their artistic repertoire. although I 

believe that such artworks deserve the 

same merit as others, it is a totally different 

artistic approach as well as a different 

methodology that distinguishes 

new media artist from the conventional. 

[amberPlatform] 

After this brief history of new media in 

Turkey I will continue with our own experience, 

BIS and amberPlatform. 

BIS (Beden-İşlemsel Sanatlar Derneği 

/ Body-Process Arts Association) is an 

Istanbul based initiative that aims to 

explore artistic forms of expression at 

the conjunction of the body and the 

technological processes. It was founded 

in 2007 as an association by a team of 

researchers and artists from disciplines 

such as dance, performance, design, social 

sciences and engineering. 

BIS fosters to create an international discussion 

and production platform in its 

locale, on art and technology in a world 

itself transformed by new technologies. 

It defines its area of interest through 

the wording of its subtitle. The concept 

of body-process arts envisages artistic 

forms that explore, think, embody and 

question the complex and multifaceted 

relationship and the fluid boundaries 

between body and technology and the 

consequences of their interaction. 

BIS started amber Art and Technology 

Festival in November 2007 which consisted 

of a new media art exhibition, 

performances, workshops, seminars 

and artist presentations. It continues 

annually since then. 

[amberFestival’s objectives]: 

▸ To promote research and production 

in the new forms of artistic expressions 

56

that exploit new technologies; 

▸ To provide visibility to the artworks 

and young artists working in the field of 

art and technology in Turkey 

▸ To present international artworks to 

the young artists and Turkish audience 

▸ To bring the critical topics in art and 

technology to the public attention 

▸ To improve young generations’ perception 

of technology by encouraging active 

and creative use of it 

▸ To create a new international art and 

technology network between East and 

West in Istanbul 

amberFestival realized these objectives 

in the past years and created a 

new international scene in its locale in 

the conjunction of art and technology. 

The themes for the past 5 festival were 

“Voice and Survival” “Interpassive Persona”, 

“Uncyborgable?”, “Datacity”, “Next 

Ecology”; each with references to local 

as well as international panorama. This 

year the theme is “Paratactic Commons”. 

In the five editions of amberFestival 

up to now, 192 artists and researchers 

presented their works; Stelarc, Bill 

Vorn, Marcel.li Antunez Roca, Mladen 

Dolar, Robert Pfaller are some names to 

be mentioned among them. More than 

136 installations exhibited, 21 workshops, 

17 performances, 14 lectures, 52 

artists presentations realized. From 

the first installment of the festival to 

present the work of the local artists has 

been an important issue. amberFestival 

encouraged young artists and tried to 

make sure that a quarter of the exhibited 

works to be the creation of local 

artists. 43 local artists have exhibited 

their works at amberFestivals. For most 

young artists it was the first international 

presentation of their work and a 

certain chance for networking. 

amberFestival helped to create awareness 

about the art and technology field 

and brought critical topics into the public 

attention. The themes of the festival 

helped to deeply and widely discuss the 

important topics related to the technology 

and society. Starting from 2009 with 

amberConference the topics became 

even more visible and elicited the participation 

of a larger audience. 

The first international “amberConference” 

held in conjunction with the amber 

Art and Technology Festival in 2009, 

in collaboration with İstanbul Modern 

and with the support of “Sabancı University”. 

amberConference aims at 

creating a platform of discussion and 

dissemination for the various themes 

and topics in which science, art and 

technology converge. This is its fourth 

year. amberConference is continuing in 

close collaboration with İstanbul Technical 

University, Sabancı University and 

University of Southampton. 

amberPlatform also created or collaborated 

other projects abroad and exhibited 

works of artists who live and work 

in Turkey. Luna Park was a collaboration 

with Dortmund based Artsceneco; 

the exhibition-performances realized in 

Munich, İstanbul and Dortmund. Intercult 

Playface was another exhibition in 

Museums Quartier in collaboration with 

Interface Culture Masterprogram. Right 

after Commons Tense in the Haag, we 

will be exhibiting some of the works in 

Saarbrucken in collaboration with HBK. 

BIS also runs several projects in the conjunction 

of art, technology and society 

which are not mere artistic projects. It 

continues to be one of the important actors 

that shaped and continue to shape 

the art and technology scene in Turkey 

57

“Commons Tijd 


Ekmel Ertan 

De nieuwe media scene in Turkije kan in een adem genoemd worden met 

de oprichting van visuele communicatie design faculteiten, wat teruggaat 

naar het eind van de jaren 90. In het afgelopen decennium, met de 

opening van deze afdelingen binnen de publieke en private universiteiten, 

kreeg het scherm gebaseerde medium een momentum in Turkije. De 

vroegste VCD afdelingen werden opgericht door private universiteiten 

vanaf 1996. Yıldız Technical University was de eerste staatsuniversiteit 

die een dergelijk programma startte, en had eveneens het eerste Master 

en doctorale programma op dat terrein. 

Een van de pionierende initiatieven 

in Turkije was Bilgi University’s VCD 

afdeling, die in 2001 startte met de 

organisatie van jaarlijkse tentoonstellingen 

met werken van studenten. 

Deze tentoonstellingen creeerden een 

breed bewustzijn voor digitale technologien 

onder een jongere generatie. 

Vandaag de dag zijn er grofweg 170 

universiteiten in Turkije, waarvan er 

45 in İstanbul gevestigd zijn en waarvan 

het grootste aantal een VCD of 

een soortgelijk programma aanbied. 

Er is echter geen afdeling of programma 

toegewijd aan nieuwe media in 

de kunst faculteiten van de Turkse 

universiteiten. Voor het grootste deel 

volgt de kunsteducatie in Turkije nog 

steeds een conventionele praktijk, 

alhoewel er gezegd moet worden 

dat - zelfs bij de meer conservatieve 

instituten als Mimar Sinan’s Faculty 

of Fine Arts en Marmara University's 

Faculty of Fine Arts - de leerresultaten 

langzaamaan verschoven zijn naar 

conceptuele kunstwerken waarbij 

verschillende media geintegreerd 

worden, zoals driedimensionale installaties, 

audio en video. 

Daarom is het geen toeval dat geintegreerde 

design-, kunsten technologieprogramma’s 

hun plek in beginnen 

te nemen binnen de visuele 

communicatie design programma’s 

van verschillende educatie instellingen, 

maar ook binnen de groter communicatie 

faculteiten of kunst faculteiten. 

58

Scherm-gebaseerde interactie is sinds 

het begin verwerkt geweest in de curriculums 

van deze programma’s. Pas in 

2005 werd door mij het eerste vak gestart 

bij Bilgi University waarin verder 

werd gegaan dan scherm-gebaseerde 

interactie en de nadruk lag op ruimtelijke 

en tastbare interfaces vanuit het 

perspectief van ontwerp en kunst disciplines. 

Dit vak werd later opgevolgd bij 

Sabancı University. Eveneens in 2005 

startte Elif Ayiter en Selim Balcısoy 

een multidisciplinair vak bij Sabancı 

University, dat toegankelijk was voor 

zowel CS als VAVCD studenten. Hierdoor 

kwam de nadruk te liggen op gezamenlijk 

werk in ontwerp en bouwkunde 

studenten. Koray Tahiroğlu, een 

in het buitenland opgeleide muzikant, 

startte gelijksoortige vakken aan de 

muziek afdeling van Bilgi University 

en in 2008 presenteerden de studenten 

hun interactieve composities in een 

club. Dit was het eerste evenement van 

zijn soort. 

Alhoewel er meerdere - veelal individuele 

- pogingen waren om nieuwe media 

educatie te ontwikkelen, eindigde geen 

ervan als opzichzelfstaand programma 

waarbij uitsluitend op nieuwe media 

en kunst praktijk werd gefocust. Ondanks 

dat er een aantal uitzonderlijke 

nieuwe media werken werden gerealiseerd 

door studenten, konden ontwerpen 

- tot vrij recentelijk - kunstprogramma’s 

niet verder ontwikkelen totdat er 

simpelweg ontwerptools werden geüpgradet 

naar digitale media. Nieuwe media 

werd eveneens niet opgepakt door 

de mainstream beweging onder de jongere 

generaties. Het is geen toeval dat 

vrijwel alle nieuwe media kunstenaars 

uit Turkije op wereldniveau hun educatie 

in het buitenland hebben voorgezet 

en/of afgerond. 

In 2005 startte Istanbul Technical University 

(İTÜ), de oudste en een van de 

meest gerespecteerde technische scholen 

van Turkije, een master programma 

genaamd Information Technologies in 

Design. Gezien het feit dat de academici 

gestart waren vanuit een nieuw 

perspectief en gebaseerd op de ervaringen 

die voorheen waren opgedaan, 

had het programma de potentie om een 

van de vooraanstaande nieuwe media 

programma’s van Turkije te worden. 

Helaas kon het programma uiteindelijk 

niet overleven door bureaucratische 

complicaties. 

Vandaag de dag is er een nieuwe generatie 

van jonge academici opgestaan 

die het roer aan het overnemen zijn. 

Veel universiteiten zijn recentelijk bezig 

geweest met het vrijmaken van 

meer ruimte voor nieuwe media in de 

curriculums, en sommige zijn gestart 

met “New Media” programma’s vanuit 

de communicatie faculteiten. Maar 

deze programma’s zijn eigenlijk journalistieke 

programma’s, geen ontwerpof 

kunst programma’s. Daarom zijn 

tot op de dag van vandaag de Visuele 

Communicatie Design programma’s of 

afdelingen de enige creatieve bronnen 

voor nieuwe media kunst en ontwerp in 

Turkije. Op dit terrein is het nog steeds 

afwachten op toegewijde programma’s. 

De eerste poging om een nieuw mediaplatform 

op te zetten in Turkije was 

een media kunst en theorie magazine 

genaamd “h@t” (Hybrid Arrested 

Translation), waarvan slechts 1 editie 

kon worden uitgegeven in 1998. Fatih 

Aydoğdu was de editor en initiator van 

het magazine. In haar eerste en enige 

editie van “h@t” lag de focus op het “lichaam 

in het informatie tijdperk”, met 

teksten van o.a. P. Virilio, V. Flusser, 

59

A. Kroker en H. Moravec en bijdragen 

van kunstenaars als Stelarc, Orlan en 

Aziz + Coucher. 

NOMAD startte in 2002 als een onafhankelijke 

formatie, geregistreerd 

als “associatie” in 2006. In hun eigen 

worden richtte NOMAD zich op het 

produceren en experimenteren met 

nieuwe patronen in de digitale kunsten 

door deze te benaderen vanuit het 

perspectief van verschillende andere 

disciplines. Başak Şenova, Emre Erkal 

en Erhan Muratoğlu waren de initiators 

van het project. NOMAD initieerde 

het eerste sound art festival genaamd 

“cntr_alt_del” in 2003, dat werd voortgezet 

in 2005, 2007 en 2008. NOMAD 

was verantwoordelijk voor de ontwikkeling 

van een belangrijk lokaal netwerk 

en realiseerde vele projecten op 

het vlak van hedendaagse kunst en 

sociale vraagstukken. 

In 2006 organiseerde Ekmel Ertan en 

Aylin Kalem – destijds collega’s aan 

Bilgi University – het TECHNE Digital 

Performance Platform, het eerste nieuwe 

media evenement van zijn soort in 

Turkije. Het was een week durend festival 

bestaande uit een kleine tentoonstelling, 

seminars, twee dansvoorstellingen 

en enkele workshops rondom 

nieuwe media. TECHNE was erg populair, 

maar slechts onder een klein 

aantal studenten van de hierboven genoemde 

programma’s en enkele jonge 

kunstenaars. Tot 2007 waren er twee 

academici en enkele indivisuen actief 

in het opkomende terrein van nieuwe 

media in Turkije, en de behoefte aan 

een onafhankelijke institutionele organisatie 

groeide. Ekmel Ertan, Özlem 

Alkış en Nafiz Akşehirlioğlu startte de 

Body Process Arts Association (BIS), 

wat de eerste - en nog steeds de enige 

- onafhankelijke NGO in het werkveld 

was. De eerste activiteit van BIS was 

het amber art and technology festival 

in 2007. Sinds 2007 heeft BIS vijf edities 

van het festival gerealiseerd die 

een sterke bijdrage hebben geleverd 

aan de zichtbaarheid van de kunst en 

technologie en nieuwe media kunst 

sector in İstanbul. Dit jaar in november 

vindt de zesde editie van het festival 

plaats. Op BIS en amberFestival zal ik 

later nog terugkomen. 

Vandaag de dag blijven de VCD programma’s 

van de universiteiten zeer 

interessante uitkomsten produceren 

op individuele basis. Bilgi University’s 

VCD afdeling zet nog steeds de Track 

tentoonstellingen voort, die helaas 

niet meer het succes als voorheen behalen. 

In 2006 verplaatste Bilgi University 

naar de nieuwe Santral campus, in 

het inspirerende terrein van een oude 

elektriciteits centrale, waar tevens 

een museum voor hedendaagse kunst 

is gevestigd. Deze omgeving creeerde 

een uitdaging voor nieuwe praktijken. 

Het Performing Arts Department droeg 

hieraan bij door de organisatie van 

workshops en de toetreding van nieuwe 

technologien in hun curriculum. 

BODİG, een kunstenaarsplatform 

gestart door Aylin Kalem en Beliz 

Demircioğlu werd in deze omgeving 

geboren. BODİG doet onderzoek en organiseert 

workshops in dans en performance 

waarbij gebruik gemaakt wordt 

van nieuwe technologien. Een ander 

veelbelovend initiatief is Bug, een 

Game Lab door Güven Çatak van de 

Bahçeşehir University. Bug heeft al een 

aantal games ontworpen, meegwerkt 

aan een documentaire over de game 

industrie in Turkije en ook educatieve 

documentaires online publiceerd. 

60

Het lange termijn plan is om een game 

design department te starten, dat de 

eerste in Turkije zal zijn. Kurye Video 

Festival is een ander initiatief dat heeft 

gezorgd voor het interesseren van veel 

mensen in nieuwe media. Ze begonnen 

snel na de oprichting met het geleidelijk 

opzetten van nieuwe media evenementen 

als onderdeel van het festival. 

Galleries en musea lijken ook steeds 

meer interesse te tonen in nieuwe 

media; Pera Museum organiseerde in 

20120 een Japan media Art tentoonstelling 

en Borusan Music House opende 

een tweede collectie van de media 

tentoonstelling onder de titel “Material 

and Light”. De directeur van het 

Borusan Music House verklaarde zelfs 

dat hun plan op de lange termijn is 

om een museum voor nieuwe media te 

openen in İstanbul. 

De kunst scene of beter gezegd de 

kunst markt in İstanbul is ontzettend 

sterk ontwikkeld in de afgelopen jaren. 

Daarom komt het steeds vaker voor dat 

er een of twee nieuwe media kunstwerken 

onderdeel worden van hedendaagse 

kunst tentoonstellingen in galleries. 

Ik geef de voorkeur aan de term kunstmarkt 

aangezien de kunst vrijwel volledig 

overgeleverd is aan de private sector; 

de staat is in deze sector geen echte 

speler meer. Afgezien van de vroege 

Republikeinse periode waarin de grote 

kunstacademies werden opgericht 

door de staat, heeft de staat nooit echt 

kunst ondersteund. Het was zelfs het 

tegenovergestelde. Pas in 2010, toen 

İstanbul Culturele Hoofdstad van Europa 

was, werden onafhankelijke kunstenaars 

en organisaties op het gebied 

van hedendaagse kunst ondersteund 

door de staat. Die ervaring toonde ons 

ook dat er geen praktische of procedurele 

structuren waren opgebouwd die 

kunstenaars en de staat in staat stelde 

om samen te werken. Vandaag is daaruit 

een kunstscene ontstaan waarin 

vrijwel alle grote nationale corporaties 

hen eigen culturele instituties hebben, 

er zijn enkel commerciele galleries, 

slechts een klein publiek dat niet groot 

genoeg is om het enige hedendaagse 

podiumkunst theater (garajistanbul) 

niet kan overleven en waar geen gemeentelijke 

of staatsondersteuning 

bestaat voor de kunsten, afgezien van 

de traditionele hedendaagse kunsten 

of cinema. Op die manier zijn de corporaties 

en verzamelaars de kunstsector 

gaan leiden. Aangezien de mainstream 

markten langzamer reageren op de veranderingen 

van de tijd, en omdat Turkije 

slechts een volger is van de westerse 

kunstsector, is er een conventionele 

kunstmarkt ontstaan. 

Ditzelfde kan gezegd worden over vele 

andere landen dezer dagen; minder 

geld van overheidsinstellingen voor de 

kunsten en het weinige dat er nog beschikbaar 

is gaat naar de traditionele 

en conventionele kunsten. Maar het gebrek 

aan publiek geld in de kunstsector 

maakt dat deze volledig openstaat voor 

de manipulatie van partijen met macht, 

waardoor kunstenaars, collectieven, 

onafhankelijke organisaties etc. in het 

gevaar komen hun stem te verliezen. 

Dit is tevens de aanleiding voor de keuze 

van amberPlatform om het thema 

in 2012 te richten op Commons. In een 

dergelijke kunstensector is het moeilijk 

voor kunstenaars om zich te ontwikkelen, 

voornamelijk in de niche disciplines. 

Zoals ik al eerder beschreef zijn er 

slechts een klein aantal Turkse kunstenaars 

die een carrière hebben kunnen 

ontwikkelen in nieuwe media. 

61

Niet al deze artiesten komen vanuit 

een digitale achtergrond, maar ook 

niet uit conventionele kunsteducatie 

of praktijken. Uiteraard zijn er veel 

gevestigde Turkse kunstenaars die 

gebruik maken van nieuwe technologieën, 

maar ook andere technieken en 

media. Ik noem hen hier niet nieuwe 

media-artiesten. Voornamelijk omdat 

nieuwe media of de bijbehorende technologiën 

niet het hoofdmedium zijn in 

hun werk; en zelfs als ze dit soort werken 

maken, dan is dat niet hun volledige 

artistieke repertoire. Ook al geloof 

ik dat zulke kunstwerken net zoveel 

lof verdienen als anderen, betreft het 

wel een totaal andere artistieke benadering 

en methodologie, wat nieuwe 

mediakunst daardoor apart zet ten opzichte 

van conventionele kunst. 


Na deze korte geschiedenis van de 

nieuwe media in Turkije zal ik verder 

gaan met onze eigen ervaring, BIS en 

amberPlatform. 

BIS (Beden-İşlemsel Sanatlar Dernegi / 

Body-Process Arts Association) is een 

in Istanbul gebaseerd initiatief dat is 

gericht op het onderzoeken van artistieke 

vormen van expressie op het snijvlak 

van lichaam en technologie. Het 

werd in 2007 als een vereniging opgericht, 

door een team van onderzoekers 

en kunstenaars uit disciplines zoals 

dans, performance, design, sociale 

wetenschappen en techniek. 

BIS positioneert zich als een internationaal 

discussie- en productieplatform 

op het gebied van kunst en technologie, 

in een wereld die zelf getransformeert 

is door nieuwe technologieën. 

Het definieert het interessegebied door 

middel van de formulering van de ondertitel. 

Body-Process Art brengt artistieke 

vormen voort die de complexe en 

veelzijdige relatie en de flexibele grenzen 

tussen lichaam en technologie, en 

de gevolgen van hun interactie onderzoeken, 

bevragen en belichamen. 

BIS begonnen met amber Art and Technology 

Festival in november 2007, dat 

toen bestond uit een nieuwe mediakunst 

tentoonstelling, performances, 

workshops, seminars en kunstenaarspresentaties. 

Het festival heeft sinsdien 

ieder jaar plaats gevonden. 

[De doelstellinge van amberFestival]: 

▸ Om het onderzoek en de productie 

met betrekking tot de nieuwe vormen 

van artistieke expressie met gebruik 

van nieuwe technologieën te promoten; 

▸ Om zichtbaarheid te geven aan 

kunstwerken en jonge kunstenaars die 

werkzaam zijn in het gebied van kunst 

en technologie in Turkije 

▸ Om internationale kunstwerken te 

presenteren aan jonge kunstenaars en 

een Turks publiek 

▸ Om belangrijke onderwerpen met 

betrekking tot kunst en technologie 

onder de aandacht te brengen van het 

publiek 

▸ Om het inzicht in technologie van 

jonge generaties te verbeteren door het 

stimuleren van een actief en creatief 

gebruik ervan. 

