Problemy Oświaty i Wychowania

More documents

Recommendations

Info

Problemy Oświaty i Wychowania Ewa Rosolska - pisarka, dyrektor Powiatowej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej WITRYNA LITERACKA Miło nam gościć kolejny raz w Witrynie Literackiej Ewę Rosolską, pisarkę, dyrektor Powiatowej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Pierwszy tekst dotyczy relacji: Pani Ewa a historia. Drugi – to fragment książki pt. „Pułapka czasu. Klątwa pieczęci” Kto ma problemy z zapamiętaniem dnia bitwy pod Grunwaldem, rozbiorów Polski czy innych historycznych dat, ten z pewnością nie jest fanem historii. Może nawet jej nie lubi. Pewnie w jego życiu zabrakło kogoś, kto zaraziłby go pasją poszukiwania przygód w przeszłości i odnajdywania prawd naszych przodków. A szkoda. Przygoda czai się na każdym kroku, nawet na kartach podręczników do historii. Jednak nie o wkuwaniu dat chciałabym tu pisać. Kiedy byłam uczennicą, bardzo lubiłam historię… i to nie dlatego, że daty czepiały się mnie jak rzepy psiego ogona. O, nie. Wcale nie. Datami to sobie specjalnie głowy nie zawracałam. Nie sądziłam nawet, że są aż tak ważne. W podstawówce uwielbiałam słuchać opowieści pani od historii, która roztaczała przed nami niezwykły świat naszych dziadów. Potem prosiła któregoś z uczniów, by streścił, co powiedziała. Moja ręka zwykle wyprzedzała mniej aktywnych kolegów z klasy i prawie zawsze opowiadałam historię zasłyszaną przed chwilą. Oczywiście… w wersji „na bogato”. Nie mogłam sobie darować, żeby przy okazji, kiedy uszy skupione były na tym, co powiem (przynajmniej niektóre uszy), nie popłynąć na fali wyobraźni. Widziałam rozbawione oczy nauczycielki, która wcale mi nie przerywała (dziękuję jej za to), bo to właśnie takie podejście do moich opowieści sprawiło, że polubiłam historię. Polubiłam ją do tego stopnia, że beztrosko wybrałam ją jako przedmiot dodatkowy na maturze. Niestety o ważności dat przyszło mi się w końcu przekonać, i to właśnie przed maturą. No i masz! Okazało się, że te nieszczęsne daty są komuś do czegoś potrzebne… odniosłam wtedy wrażenie, że egzaminatorom… i to głównie po to, by oblać delikwenta na egzaminie. A mnie one nie bardzo wchodziły. Zapamiętywałam fakty, zwłaszcza te, które sobie ubarwiłam, ale niekoniecznie pamiętając, kiedy się wydarzyły. Miałam pecha, bo egzaminatorzy tylko na nich się skupiali. Na szczęście jakoś wybrnęłam i maturę z historii zdałam. Może i egzaminatorów urzekł mój sposób postrzegania przeszłości? Pomimo awersji do dat ciekawość minionych zdarzeń jakoś ze mną pozostała. Jeszcze jako uczennica próbowałam odkrywać sekrety Leszna, buszując po wałach fortyfikacyjnych przy alejach Słowackiego, obok mojej szkoły i marząc o znalezieniu tajnego przejście do zamku w Rydzynie. Nie ja sama miałam takiego bzika. Miałam w tych poszukiwaniach koleżeńskie wsparcie. Jednak przejścia ani innych poszukiwanych skarbów nie znaleźliśmy. Cośmy jednak przeżyli to nasze. Po latach, wspominając z towarzyszem wypraw szalone wypady na wały czy do piwnic remontowanego kościoła, wpadliśmy na pomysł, żeby napisać książkę z historią miasta w tle dla tych, co to nie bardzo lubią uczyć się dat, albo wręcz nudzi ich historia. Po sukcesie serii książek dla młodzieży „Tajemnica starego witraża”, której akcja toczy się na Warmii i Mazurach, postanowiłam wziąć się za historię Leszna. Bo niby czemu nie? Tak powstały dwie pierwsze części książki „Pułapki czasu”. Pierwsza z nich „Klątwa pieczęci” dzieje się w XVIII wieku w Lesznie i na zamku w Rydzynie, do którego wreszcie znalazłam przejście. Druga zaś prowadzi nas przez XVII wieczne Leszno, gdzie bohaterzy odkrywają tajemnice najbardziej tolerancyjnego miejsca w ówczesnej Europie. Nie wyłącznie o nich chcę tu pisać… a głównie o tym, co zrobić by młodzi ludzie pokochali historię i książki. Byłoby miło, gdyby po przeczytaniu książki chcieli sprawdzić, co z tych rewelacji jest prawdą, a co tylko wzbogaceniem przeszłych wydarzeń. I tu jest pies pogrzebany. Jak wcisnąć dzisiejszej młodzieży książkę do ręki? Kto poda gotowe rozwiązanie (skuteczne), ten zasłuży na miano czarodzieja. Bo chyba tylko czarów trzeba użyć, żeby przeciętny nastolatek odłożył smartfona i sięgnął po książkę. Zauważcie, proszę, że piszę „przeciętny”, bo naturalnie zdarzają się młodzi ludzie, którzy czytają… choć nie jest to pospolite wydarzenie, raczej wybryk natury i z całą pewnością wart odnotowania. W tym przedsięwzięciu najważniejszą rolę odgrywają nauczyciele i to niekoniecznie poloniści czy bibliotekarze. Już doś- STRONA 26
Problemy Oświaty i Wychowania wiadczyłam, jak nauczyciele potrafią rozgrzać do czerwoności ciekawość czytelniczą i organizując spotkania autorskie w szkołach, odegrać rolę wędkarza zanęcającego ryby na łowisku. Przepraszam za porównanie z wędkowaniem, ale wie-rzcie mi, wiem, co mówię… a raczej piszę… i wakacje już blisko. Większość uczniów na samo wspomnienie o rozmowie o ksią-żkach ciężko wzdycha i przewraca oczami. No, chyba że w tym czasie przepada matma. Nie jest łatwo. Jednak już po kilkunastu minutach zwykle udaje mi się zaczarować słuchaczy i wzdychanie jest już znacznie cichsze. Bywa, że kilku, z dotąd sceptycznie nastawionych uczniów, wychodzi ze spotkania z książką kupioną za pożyczone od nauczycielki pieniądze, pozostawiając ją ze zdumionym wyrazem twarzy. Bywa, że zapisują się na listę i dowożę im książki następnego dnia, korzystając z faktu, że jeszcze są w szoku. Kiedy już nie ma obciachu przed kumplami, że oto mają zamiar przeczytać coś tak archaicznego, jak książkę… bo i kumpel ją zamówił, rybka złapana. Tak wygląda łowienie czytelnika. Przykra metoda? Ale jeśli jest skuteczna, to czemu nie? Każdy sposób jest dobry, żeby włożyć dziecku książkę do ręki. Innym moim sposobem jest zaproszenie młodzieży na wycieczkę po mieście, celem rozwiązania questu. Po drodze oglądają artefakty, które znajdą na kartach powieści. Oczywiście konieczne jest zaintrygowanie delikwenta, zachęcenie, zaczarowanie i wciągnięcie w intrygę, którą podróżując po ulicach swojego miasta, rozwiąże razem z bohaterami książki. Działając w zmowie z Miejską Biblioteką Publiczną im. Stanisława Grochowiaka w Lesznie, skąd rozpoczyna się wędrówka po mieście, zarzucamy sieci i na koniec (lub początek) zapraszamy przyszłych czytelników do lochów biblioteki, gdzie powstało muzeum „Pułapek czasu”. W tajemniczej i trochę strasznej atmosferze podziemi rozmawiamy z młodzieżą o książkach i nie tylko. Mogą prześledzić proces jej powstania od pomysłu, przez napisanie i wydanie tytułu, obejrzeć wystawę z ilustracjami do książek, stworzone przez leszczyńskiego artystę Mirosława Małeckiego, notatki, którymi posiłkowałam się, pisząc pierwsze dwa tomy i zadać wszystkie pytania, jakie plączą się im po głowie, choć jedno często się powtarza i pada już na samym początku dyskusji… a proszę pani, ile