Cranio‐Sacraal in de palliatieve zorg Toon Hermans

vond het vreemd dat het zo stil was. Later in de sessie (toen ik de sphenoïd
aanraakte) zei hij dat dit zeer rustgevend was.
Achteraf zei hij dat het een ander gevoel was dan de vorige keer, voelde zich een
beetje zweverig maar ook ontspannen.
Behandeling 3
Datum
27 april 2012
Behandeling
middenrif, schouders, frontal, parietal, glabella + hart, sphenoïd
Ervaring cliënt
rustig, relaxed, vond het zeer zacht
Eigen ervaring
Pas bij het behandelen van het hoofd viel de cliënt goed en wel in slaap.
Algemene info
11. Jan
Geslacht: M
Geboortejaar: 1926
Aanmeldingsdatum: maart 2012
Diagnose: ziekte van Waldenström (hematologische aandoening)
Behandeling 1
Datum
21 maart 2012
Voorgesprek
rustig
Behandeling (in bed)
heel voorzichtige aanrakingen van scheenbeen, knie, enkel. Was enorm alert,
reageerde met een bijna van pijn vertrokken gezicht maar had nooit echt pijn.
Een lichte tinteling in zijn benen deed hem al bijna verkrampen van de spanning.
Misschien een spanning door een lichamelijke sensatie of door angst wat er zou
kunnen gebeuren (pijn bijvoorbeeld). Tijdens de behandeling bleef ik continu
praten met hem, dat was waarschijnlijk een soort geruststelling. Steeds bleef ik
vragen: is het oké, wat voel je, als je pijn hebt zeg het maar, adem diep in en
uit, probeer bij je uitademing goed te blazen en laat de spanning maar
wegvloeien. Deze begeleiding maakte hem ogenschijnlijk wat rustiger. Zelfs de
miniemste aanraking (soms zelfs helemaal geen) kon hem niet volledig tot rust
brengen. Op een bepaald moment zat, volgens hem, zijn nek muurvast. Dat
zorgde voor een ongemakkelijk gevoel. Daarop heb ik drie vingers in zijn nek
gelegd en dat zorgde voor heel wat verlichting, dat was oké. Eén duim op de
glabella (tussen de wenkbrauwen) zorgde ook weer voor eenzelfde soort angst:
wat gaat er nu gebeuren met mij ? (zo leek de reactie toch). Kon ook in deze
positie niet de ogen blijvend gesloten houden. Had toen dorst (of toch een droge
mond) en zwetende handen, maar na het glaasje water is hij aan het praten
geslagen. De drang om te praten (over zijn verleden) is zeer groot. De
behandeling heeft zo’n half uurtje geduurd. Na het babbeltje achteraf heeft hij
Eindwerk Gino Dekeyzer “Cranio-Sacraal in de palliatieve zorg” Pag. 23