▸ Om een nieuw internationaal kunst 

en technologie netwerk tussen Oost en 

West in Istanbul te creëren 

62

amberFestival realiseerde deze doelstellingen 

in de afgelopen jaren en creëerde 

een nieuwe internationale scène 

rondom het veld van kunst en technologie. 

De thema's voor de laatste vijf 

festivals waren “Voice and Survival” 

“Interpassive Persona”, “Uncyborgable?”, 

“Datacity” en “Next Ecology”; 

en opereerden elk op zowel lokaal als 

internationaal niveau. Het thema van 

dit jaar is “Paratactic Commons“. 

In de afgelopen vijf edities van amber- 

Festival presenteerden 192 kunstenaars 

en onderzoekers hun werk, waaronder 

Stelarc, Bill Vorn, Marcel.li Antunez Roca, 

Mladen Dolar en Robert Pfaller. Meer dan 

136 installaties werden tentoongesteld, 

21 workshops, 17 voorstellingen, 14 lezingen, 

52 kunstenaarspresentaties werden 

gerealiseerd. Vanaf de eerste editie van 

het festival is een grote rol weggelegd 

voor het presenteren van werk van lokale 

kunstenaars. amberFestival moedigde 

jonge kunstenaars aan, en zorgde 

ervoor dat een kwart van de tentoongestelde 

werken van lokale kunstenaars 

was. 43 plaatselijke kunstenaars hebben 

inmiddels hun werk tentoongesteld op 

amberFestivals. Voor de meeste jonge 

kunstenaars was het de eerste internationale 

presentatie van hun werk - en een 

unieke kans om te netwerken. 

AmberFestival heeft bijgedragen aan de 

bewustwording van het veld van kunst 

en techniek, en bracht belangrijke onderwerpen 

onder de aandacht van het 

publiek. De thema's van het festival hebben 

bijgedragen aan brede en diepe discussies 

over belangrijke onderwerpen met 

betrekking tot de rol van technologie in 

de samenleving. Dit werd vanaf 2009 met 

amberConference nog meer zichtbaar en 

maakte de deelname van een groter publiek 

mogelijk. 

De eerste internationale “amberConference“ 

werden gehouden in samenwerking 

met het amber Art and Technology 

Festival in 2009, dat tot stand 

kwam in samenwerking met Istanbul 

Modern en met de steun van "Sabanciuniversiteit". 

amberConference is gericht 

op het creëren van een platform 

voor discussie en de verspreiding van 

de verschillende thema's en onderwerpen 

waarin wetenschap, kunst en 

technologie samenkomen. Dit is het 

vierde jaar waarin amberConference 

wordt voortgezet in nauwe samenwerking 

met de Technische Universiteit 

van Istanbul, de Sabanci-universiteit 

en de Universiteit van Southampton. 

Daarnaast creeerde en werkte 

amberPlatform mee aan andere projecten 

in het buitenland en stelde 

het werk van in Turkije wonende en 

werkende kunstenaars tentoon. Luna 

Park was een samenwerking met het 

in Dortmund gebaseerde Artsceneco, 

waarvan tentoonstellingen en performances 

werden gerealiseerd in München, 

Istanbul en Dortmund. Intercult 

Playfare was een tentoonstelling in 

Museums Quartier en kwam in samenwerking 

met Interface Culture Masterprogram 

tot stand. Direct na Commons 

Tense in Den Haag, zullen we een 

aantal van de werken in Saarbrücken 

tentoonstellen, in samenwerking met 

HBK. 

BIS heeft ook een aantal projecten op 

het snijvlak van kunst, technologie 

en samenleving georganiseerd.die 

niet kunnen worden gezien als louter 

artistieke projecten. Het is nog steeds 

een van de belangrijkste spelers die 

kunst en technologie in Turkijke vorm 

gaf - en vorm zal blijven geven. 

63

“Müşterekler Zamanı 

Türkiye’den yeni medya sanatı 

Ekmel Ertan 

Türkiye’de Yeni Medya Alanı’ 1990’ların sonunda kurulmaya başlayan 

görsel İletişim tasarımı (GİT) bölümleriyle paralel bir gelişme gösterdi. 

Ekran bazlı dijital tasarım aracı Türkiye’de son on yılda kamu ve özel üniversitelerde 

açılan bu bölümlerle birlikte ivme kazanmıştı. 2001 yılında 

yıllık öğrenci çalışmaları sergisi düzenlemeye başlayan Bilgi Üniversitesi 

VCD bölümü bu konudaki öncülerdendir. Bu sergiler genç nesillerde dijital 

teknolojiler konusunda yaygın bir farkındalık yaratmıştır. 

GİT bölümleri özel üniversitelerde 1996 

yılından itibaren kurulmaya başlandı. 

Yıldız Teknik Üniversitesi hem bu alanda 

bir program başlatan hem de ilk 

yüksek lisans ve doktora derecelerini 

veren ilk devlet üniversitesiydi. 

Şu anda Türkiye’de 45 tanesi İstanbul’da 

olmak üzere 170 üniversite var 

ve bunların birçoğunda GİT veya benzeri 

bir bölüm mevcut. 

Buna karşılık Türkiye’deki hiç bir 

üniversitenin sanat fakültesinde yeni 

medyaya odaklanmış bir bölüm yok. 

Sanat eğitimi genellikle alışılageldik 

sanat pratiğini izler; buna karşılık 

Mimar Sinan Üniversitesi ve Marmara 

Üniversitesi gibi gelenekçi kurumlarda 

alınan öğrenme sonuçlarının üç boyutlu 

enstalasyonlar, ses ve görüntü 

gibi araçları kullanan kavramsal sanatlara 

doğru kaydığı söylenebilir. 

Nitekim, bütünlükçü bir tasarım/sanat 

ve teknoloji eğitiminin bir çok kurumdaki 

GİT programlarında gerçekleşmesi 

bir tesadüf değil. Bu programlar ya 

Bilgi Üniversitesi örneğinde olduğu 

gibi İletişim Fakültesinde, ya da Sabancı 

Üniversitesindeki gibi Güzel Sanatlar 

fakültesinde yer alıyorlar. 

Ekran-bazlı etkileşim (interaksiyon) 

başından beri bütün GİT programlarının 

müfredatında yer aldı. Ancak 

64

ekran bazlı etkileşimin ötesine geçip 

mekânsal ve somut arayüzlere tasarım 

ve sanat disiplinlerinden bakan 

ilk ders 2005 yılında tarafımdan Bilgi 

Üniversitesinde açıldı. Bu derse daha 

sonra Sabancı Üniversitesinde devam 

ettim. 2005 yılında Elif Ayıter ve Selim 

Balcısoy Sabancı’da bilgisayar mühendisliği 

(BM) ve görsel sanatlar ve görsel 

iletişim tasarımı (GSGİT) öğrencilerine 

açık, ortak tasarım çalışmalarına yönelik 

çok-disiplinli bir ders başlattılar. 

Eğitimini ülke dışında almış bir müzisyen 

olan Koray Tahiroğlu da 2008 

yılında Bilgi Üniversitesinde benzer bir 

ders başlattı. Bu derse katılan öğrenciler 

2008 yılında ürettikleri interaktif 

besteleri kamuya açık bir kulüpte sergilediler. 

Bu etkinlik türünün ilk örneğiydi. 

Yeni medya eğitimini geliştirmek için 

bir çok –bireysel- girişim gerçekleşse 

de bunların hiçbiri gerçekten yeni 

medya tasarımı ve sanatsal pratiklere 

yoğunlaşan bir programa dönüşmedi. 

Öğrencilerin ürettikleri işler arasında 

bir kaç olağanüstü çalışmaya rastlansa, 

tasarım ve sanat programları son 

yıllara kadar tasarım araçlarını değiştirmek 

dışında fazla ilerleyemediler. 

Yeni medya genç nesil için bile bir ana 

akım haline gelmedi. Dolayısıyla Dünya 

sahnesindeki az sayıda Türk yeni 

medya sanatçısının neredeyse hepsinin 

eğitimini yurtdışında yapmış veya 

devam ediyor olması tesadüf değil. 

2005 yılında Türkiye’nin en eski ve 

saygın teknik okullarından İstanbul 

Teknik Üniversitesi Tasarımda Bilgi 

Teknolojileri başlıklı bir yüksek lisans 

programı başlattı. Program ona 

önayak olan bilim insanlarının o zamana 

kadarki deneyimlerini yeni bir 

perspektifte ele alabildikleri ölçüde 

Türkiye’nin önde gelen yeni medya 

programı olabilirdi. Maalesef bürokratik 

komplikasyonlar yüzünden devam 

edemedi. 

Diğer taraftan da yeni ve genç bir akademik 

nesil kurumlarda söz sahibi 

olmaya başladı. Bu günlerde bir çok 

üniversite ders programlarında yeni 

medyaya yer açıyor; bazıları da İletişim 

Fakülteleri altında “yeni medya” 

başlıklı programlar başlattılar. Ancak 

bu yeni medya programları aslında gazetecilik 

programları, tasarım ya da sanata 

yoğunlaşmıyorlar. Dolayısıyla GİT 

bölümleri ya da programları hala yeni 

medya sanatı ve tasarımı için tek yaratıcı 

kaynak konumundalar. Bu alan 

hala sadece ona adanmış akademik 

programlarını bekliyor. 

Türkiye’de bir yeni medya platformu 

yaratmak için yapılan ilk girişim HAT 

(Hybrid Arrested Translation) adlı ve 

sadece bir kez yayınlanabilen medya 

sanatı ve teori dergisiydi. Derginin 

editörü ve fikir babası Fatih Aydoğdu 

idi. İlk ve tek sayısında dergi “bilgi çağında 

beden’i ele alıyor ve P. Virilio, V. 

Flusser, A. Kroker, H. Moravec gibi düşünürlerin 

yanında Stelarc. Orlan, Aziz 

+ Coucher gibi sanatçıların yazılarına 

yer veriyordu. 

NOMAD 2002 yılında bağımsız bir oluşum 

biçiminde kuruldu ve 2006 yılında 

kendini dernek olarak kaydettirdi. 

Kendi sözlerinden alıntıyla, “NOMAD” 

bir çok başka disiplinin merceğini kullanarak 

dijital sanatlarda yeni kalıplar 

araştırır ve üretir. Projenin kurucuları 

Başak Şenova, Emre Erkal ve Erhan 

Muratoğluydu. NOMAD ülkenin ilk ses 

sanatı festivalini “cntr_alt_del” adıyla 

2003 yılında düzenledi ve etkinliği 

2005 ve 2007-08 yıllarında tekrarladı. 

65

Böylelikle önemli bir yerel ağ da 

oluşturdu ve bir çok önemli proje yürüttü. 

Bu projeler genişleyen bir ağa, daha 

sonra da çağdaş sanat ve toplumsal meselelerin 

kesişim noktalarını irdeleyen 

projelere doğru evrildi. 

2006 yılında Bilgi Üniversitesinden meslektaş 

Ekmel Ertan ve Aylin Kalem TECH- 

NE Dijital Performans Platformu’nu düzenlediler. 

Festival formatındaki bu 

etkinlik Türkiye’de yeni medya konusunda 

türünün ilk örneğiydi. Festival 

kapsamında bir hafta süresince küçük 

bir sergi, seminerler, iki dans performansı 

ve yeni medya üzerine bir kaç 

workshop düzenlendi. TECHNE sadece 

yukarıda sözü edilen programlara devam 

eden az sayıda öğrenciler ve bazı 

genç sanatçılar arasında oldukça popülerdi. 

2007’ye kadar Türkiye’de gelişmeye başlayan 

yeni medya alanında sadece öğretim 

üyeleri ve bireysel sanatçılar yer 

alıyordu. Yeni bir bağımsız ve kurumsal 

bir organizasyona ihtiyaç olduğu açıktı. 

TECHNE’nin organizasyonunda çalışan 

bir kaç kişi bir araya gelerek Beden İşlemsel 

Sanatlar Derneği’ni (BİS) kurdu, 

bu oluşum halen yeni medya alanında 

çalışan tek bağımsız NGO konumunda. 

2007 yılında Ekmel Ertan, Özlem Alkış 

ve Nafiz Akşehirlioğlu tarafından kuruldu 

ve aynı yıl amber’07 sanat ve teknoloji 

festivalini düzenledi. 

BIS başlangıcından bu güne kadar bu 

festivali beş kez gerçekleştirdi. Bu etkinlikler 

İstanbul’daki sanat, teknoloji 

ve yeni medya çalışmalarına uluslararası 

görünürlük sağlamak ve bu alanda 

çalışan sanatçılara bir platform sunmak 

adına başarılı oldu. Bu yıl altıncısı 

yapılacak olan amberFestival Kasım 

ayında gerçekleşecek. 

[Yeni Medya Sanatlarının 

Mevcut Durumu] 

Bu gün üniversitelerin VCD programları 

bireysel bazda ilginç ürünler vermeye 

devam ediyor. Bilgi Üniversitesinin 

yıllık öğrenci projeleri sergisi hala aktif 

ancak önceki yıllardaki başarısını yakalayamıyor. 

2006 yılında Bilgi Üniversitesi yeni kampüsüne 

taşındı. İlham verici bir eski 

elektrik santraline eklemlenmiş bir çağdaş 

sanatlar müzesi de içeren bu mekan 

yeni pratikler yaratmak anlamında yeni 

medya sanatları için yeni olanaklar 

sundu. Üniversitenin Sahne ve Gösteri 

Sanatları Yönetimi Bölümü workshoplar 

düzenleyerek ve eğitim programlarında 

yeni teknolojilere yer vererek 

alana katkıda bulundu. Aylin Kalem ve 

Beliz Demircioğlu tarafından başlatılan 

bir sanatçı platformu olan BODİG de 

burada faaliyete başladı, araştırmalar, 

yeni teknolojilerin kullanıldığı dans 

ve performans workshoplarıyla devam 

ediyor. 

Son yılların oldukça umut vadeden girişimlerinden 

biri Güven Çatak’ın Bahçeşehir 

Üniversitesinde başlattığı oyun 

laboratuarı “Bug” idi. Bir kaç oyun 

tasarlamanın yanı sıra, Türkiye’deki 

oyun endüstrisi hakkında hazırlanan 

bir belgeselin yapımına katıldılar. Ayrıca 

online ders notu yayınlamaya devam 

ediyorlar. Uzun dönemdeki planları 

Türkiye’de bir ilk olacak bir oyun tasarımı 

bölümü açmak. 

Kurye Video Festivali de yeni medyaya 

ilgi duymaya başladı ve Kurye festivali 

çerçevesinde yeni medya etkinlikleri 

düzenlemeye başladı. 2011 yılındaki 

festivallerini “Space Invaders” başlığıyla 

Oyun üzerine gerçekleştirdiler. 

66

Son zamanlarda galeri ve müzeler de yeni 

medya’ya ilgi duyuyorlar. Pera Müzesi 

2010 yılında Japon Medya Sanatları sergisine 

ev sahipliği yaptı, aynı yıl Borusan 

ikinci yeni medya seçkisini “Madde-Işık” 

başlığıyla sergiledi. Borusan Müzik Evi 

direktörü yaptığı açıklamada uzun dönemdeki 

amaçlarının İstanbul’da bir yeni 

medya müzesi açmak olduğunu söyledi. 

İstanbul Sanat ortamı, ya da daha uygun 

bir deyimle sanat piyasası, son yıllarda 

büyük gelişme gösterdi. Artık sanat galerilerinin 

çağdaş sanat sergilerinde tekil 

yeni medya eserlerine daha çok rastlıyoruz. 

Sanat piyasası diyorum çünkü sanat 

artık tamamıyla özel sektöre bırakılmış, 

onun kontrolünde; devlet artık bu konuda 

gerçek bir aktör değil. 

İlk defa 2010 yılında İstanbul Avrupa Kültür 

Başkenti sıfatını taşıdığında çağdaş 

sanat alanında çalışan bağımsız sanatçı 

ve girişimler 2010 AKB Ajansı aracılığıyla 

devlet tarafından desteklendiler. Bu deneyim 

bize devlet ve sanatçıların birlikte çalışabileceği 

pratik ve prosedürlerin henüz 

geliştirilmediğini de gösterdi. Bugünkü 

durum ise neredeyse bütün büyük ulusal 

şirketlerin kendi kültür kurumlarına sahip 

olduğu, sadece ticari galerilerin mevcut 

olduğu, İstanbul’un tek çağdaş performans 

sahnesi Garajİstanbul’u bile ayakta 

tutabilecek kadar seyirci bulunamayan, 

ve sinema veya geleneksel sanatlar dışında 

Belediye veya devlet desteği alamayan 

bir sanat ortamına dönüştü. 

Böylelikle şirketler ve koleksiyonerler sanat 

ortamının hakimleri haline geldiler. 

Temel piyasalar zamansal değişikliklere 

daha yavaş cevap verdiği ve Türkiye sadece 

Batı sanat piyasasının bir takipçisi 

olduğu için, elimizdeki nihai sonuç konvansiyonel 

bir sanat piyasası. Bu günlerde 

bu durum bir çok ülke için geçerli 

olabilir. Genel olarak azalan ve çoğu geleneksel 

ya da konvansiyonel sanatlara 

giden devlet desteği. Ancak Türkiye sanat 

dünyasında kamusal desteğin eksikliği 

ortamı iktidar sahiplerinin manipülasyonuna 

açık bırakıyor; sanatçılar, sanatçı 

gurupları ve bağımsız kurumlar ise seslerini 

kaybetme tehlikesiyle karşı karşıyalar. 

amberPlatform’un 2012 yılı için seçtiği 

tema Müşterekler bu duruma dikkati çekmeyi 

amaçlıyor. 

Özellikle de niş bir konuda çalışıyorsanız, 

böylesi bir sanat ortamında bir sanatçı 

olarak yolunu bulmak kolay değil. Daha 

önce belirttiğim gibi Türkiye’de yeni medya 

alanında kariyer yapabilen az sayıda 

sanatçı var. 

Ebru Kurbak Viyana'da yaşayan ve çalışan 

bir sanatçı. Mimarlık eğitimini ve 

yüksek lisansını İTÜ'de tamamladıktan 

sonra, Bilgi Üniversitesi VCD departmanında 

ders verdi. Daha sonra doktora çalışması 

için Avusturya'ya taşındı. Ebru 

Kurbak özellikle Mahir Yavuz'la birlikte 

yaptıkları Haber Örücü başlıklı ortak çalışmalarıyla 

tanındılar. Bu yarı politik 

veri görselleştirme çalışması Türk Silahlı 

Kuvvetleriyle ilgili haberlerin kazak deseni 

olarak görselleştirilmesinden oluşuyor. 

Google’dan belirli bir zaman ölçeğinde 

toplanan veriler özel bir yazılım aracılığıyla 

görselleştiriliyor. Kurbak sonraki 

çalışmalarında da giyilebilir teknoljilerle 

ilgilendi ve bu alanda sanatsal üretimine 

devam ediyor. 

Mahir Yavuz egitimini Bilgi Üniversitesinde 

tamamlayip ayni yerde ders verdikten 

sonra doktorası için Linz'e taşındı. Yavuz 

özellikle bilgi görselleştirme ile ilgilendi 

ve bu alanda farklı formatlarda sanatsal 

işler üretti. Halen New York'ta tasarımcı 

olarak çalışan Yavuz, sanatsal bilgi görselleştirmeleri 

üretmeye devam ediyor. 

67

Burak Arıkan Türkiye’nin en tanınmış 

yeni-medya sanatçısı ve alanın en üretken 

sanatçısı. Türkiye’de inşaat mühendisliği 

lisans eğitimi ve medya tasarımı 

yüksek lisansı yaptıktan sonra MIT’de 

çeşitli konularda çalıştı ve bir çok uluslararası 

sanatçıyla işbirliği yaptı. Son 

zamanlarda Network Mapping (Ağ haritalaması) 

üzerine çalışıyor. Bu farklı 

alanlarda, ama özellikle de sanat ortamındaki 

aktörlerin aralarındaki sosyal 

ilişkileri incelemeye yarayan sanatsal 

bir araç. Bir başka önemli çalışması da 

Mypocket. 