stron ma ta książka? Moi czytelnicy i ja twierdzimy, że wciąż za mało, dlatego piszę trzeci tom, w którym przeniesiemy się z bohaterami do XIX wiecznego Leszna i zmierzymy się nie tylko z zagadką kryminalną, ale też z tajemnicą zaginionej „Laski Istnienia”. Czy historia stała się moją prawdziwą pasją? Mam ich wiele, ta nie jest najsilniejsza, ale uwielbiam ubierać w nią moje książki. Liczę, że którąś z nich zarażę innych. I oby ta zaraza trwała jak najdłużej! Zapraszam wszystkich nauczycieli do współpracy z Miejską Biblioteką Publiczną im. Stanisława Grochowiaka w Lesznie i Powiatową Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną w Rydzynie, by w sposób bezbolesny rozbudzić w uczniach pasje do książek i historii… przynajmniej miasta Leszna i jego okolicy. Fragmenty – „Pułapki czasu. Klątwa pieczęci” * - Szefie! - Mężczyzna wreszcie dał znak życia. Oddychał nieregularnie, jakby się czegoś wystraszył. Pośpiesznie wycofywał się, pozostając na czworakach, bo pewnie z wrażenia i tak nie ustałby na nogach. Emocje nie dawały mu skończyć zdania. Pobladła twarz zdradzała ogromne podekscytowanie. – Tam ktoś jest. - Co? Kto? - A, tego to już nie wiem. – Czym prędzej podniósł się do pionu. Nie chciał już zaglądać do wnętrza tunelu. Zmieszany otrzepywał nogawki spodni roboczego ubrania i uciekał wzrokiem przed spojrzeniem majstra… żeby ten czasami nie kazał mu tam wracać. O, nie! Nie po tym, co tam zobaczył. – Są tylko kości. - Pokaż! Majster przepchnął chłopaka. Ten z wielką ochotą ustąpił mu miejsca. Wciąż trząsł się na całym ciele. Scenę, jaką ujrzał, oświetlając wnętrze małego podziemnego pomieszczenia, będzie pamiętał do końca życia. Oparte o ceglany mur siedziały dwie postacie. A raczej to, co po nich pozostało. Dwa ludzkie szkielety wsparte o siebie, zdawały się spoglądać na trzeci, który leżał na ich nogach. Najwidoczniej trzecia postać nie miała już siły zachować godnej pozycji i położyła się przed śmiercią, która dopadła ich w tym miejscu. A miejsce było ponure. - Trzeba to zgłosić. – Młody mężczyzna powoli dochodził do siebie. Z kieszeni dobywał telefon komórkowy. - Ani się waż! – Na dźwięk tych słów majster, niczym rak idący do tyłu, wyczołgał się z wykutego w piwnicznej ścianie włazu. Jak oparzony zerwał się na równe nogi i chwycił go za ramię. Młody aż syknął z bólu. – Zwariowałeś chyba! - Dlaczego? - Bo zaraz zjawi się jakiś nawiedzony archeolog i wstrzyma nam prace – mówił ściszonym, acz dosadnym tonem. – Zrobią STRONA 27
Page 1 and 2: Lipiec 2019 PROBLEMY OŚWIATY I WYC
Page 3 and 4: Problemy Oświaty i Wychowania Od r
Page 5 and 6: Problemy Oświaty i Wychowania S. 1
Page 7 and 8: Problemy Oświaty i Wychowania Doro
Page 9 and 10: Problemy Oświaty i Wychowania Mari
Page 11 and 12: Problemy Oświaty i Wychowania Iwon
Page 13 and 14: Problemy Oświaty i Wychowania Wojc
Page 15 and 16: Problemy Oświaty i Wychowania Agat
Page 17 and 18: Problemy Oświaty i Wychowania Emil
Page 19 and 20: Problemy Oświaty i Wychowania Iwon
Page 21 and 22: Problemy Oświaty i Wychowania 7. O
Page 23 and 24: Problemy Oświaty i Wychowania mi
Page 25: Problemy Oświaty i Wychowania Prze
Page 29 and 30: Problemy Oświaty i Wychowania Hali
Page 31 and 32: Problemy Oświaty i Wychowania usta
Page 33 and 34: Problemy Oświaty i Wychowania Jaro
Page 35 and 36: Problemy Oświaty i Wychowania Z ż

Problemy Oświaty i Wychowania

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?