Ali Miharbi eğitimini ABD’de tamamlayan 

bir başka medya sanatçısı. Yüz takibi 

yazılımı kullanan Miharbi’nin son 

dönem çalışmaları da benzer kavramlar 

üzerine. Önemli çalışmaları arasında 

Delegation (Vekalet) ve Faces on Mars 

(Mars’ta Yüzler) sayılabilir. RTÜK ise 

Firefox için yazılmış bir plug-in; anonim 

kullanıcıların bulundukları web 

sayfasında sakıncalı buldukları yerleri 

sansürlemesini sağlıyor. Çalışmanın adı 

Türkiye’de halen faaliyette olan devlet 

sansür kurumuna referans veriyor ve Internet 

politikalarını eleştiriyor. 

Onur Sönmez Bilgi Üniversitesindeki 

lisans eğitiminden sonra yüksek lisansını 

Linz’de tamamlayan bir başka genç 

sanatçı. Sönmez kariyerine tasarımcı 

olarak başladı ve yüksek lisans eğitiminden 

sonra Future Lab’da araştırmacı 

sanatçı olarak çalıştı. Türkiye dışında 

yaşıyor ve uluslararası ölçekte sanatçı ve 

araştırmacı olarak çalışıyor. Önemli çalışmaları 

arasında The Mexican Standoff, 

Jason Shoe ve White Shadow sayılabilir. 

Bu sanatçıların hepsi dijital bir geçmişe 

sahip değil ancak konvansiyonel bir 

sanat eğitiminden ve pratiğinden de gelmiyorlar. 

Türkiye’de yeni teknolojileri ve 

medyayı kullanan bir çok tanınmış sanatçı 

mevcut ancak onları burada yeni 

medya sanatçıları olarak anmadım. Bunun 

bir nedeni yeni medya ve teknolojilerin 

işlerinin ana aracı olmaması. Diğer 

bir neden ise bu tip çalışmalar yapsalar 

bile bunların sanatsal repertuarlarını 

oluşturmaması. Bu tip eserler diğerleri 

kadar önemli olsalar da farklı bir sanatsal 

yaklaşım ve yöntem yeni medya sanatçılarını 

diğerlerinden ayırıyor. 


Türkiye’de Yeni medya’nın bu kısa tarihinden 

sonra, kendi deneyimimizden, 

BIS ve amberPlatform’dan sözetmek 

istiyorum. 

Beden-İşlemsel Sanatlar Derneği (BIS) 

İstanbul’da kurulu bir yeni medya girişimi. 

Beden ve teknolojik süreçlerin 

kesişimindeki sanatsal ifade olanaklarını 

araştırıyor. 2007 yılında dans, performans, 

tasarım, sosyal bilimler ve 

mühendislik gibi alanlarda çalışan bir 

gurup araştırmacı ve sanatçı tarafından 

kuruldu. 

Teknoloji tarafından dönüştürülen bir 

Dünyada BIS kendi yerelinde sanat ve 

teknoloji üzerine bir tartışma ve üretim 

platformu oluşturmayı amaçlıyor. İlgi 

alanlarını isminde barındırıyor. Bedenişlemsel 

kavramı insan bedeni ve teknoloji 

arasındaki karmaşık ve çokyüzlü 

ilişkiyi ve kaygan sınırları ve bu ilişkinin 

sonuçlarını düşünmeyi öneriyor. 

BİS, amber sanat ve teknoloji festivalini 

2007 yılı Kasım ayında düzenlemeye 

başladı. Festival bir yeni medya sergisi, 

performanslar, workshoplar, seminerler 

ve sanatçı sunumlarından oluşuyordu. 

Halen her yıl aynı tarihlerde düzenleniyor. 

68

[amberFestivalin amaçları]: 

▸ Yeni teknolojilerden yararlanan yeni 

sanatsal ifade biçimleri konusunda 

araştırma ve üretim yapmak. 

▸ Sanat ve teknoloji alanında çalışan 

genç Türkiyeli sanatçılarına görünürlük 

sağlamak. 

▸ Tanınmış yabancı sanat eserlerini 

Türkiyeli sanatseverler ve sanatçılara 

tanıtmak. 

▸ Aktif ve yaratıcı kullanımı özendirerek 

genç nesillerin teknoloji algısını 

iyileştirmek. 

▸ Sanat ve teknoloji alanındaki önemli 

konuları kamunun dikkatine sunmak. 

▸ İstanbul’da yeni bir uluslarası sanat 

ve teknoloji ağı oluşturmak. 

amberFestival geçtiğimiz beş yılda 

bu amaçlarına ulaşarak kendi yerelinde 

uluslararası bir sanat ve teknoloji 

platformu yaratmayı başardı. 

Geçtiğimiz beş yılın temaları Ses 

ve Tutunma, İnterpasif Persona, Siborglaştıramadıklarımızdan 

mısınız? 

Verikent, Öteki Ekolojiydi ve her biri 

yerel ve evrensel durumlara işaret 

ediyordu. Bu yılın teması is Parataktik 

Müşterekler olarak belirlendi. 

amberFestival’in bu güne kadar 

gerçekleşen beş nüshasında 192 sanatçı 

ve araştırmacı çalışmalarını 

sundu; Stelarc, Marcel.li Antunez 

Roca, Mladen Dolar, Robert Pfaller 

bu isimlerden bazıları. 136dan fazla 

enstalasyon sergilendi, 21 workshop 

düzenlendi, 17 performans, 14 konuşma 

ve 52 sanatçı sunumu gerçekleşti. 

En baştan itibaren yerel sanatçıların 

işlerini sunmak önemli bir konuydu. 

Amberfestival yerel sanatçıları destekledi 

ve sergilenen eserlerin dörtte 

birinin yerel sanatçıların işleri olmasına 

çalışıldı. Bu güne kadar 43 yerel 

sanatçı amberfestival’de sergilendi. 

Bir çok genç sanatçı için bu çalışmalarının 

ilk uluslararası sunumuydu 

ve yeni bağlantılar kurabilmek için 

gerçek bir şanstı. 

İlk uluslararası amberKonferans, 

2009 yılında amber sanat ve teknoloji 

festivaliyle eşzamanlı olarak, 

İstanbul Modern müzesi işbirliği ve 

Sabancı Üniversitesi desteğiyle gerçekleşti. 

Konferansın amacı bilim, 

sanat ve teknolojinin birleşimindeki 

bir çok konu ve temanın çevresinde 

bir tartışma platformu yaratmak. Bu 

yıl dördüncüsü düzenlenecek olan 

konferans İstanbul Teknik Üniversitesi 

Sabancı Üniversitesi ve Southampton 

Üniversitesi işbirliğinde 

gerçekleşecek. 

amberPlatform Türkiye’de yaşayan 

ve çalışan sanatçıların çalışmalarının 

yurt dışında sergilendiği projeler 

de üretti ve mevcut projelere katıldı. 

Luna Park Dortmund merkezli 

Artsceneco işbirliğiyle gerçekleşti 

ve Münih, İstanbul ve Dortmund’da 

sergi-performanslar düzenlendi. Intercult 

Playface Viyana Museums 

Quartier’de Linz Interface Culture 

Master Programı işbirliğiyle gerçekleşen 

bir başka sergiydi. Haag’da 

gerçekleşecek Commons Tense’den 

hemen sonra işlerden bir bölümünü 

Saarbrucken’de HBK işbirliğiyle sergileyeceğiz. 

BIS sanat, teknoloji ve toplumun 

kesişiminde sadece sanatsal olmayan 

başka projeler de yürütüyor ve 

Türkiye’nin sanat ve teknoloji alanını 

şekillendiren önemli aktörlerden 

biri olmaya devam ediyor. 

69

“I 70am an artist”; Bager AKBAY

Artists & Works 

Artiesten & Werken 

Sanatçılar & Eserleri 

71

EN NL TR 

Bager AKBAY 

“I am an artist / ben sanatçıyım” 

The role of the artist, in the 

mental and physical production 

of the work, varies 

through centuries. Before 

modern art, the meaning of 

being an artist was somehow 

related to the amount of 

time and energy spent while 

creating the piece. The artist 

was expected to work on 

the piece in detail, for a long 

time. With the beginning 

of conceptual art, the idea 

started to be more important 

than the labor. In some 

examples of conceptual art, 

3 lines on a paper describing 

how to build the piece was 

enough, even if it was produced 

by someone else and 

sometimes the artist never 

saw the piece being built, 

but it was clear that she was 

still the artist. 

Nowadays, curators and 

galleries have strong impact 

on art communities which 

shows that process of selection 

is becoming as important 

as the idea. In fact, 

the selection process is critically 

important for the artist, 

for example a photographer 

chooses what to shoot 

among a huge set of images 

s/he sees daily. 

De rol van de kunstenaar, 

in de mentale en fysieke 

productie van zijn werk, varieert 

door de eeuwen heen. 

Voor de komst van de moderne 

kunst werd de waarde 

van het kunstenaar zijn 

gerelateerd aan de hoeveelheid 

tijd en energie die er 

besteed werd aan het maken 

van een kunstwerk. Er werd 

van de kunstenaar verwacht 

dat deze veel tijd besteedde 

aan details. Met de komst 

van de conceptuele kunst 

begon het idee belangrijker 

te worden dan de hoeveelheid 

werk die in een kunstwerk 

zit. In enkele voorbeelden 

van conceptuele kunst 

zijn drie zinnen op papier 

die beschrijven hoe een bepaald 

kunstwerk gebouwd 

dient te worden al genoeg, 

ook al wordt het geproduceerd 

door iemand anders 

dan de kunstenaar zelf. 

Tegenwoordig hebben curators 

en galleries veel invloed 

op kunst-communities, 

waaruit blijkt dat het selectieproces 

even belangrijk 

wordt als het idee. Sterker 

nog, het selectieproces is 

voor de kunstenaar van cruciaal 

belang geworden. 

Sanat eserinin, fiziksel ve zihinsel 

üretim sürecinde, sanatçının 

rolü dönem dönem değişmektedir. 

Modern sanattan önceki 

dönemlerde, sanatçı olmak 

esere harcanan süre ve enerji 

ile sahiplenilen bir olguydu. 

Sanatçının eseri ağır ağır şekillendirmesi, 

esere yıllar boyunca 

edindiği tüm zanaat becerisini 

katması beklenmekteydi. Kavramsal 

sanatın ortaya çıkışıyla 

bu durum temelden değişti. 

Sanatçı artık, üretim sürecinden 

ziyade fikir ile öne çıkmaya 

başladı. Kimi sanatçılar sadece 

tanımı yaparak eser üretmeye 

başladılar. Bir kağıt parçası ve 

üzerindeki eserin nasıl yapılacağıyla 

ilgili üç satır yazı, eserin 

kendisini oluşturmaktaydı. Her 

sergilenmede, bu yazı başka 

birileri tarafından üretime geçirilse 

de, sanatçı yazısı (fikri) ile 

oluşturulan nesneyi, hiç bir zaman 

görmese de, kimin sanatçı 

olduğu tartışılmaz hale gelmişti. 

Günümüzde küratörlerin, galerilerin, 

sanat topluluk-ları 

üzerindeki etkileri ve yer yer 

kendilerini üretici olarak tanımlamaları, 

artık fikirin yanında 

seçimin de öneminin arttığını 

göstermektedir. Aslında sanatçı 

bir eseri üretirken bir çok kez seçim 

yapar . Örneğin, bir fotoğraf 

72

In the work “I am an artist” 

the participator is shown 

randomly created images 

and if an image is not chosen, 

it is deleted forever. If 

the participator prevents 

the disappearance of the image 

by pressing a red button 

called, „I am an artist“, s/he 

becomes the most important 

reason of its existence. 

Actually this process is very 

similar to the creation process 

of an artwork. Can you 

become an artist with that 

simple decision? Who is the 

artist of the work? The owner 

of the idea? The coder? 

The code? The participator? 

“you are the artist” 

In het werk "I am an artist", 

krijgt de deelnemer willekeurige 

beelden te zien. 

Wanneer een beeld niet 

wordt gekozen door de deelnemer 

wordt het definitief 

verwijderd. Met een druk op 

de rode knop ‘I am an artist’ 

kan de deelnemer voorkomen 

dat het beeld wordt 

verwijderd. Hiermee wordt 

hij of zij de belangrijkste reden 

van het blijven bestaan 

van het beeld. 

Dit proces is eigenlijk vergelijkbaar 

met het ontstaan 

van een kunstwerk. Bent 

u door deze eenvoudinge 

handeling een kunstenaar? 

Wie is nu eigenlijk de kunstenaar 

van het werk? De eigenaar 

van het idee, de code 

of de deelnemer? 

“You Are The Artist” 

sanatçısı zaten orada olan bir 

gerçeği tekrar önümüze koyarak 

kendi gözüyle gördükleri arasından 

bir seçim yapmaktadır. 

“I am an artist”, çalışmasında, 

izleyicinin karşısına çıkan 

eserler, o anda rastgele veriler 

ile üretilmektedir ve eser seçilmediği 

takdirde bir daha 

ortaya çıkmamak üzere yok 

olmaktadır. İzleyici, üzerinde 

„I am an artist“ yazan kırmızı 

bir düğmeye basarak, eserin 

yok olmasını engellediği anda 

onun varlığının en önemli sebebi 

olur, kendi kültürel bilgi 

birikimiyle, o eseri var etme 

kararını verir ve bu karar aslında 

bir eserin yaratılma sürecindeki 

kararlara benzemektedir. 

Bu kadar basit bir seçim 

yapmak bir izleyiciyi sanatçıya 

dönüştürebilir mi? Ortaya çıkan 

eserin! üreticisi kim? Fikrin 

sahibi mi? Yazılımcı mı? 

Yazılım mı? İzleyici mi? 

“sanatçı sensin“ 

73

Özlem ALKIŞ 

“Violation / İhlal” 

“The Universal Declaration 

of Human Rights”, prepared 

and presented to United 

Nations General Assembly 

after the Second World War 

by a group of people who had 

joined the resistance against 

Nazi’s invasion of France, officially 

accepted by United Nations 

in 1948. This document, 

with its mandatory application 

by the UN-member countries 

in the frame of fundamental 

rights, was approved 

by the ministerial cabinet 

of the Republic of Turkey 

to be taught and discussed at 

schools and educational institutions, 

and to be broadcasted 

by press. Although it is visibly 

accepted by the political discourse 

all over the world, it is 

hardly defended in reality, especially 

in certain political climates 

such as today’s Turkey. 

VIOLATION aims to expose the 

violation of The Universal Declaration 

of Human Rights in 

Turkish representatives’ everyday 

speech. The data and 

keywords collected from the 

counselors’ speech will be 

associated with the related 

articles in the declaration. 

The result will be visualized 

in an artistic manner that 

makes visible the gaps in the 

implementation of the “official 

decision” and the disregard 

toward the declaration. 

“DE Universele Verklaring 

van de Rechten van de Mens’, 

werd opgesteld en gepresenteerd 

door een groep 

mensen uit het verzet in 

Frankrijk en door de VN 

aangenomen na de Tweede 

Wereldoorlog in 1948. Dit 

document werd (verplicht 

door de VN) goedgekeurd 

door het Kabinet van Turkije 

om onderwezen te worden 

op scholen en onderwijsinstellingen. 

Hoewel het 

zichtbaar aanvaard is door 

de politieke discours over 

de gehele wereld, wordt het 

nauwelijk verdedigd in de 

werkelijkheid, met name in 

bepaalde politieke klimaten 

zoals in Turkije. 

‘VIOLATION’ probeert de 

schendingen van de Universele 

Verklaring van de Rechten 

van de Mens door Turkse 

functionarissen bloot te leggen. 

Uit de toespraak van de 

counselors worden data en 

sleutelwoorden verzameld 

en vergeleken met artikelen 

uit de Verklaring. De gaten 

tussen de officiële positie 

van de functionarissen en 

de Verklaring worden in een 

artistieke visualisatie weergegeven. 

İkinci Dünya Savaşında 

Nazi Almanyasının Fransayı 

işgali karşısında aktif rol 

oynamış bir grup direnişçi 

tarafından, savaş sonrası 

hazırlanarak Birleşmiş 

Milletler Genel Kurulu’na 

sunulan “İnsan Hakları 

Evrensel Bildirisi” 1948 

yılında Birleşmiş Milletler 

tarafından resmi belge niteliğine 

kavuştu. BM’ye üye 

olan tüm ülkeler tarafından, 

insani temel haklar çerçevesinde 

uygulanmasının gerekliliği 

ve zorunluğu kabul 

edilmiş olan bu bildiri, 1949 

yılında Türkiye Cumhuriyeti 

Bakanlar Kurulu tarafından 

da okullarda ve eğitim 

kurumlarında okutulması 

ve tartışılması, yayın kurumlarında 

işlenmesi kararı 

ile onaylandı. 

İHLAL, İnsan hakları Evrensel 

Bildirisi’nin bugünkü 

‘kanunlar çerçevesinde’ 

ihlalini göz önüne sermeyi 

amaçlayan bir iştir. Çeşitli 

anahtar kelimeler ve taramalar 

ile topladığı veriyi, 

İnsan Hakları Evrensel 

Bildirisinde bulunan ilgili 

madde ile ilişkilendirerek, 

hem uygulamadaki boşluk 

ve aksaklıkları, hem de 

metnin göz ardı edilişini 

görünür kılmayı hedefler. 

74

Sedef AYDOĞAN & Özgün KILIÇ 

“_ _ _ _ _ _ is forgotten” 

“Since the beginning of time, for us humans, forgetting has been the norm and remembering the 

exception. Because of digital technology and global networks, however, this balance has shifted. 

… forgetting has become the exception, and remembering the default.” 

(DELETE, Mayer -Schönberger, Viktor ) 

Most of what is commonly created 

today are stored digitally 

and also spread using digital 

tools and networks. 

“_ _ _ _ _ _ is forgotten.” is a 

spatial design, consisting of 

video mapped sculptures, 

questioning the expiry date 

and decision-maker of digitally 

stored private and public 

information, and furthermore 

if that information could and 

should ever be forgotten. The 

interactive space has its own 

“time” and “memory”, and 

it is welcoming visitors w/o 

exposing the fact that their 

existence in that very space 

is being recorded as numerical 

data and projected visually 

on the room’s “memory”. 

Yet soon they will realize that 

the 6 digit number screened 

within the title of the work 

is changing continuously 

throughout the exhibition, 

the room itself deleting (forgetting) 

all visitor data in its 

memory at the end of a two 

week period. 

Een groot deel van wat tegenwoordig 

gemaakt wordt is digitaal 

opgeslagen en wordt verspreid 

via digitale netwerken 

en instrumenten. 

“_ _ _ _ _ _ is forgotten.” is een 

ruimtelijk ontwerp waar met 

mapping sofware videobeelden 

op worden geprojecteerd. 

Het stelt vraagtekens bij de 

houdbaarheidsdatum en het 

eigendom van digitaal en opgeslagen 

private en publieke informatie, 

en of deze informatie 

kan en vergeten mag worden. 

De interactieve ruimte heeft 

zijn eigen ‘tijd’ en ‘geheugen’ 

en verwelkomt bezoekers zonder 

dat zij doorhebben dat hun 

aanwezigheid wordt opgenomen 

als numerieke data en geprojecteerd 

op het ‘geheugen’ 

van de kamer. Later zal de deelnemer 

zich echter realiseren 

dat het zes-cijferige nummer in 

de titel van het werk, dat tijdens 

de tentoonstelling continue 

verandert, vanzelf vergeten 

wordt door de kamer aan het 

einde van de tentoonstelling. 

Günümüzde ortak bilgi/ortak 

ürün olarak yaratılan şeylerin 

çoğu dijital olarak saklanmaktadır 

ve dijital araç ve ağlar 

kullanılarak yayılmaktadır. 

„_ _ _ _ _ _ Is Forgotten“ 

,Viktor Mayer-Schönberger’in 

“expiry date” önermesinden 

yola çıkarak dijital olarak 

kaydedilmiş bilginin bir son 

kullanma tarihi olup olmadığını 

ve aynı zamanda bu 

özel veya kamusal bilginin 

karar mekanizmasını sorgulayan 

bir mekan tasarımıdır. 

Buradaki interaktif mekanının 

kendine ait bir zaman 

parametresi ve belleği vardır. 

Yapmakta olduğu şey 

ise, ziyaretçilerinin gözüne 

sokmaksızın, onların bu mekandaki 

varlığını sayısal veri 

olarak sergi süresi boyunca 

belleğine kaydediyor olmasıdır. 

Sergi bittiğinde bu verilerin 

son kullanma tarihinin 

geldiği varsayımı üzerinden 

tüm ziyaretçi verilerini belleğinden 

silerek unutmayı 

amaçlamaktadır. 

76


“ERROR – Title Included” 

“ERROR – Title Included” is 

a piece that is designed to 

evoke resistance against 

censorship mechanisms 

employed by national and 

transnational power centers 

to monitor digital communication 

networks. Utilizing 

existing notification schemes 

intrinsic to Internet grammar, 

this work aims to derive 

a new ‘syntax’ capable of 

arousing direct commentary 

on current issues of political, 

social, economic and ecological 

significance. The work 

will be presented both as an 

aggregate of plain light boxes 

installed in physical space 

and also as a surprise effect, 

a ‘pop up’, activated via hidden 

links that are embedded 

within the amber platform 

website as well as other related 

institutional web spaces. 

“ERROR – Title Included” is 

meant to evolve into a mini 

web application, a “commons 

tense”, that is freely downloadable 

by public in order to call 

for discussion and provide critique 

regarding public issues. 

Offering a potential to reappear 

in a diverse variety of online 

contexts, this piece proposes to 

define a new tool for political 

demonstration and provoke a 

new mode of social protest that 

is unique to the cyberspace. 

“ERROR - Title Inluded” is 

een stuk dat ontworpen is om 

weerstand op te roepen tegen 

het censuur-mechanisme door 

nationale en transnationale 

machtscentra om digitale 

communicatienetwerken te 

controleren. Door gebruik te 

maken van de bestaande kennis 

van het internet grammatica, 

wil “ERROR – Title Included” 

een nieuwe zinsbouw 

ontwikkelen om direct commentaar 

te kunnen leveren 

op actuele politieke, sociale, 

economische en ecologische 

vraagstukken. 

Het werk wordt gepresenteerd 

in een aggregraat van 

platte lichtbakken in de fysieke 

ruimte en door middel 

van een verrassings-effect, 

een ‘pop-up’, geactiveerd via 

verborgen links in de amber- 

Platform websites als ook in 

andere gerelateerde institutionele 

webruimtes. 

Het is de bedoeling dat 

“ERROR – Title Included” 

uitgroeit tot een mini web-applicatie, 

een ‘commons tense’ 

die gratis te downloaden is 

door het publiek om te discussieren 

en kritiek te geven op 

openbare kwesties. Het werk 

wil een nieuw instrument zijn 

voor politieke demonstraties 

en lokt een nieuwe vorm van 

sociaal protest op het web uit. 

“ERROR – Title Included” fiziksel 

kamu alanlarının özelleştirilmesinden 

sonra, dijital 

iletişimi de tümden kontrolü 

altına almak isteyen, sansürcü, 

merkezi otoriter girişim karşısında, 

PC ve internet gramatiğinde 

en başından beri varolan 

‘uyarı şemalarını’ kullanarak 

farklı bir ‘sentaks’ oluşturmak 

ve bu gramer üzerinden gündemdeki 

politik, toplumsal, 

ekonomik ve ökolojik bağlantılara 

doğrudan bir yorumda 

bulunmak üzerine kurgulanmıştır. 

Sergide basit ışıklı kutular 

yerleştirerek gösterilecek, 

ayrıca amberPlatformun web 

ortamında, TodayArts festivali 

ve diğer sanat enstitülerin 

websayfalarında, ‘pop up’larla 

kullanıcının karşısına çıkarak 

şaşırtacak, gündemdeki problem 

alanlarına doğrudan yorum 

yapan, bir cins “commons 

tense” oluşturacaktır. 

Internetten yüklenebilir bir 

mini yazılımla kamu malına 

dönüştürülerek, herkesin kullanımına 

açılacak, çeşitli webplatformları, 

blog ya da websayfalarında 

karşımıza çıkarak, 

ironik/ısırgan politik sloganlarla, 

her isteyenin, çeşitli durumlarda 

sesini duyurmak için 

kullanabileceği bir cins protesto 

biçimi, bir pankart (banner) 

olarak, sanal ortamda yeni bir 

politik demonstrasyon biçimi 

olarak yayılması sağlanacaktır. 

78

ERROR 404! FILE NOT FOUND! 

YOU WAS SEARCHING FOR „MINORITY RIGHTS“ 

NO ITEM WAS FOUND UNDER 

„MINORITY RIGHTS“ 

not allowed in attributes values 

OF this NATIONAL STATE 

OK 

WARNING! 

YOu WAS TRYING TO ACCESS in to THE EUROPEAN ZONE 

You need A national permission 

to perform this action! 

You must get require permission from THE 

government to ACCESS to this ITEM 

OK 

79

Mehmet ERKÖK 

“Digital Junkman”/ Dijital Atık Eskicisi” 

Will the street junkmen 

be collecting digital scrap 

from the garbage containers 

one day? 

If every object has a service 

life, how long is the digital’s? 

The Internet’s? Like 

plastic or paper, could it 

have a recycle value at the 

end of it’s lifespan? Will it 

be something more valuable 

than seeking food remains 

in garbage cans? A 

pair of old shoes (junkman) 

pulling his ‘electronic junk 

car’ will move like ‘z’ tracks 

on the exhibition floor. The 

‘z’ motion here simulates 

the junkman tracking from 

one trash barrel to another 

alternately. 

A series of photographs of 

the street junkmen will accompany 

the work. 

Zal ooit de dag aanbreken 

dat zwervers digitale troep 

verzamelen uit vuilnisbakken? 

Wanneer elk object een levenscyclus 

heeft, hoe lang 

is dit dan van een digitale? 

En van het internet? Kan het 

net als plastic en papier een 

recyclende waarde hebben 

aan de eind van zijn levensduur? 

Zal het meer waardevol 

zijn dan naar het zoeken 

van overgebleven voedselresten 

in vuilnisbakken? 

Een paar oude schoenen 

trekt zijn ‘elektronische 

vuilniswagen’ zigzaggend 

over de tentoonstellingsvloer. 

De zigzaggende beweging 

simuleert hier de 

zwerver die het pad van de 

ene naar de andere vuilnisbak 

neemt. 

Een reeks foto’s van de 

zwerver begeleidt het werk. 

Sokaklarda çöp bidonlarından 

çöp toplayan adamlar 

gün gelip te ‘dijital atık’ toplayacakmı? 

Her nesnenin bir kullanım 

ömrü varsa, dijitalin- datanın, 

internetinki ne kadardır? 

Ömrünü tamamladığında 

bir plastik veya 

kağıt-karton atığı gibi geri 

dönüşüme girermi? bir ‘değer’ 

olurmu? çöp kutularında 

aranan yemek atıklarından 

daha mı değerli bir 

şey olur? Bir çift eski püskü 

ayakkabı (eskici), arkasından 

sürüklediği ‘dijital atık 

arabasını’ mekan zemininde 

‘z’ler şeklinde dolaştıracak- 

’z’ hareketi- sokaklarda 

bir o çop bidonuna bir bu 

çöp bidonuna gidip eşeleyen 

eskicinin hareketini simüle 

ediyor. 

Sokak çöp toplayıcılarından 

bir fotoğraf seçkisi de 

kurguya eşlik edecek. 

80

“Digital Junkman”; Mehmet ERKÖK 81

Ekmel ERTAN 

“theCube (the 3 )” 

theCube is een openbaar kunstproject, 

dat zowel een sculptuur 

als een virtuele galerie is. 

De virtuele galerie is verbonden 

met theCubes die wereldwijd in 

verschillende steden staan. Elk 

sculptuur neemt het publiek 

mee naar verschillende tentoonstellingen 

in de ruimtes van de 

virtuele galerie. The(AMBER) 3 , 

de kubus die geplaatst wordt 

in de publieke ruimte in Istanbul, 

zal het publiek meenemen 

naar de AMBER-tentoonstelling. 

De (ISSYK-KUL) 3 die geplaatst 

is aan het Issyk-Kul meer in de 

Kirgizische Republiek neemt het 

publiek mee naar de tentoonstelling 

in het Bishkek Art Center, 

enzovoort. De meewerkende instelling 

cureert hun tentoonstelling 

in de toegewezen ruimtes 

van de virtuele galerie. Deze virtuele 

galerie heeft een aangepaste 

interface voor de curerende 

organisatie met welke de organitheCube 

is a conceptual gallery, 

a white cube converted 

inside-out. The codes on the 

three faces of the cube connect 

the audience to the artworks 

exhibited in the virtual gallery, 

utilizing a smart mobile device. 

theCube also moves the gallery 

outdoor to the public space. 

Therefore it is a literally public 

gallery which is available to the 

by passers in public space. 

theCube is a public art project, 

which is a sculpture as well as 

a virtual gallery. 

The virtual gallery is also networked 

through out theCubes 

placed in various location in 

different cities on the globe. 

Every sculpture takes audience 

to the different exhibitions in 

the rooms of the virtual gallery. 

The(AMBER) 3 which is 

theCube that will be placed 

in a public space in İstanbul 

will take the audience to the 

AMBER exhibition, the(ISSYK- 

KUL) 3 which is placed by Issyk- 

Kul lake in Kyrgyz Republic 

as the first installment of the 3 

takes the audiences to the 

Bishkek Art Center’s exhibition 

and so on. The co-operating 

institution curates their exhibition 

in the dedicated rooms 

of the virtual gallery. Virtual 

gallery has a custom interface 

for the curator organization 

through which the organiza- 

theCube is een conceptuele galerie, 

een white cube die binnenstebuiten 

is gekeerd. De codes op de 

drie oppervlaktes van de kubus 

verbinden het publiek met de 

kunstwerken die worden geëxposeerd 

in de virtuele galerie 

door middel van een smart phone. 

Ook verplaatst theCube de galerie 

naar buiten, in de publieke 

ruimte. Daardoor is het letterlijk 

een openbare galerie die toegankelijk 

is voor voorbijgangers. 

theCube bir kamusal sanat 

projesi olup, aynı zamanda 

hem bir heykel hem 

de bir sanal galeridir. 

theCube kavramsal olarak 

ters-yüz edilmiş (içi dışına 

çıkmış) bir galeri metaforunu 

kullanmaktadır. Kübün 

iki yüzündeki kodlar 

akıllı mobil cihazlar vasıtasıyla 

izleyiciyi sanal 

galeriye bağlar. theCube 

galeriyi sokağa, kamusal 

alana taşır, tam anlamıyla 

kamusallaştırarak gelip 

geçenlere teklifsizce sunar. 

Sanal galeri dünyanın 

farklı şehirlerine yerleştirilmiş 

theCube vasıtası 

ile aynı zamanda bir 

ağ oluşturur. Her küp 

izleyiciyi sanal galerinin 

farklı odalarındaki 

sergilere götürür. İstanbul’daki 

the(AMBER) 3 

izleyicileri sanal galerinin 

AMBER salonlarına, 

the(TODAYSART) 3 

izleyicileri sanal galerinin 

TodaysArt Festivali 

salonlarına götürür. Kübün 

üretimi ve yerleştirilmesinde 

işbirliği yapılan 

kurum o kübe bağlı galeri 

salonlarının küratörü olur. 

Küratörlere sergileri yönetmeleri 

için ayrı bir administrator 

arayüzü verilir. 

82

tion curates new exhibition, as 

they like. 

theCube is a cube-like sculpture. 

The sculpture is a one cubic meter 

block stands on one of its corners 

which is cut partially to let 

the cube stand on with its 3 faces 

diagonal to the ground. This 

position lets only the three faces 

of the cube exposed to public 

in a conveniently visible angle. 

Those three faces have three 

different QR-Codes, by which 

the cube connects people to the 

three halls of the online gallery. 

Virtual gallery is like a gallery 

with connected rooms, which 

has doors in different cities of 

the world. 

satie een nieuwe tentoonstelling 

cureert, zoals zij het willen. the- 

Cube is een kubus-vormig sculptuur. 

Het sculptuur is een blok 

van een kubieke meter die op 

een van haar hoeken leunt, die 

gedeeltelijk is afgesneden met 

drie oppervlaktes diagonaal aan 

de grond. Deze positie creëert 

een kijkhoek voor het publiek 

waarin alleen de drie oppervlaktes 

van de kubus zichtbaar zijn. 

Die drie oppervlaktes bevatten 

verschillende QR-codes, waardoor 

de kubus mensen verbindt 

met de drie hallen van de virtuele 

galerie. Deze virtuele galerie is 

een verzameling van verbonden 

ruimtes met deuren in verschillende 

delen van de wereld. 

Her küratör kendi sergi 

kuramını, kendi stratejisi 

bağlamında belirler. 

theCube fiziksel olarak 

1 metre küplük bir objedir. 

Bir köşesi kesilerek yere 

oturtulmuştur. Kamu mekanına 

yerleştirilecek ve 

ilk bakışta minimal bir 

heykel izlenimi yaratan bu 

objenin yukarı bakan 3 yüzündeki, 

izleyicileri mobil 

cihazları üzerinden uzaktaki 

sanal galeriye bağlayan 

kodlar (QR-Codes) vardır. 

theCube bu haliyle, sanal 

galeri odaları dünyadaki 

farklı şehirlere açılan bir 

galeri gibidir. 

83

Osman KOÇ 

The concurrent development 

of web 2.0 and natural user 

interfaces (touch or gesture 

based) created the sense of being 

omnipresent while diminishing 

the tactile sensation. 

Experience is a multi-sensorial 

phenomenon, thus while sharing 

commonizes experiences, 

the essence of these experiences 

are lost in digitization, 

which makes the sensation of 

being omnipresent artificial. 

Human-machine interfaces 

are inspired by human-human-interaction, 

it would be 

naive to think that this effect 

is unidirectional. Touch 

based interfaces lack tactile 

feedback, and camera based 

gesture recognition software 

does not even deploy any 

physical interface. Therefore 

as the way of interaction, 

dictated by these interfaces, 

evolve from being a habit to 

an instinct, human-humaninteraction 

will be effected. 

Thus it may be foreseen that 

contact based interaction in 

social interaction will diminish. 

The ambiguation of the 

verb “share” also evolved 

from these matters. 

The project aims to create the 

simulation of “shared” experiences 

by dictating the physical 

contact of multiple users 

as an interface. 

“Corporeal Experiences” 

/ Cismani Deneyimler” 

De huidige ontwikkelingen 

van web 2.0 en natuurlijke interfaces 

creëren het gevoel van 

overal aanwezig te zijn - omnipresentie 

- maar het vermindert 

de zintuiglijke beleving. Beleving 

is een multi-zintuigelijk 

fenomeen. Door het delen van 

onze belevingen op een digitale 

manier, is de essentie van 

de beleving verloren gegaan 

en creërt het een kunstmatig 

gevoel van omnipresentie. 

Mens-machine-interfaces zijn 

geïnspireerd op mens-mensinteractie; 

het zou naïef zijn om 

te denken dat dit effect maar 1 

richting opgaat. Het ontbreekt 

touchscreen interfaces aan 

een tastelijke beleving en webcams 

hebben niet eens een 

fysieke interface. Daarom evolueert 

de richting van interactie, 

ingegeven door deze interfaces, 

van een gewoonte naar 

een instinct: het zal invloed 

hebben op mens-mens interactie. 

Zo kan worden voorzien 

dat interactie gebaseerd op 

contact in de sociale interactie 

zal afnemen. De dubbelzinnigheid 

van het werkwoord 

“delen” komt ook voort uit deze 

problematiek. 

Het project is gericht op het 

simuleren van "gedeelde" ervaringen 

door van het fysieke 

contact van meerdere gebruikers 

een interface te maken. 

Web 2.0 ve doğal kullanıcı arayüzlerindeki 

(dokunmatik veya 

hareket tabanlı) eşzamanlı gelişmeler, 

aynı anda birden fazla yerde 

varolma hissiyatı yaratırken, 

dokunma hissiyatını azaltmaktadır. 

Deneyimler birden çok algıyı 

içeren olgulardır, dolayısıyla bu 

müşterek deneyimleri paylaşırken, 

deneyimin özü sayısallaştırma 

sürecinde kaybolmaktadır. 

Bu durum da aynı anda birden 

fazla yerde varolma hissiyatının 

suni olduğunu gösterir. 

İnsan-makina arayüzleri, insan- 

insan etkileşiminden ilham 

alınarak tasarlanmaktadır. Bu 

ilhamın sebebiyet verdiği sonuçların 

tek yönlü olduğunu düşünmek 

naif olur. Dokunmatik arayüzlerin 

dokunsal geribesleme 

eksikliği bulunurken, kamera 

tabanlı hareket tanıyan arayüzler 

herhangi fiziksel bir arayüz 

barındırmamaktadır. Dolayısıyla, 

bu arayüzlerin kullanıcılara 

dikte ettiği etkileşim methodları 

zamanla alışkanlıktan içgüdüye 

dönüşmektedir. Bu da sosyal 

etkileşimdeki dokunma hissiyatını 

azaltmaktadır. Son on yılda, 

“paylaşmak” sözcüğünde oluşan 

anlam karmaşasının sebeplerinden 

bazıları bunlardır. 

Bu projenin amacı, kullanıcıların 

birbirlerine dokunmalarını 

dikte eden bir arayüz üzerinden 

müşterek tecrübelerin simulasyonunu 

yaratmaktır. 

84

85 

“Korporeal Experiences”; Osman KOÇ

Nagehan KURALI & Selin ÖZÇELİK 

“Probable Needlework” 

/ Olası elişi” 

“Probable Needlework” offers 

visitors a limited creation 

space by means of a 

goblin stitch. Goblin stitch 

is an analog tradition with 

a main focus on the concept 

of replication/reproduction 

rather than creativity. Inspired 

by the core idea of 

such an analog tradition, 

“Probable Needlework” invites 

visitors to contribute 

to a replication process 

via a digital screen and a 

goblin canvas. During the 

installation visitors see 

digital images with a goblin 

effect on the digital screen. 

10 px areas are marked with 

a red square which invites 

each user to contribute for 

a specific part of the image. 

However, the red square on 

the digital screen is randomly 

displayed after each 

user’s contribution to the 

needlework. 

The visitors are asked to reproduce 

10 px areas of the 

images which are marked 

with the red square that is 

differing according to each 

user. Each image referring 

to a political icon includes: 

Religious symbols, United 

Nations, NATO, EU, Federal 

reserve, World Bank, 

EU Bank, USA, Iran, China, 

Russia, Latin America, Bra- 

De commons waar we vandaag 

de dag over praten 

zijn vage ‘goederen’ waar 

we zelf niet veel meer vanaf 

weten. De unieke individuele 

bijdrage is of weggevaagd 

door industrialisatie 

of hebben we geen invloed 

meer op vanwege copyright. 

Beiden hebben ervoor gezorgd 

dat het concept van 

samenzijn niet langer bestaat. 

Aanvaarding van het 

‘andere’ of inachtname van 

alternatieve aanpakken 

van een specifieke taak of 

gedachte verdwijnen uit 

onze moderne samenleving. 

“Mogelijke Needlework” is 

een interactief project dat 

een voorwerp presenteert 

dat is gecreëerd door verschillende 

bijdragen. Tegelijkertijd 

laat het verschillende 

andere aanpakken 

zien die gebruikt hadden 

kunnen worden tijdens het 

ontstaan van het werk. Bezoekers 

worden tijdens de 

tentoonstelling gevraagd 

bij te dragen aan een wandtapijt. 

De bezoeker wordt 

betrokken in het proces 

en krijgt verschillende uitkomsten 

te zien van keuzes 

die ze hadden kunnen maken 

op een digitaal wandtapijt. 

Daardoor ziet iedereen 

andere resultaten. In dit 

‘Olası Elişi’, goblen ile katılımcılara 

önceden tamımlanmış 

sınırlı bir yaratım alanı sunar. 

Goblen işleme geleneğinde 

uygulanan, ‘örneğin aynısını 

yapma’ yani ‘kopyalama’ 

üzerine giden üretim aslında 

yaratıcılıktan çok el becerisi 

ve zamanla doğru orantılı olarak 

değişen görsel bir sonuç 

vermekte. Bu geleneğin doğasından 

yola çıkarak hazırladığımız 

kurguda, katılımcılara 

verdiğimiz dijital imajların 

üzerinde belirlenen 10-pixellik 

kadraj alanının, müşterek 

(common) goblen kanvası üzerine 

uygulanması söz konusu. 

Kavramsal açıdan, ortak yaratımın 

söz konusu olamayacağı 

bu geleneğe farklı bir bakış 

açısı getirerek aslında bir kolaj 

oluşturmak hedefleniyor. 

Katılımcılar bunu günümüz 

dünyasında politik ve/veya 

sosyal, globalde common olarak 

bizi yönlendiren güçlerin 

sembolik imajları üzerinden 

yapıyorlar. Bu sembolik imajlar 

şöyle sıralanıyor: Dini semboller, 

United Nations, NATO, EU, 

Federal reserve, World Bank, 

EU Bank, USA, İran, Çin, Rusya, 

Latin Amerika, Brezilya, Coca 

Cola, Mc Donald’s ikonları vs. 

Olası Elişi’nde bu öğelere dair 

sembolik imajlar needlework 

şeklinde görsellerle goblen ekranı 

üzerindedirler. İmajların 

10-pixellik alanları kırmızı bir 

86

zil, Coca Cola, Mc Donald’s 

logos etc. As the visitors 

stitch, reproduce and replicate 

some parts of these 

political icons, they play 

in a free-zone to contribute 

their own comment. The 

analog device as the goblin 

stitch plays a role as the 

“common” that gathers the 

collective act of reproduction. 

This collective reproduction 

of the political icons on 

the screen occurs as a new 

alternative image stitched 

on the canvas via user interaction. 

Thus, “Probable 

Needlework” metaphorically 

questions whether we 

can make an alternative 

approach to all these welldefined 

solid structures in 

the global political setting? 

geval is het wandtapijt een 

leeg canvas. De bezoeker 

wordt niet verteld op een 

bepaalde manier te handelen. 

Het publiek kan wanneer 

ze dat willen een steek 

maken met een bepaalde 

naaitechniek op het wandtapijt. 

Doordat de naaitechniek 

er pixelachtig uitziet 

lijkt het echte canvas op het 

digitale canvas dat ernaast 

staat. 

Het maken van wandtapijten 

kan gezien worden als 

een traditionele toepassing 

op een gelimiteerde oppervlakte 

met een vooraf bepaald 

patroon. Het is echter 

mogelijk om alternatieven 

te maken voor strak-gedefineerde, 

stugge structuren 

te maken, zolang er maar 

individuele bijdragen zijn 

kutu ile işaretlenmiştir. Bilgisayar 

rastgele imajların her 

işleme sonrası belli bir deseni 

takip etmesi ve işlenecek total 

alanın tam bir goblen kanvasını 

tamamlamasını öngörür. Algoritmik 

olarak belirlenen bu 

öngörü katılımcıların o sistemi 

nasıl kullandıklarına bağlı olarak 

farklılaşacaktır. Seçtikleri 

renkler, pixel olarak algıladıkları 

ve işledikleri alan, boş goblen 

kanvası üzerinde işlemeyi 

seçtikleri bölge vs. gibi bir çok 

değişken işin içine girdiğinde 

ortaya çıkacak olan kolaj her 

kullanıcıda bambaşka bir görsel 

yaratacaktır. 15 günlük sergi 

boyunca common’ın ürettiği 

imajlar toplanır ve bunlar ana 

imajlar, olası algoritmik kolaj 

ve common’ın işlediği kolaj 

olmak üzere üretim sürecinin 

birbirine bağlı 3 adımını sergileyen 

bir ürün olarak sergilenir. 

87

“Data Catchers”; Ebru KURBAK 89

Ebru KURBAK 

“Data Catchers” 

Formerly celebrated as the 

domain of pseudonymity and 

anonymity, digital information 

spaces have gradually 

become structured with regard 

to real persona. It is no secret 

anymore that each one of us is 

perfectly profiled not only on 

the Internet through websites 

we choose to visit or searches 

and clicks we make, but also 

through our activities on other 

electronic communication networks 

such as mobile telephony. 

Consumer-tracking technologies 

are fuelled by today’s 

commercial interest in targeted 

marketing and personalized 

ads, whereas state interventions 

allege conserving social 

morals, ensuring criminal 

justice and protecting intellectual 

property rights as excuses 

for data retention. The consequences 

are a popular matter of 

debate when it comes to cases 

of top-down mass suppression 

of freedom of expression and 

access to information. What is 

often overlooked is the inevitable 

intimidation of individuals 

in the most casual online activities, 

the subtle but constant 

inner anxiety towards accessing 

commonplace information, 

and the consequent self-censorship 

that takes place in the 

everyday. 

We are becoming more and 

more concerned with “fashion- 

Digitale informatiehouders, voormalig 

geprezen als het domein 

van pseudonimiteit en anonimiteit, 

zijn langzaam gestructureerd 

met het oog op werkelijke personen. 

Het is niet langer een geheim 

dat ieder van ons perfect geprofileerd 

is op het internet, niet alleen 

door websites die we bezoeken 

of zoekopdrachten en muisklikken 

die we uitvoeren, maar ook 

door onze activiteiten op andere 

elektronische communicatie netwerken, 

zoals mobiele telefoons. 

Technologieën die consumenten 

volgen, worden gevoed door 

commerciële belangen, voor persoonsgerichte 

marketing en gepersonaliseerde 

advertenties, terwijl 

staten dezelfde technologie 

gebruiken voor het behoud van 

sociale moralen, er toe leidend 

dat criminele gerechtigheid en 

het beschermen van intellectueel 

eigendom als excuus worden 

gebruikt voor het achterhouden 

van informatie. De gevolgen zijn 

populaire onderwerpen van discussie: 

onderdrukking van vrijheid 

van meningsuiting en vrije 

toegang tot informatie. Wat vaak 

over het hoofd wordt gezien is de 

onontkoombare intimidatie van 

individuen bij veel informele online 

activiteiten, de subtiele maar 

constante innerlijke ongerustheid 

bij het bekijken van alledaagse 

informatie, en de zelf-censuur die 

we onszelf elke dag opleggen. We 

zijn meer en meer bezorgd over 

het uiterlijk van onze profielen en 

Önceleri rumuzların ve anonimliğin 

mecrası olarak bilinen 

dijital veri mekanları 

zamanla gerçek şahıslar ile 

bağlantılı olarak yapılanır 

oldu. Günümüzde her birimizin 

kişisel özellikleri internette 

ve diğer elektronik 

iletişim mecralarında gezdiğimiz 

siteler, yaptığımız 

aramalar, tıklamalar, ya da 

telefon görüşmeleri gibi eylemler 

incelenerek kusursuz 

bir şekilde tahmin edilebiliyor. 

Bir yanda ticari güdülerle 

tüketici izleme ve kişiye 

özel reklam teknolojileri geliştiriliyor. 

Diğer yanda devletler 

sosyal ahlakı korumak, 

cezai adaleti sağlamak ya 

da fikri mülkiyet haklarını 

savunmak gibi gerekçeler 

göstererek veri saklama ve 

izleme yollarına başvuruyor. 

Bunların sonucu olarak ifade 

özgürlüğü ve bilgiye erişimin 

baskıcı ve kitlesel bir şekilde 

kısıtlandığı durumlar 

yaygın tartışma konusu haline 

geliyor. Ancak kullanıcı 

izleme ve veri saklamanın 

çoğunlukla gözardı edilen 

bir başka sonucu daha var. 

Kişiler gündelik çevrimiçi 

aktiviteleri esnasında bu durumdan 

ister istemez huzursuzluk 

duyuyor, sıradan bilgiye 

ulaşmaktan bile çekinir 

hale geliyor, sonuç olarak da 

oto sansür uygulamaya başlıyorlar. 

90

ing” our profiles and restraining 

our most genuine curiosities 

to achieve profiles that 

perfectly fit in societal norms. 

We indeed live in a “global village”, 

not in the positive sense 

the phrase used to connote, 

but rather through what we 

call “neighborhood’s pressure” 

in Turkish language, the domineering 

influence of peers on 

the individual in miniature 

communities. 

Data Catchers is a series 

of speculative archaeology 

objects that address this rising 

phenomenon. They are 

conceptualized as subversive 

instruments allegedly developed 

by individuals who try 

to cope with the dilemma of 

maintaining a decent profile 

and accessing the desired information 

that would threaten 

that profile. Inspired by the 

long tradition of animal trapping, 

the instruments ceaselessly 

try to sense ambient data 

propagated by electromagnetic 

waves and confine it in its most 

physical and encrypted form in 

the user’s personal inventory. 

Keeping the user’s anonymity 

is achieved by avoiding decryption. 

This ironically prevents 

the user herself from knowing 

what exactly has been captured, 

whereas grants her with 

the satisfaction of laying her 

hands on what was potentially 

out of reach. The instruments 

are products of fine and exhausting 

handcraft, evidential 

to an overwhelming thirst for 

information. 

houden onze meest werkelijke 

nieuwsgierigheden tegen zodat 

we profielen bewerkstelligen 

die perfect binnen de sociale 

normen passen. We leven inderdaad 

in een “global village”, 

niet in de positieve zin van het 

woord, maar eerder door wat we 

ervaren als groepsdruk uit de 

buurt, de dominante invloed van 

leeftijdsgenoten op het individu 

in kleinere gemeenschappen. 

Data Catchers is een serie verzonnen 

archeologische object 

dat inspeelt op dit opkomende 

fenomeen. Ze zijn gevormd als 

subversieve instrumenten die 

zogenaamd ontwikkeld zijn 

door individuën die proberen te 

leven met het dilemma van het 

ophouden van een fatsoenlijk 

profiel tegenover het openen 

van gewenste informatie die dat 

profiel zouden bedreigen. Geïnspireerd 

door de lange traditie 

van dierenvallen, proberen de 

instrumenten onophoudelijk omringende 

informatie, verspreid 

door elektro-magnetische golven, 

op te vangen en het op te slaan 

in haar meest fysieke en gecodeerde 

vorm in de persoonlijke 

boedel van de gebruiker. De anonimiteit 

van de gebruiker wordt 

gewaarborgd door het vermijden 

van decodering. Ironisch genoeg 

voorkomt dit de gebruiker ervan 

te weten wat er exact is vastgelegd. 

Dit geeft de gebruiker de voldoening 

van het verkrijgen wat 

eigenlijk buiten zijn bereik lag. De 

instrumenten zijn producten van 

delicaat en vermoeiend handwerk 

die de overweldigende dorst 

naar informatie laten zien. 

Çevrimiçi profillerimizin 

tasarımı konusunda gitgide 

daha kaygılı hale geliyor ve 

toplumsal normlara uyan 

imajlar yaratabilmek için en 

samimi meraklarımızı dizginlemek 

durumunda kalıyoruz. 

Küçük topluluklarda çevrenin 

birey üzerinde yarattığı 

“mahalle baskısı”na benzer bu 

baskı sayesinde hakikaten 

de hep bahsedilen o “küresel 

köy”de yaşar hale geldik. 

Veri Yakalayıcılar bu meseleyi 

ele alan bir kurgusal arkeoloji 

nesneleri dizisidir. Bir yandan 

profilinin saygınlığını korumaya 

çalışırken öte yandan bu 

profile zarar verebilecek bilgiye 

erişme arzusunun yarattığı 

ikilemle başa çıkmaya çalışan 

bireyler tarafından sözde geliştirilen 

araçlar olarak kurgulanmıştır. 

Geleneksel hayvan 

tuzaklarından esinlenerek 

tasarlanmış olan bu araçlar 

elektromanyetik dalgaların 

yaydığı verileri durmaksızın 

algılar ve bunları en fiziksel 

ve şifrelenmiş halleriyle kullanıcının 

kişisel envanterine 

hapsetmeye çalışır. Kullanıcının 

anonimliği şifre çözme eyleminden 

tümüyle kaçınarak 

sağlanır. Kullanıcı bir yandan 

daha önce elde edemediği bir 

şeye sahip olmanın tatminini 

yaşarken, diğer yandan ironik 

bir şekilde yakalanan verinin 

içeriğinin ne olduğunu bilmekten 

mahrum edilir. Veri 

Yakalayıcılar bilgi edinmeye 

duyulan büyük açlığı temsilen 

ince ve zahmetli el işi ile üretilmiştir. 

91

Ali MİHARBİ 

“Marked Territories / İşaretli Bölgeler” 

“Marked Territories” is a 

series of digital prints that 

are created by custom pattern 

recognition software. A 

large database of random 

photographs of all varieties 

will be analyzed to match 

the shapes of country borders 

with the edges found 

in the photographs, thus 

absurdly highlighting the 

detected edges as country 

borders on a completely irrelevant 

photograph. The 

images will be taken from 

several sources such as nature, 

fashion, sports or stock 

photography collections. 

“Marked Territories” is een serie 

digitale prints die worden 

gecreëerd door patroon-herkenningssoftware 

op maat. 

Een grote database van willekeurige 

foto’s wordt geanalyseerd 

om de vormen van 

landsgrenzen te laten passen 

met de randen gevonden 

in de foto’s. Op deze manier 

worden de gedecteerde randen 

gemarkeerd als landsgrenzen 

op een compleet 

irrelevante foto. De beelden 

worden vanuit meerdere 

bronnen verzameld, zoals 

natuur, mode, sport of stock 

fotografie-collecties. 

“İşaretli Bölgeler”, özel olarak 

hazırlanmış bir ‘şekil 

tanıma’ yazılımı yardımıyla 

üretilmiş dijital baskılardan 

oluşuyor. Bu baskıların 

oluşturulması için, çok 

çeşitli tür görselden oluşan 

büyük bir resim veritabanı, 

dünyadaki ülke sınır çizgilerinin 

görsel üzerinde bir 

şekil ile eşlenip, işaretleneceği 

şekilde analiz edildi. 

Resimler doğa, moda, spor 

benzeri çok çeşitli kaynaktan 

alınan görsel koleksiyonlarından 

seçildi. 

92

Marked Territories: Syria-Turkey (2012), Output of custom shape detection software; Ali MIHARBI 93


“Common-Itchy / Toplu Kaşıma” 

Homo internetus is lack of 

a companion to scratch its 

back. Wall mounted selfscratching 

apparatus in a 

common space. Mechanical 

hands are placed separately 

on different heights. Each 

mechanical hand will be set 

in by a motion detector (PIR) 

solely. 

Ferdinand Tönnies simply 

describes the community 

on Gemeinschaft und Gesellschaft 

in 1887, with the diversity 

between profit based 

and accidental relationships 

in city life. Scratching 

is a unilateral and also 

private action. This action 

could be seen as a profit 

based manner, do we ask 

for a reliable communicaton 

before resign into somebodies 

hand? Should we consider 

the borders of confidence 

before the submission on 

the urban space? How common-itchy 

examines the 

interconnection between 

these two relationships and 

is it possible to provide a 

public invention? 

Homo Internetus ontbreekt 

het aan een metgezel om zijn 

rug te krabben. Dit is een op 

de muur gemonteerd zelfkrabbend 

mechanisme, geinstalleerd 

in een gedeelde 

ruimte. Vier mechanische 

handen zijn geplaatst op 

verschillende hoogtes. Stemmen 

van vorige gebruikers 

worden afgespeeld tijdens 

het krabben om een ander 

communicatieveld aan te 

duiden. Elke hand wordt 

geactiveerd door een eigen 

bewegingssensor (PIR). 

Ferdinand Tönnies beschreef 

de gemeenschap in Gemeinschaft 

und Gesellschaft in 

1887 met het onderscheid 

tussen winst-gerelateerde 

en incidentele relaties in het 

stadsleven. Krabben is een 

eenzijdige en persoonlijke 

actie. Moeten we de grenzen 

van het publieke in acht nemen 

voordat we ons overgeven 

aan iets in deze ruimte? 

Hoe onderzoekt Common- 

Itchy de verbinding tussen 

deze twee relaties en is het 

mogelijk een publieke interventie 

te bieden? 

Homo internetus, sırtını kaşıyacak 

bir ikinci kişi bulamaz 

bir haldedir. Bu cihaz, çok 

kişisel bir ihtiyacın toplumsal 

alanda karşılanması için 

çeşitli yüksekliklerde duvara 

asılmış kaşıma işlevini yapan 

mekanik kollardan oluşmaktadır. 

Önüne gelen kullanıcıların 

hareketini algılayan kollar bireyle 

iletişime geçer. Kaşınma 

kişisel ve doğal bir eylemdir. 

Fakat bu durum bir tek kişiyi 

kaşınan özneyi ilgilendirirken, 

çoğunlukla ikinci bir kişiyi 

kaşıyanı da içine alarak bir iletişim 

alanı kurar. 

Ferdinand Tönnies 1887 yılında 

kaleme aldığı Gemeinschaft 

und Gesellschaft’ında toplum 

yapısını, çıkar ilişkileri etrafında 

oluşanlar ve tesadüfi karşılaşmalar 

olarak iki gruba ayırır. 

Kaşıma eylemi bu noktada 

tamamen tek taraflı bir çıkar 

ilişkisi üzerine kurulu gibi 

gözükse de, sırtımızı yaslayacağımız 

savunmasızca kendimizi 

teslim edeceğimiz bir 

eylem için toplumsal bir güven 

alanı oluşması beklenmez mi? 

Kamusal alanda farklı yükseklikte 

bir kaç kaşıyıcı kol 

mekanizması başka ne gibi 

başka işlevlere bürünebilir ya 

da kural koyucuları seçenler, 

karşılaştıklar bu kuralları nasıl 

bozar/esnetir? 

94

“Common-Itchy / Toplu Kaşıma”, Ahmet Sertaç ÖZTÜRK 95

Onur SÖNMEZ & Jaak KAEVATS 

“Jason Shoe” 

Sharing quantified personal 

data has become a common 

ritual of contemporary life. 

Inherent human activities 

as running, sleeping or eating 

are reduced to distilled 

sensory data represented by 

kilometers, hours or calories 

and shared on social 

networks. 

The Jason Shoe experiment 

is carried out using a bottle 

of water equipped with a 

servo as an actuator, simulating 

the patterns of real 

human running, to deceive 

the widely used Nike+ running 

sensor. The setup is 

producing a tweaked and 

adjusted alternate reality as 

there is no actual running 

involved. By finding new 

ways of exploiting already 

existing sensory interfaces, 

we attempt to find new 

thresholds of reality and investigate 

their interactions 

within the existing cultural 

context. 

The reality is unconvincing 

without measured and 

published evidence. No-one 

is questioning the accuracy 

of the alternate reality as 

long as the objective quality 

of the measurement is 

guaranteed by a commonly 

accepted value system. 

Het delen van gekwantificeerde 

persoonlijke informatie is 

een dagelijks ritueel geworden. 

Inherente menselijke activiteiten 

zoals hardlopen, slapen en 

eten worden gereduceerd tot 

gefilterde zintuiglijke data vertegenwoordigd 

door kilometers, 

uren of calorieën en gedeeld op 

sociale netwerken. 

Het Jason Shoe experiment 

wordt uitgevoerd door het uitrusten 

van een fles water met 

een servo-mechanisme die fungeert 

als een drijfveer. Door het 

simuleren van de patronen van 

daadwerkelijk hardlopen wordt 

de veel gebruikte Nike+ running 

sensor voor de gek gehouden. 

De opstelling produceert 

een aangepaste alternatieve realiteit, 

aangezien er niet echt gerend 

wordt. Door het vinden van 

nieuwe manieren om bestaande 

zintuiglijke interfaces uit te buiten, 

trachten we nieuwe drempels 

van realiteit te vinden en 

hier aan gekoppelde interacties 

te onderzoeken binnen de huidige 

bestaande culturele context. 

De realiteit is onovertuigend 

wanneer er niet gemeten en 

bewezen wordt. Niemand zet 

vraagtekens bij de precisie van 

de alternatieve realiteit zolang 

de objectieve kwaliteit van het 

meten is gegarandeerd door 

een gemeenschappelijk geaccepteerd 

waardesysteem. 

Ölçülmüş kişisel bilgiyi 

paylaşmak çağdaş hayatın 

vazgeçilemez bir parçası 

haline geldi. Koşmak, uyumak 

veya yemek yemek 

gibi insanın doğal aktiviteleri, 

kilometreler, saatler 

ve kaloriler tarafından 

temsil edilen duyumsal 

veriler haline indirgenerek 

sosyal ağlarda paylaşılmaya 

başladı. 

The Jason Shoe deneyi 

yaygın şekilde kullanılan 

Nike+ koşu sensörünü aldatmak 

için insanın doğal 

koşusunu simüle etmektedir. 

Düzenek fiilen bir koşu 

içermediğinden kurulmuş 

ve ayarlanmış altenatif bir 

gerçeklik üretmektedir. Halihazırda 

var olan duyumsal 

arayüzleri kullanmanın 

yeni yollarını bularak 

gerçekliğin yeni eşiklerine 

ulaşmayı ve bunların var 

olan kültürel bağlam içindeki 

etkileşimlerini araştırmayı 

amaçlıyoruz. 

Gerçeklik, ölçülmüş ve 

yayınlanmış kanıt olmadığında 

ikna edici değildir. 

Ölçümün tarafsız niteliği 

geniş çapta kabul edilen 

bir değer sistemiyle desteklenmediği 

sürece, hiçkimse 

alternatif gerçekliğin 

tutarlılığını sorgulamamaktadır. 

96

“Jason Shoe”; Onur SÖNMEZ & Jaak KAEVATS


“Isofield” 

If we consider that the new 

media provides a wider and 

more liberal sharing of information 

than public space, 

we can observe that the new 

media possesses a greater expanse 

of space, which derives 

from real world. As e compare 

these two spaces, we can 

see that the new media is far 

more organic and variable 

whereas the public space is 

shaped and limited by state 

and authority. 

We might envisage the aforementioned 

spaces as an entwined 

and layered structure. 

Without doubt, public space 

constitutes the central point 

of departure. What manner 

of form would be achieve, if 

we attempted to physically 

mould this abstract spaces 

that have no physical substance? 

Some data might be 

consulted during the formation 

of this form. For instance, 

the information concerning 

“the proportion of resources 

and methods of data circulation”. 

Can we reverse this physical 

data visualization, which is 

produced out of non-physical 

information? By covering a 

physical surface with a digital 

layer, can we soften the 

concept of reality between 

Aangezien in de nieuwe media 

informatie breder en vrijer 

wordt gedeeld dan in publieke 

ruimte, kunnen we stellen dat 

nieuwe media een grotere expansie 

van ruimte bezitten, die 

is afgeleid van de echte wereld. 

Wanneer we deze twee ruimtes 

vergelijken, zien we dat nieuwe 

media organischer en variabeler 

zijn dan de publieke ruimte, 

die gevormd en gelimiteerd 

wordt door staat en autoriteit. 

We kunnen deze ruimtes voor 

ogen hebben als verstrengelde 

en als gelaagde structuren. Zonder 

twijfel is de publieke ruimte 

het basisprincipe. Welke vorm 

wordt bereikt als we proberen 

om fysiek vorm te geven aan 

deze abstracte ruimtes die geen 

fysieke inhoud hebben? Er is 

data te raadplegen gedurende 

het creëren van deze vorm, bijvoorbeeld 

de informatie die 

draait om de proportie van hulpbronnen 

en methoden van data 

circulatie. 

Kunnen we deze fysieke data 

visualisatie, die voortkomt uit 

niet-fysieke informatie, omdraaien? 

Kunnen we het concept 

van realiteit tussen het fysieke 

en het digitale verzachten 

door een fysieke oppervlakte te 

bedekken met een digitale laag? 

De installatie gaat over het delen 

van digitale data, door reï- 

Günümüzde yeni medya alanının, 

kamusal alana göre 

daha geniş ve özgür bir bilgi 

paylaşımı sağladığını düşünürsek, 

yeni medya alanının 

sosyal hayattan çıkan fakat 

reel dünyadaki bilgi paylaşımına 

göre çok daha büyük 

bir alana sahip olduğunu görürüz. 

İki alanı karşılaştırdığımızda, 

yeni medyanın çok 

daha organik ve değişken olduğunu, 

kamusal alanın ise 

devlet ve otorite tarafından 

şekillendirildiğini ve kısıtlandığını 

görürüz. 

Bahsettiğimiz alanları birbirleriyle 

iç içe geçmiş katmanlı 

bir yapı olarak düşünebiliriz, 

bu yapının çıkış (merkez) 

noktasını hiç şüphesiz kamusal 

alan oluşturur. Aslında 

fiziksel olarak varolmayan 

bu soyut alanları, fiziksel 

olarak biçimlendirmeye çalışırsak 

nasıl bir biçim elde 

edebiliriz? Fiziksel olmayan 

bilgilerden yola çıkarak oluşturduğumuz 

fiziksel bilgi 

görselleştirmesini, tekrar terse 

çevirebilirmiyiz? Fiziksel 

bir yüzey üzerine dijital bir 

katman giydirerek, fiziksel 

olan ile dijital olan’ın arasındaki 

gerçeklik kavramını homojenleştirebilirmiyiz? 

Fiziksel olarak yüzey şekilleri 

hakkında bilgi veren 

98

the “physical” and “digital”? 

Digital data sharing; reification 

of the real-world space 

and value of the new media 

and coating the resultant 

parametric surface with a 

digital layer, by employing 

ISOHIPS mapping method, 

which provides physical data 

on the surface forms. Combining 

an information, which 

is originally physical, with 

a non-physical information 

(isohips-digital media) and 

re-digitizing the physical result; 

an audio-visual installation 

that questions and aims 

for the entwining of these two 

concepts. 

ficatie - het voorstellen van iets 

abstracts als iets concreets - van 

de ruimte in de ‘echte wereld’ en 

reïficatie van de nieuwe media, 

door de resulterende parametrische 

oppervlakte te bedekken 

met een digitale laag door het 

gebruik van de ISOHIPS mapping 

methode, die fysieke data 

op de oppervlakte vormt. De 

installatie combineert een stuk 

informatie, die oorspronkelijk 

fysiek is, met een non-fysiek 

stuk informatie (ISOHIPS) en digitaliseert 

het fysieke resultaat. 

Het is daardoor een audio-visuele 

installatie die vraagtekens 

zet en als doel heeft deze twee 

concepten te verstrengelen. 

İZOHİPS harita yöntemi kullanılarak, 

dijital bilgi paylaşımı 

ve yeni medya alanının, 

reel dünyada kapladığı alan 

ve değerinin, bilgi görselleştirme 

mantığı çerçevesinde 

fiziksel bir hale getirilmesi 

ve elde edilen parametrik 

yüzeyin üzerine tekrardan 

dijital bir katman giydirilmesi. 

Temeli fiziksel olan bir 

bilgiyi, fiziksel olmayan bir 

bilgiyle bir araya getirmek 

(izohips-dijital-medya) ve 

çıkan fiziksel sonucu tekrar 

dijitalleştirip, iki kavramın iç 

içe geçmesini sorgulayan ve 

amaçlayan audiovisual bir 

enstalasyon. 

99

100 “Digital Junkman”; Mehmet ERKÖK

iographies 

biografieën 

biyografiler 

101

Bager AKBAY 

Born in 1976 in Istanbul, studied 

Visual Communication Design 

at Yildiz Technical University 

and Interface Cultures at Linz 

University of Arts. Bager was an 

actor and a puppeteer in Dark 

Theatre, Istanbul, has been 

worked as a lecturer for 6 years 

in his field, and eager to live his 

life between art and science as 

an experimentalist. Bager Akbay 

is currently teaching Interactive 

Media at Plato College of Higher 

Education,Istanbul and working 

as the director of the Plato Media 

Lab. 

Geboren in 1976 in Istanbul, studeerde 

Visuele Communicatie 

Design aan de Yildiz Technische 

Universiteit en Interface Cultures 

aan de kunstacademie in Linz. 

Bager was een acteur en een poppenspeler 

in Dark Theatre en is 

zes jaar lang werkzaam geweest 

als docent in zijn vakgebied. Hij 

kijkt ernaar uit om zich te richten 

op kunst en wetenschap. Bager 

Akbay geeft les in interactieve 

media aan de Plato Hogeschool, 

Istanbul en is directeur van Plato 

Media Lab. 

1976, İstanbul doğumlu Bager Akbay, 

Yıldız Teknik Üniversitesi’nde 

İletişim Tasarımı ve Linz Sanat 

Üniversitesi’nde Interface Cultures 

eğitimi aldı. Bager, İstanbul, Kara 

Tiyatro’da aktör ve kuklacı olarak 

yaptığı çalışmaların ardından 6 

yıldır kendi alanında çeşitli üniversitelerde 

ders vermekte ve yaşamını 

sanat ve bilim arasında deneyselci 

bir şekilde sürdürmektedir. Bager 

Akbay, şu anda İstanbul, Plato Meslek 

Yüksekokulu’nda Görsel İletişim 

program başkanlığını yürütmekte 

ve Plato MediaLab’ın yöneticiliğini 

yapmaktadır. 

Özlem ALKIŞ 

After completing her dance training 

at “ex.e.r.ce”, run by Centre 

Chorégraphique National de Montpellier, 

Özlem Alkış was invited to 

“essais” choreographic research program 

at Centre National de Danse 

Contemporaine d’Angers between 

2005 and 2006 with the grant of 

French State. In August 2010, she 

participated in “Performing Politics” 

Hamburg International Summer 

Academy with DAAD grant. She has 

been invited to research residencies 

at Tanzquartier Vienna and Récollets, 

International Residence Program in 

Paris in 2012. Currently she is organizing 

series of workshops in Istanbul 

with invited guest choreographers to 

extend the notion of work, choreography 

and dance-making through 

critical discourse. 

Having danced in the works of 

Loïc Touzé, Deborah Hay, Emre 

Koyuncuoğlu and Sabine Jamet, 

Özlem’s own works are presented in 

various venues of Europe. She is one 

of the co-founders of amber Art and 

Technology Platform and Çatı Contemporary 

Dance Artists Association 

in Istanbul. 

Na haar dansopleiding aan 

"ex.erce", gerund door Centre 

Chorégraphique National de 

Montpellier, werd Özlem Alkis 

uitgenodigd om een choreografisch 

onderzoeksprogramma bij 

het Centre National de Danse 

Contemporaine d'Angers, dat 

werd opgezet tussen 2005 en 

2006 met subsidie van Frankrijk. 

In augustus 2010 volgde ze (met 

een DAAD beurs) "Performing 

Politics’ aan de Hamburg International 

Summer Academy. Ze 

is uitgenodigd om onderzoek te 

doen binnen Tanzquartier Wenen 

en Recollets, International 

Residence Programma in Parijs 

in 2012. Momenteel organiseert 

zij workshops in Istanbul met 

gast-choreografen. Ze heeft 

gedanst in stukken van Loïc 

TOUZÉ, Deborah Hay, Emre 

Koyuncuoğlu en Sabine Jamet 

op diverse locaties in Europa. Ze 

is een van de mede-oprichters 

van Amber Kunst en Technologie 

Platform en CATI Contemporary 

Dance Artists Association 

in Istanbul. 

Centre Chorégraphique National 

de Montpellier’de “ex.e.rce” 

programında dans stajını tamamlayan 

Özlem Alkış, 2005- 

2006 yılları arasında Fransız 

Devletinin sanatçı bursu ile 

Angers- Centre National de 

Danse’ta “essais” koreografi 

araştırma programına, 2010 senesinde 

DAAD bursu ile “Performing 

Politics” konulu Hamburg 

Uluslararası Yaz Akademisi’ne 

katıldı. 2012 senesinde araştırma 

bursu ile Tanzquartier Viyana’ya 

ve Paris’te Uluslararası Récollets 

Misafir Sanatçı Programı’na davet 

edildi. Şu anda İstanbul’da 

“Özel Sayı” Projesi ile Gösteri Sanatları 

alanında eleştirel düşünce 

ve söylem pratiklerini geliştirmek 

amacı ile atölyeler organize 

etmektedir. 

Loic Touzé, Deborah Hay, Sabine 

Jamet ve Emre Koyuncuoğlu’nun 

işlerinde dans eden, Avrupa’nın 

çeşitli sahnelerinde kendi işlerini 

sahneleyen Özlem, amber 

Sanat ve Teknoloji Platformu ile 

Çatı Çağdaş Dans Sanatçıları 

Derneği kurucularındandır. 

102

Born in 1987 and currently living 

in Istanbul, Sedef Aydoğan is a 

visual storyteller specialising in 

multimedia conceptual art, graduated 

from Sabanci University with 

Visual Communication Design major. 

She focuses on building spatial 

and narrative installations for the 

stories behind the seen scenario 

mediated audio-visual elements 

via interactive/telematic methods. 

Her practices with different media 

have been exhibited since 2009 in 

different art spaces, such as 19th 

Istanbul Art Fair, Photokina’10 in 

Cologne, and Sparks Digital Media/ 

Art Exhibition in Singapore. 

Sedef Aydogan werd geboren in 

1987 en woont momenteel in Istanbul. 

Aydogan is een visuele verhalenverteller 

gespecialiseerd in 

multimedia en conceptuele kunst, 

afgestudeerd aan de Sabanci University 

met Visual Communication 

Design als major. Ze richt zich op 

het bouwen van ruimtelijke en narratieve 

installaties en interactieve / 

telematica-methoden. Haar werk 

wordt sinds 2009 tentoongesteld 

in verschillende kunstruimten, 

zoals 19e Istanbul Art Fair, Photokina'10 

in Keulen, en Sparks 

Digitale Media / Art Exhibition in 

Singapore. 

Sedef AYDOĞAN 

1987 doğumlu ve İstanbul’da yaşayan 

Sedef Aydoğan, multimedya 

kavramsal sanat konusunda uzmanlaşmış 

görsel hikaye anlatıcısıdır. 

Sabancı Üniversitesi Görsel İletişim 

Tasarım bölümü mezunudur. Şu 

anda interaktif / telematik yöntemler 

ile görsel-işitsel elemanlar aracılığıyla, 

görülen senaryonun arkasında 

hikayeler için mekansal ve öyküsel 

enstalasyonlar kurulması üzerinde 

çalışmaktadır. Çeşitli medyalardaki 

işleri 2009 yılından bu yana farklı 

sergi alanlarında görülebilir.(19. 

İstanbul Sanat Fuarı, Köln Photokina’10, 

Singapur Dijital Medya / Sanat 

Sergisi, Sparks…) 

Fatih Aydoğdu was born in Turkey, 

lives and works in Vienna 

and Istanbul. He studied at Academy 

of Fine Arts in Istanbul and 

graduated from Academy of Fine 

Arts in Vienna. Aydoğdu is visual 

artist, designer, curator and 

sound artist focused on concepts 

of media aesthetics, migration & 

politics of Identity and linguistical 

issues. He took part at numereous 

exhibitions throughout 

Europe, Asia and USA. He ist the 

member of Curatorial Board of 

„Amber Platform“. 

Fatih Aydoğdu is geboren in Turkije, 

woont en werkt in Wenen en 

Istanbul. Hij studeerde aan de 

cademy of Fine Arts in Istanbul 

en studeerde af aan de Academy 

of Fine Arts in Wenen. Aydoğdu 

is beeldend kunstenaar, ontwerper, 

curator en geluidskunstenaar 

gericht op concepten van media 

esthetiek, migratie & politiek van 

identiteit en taalkundige kwesties. 

Hij nam deel aan verschillende 

tentoonstellingen in Europa, Azië 

en de VS. Hij is lid van het curatorteam 

van “amberPlatform“. 


Fatih Aydoğdu İstanbul ve Viyana 

Güzel Sanatlar Akademilerinde 

sanat eğitim gördü. Aydoğdu 

medya estetikleri, migrasyon ve 

kimlik politikaları, dilbilimi ve 

ses kavramları üzerine çalışan bir 

sanatçı, tasarımcı ve küratördür. 

Avrupa, Asya ve ABD’de çok sayıda 

sergi ve projeye sanatçı ve küratör 

olarak katılan Aydoğdu’nun, 

uluslararası birçok publikasyonda 

yazıları yayınlanmıştır. Viyana 

ve İstanbul‘da yaşar ve çalışır. 

amberPlatform-Curatorial-Board 

üyesidir. 

Deniz Erbaş curated exhibitions 

and attended international 

meetings in Istanbul, Nicocia, 

Erlangen, Munich, Tbilisi, Paris, 

Berlin, Bishkek, Barcelona and 

Brussels. She was one the founders 

and general coordinator in 

2007-2008 of Hafriyat Karakoy 

an independent artist run space 

in Istanbul. Between 2008 and 

Deniz Erbaş cureerde tentoonstellingen 

en woonde internationale 

bijeenkomsten bij in Istanbul, Nicocia, 

Erlangen, München, Tbilisi, 

Parijs, Berlijn, Bishkek, Barcelona 

en Brussel. Ze was een van de oprichters 

en in 2007-2008 algemeen 

coördinator van Hafriyat Karakoy, 

een onafhankelijke kunstenaarsruimte 

in Istanbul. Tussen 

Deniz ERBAŞ 

Deniz Erbaş İstanbul, Lefkoşa, 

Erlangen, Münih, Tiflis, Paris, 

Berlin, Bişkek, Barselona ve 

Brüksel'de sergiler düzenledi 

ve uluslararası etkinliklere katıldı. 

Bağımsız sanatçı mekanı 

Hafriyat Karaköy'ün kurucu 

ekibinde yer aldı ve mekanın 

2007-2008 arası genel koordinatörlüğünü 

üstlendi. 2008-2010 

103

2010, she was the deputy director 

for Visual Arts Projects in Istanbul 

2010 ECOC Agency where 

she coordinated Portable Arts 

and Lives and Works in Istanbul 

main projects as well as the 

Kadirga Art Production Center. 

Since the beginning of her career, 

she is focused on independent 

artist initiatives and their 

relation to the public and private 

institutions. She is currently living 

in Paris for her research master 

in Aesthetics and Art History 

department of the University 

Paris 8 and is the curator-coordinator 

for the 3rd Intarnational 

Çanakkale Biennial 

2008 en 2010 was ze de adjunctdirecteur 

van voor de beeldende 

kunstprojecten tijdens Istanbul 

2010.agentschap waar ze gecoördineerd 

Draagbare Kunst en woont 

en werkt in Istanbul belangrijkste 

projecten en de Kadirga Art Production 

Center. Sinds het begin 

van haar carrière is ze gericht op 

zelfstandige kunstenaarsinitiatieven 

en hun relatie tot openbare en 

particuliere instellingen. Ze is momenteel 

woonachtig in Parijs voor 

haar research master in Esthetiek 

en Kunstgeschiedenis aan de Universiteit 

Paris 8, en is de curator-coördinator 

voor de 3e Intarnational 

Çanakkale Biënnale 

yılları arasında İstanbul 2010 

AKB Ajansı Görsel Sanatlar Yönetmen 

yardımcılığını yürüttü 

ve Taşınabilir Sanat, İstanbul'da 

Yaşıyor ve Çalışıyor projeleriyle 

Kadırga Sanat Üretim 

Merkezi'nin koordinatörlüğünü 

yaptı. Bu süreçte bağımsız sanatçı 

girişimleri ve bunların kamusal 

ve özel kurumlarla ilişkileri 

üzerine yoğunlaştı. Halihazırda 

Paris 8 Üniversitesi, Estetik ve 

Sanat Tarihi bölümünde mastır 

tezini hazırlamakta ve 3. Uluslararası 

Çanakkale Bienali'nin 

küratör-koordinatörlüğünü yürütmektedir. 

Mehmet ERKÖK 

Born in 1963 in Zurich, Switzerland. 

Graduated fom Mimar Sinan 

University in Istanbul with a major 

of industrial Design in 1988. 

Lecturer at İTU İndustrial Design 

Dept. since 1994. Proffessional experiences 

in many types of modelmaking, 

illustration-airbrush, 

product-object design and production, 

kinetic sculpture, automobile 

customization, photography. 

Mehmet Erkök (Zürich, 1963) studeerde 

in 1988 af aan de Mimar 

Sinan University in Istanbul in 

Industrieel Ontwerpen. Sinds 1993 

geeft hij aan de Universiteit van 

Istanbul les in modelmaken en design 

visualisatie. Hij heeft professionele 

ervaring met model maken, 

illustratie-airbrushen, productontwerp, 

kinetische sculpturen en 

fotografie. 

1963’te Zürich, İsviçre’de doğdu. 

1988’de Mimar Sinan Üniversitesi 

Endüstriyel Tasarım bölümünden 

mezun oldu. 1994’ten beri 

İTÜ Endüstriyel Tasarım bölümü 

öğretim görevlisidir. Profesyonel 

deneyimleri, çeşitli türde maketler, 

illüstrasyon- airbrush, ürünobje 

tasarımı ve üretimi, kinetik 

heykel, ‘custom’ otomobil, fotoğrafçılık. 

Ekmel ERTAN 

Ekmel Ertan works as artist, curator 

and educator. Ertan is the 

founder and artistic director of 

İstanbul based amberPlatform ( 

by BIS, Beden-İşlemsel Sanatlar 

Derneği / Body-Process Arts Association), 

which is a research 

and production platform on art 

and new technologies. Ertan is 

the curator of the international 

“amber Art and Technology Festival” 

since 2007. He curated 

also international amberPlatform 

exhibitions and performances. 

Ekmel Ertan werkt als kunstenaar, 

curator en onderwijzer. 

Ertan is de oprichter en artistiek 

leider van amberPlatform 

in Istanbul, een onderzoeksen 

productieplatform gericht 

op kunst en nieuwe technologieën. 

Ertan is de curator van 

het internationale amber Art 

and Technology Festival sinds 

2007. Hij programmeerde ook 

internationale amberPlatform 

tentoonstellingen en performances. 

İTÜ'den Elektronik ve Haberleşme 

mühendisi olarak mezun oldu, 

Yıldız Teknik Üniversitesinden Etkileşimli 

Medya Tasarımı master 

derecesini aldı. Turkiye, Almanya ve 

Belçika'da tasarım mühendisi olarak 

çalıştı. 1999'dan bu yana Bilgi Üniversitesi, 

Yıldız Teknik Üniversitesi 

tasarım bölümleri ve İTÜ TBT programında 

multimedya tasarımı, proje 

geliştirme, tasarım için programlama 

dersleri verdi. Halen Sabancı Üniversitesi 

Sanat ve Sosyal bilimler Fakültesinde 

Etkileşim Tasarımı ve son 

sınıf Proje Stüdyosu derslerini veriyor. 

104

Ertan has exhibited his photography 

work in New York and 

Turkey. He has exhibited his 

new media installations and 

cooperative performance works 

in Turkey and international festivals 

and venues. Ertan is also 

working as the site coordinator 

and director for several international 

projects. 

Ertan heeft zijn fotografisch 

werk in New York en Turkije 

tentoongesteld. Hij heeft zijn 

nieuwe media installaties en 

performances in samenwerking 

in Turkije tentoongesteld, en 

op internationale festivals en 

locaties. Ertan werkt ook als 

locatie-coördinator en directeur 

voor meerdere internationale 

projecten. 

New York ve Türkiye'de fotoğraf sergileri 

açtı. Etkileşimli enstalasyonları 

ve ortak performans projelerini çeşitli 

uluslararası mekanlarda sergiledi. 

Yeni Teknolojiler ve Sanat alanında 

araştırma ve üretim platformun olarak 

2007 yılında kurulan BIS, Beden 

İşlemsel Sanatlar Derneğinin kurucusu 

olan Ertan BIS’in ve "amber 

Sanat ve Teknoloji Festivalinin" de 

sanat yöneticisidir. 

Jaak Kaevats (born 1988 in Tallinn) 

is a MA candidate in the 

Interface Cultures Lab at University 

of Art and Design in Linz. 

He works collaboratively across 

disciplines researching the implications 

and possible applications 

of emerging technologies 

and developing interfaces in the 

intersection of technology, society 

and human condition. He has 

exhibited and/or given talks at 

EXPO 2010 (Shanghai), ECA (Edinburgh), 

Tallinn Art Hall (Tallinn), 

MuseumsQuartier (Vienna), 

Austrian National Sculpturepark 

(Graz), Perla-Mode (Zürich), National 

Design Museum (Tallinn) 

and Ars Electronica Center (Linz). 

Jaak Kaevats (geboren in 1988 

in Tallinn) studeert aan het Interface 

Cultures Lab in Linz. Hij 

werkt in samenwerkingsverband 

aan verschillende onderzoeken 

en mogelijke toepassingen op het 

gebied van nieuwe technologiën. 

Hij heeft zijn werk tentoongesteld 

bij EXPO 2010 (Shanghai), 

ECA (Edinburgh), Tallinn Art 

Hall (Tallinn), MuseumsQuartier 

(Vienna), Austrian National 

Sculpturepark (Graz), Perla-Mode 

(Zürich), National Design Museum 

(Tallinn) en Ars Electronica 

Center (Linz). 

Jaak KAEVATS 

1988 yılında Tallinn‘de doğan Jaak 

Kaevats, Linz Sanat ve Endüstriyel 

Tasarım Üniversitesinde, Interface 

Cultures bölümünde yüksek lisansına 

devam etmektedir. Gelişen 

teknolojilerin hayatımız üzerindeki 

etkileri ve olası uygulama alanları 

konusundaki disiplinler arası araştırmalarına 

devam eden Kaevats, 

teknoloji ve toplumun kesişme noktasında 

yeni arayüzler geliştirmeye 

çalışmaktadır. EXPO 2010 (Shanghai), 

ECA (Edinburgh), Museums- 

Quartier (Vienna), Austrian National 

Sculpturepark (Graz), Perla-Mode 

(Zürich), National Design Museum 

(Tallinn), Science Gallery (Dublin) 

ve Ars Electronica Center (Linz)'de 

sergi ve panellere katılmıştır. 

Born in 1989 and currently living in Istanbul, 

Özgün Kılıç is an audio/visual 

artist in practice and a new media artist 

in theory, graduated from Sabanci 

University with VCD major and Art 

Theory and Criticism minor diploma. 

Her works derive from narrating 

& generating mobile architectural 

systems in digital environment to 

building these interactive systems in 

physical space; from optics to haptics, 

and backwards. Her practices with 

different media have been exhibited 

since 2009 in various art spaces, such 

OZGUN Kılıç werd geboren in 

1989 en woont in Istanbul. OZ- 

GUN Kılıç is een audio / beeldend 

kunstenaar in de praktijk en een 

mediakunstenaar in theorie, afgestudeerd 

aan de Sabanci University. 

Haar werk richt zich op 

mobiele architectuur in digitale 

omgevingen, en ze bouwt deze 

interactieve systemen ook in 

het echt. Haar werk wordt sinds 

2009 tentoongesteld in diverse 

kunstruimten, zoals: Young Photographer’s 

Award Ceremony 

Özgün KILIÇ 

1989 İstanbul doğumlu Özgün 

Kılıç Sabancı Üniversitesi Görsel 

Sanatlar ve Görsel İletişim Tasarımı 

bölümünden Sanat Teorisi 

ve Eleştirmenliği yandal programını 

da tamamlayarak mezun 

olmuştur. Sanatçının son çalışmaları 

dijital ortamda hareketli 

mimari sistemler görselleştirme 

ve bu sistemlerin tensel etkileşimli 

olarak fiziksel ortama yönelik 

kurgulanması üzerinedir. 

Çeşitli medyalardaki çalışmaları 

New York, Köln, Singapur ve 

105

as Moons and Stars: Young Photographer’s 

Award Ceremony in New York, 

Photokina’10 in Cologne, Sparks Digital 

Media/Art Exhibition in Singapore, 

19th Istanbul Art Fair and amber- 

Fest’11 in Istanbul. From September 

2012 on, she will continue with her 

post graduate education in the Royal 

College of Art, London, in Animation. 

in New York, Photokina’10 in 

Cologne, Sparks Digital Media/ 

Art Exhibition in Singapore, 19th 

Istanbul Art Fair en amberFest’11 

in Istanbul. Vanaf september 

2012 zal ze haar animatiestudie 

vervolgen aan de Royal College 

of Art in Londen. 

İstanbul’da sergilenmiştir. Ekim 

2012’den itibaren Royal College 

of Art, Londra’da yüksek lisans 

eğitimine üç boyutlu animasyon 

alanında devam edecektir. 

Osman KOÇ 

Osman Koç is an Istanbul based 

engineer/artist, whose main research 

focus is on experimenting 

different ways of physical interaction 

for responsive environments 

and installations. He recieved his 

M.Sc. in 2010 on Mechatronics 

Engineering, and B.Sc. in 2008 

on Electronics Engineering from 

Sabanci University. Currently he 

is running his own atelier, where 

he does prototypes for industrial, 

advertorial and artistic applications 

besides technical consultation. 

His selected works have been 

exhibited in Bodies of Synthesis 

(Enghien les Bains, 2009),Playface 

Intercult (Vienna, 2010) and Amber 

(Istanbul, 2011). He has presented 

his papers in IEEE ICM’10 and 

ISEA2011 and was selected as a 

speaker at TEDxSabancıUniversity 

2012. 

Osman Koç is een ingenieur en kunstenaar 

in Istanbul die zich voornamelijk 

richt op onderzoek naar het 

experimenteren met verschillende 

manieren van fysieke interactie 

voor responsieve omgevingen en 

installaties. Hij ontving zijn M.Sc. in 

2010 in Mechatronics Engineering, 

en zijn B.Sc. in 2008 in Electronics 

Engineering bij de Universiteit 

van Sabanci. Op het moment is hij 

actief in zijn eigen atelier, waar hij 

prototypes ontwikkelt voor industriële, 

reclame en artistieke applicaties, 

naast het geven van technisch advies. 

Zijn werken zijn tentoongesteld 

in Bodies of Synthesis(Enghien 

les Bains, 2009), Playface Intercult 

(Wenen, 2010) en Amber (Istanbul, 

2011). Hij presenteerde zijn papers 

op IEEE ICM’10 en ISEA2011 en 

werd geselecteerd als spreker voor 

TEDxSabancıUniversity 2012. 

Osman Koç, İstanbul’da ikamet 

eden ve genel araştırma odağı 

yerleştirme ve tepkili ortamlar yaratmak 

için farklı fiziksel etkileşim 

methodları olan mühendis/sanatçıdır. 

Yüksek lisans derecesini 2010 

yılında Mekatronik Mühendisliği ve 

lisans derecesini 2008 yılında Elektronik 

Mühendisliği bölümlerinden 

Sabancı Üniversitesinden almıştır. 

Şu anda teknik danışmanlığın 

yanısıra, endüstriyel, reklam veya 

sanatsal uygulamalar için prototip 

çalışmaları yaptığı atöylesini idame 

ettirmektedir. Seçilmiş işleri, Sentez 

Bedenler (Enghien les Bains,2009), 

Playface Intercult (Viyana,2010) ve 

Amber (İstanbul, 2011) sergilerinde 

sergilenmiştir. IEEE ICM’10 ve 

ISEA2011 konferanslarında makalelerini 

sunmuş olup, TEDxSabancı- 

University konferansında konuşmacı 

olmuştur. 

Nagehan KURALI 

Nagehan Kuralı was born in 

Bursa in 1983. After her graduation 

from VAVCD at Sabanci University, 

she gained professional 

experience in Post-Production 

field. In 2007 she started her 

Digital Media Master’s study at 

the University of the Arts 

Bremen. During her residence 

in Germany she worked in companies; 

Urbanscreen and Atelier 

Markgraph. Her works focus 

Nagehan Kurali werd geboren 

in Bursa in 1983. Nadat ze afstudeerde 

in VAVCD aan de 

Universiteit van Sabanci deed 

ze professionele ervaring op in 

post-productie. In 2007 startte 

ze haar Digital Media Master’s 

studie aan de University of the 

Arts Bremen. Gedurende haar 

residentie in Duitsland werkte ze 

bij Urbanscreen en Atelier Markgraph. 

Haar werken richten zich 

1983 Bursa dogumlu Nagehan Kuralı 

Kadıkoy Anadolu Lisesi’nden 

sonra Sabancı Üniversitesi Görsel 


Programı‘ndan mezun oldu. Post- 

Prodüksiyon alanındaki mesleki 

deneyiminin ardindan University 

of the Arts Bremen, Digital Media 

bölümünde yüksek lisans eğitimini 

Interaction Design, Bio Art, Media 

Theory, Urban Screenings alanlarinda 

yaptigi akademik ve pratik calis- 

106

on architectural projections 

and interaction design. Currently 

she founded the design 

collective In Situ (www.designinsitu.com) 

with Selin Ozcelik 

in Istanbul. 

op architectonische projecties 

en interactie ontwerp. Recent 

richtte ze het ontwerp collectief 

In Situ (www.design-insitu.com) 

op samen met Selin Ozcelik in 

Istanbul. 

malarla tamamladi. Almanya’da Urbanscreen 

ve Atelier Markgraph’da 

yaklaşık bir buçuk senelik mesleki 

deneyiminin ardından çalışmalarına 

şuan Selin Özçelik ile kurucu ortağı 

olduğu tasarım şirketi Design In Situ 

altında Türkiye’de devam etmektedir. 

Ebru Kurbak is an artist, researcher 

and educator, currently based in Vienna. 

Her works deal with cultural 

and psychological implications of 

body-technology-space relations. 

In her recent works, she has been 

designing body-worn technologies 

and exploring their instrumental, 

aesthetic and semiotic potentials. 

She has shown her work in international 

platforms such as the Ars 

Electronica Festival, Siggraph, and 

FILE Festival among others. Ebru 

studied architecture at the Istanbul 

Technical University. After graduating, 

she worked as a lecturer at the 

Departments of Visual Communication 

Design and Photography and 

Video in the Istanbul Bilgi University. 

She currently teaches at the Department 

of space&designstrategies in 

the University of Arts and Industrial 

Design in Linz. 

Ebru Kurbak is een kunstenaar, onderzoeker 

en onderwijzer, en woont 

in Wenen. Haar werken behandelen 

culturele en psychologische implicaties 

van lichaam-technologie-ruimte 

verhoudingen. In haar recente werken 

ontwierp ze op het lichaam gedragen 

technologieën en verkent ze 

hun instrumentale, esthetische en 

semiotische potentieel. Ze heeft haar 

werk getoond op internationale platformen 

zoals o.a. het Ars Electronica 

Festival, Siggraph en FILE Festival. 

Ebru studeerde architectuur aan de 

Technische Universiteit van Istanbul. 

Vervolgens werkte ze als docent 

aan de departementen van Visual 

Communication Design en fotografie 

en video aan de Istanbul Bilgi 

Universiteit te Istanbul. Ze doceert 

momenteel aan de afdeling space & 

designstrategies aan de University 

of Arts and Industrial Design in Linz. 

Ebru KURBAK 

Ebru Kurbak iyana’da yaşamakta 

olan bir sanatçı, araştırmacı ve 

eğitimcidir. Çalışmaları genellikle 

günümüz beden-teknoloji-mekan 

ilişkilerinin kültürel ve psikolojik 

etkilerini ele alır. Son dönem çalışmalarında 

giyilebilir teknolojiler 

tasarlamakta ve bu teknolojilerin 

enstrümental, estetik ve semiyotik 

potansiyellerini sorgulamaktadır. 

İşleri Ars Eletronica Festivali, Siggraph, 

FILE Festivali gibi uluslararası 

platformlarda sergilenmiştir. 

Ebru İstanbul Teknik Üniversitesi’nde 

mimarlik eğitimi aldı. Mezun 

olduktan sonra İstanbul Bilgi Üniversitesi 

Görsel İletişim Tasarımı 

ile Fotoğraf ve Video Bölümlerinde 

öğretim görevlisi olarak çalıştı. 

Halen Linz Sanat ve Endüstriyel 

Tasarım Üniversitesi Mekan ve Tasarım 

Stratejileri Bölümü’nde ders 

vermektedir. 

Ali Miharbi is an artist whose work 

can take many forms from photographic, 

graphic or sculptural 

pieces to dynamic systems driven 

by live or stored data. His recent 

work focuses on the relationships 

between analytic and synthetic 

processes that can be encountered 

in many fields such as economy, 

management, sociology, computer 

science, linguistics where topdown 

and bottom-up approaches 

are used in conjunction, e.g. in 

urban development organic and 

Ali Miharbi is een artiest die 

werkt met fotografie, grafisch 

design en sculpturen evenals 

dynamische systemen met 

live of opgeslagen data. Zijn 

recente werk focust zich op de 

relatie tussen analytische en 

synthetische processen die 

zich op vele gebieden plaatsvinden, 

zoals: economie, management, 

sociologie, computer 

wetenschap en bottom-up 

benaderingen die gebruikt 

worden in de stedelijke ont- 

Ali MİHARBİ 

Ali Miharbi’nin işleri fotografik, 

grafik veya nesnel üretimlerden, 

canlı veya kayıtlı veriler ile işleyen 

dinamik sistemlere kadar çok 

çeşitli biçimler alabiliyor. Son çalışmalarında 

tepeden alta (“topdown”) 

ve tabandan yukarıya 

(“bottom-up”) yöntemlerin birlikte 

kullanılarak oluşturdukları geri-besleme 

sonucu ortaya çıkan; 

ekonomi, yönetim, psikoloji, sosyoloji, 

bilişim, linguistik, şehircilik 

gibi birçok alanda kendini 

gösteren sistemler ile ilgileniyor 

107

planned architecture together 

forming more vibrant cities and 

in human brain analytic and synthetic 

thinking together helping us 

make sense of the world. Miharbi’s 

work has been exhibited in Turkey, 

Mexico, USA, Germany, South Korea, 

Australia and Brazil. 

wikkeling van organische en 

doordachte architectuur. Miharbi's 

werk is tentoongesteld 

in Turkije, Mexico, Verenigde 

Staten, Duitsland, Zuid-Korea, 

Australië en Brazilië. 

ve bunlara kavramsal kısa devreler 

yaptırıyor. Ali Miharbi’nin 

işleri şu ana kadar Türkiye, Meksika, 

ABD, Almanya, Güney Kore, 

Avustralya ve Brezilya’da çeşitli 

sergilerde yer aldı. 

Selin ÖZÇELİK 

Selin Özcelik was born in Izmir in 

1982. She got her Bachelors at Sabanci 

University VAVCD in Istanbul. 

Afterwards she studied at Bremen 

University of Arts Digital Meida MA 

Program within a focus of Interaction 

Design. She co-created many 

projects and published papers 

about Persuasive Technologies, Social 

Networks, Spatial Interaction 

as User Experience. In addition to 

this, she focused on Interactive 

Installations in Public Space in her 

Master Thesis. After her education 

she worked at companies in Germany 

such as GfG Bremen, MESO Digital 

Interiors and Atelier Markgraph 

GmbH. Currently she founded the 

design collective In Situ with Nagehan 

Kurali in Istanbul. 

Selin Özçelik werd in Izmir geboren 

in 1982. Ze kreeg haar Bachelors 

bij de Sabanci University in VAVCD. 

Hierna studeerde ze aan de Bremen 

University of Arts waar ze het MA 

programma Digital Media volgde 

met als hoofdvak Interaction Design. 

Ze co-creëerde vele projecten en 

publiceerde papers over Persuasive 

Technologies, Social Networks, Spatial 

Interaction as User Experience. 

Hiernaast richtte ze zich op Interactive 

Installation in Public Space in 

haar Master Thesis. Na haar opleiding 

heeft bij een aantal bedrijven 

gewerkt waaronder GfG Bremen, 

MESO Digital Interiors en Atelier 

Markgraph GmbH. Recent richtte ze 

het ontwerp collectief In Situ op samen 

met Nagehan Kurali in Istanbul. 

1982 İzmir doğumlu Selin Özçelik 

İzmir Bornova Anadolu Lisesi’nin ardından 

Sabancı Üniversitesi Görsel 


Programı’ndan mezun oldu. Ardından 

yüksek lisansını University of 

Arts Bremen, Digital Media Program’ında 

tamamlayarak Almanya’da 

Meso Digital Interiors, Gruppe 

für Gestaltung Bremen ve Atelier 

Markgraph’ta çalışarak interaction 

design alanında birçok ödül alan 

projede konsept tasarımı ve görsel 

tasarım alanlarında görev aldı. Selin 

Özçelik 2010 yılında Nagehan Kuralı 

ile ortak kurdukları tasarım şirketi 

Design In Situ altında interaction design 

alanında çalışmalarına devam 

etmektedir. 


Graduated from istanbul technical 

university architectural faculty 

in 1999. He is a visiting lecturer at 

istanbul technical university industrial 

design department since 2005 

where he completed his master 

program. In 2006 he established 

hayalbilim; where is a design, architecture 

and art studio focuses 

on research-development by the 

axis of producibility using different 

manufacturing processes. In every 

different project he tries to redefine 

the design itself, as an experimental 

laboratory of art. He performs workshop 

studies in design, mechanical 

Afgestudeerd aan de Istanbul Technical 

University Architectural Faculty 

in 1999. Hij geeft lezingen aan 

de Instanbul Technical University 

Industrial Design Department sinds 

2005 waar hij zijn Master’s afrondde. 

In 2006 richtte hij Hayalbilim op, een 

design, architectuur en kunst studio 

gericht op onderzoeks-ontwikkeling 

op de as van maakbaarheid door 

verschillende productieprocessen. 

In elk project probeert hij het 

ontwerp zelf te herdefnieren als 

een experimental laboratorium van 

kunst. Hij geeft workshops in ontwerp, 

mechanisch sculpturen en 

1977’de ankara’da doğdu. tasarımcı, 

mimar ve üretici. 2006 

senesinde hayalbilim adında 

araştırma geliştirme konularına 

ve üretime odaklanmış tasarım, 

mimarlık ve sanat stüdyosunu 

kurdu. her farklı projede deneysel 

laboratuvarında, tasarım 

tanımını tekrar sorgulamaya çalışmaktadır. 

ahmet sertaç, 2005 

senesinden beri istanbul teknik 

üniversitesi endüstri ürünleri tasarımı 

bölümünde yarı zamanlı 

öğretim görevlisi olarak ders 

vermektedir. tasarım, mekanik 

heykeller ve demir dövmecilik 

108

sculpturing and blacksmithing. 

Two of his projects (collaborated 

with mehmet erkök) exhibited in 

amber’10 art and technology festival 

in Istanbul. 

ijzersmeden. Twee van zijn projecten 

(in samenwerking met Mehmet 

Erkök) werden tijdens amber’10 Art 

and Technology Festival in Istanbul 

vertoond. 

konusunda çalışmalar yapmaktadır. 

çalışmaları çeşitli karma 

sergilerde ve istanbul amber’10 

sanat ve teknoloji festivali’nde 

yer almıştır. 

Onur Sönmez is a designer, who 

has a wide range of interest in 

interaction design / interface 

design research. He exhibited 

and gave talks in many places 

such as Venice Biennale Architecture, 

Ars Electronica 

(2005,07,08,09,10), Medialab 

Prado, IAMAS – Institute of Advanced 

Media Arts and Sciences 

Japan. 

Onur Sönmez is een ontwerper 

met een brede interesse in 

interaction design/interface 

design research. Hij exposeerde 

en gaf lezingen op veel plaatsen, 

zoals Venetië Biënnale 

Architectuur, Ars Electronica 

(2005,07,08,09,10), Medialab 

Prado, IAMAS - Institute of Advanced 

Media Arts and Sciences 

Japan. 

Onur SÖNMEZ 

Onur Sönmez etkileşim tasarımı ve 

insan-makine ilişkisi gibi konular 

üzerinde çalışan bir tasarımcıdır. 

Venedik Mimarlık Bienali, Ars Electronica 

(2005,07,08,09,10,11), Linz 09 

Avrupa Kültür Başkenti, “Wearable 

Technology, Powered Art and Fashion 

Design”/NIMk, Amsterdam 

5-DAYS OFF Festival, Pixelache, 

Santralİstanbul, Medialab Prado/ 

Madrid, OPEN CONTAINERRR/ 

Linz, Ich Machine Festival/D , 

Hyperwerk Basel/CH, IAMAS/Japonya 

sergilerine katılmıştır. 


(born in İzmir, 1985) after finishing 

İzmir Anatolian Fine Arts 

High School graduated from 

Eskişehir Anatolian University 

Animation Department. During 

his undergraduate studies he 

took multimedia design education 

for one year in Netherlands. 

in 2011 he founded NOHlab studio 

with Deniz Kader. Since 2006 he 

has received many awards such 

as honorary mention from ARS 

ELECTRONİCA in Computer Animation/ 

Film /VFX category and 

Rome Viedram Festival Video 

and Sound Design best prize. He 

has participated to many important 

festivals like Nemo Digital 

Arts and Film Festival and Offf 

İstanbul 2012. Candaş Şişman 

recently realized Yekpare projection 

mapping with Nerdworking 

within İstanbul 2010 European 

Capital of Culture activities and 

‘FLUX’ audiovisual installation 

Candas Sisman (İzmir, 1985) 

studeerde Animation and Fine 

arts in Turkije en Multimedia 

Design in Nederland, en heeft 

tegenwoordig zijn eigen studio. 

In 2011 richtte hij samen met 

Deniz Kader NOHlab studio 

op. Sinds 2006 ontving hij verschillende 

onderscheidingen, 

zoals een eervolle vermelding 

van ARS ELECTRONICA in de 

categorie Computer Animation/ 

Film/VFX en een prijs van het 

Rome Viedram Festival Video 

and Sound Design. Hij heeft 

deelgenomen aan belangrijke 

festivals, zoals Nemo Digital 

Arts and Film Festival en Offf 

İstanbul 2012. Candas Sisman 

realiseerde onlangs de projecten 

Yekpare projection mapping 

in het kader van Istanbul Culturele 

Hoofdstad van Europa 2010, 

en de audiovisuele installatie 

'FLUX' op het İlhan Koman Hul- 

1985 İzmir doğumlu Candaş 

Şişman, İzmir Anadolu Güzel 

Sanatlar Lisesi’ni bitirdikten 

sonra Eskişehir Anadolu Üniversitesi 

Animasyon bölümünden 

mezun oldu. Üniversite eğitiminin 

bir yılını Hollanda’da 

multimedya tasarım eğitimi 

alarak geçirdi. 2011 yılında Deniz 

Kader ile birlikte NOHlab 

oluşumunu kurdu. 2006’dan 

bu yana aralarında Prix ARS 

Electronica Computer Animation/Film/VFX 

Mansiyon ödülü, 

Roma Viedram Video ve Ses 

Tasarımı Festivali en iyi ses 

videosu ödülü’nü aldı. Candaş 

Şişman en son Nerdworking ile 

birlikte İstanbul 2010 Kültür 

Başkenti kapsamında Haydarpaşa 

Garı’nda gerçekleştirilen 

‘Yekpare’ projection mapping 

performansını ve İlhan Koman 

Hulda festivali kapsamında 

‘FLUX’ isimli audiovisual 

109

among İlhan Koman Hulda festival 

in İstanbul. The artist is representing 

by Pgart gallery in Turkey. 

da festival in Istanbul. De kunstenaar 

wordt in Turkije gerepresenteerd 

door Pgart gallery. 

enstalasyonu gerçekleştirdi. 

Sanatçı Türkiye’de Pgart galeri 

tarafından temsil edilmektedir. 

Olof van WINDEN 

Olof van Winden (1976, Mukumu, 

Kenia)- spent his 

childhood in Africa. 1988 he 

moved to the Netherland. After 

working in the corporate 

sector he went back to the 

underground art scene of 

The Hague where he made his 

first step into a new field of 

work with the Sound/Vision 

Festival. Shortly after, van 

Winden programmed a stage 

at the Detroit Electronic Music 

Festival (DEMF). In 2004, 

he established The Generator 

Foundation, which organizes 

– among other activities – the 

annual TodaysArt Festival 

in The Hague. This festival 

investigates and activates 

the social possibilities of art, 

sound, and technology where 

it intersects with urban settings 

and public spaces. As 

the director of TodaysArt, van 

Winden has curated stages at 

several international festivals 

in Montreal, New York, Brussels, 

Berlin, and Krakow to 

name a few. He is since 2011 

director of the Dutch Media 

Art Institute (NIMk) in Amsterdam. 

Recently he has been appointed 

to the curatorial team 

of the 7th Seoul International 

Media Art Biennale (Media 

City Seoul 2012). Inaugurated 

in 2000 with a specific aim to 

enforce the images of the city 

Seoul as a capital of technological 

development, the exhibition 

has been recognized 

as one of the few international 

biennales with a focus on 

‘media art’ and aims to take 

Olof wan Winden (1976 Mukumu, 

Kenia) bracht zijn jeugd door in Afrika. 

Op twaalf jarige leeftijd verhuisde 

hij naar Nederland. Na een jaar werken 

in het bedrijfsleven keerde van 

Winden terug naar de ondergrondse 

kunstscène van Den Haag, waar hij 

zijn eerste stap in een nieuw werkveld 

met het Sound/ Vision Festival, 

een stedelijk Festival in het centrum 

van Den Haag. Kort daarna programmeerde 

Van Winden een podium op 

het Detroit Electronic Music Festival 

(DEMF). In 2004 richtte hij The Generator 

Foundation op, een organisatie 

van jonge creatieve geesten die uitgroeide 

tot een professioneel festival 

en productie platform, dat - naast 

andere activiteiten - het jaarlijkse 

TodaysArt Festival in Den Haag organiseert. 

Dit festival onderzoekt en 

activeert de sociale mogelijkheden 

van kunst, geluid en technologie, 

waar deze kruisen met stedelijke 

instellingen en de openbare ruimte. 

TodaysArt streeft naar het ontwikkelen 

en ondersteunen van lokale initiatieven 

en internationale banden 

te versterken door aan te sluiten bij 

onafhankelijke organisaties en creatieve 

centra over de hele wereld. Als 

directeur van TodaysArt, heeft Van 

Winden onderdelen van verschillende 

internationale festivals in onder 

ander Montreal, New York, Brussel, 

Berlijn en Krakau geprogrammeerd. 

In mei 2011 begon hij zijn werk als directeur 

van het Nederlands Instituut 

voor Mediakunst (NIMk) in Amsterdam. 

Onlangs is Olof van Winden 

benoemd tot het team van curatoren 

van de 7e Seoul International Media 

Art Biennale (Media City Seoul 2012). 

Deze biënnale is in 2000 opgericht 

met het specifieke doel de stad Seoul 

Olof van Winden (1976, Mukumu, 

Kenia'da doğdu) - çocukluğunu 

Afrika'da geçirdi. 

1988'de Hollanda'ya taşındı. 

Bir süre Reel sektörde çalıştıktan 

sonra Lahey yeraltı sanat 

sahnesine geri döndü, Ses 

/ Görüntü Festivalleri ile çalışmak 

üzere yeni bir alana 

adım attı. Kısa bir süre sonra, 

van Winden Detroit Elektronik 

Müzik Festivali (DEMF) 

bir sahne programladı. 2004 

yılında etkinlikleri arasında, 

- Lahey'deki yıllık TodaysArt 

Festivalini de organize eden 

“Generator Foundation'u” 

kurdu. TodaysArt Festivali 

kentsel ve kamusal alanlarda 

kesişen sanat, ses, ve teknolojinin 

sosyal olanaklarını 

inceler ve harekete geçirir. 

Van Winden TodaysArt'ın direktörü 

olarak, Montreal, New 

York, Brüksel, Berlin ve Krakow 

kentlerinde çeşitli uluslararası 

festivallerin program 

küratörlüğünü yaptı. 7. Seul 

Uluslararası Medya Sanat Bienali 

(Media City Seul 2012) 

küratörler kuruluna seçilen 

van Winden 2011 den beri 

Amsterdam Hollanda Medya 

Sanatları Enstitüsü'nün 

(NIMk) direktörlügünü de yapmaktadır. 

2000 yılında Seul 

kentinin Teknolojik gelişimin 

merkezlerinden biri olarak 

görünürlüğünü güçlendirmek 

amacı ile düzenlediği sergi, 

‘medya sanatına’ odaklanan 

birkaç uluslararası bienalden 

biri olarak göze çarpmış, burada 

bir adım daha öteye giderek, 

medya sanatı konusunda 

110

on the biennale one step further 

and think about media 

beyond its formal definitions. 

In addition to his work for TodaysArt 

and the NIMk he sits 

on committees for the Department 

of Art and Culture in Rotterdam 

and for the Mondriaan 

Foundation. 

te positioneren als hoofdstad van 

technologische ontwikkeling. De 

tentoonstelling is erkend als een van 

de weinige internationale biënnales 

met een focus op 'mediakunst' en 

heeft als doel om met de biënnale 

een stap verder te gaan, en na te denken 

over media buiten haar formele 

definities. Naast zijn werk voor TodaysArt 

en NIMk zit Van Winden in 

commissies voor het Ministerie van 

Kunst en Cultuur in Rotterdam en 

voor de Mondriaan Stichting. 

resmi tanımların ötesinde 

düşünmeyi amaçlamıştır. Olof 

Van Winden, TodaysArt ve 

NIMk'de yaptığı çalışmalara 

ek olarak, Rotterdam Sanat ve 

Kültür Bakanlığı ve Mondriaan 

Vakfı komiteleri üyesidir. 

Ebru Yetİşkİn 

Ebru Yetişkin studied Radio- 

TV-Cinema as a bachelor degree 

in Istanbul University. She 

attended the master program 

on Science, Technology and Society 

in Istanbul Technical University 

and Université Louis 

Pasteur in 2001. She completed 

the PhD program in sociology 

in Mimar Sinan Fine Arts University 

in 2008. She conducted 

the preliminary phase of her 

thesis research in Centre Sociologie 

de L’Innovation in 

Ecole Nationale Supérieure 

des Mines de Paris as a visiting 

scholar. Since 2002, she has 

been working as a researcher 

in ITU and teaching “Sociology” 

as well as “Media and 

Society” in The Department of 

Humanities and Social Sciences. 

She teaches part-time in Işık 

University on “Contemporary 

Arts, Science and Technology”, 

“Sociology of Science and Technology” 

and “Communication 

of Science and Technology”. 

She is a member of International 

Association of Art Critics 

(AICA) and has edited a special 

volume of Toplumbilim on 

Postcolonial Thought, which is 

the first edited volume on the 

subject in Turkey. 

Ebru Yetişkin studeerde Radio- 

TV-Film als bachelor aan de 

universiteit van Istanbul. Vervolgens 

volgde ze de masteropleiding 

over wetenschap, technologie 

en samenleving aan 

de Techniche Universiteit van 

Istanbul (ITU) en de Universite 

Louis Pasteur in 2001. Ze voltooidde 

het PhD-programma in 

sociologie in Mimar Sinan Fine 

Arts University in 2008. Ze deed 

het voorbereidend onderzoek 

van haar proefschrift in Centre 

Sociologie de l'Innovation 

in Ecole Nationale Superieure 

des Mines de Paris. Sinds 2002 

werkt ze als onderzoeker in de 

ITU en onderwijst in "Sociologie" 

en "Media en Maatschappij" 

in het departement Humane 

Wetenschappen, Daarnaast 

doceert ze parttime aan de Isik 

University de vakken "Hedendaagse 

Kunst, wetenschap en 

technologie", "Sociologie van 

Wetenschap en Technologie 'en' 

Communicatie van Wetenschap 

en Technologie". Ze is lid van de 

International Association of Art 

Critics (AICA) en bewerkte een 

speciale editie van Toplumbilim 

over het postkoloniale denken, 

de de eerste bewerkte editie over 

dit onderwerp in Turkije. 

Ebru Yetişkin lisans eğitimini 1999 

yılında İstanbul Üniversitesi, İletişim 

Fakültesi, Radyo-TV-Sinema bölümünde 

tamamladı. Yüksek lisans 

eğitimini Université Louis Pasteur ve 

İstanbul Teknik Üniversitesi (İTÜ) tarafından 

yürütülen Bilim, Teknoloji 

ve Toplum programında tamamlayarak 

bilim ve politika etkileşimi ve 

bilgi sosyolojisi konularına odaklandı. 

Mimar Sinan Güzel Sanatlar 

Üniversitesi’nde sosyoloji alanında 

doktora yapan Yetişkin, 2005 yılında 

Ecole Nationale Supérieure des 

Mines de Paris’de bulunan Centre 

Sociologie de L’Innovation’da misafir 

araştırmacı olarak çalıştı. 2002 yılından 

beri İTÜde araştırmacı olarak 

çalışmaya devam eden Yetişkin, İnsan 

ve Toplum Bilimleri Bölümü’nde 

“Sosyoloji” ve “Medya ve Toplum” 

derslerini vermektedir. Ayrıca Işık 

Üniversitesi’nde yarı-zamanlı olarak 

“Bilim ve Teknoloji İletişimi”, “Çağdaş 

Sanat, Bilim ve Teknoloji” ve “Bilim 

ve Teknolojisi Sosyolojisi” derslerini 

vermeyi sürdürmektedir. Uluslararası 

Sanat Eleştirmenleri Derneği üyesi 

olan Yetişkin’in çağdaş sanat alanında 

yazdığı makaleler ulusal ve uluslararası 

dergilerde yayınlanmaktadır. 

2010 yılında Toplumbilim Dergisi’nin 

Türkiye’de konuyla ilgili ilk derleme 

olarak yayınlanan “Postkolonyal 

Düşünce Özel Sayısı”nı hazırlamıştır. 

111

Workshops / Workshops / Atölyeler 

“City Commons” 

PAPERSCENES Workshop 

Duration: 3 hours x 2days 

Age group: 12-16 

Number of participants: 12 

Pre-conditions: none 

Needs: Big table surface suitable to paint and cut cartoons on, a PC or a mac, stereo 

active sound system, a wall suitable to tape works over 

Date: 15-16 September 2012 

In the first part of this workshop, the participants work on the concept of the commons. 

Participants freely discuss about the idea and try to name the commons in 

the city. Then, they are asked to visualize those ideas and link them in a simple 

story. Later they will create an interactive scene from cutout and painted drawing 

cartoons which gives audio responses when touched. 

Participants will use paints and drawing cartoons to visualize their ideas, will cut 

them out and bring together on a wall to visually create the city scene. They will 

also add circuitry hidden in the cartoons, record and edit the sound and finalize 

the work. 

“Commons Tense” 

Public Art Workshop 

Duration: 4 hours x 3 days 

Age group: adults 

Number of participants: 6-8 

Needs: A projector, tables to sit and work around, wi-fi Internet connection 

Pre-conditions: Artist and art students are expected to take part 

Dates: 17-19 September 2012 

In order to create a public work together, we want to work with an abstract idea 

related to the title of the exhibition, which is “Commons Tense”. The grammatical 

structures of the tenses convey the meaning based on the time related references. 

When we talk about past, present, future, etc. we use corresponding tenses… If it 

were not the time the tenses refer but the social concepts, how would a sentence 

told in the common tense have been formed? Or a practical question: how would 

we form our artistic sentence to talk in the commons tense? What would be the 

medium to transform such a sentence? How we can create a legible expression constituted 

on commons? 

112

Sergi / Exhibition: 

15–30 

Eylül / September 

Electriciteitsfabriek / Den Haag / TodaysArt Festival 

Electriciteitsfabriek : De Constant Rebecqueplein 20, 2518 RA Den Haag 

Açılış / Opening : 

15 Eylül / September / 17.30h 



113

114

115



ISBN: 978-605-88807-7-1

© 2012 | amberTXT / BIS ISBN 978-605-88807-7-1

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?