Problemy Oświaty i Wychowania

Problemy Oświaty i Wychowania
tu stanowisko, wykopalisko czy innego czorta… a wtedy zapomnij
o terminach! I kto będzie ponosił konsekwencje?
- No, kto?
- Przecież nie ty! – fuknął na niego. – Ale mnie może się oberwać.
- Więc co zrobimy?
- Nic! – zdecydował. Jednak sytuacja wytrąciła
go z równowagi. – Czekaj, pomyślę. A ty nikomu ani słowa! –
położył palec na ustach. – Ani słowa! Pamiętaj! Albo najlepiej…
zapomnij o tym!
*
- Nie ma sprawy?! Zobaczymy czy nie ma sprawy! – Kobieta czym
prędzej skierowała się w stronę schodów prowadzących do sali
wypożyczalni. Nawet nie obejrzała się za siebie. W nosie miała
teraz przeświadczenie Anety o istnieniu świata równoległego.
Nie dopuszczała do siebie myśli, że czyjejś duchy mogą plątać
się pomiędzy żywymi… i to jeszcze tu, w lachach biblioteki.
Że niby nie wiedzą, że umarły. Bzdury! – oburzała się na wspomnienie
opowieści koleżanki. Nie miała najmniejszej ochoty pozostawać
w zasięgu wilgotnej atmosfery lochów, a już zwłaszcza
z plączącymi się tam nieuświadomionymi umarłymi.
- To co? Nie idziesz?
– Jak cię duch kopnie w tyłek, to może wreszcie uwierzysz. Znalazła
się… przyjaciółka duchów. Medium za dychę! – mamrotała
wściekle. – A swoją drogą… po co im taki sprzęt do robienia
witraży?
Energiczna archiwistka nie słuchała już utyskiwań
koleżanki. Uśmiechając się pod nosem, spokojnie schodziła
do najbardziej oddalonego miejsca lochów. Nie było dostępne
dla bywalców biblioteki, ale tam właśnie był mały magazynek,
gdzie spodziewała się znaleźć przedłużacze. Jedną ręką ściskała
pod pachą zamknięty laptop, drugą przytrzymywała się ścian.
Gołe mury szczerzyły porowate cegły i sprawiały, że czuła się,
jakby zstępowała do piekła. Miała nadzieję, że jednak nie będzie
musiała iść tam sama. Duchy duchami… ale nie z wszystkimi
można od razu się dogadać – pomyślała. Poczuła na plecach
przyśpieszony, pełen ekscytacji oddech.
- Idziesz jednak! – zawołała za siebie, czując czyjąś obecność.
– Mówiłam ci, że to tylko kwestia wiary. Tu nie ma żadnych
duchów. Zresztą… gdyby nawet były, ze mną nie musisz
się ich bać.
Kiedy minęła wąski przesmyk, z uśmiechem od ucha
do ucha odwróciła się za siebie. Chciała dodać otuchy strachliwej
bibliotekarce.
- Co do diabła?! – zdziwiła się. Radosny uśmiech znikł
z jej twarzy jeszcze szybciej, niż się pojawił.
Za jej plecami nie było nikogo. Tylko trzy obłoczki
białych oparów rozścielały się powoli, próbując wyprzedzić
ją w wejściu do lochów. Poczuła przenikliwe zimno i dziwny
smutek. Nie wiedziała z jakiego powodu. Zrobiło się jej smutno…
tak, po prostu.
*
- Jula, wolniej! – pociągnął ją za rękę. – Nikt nas nie goni. Zapal
zapałkę!
Serce z emocji wywijało mu fikołki i mało nie wyskoczyło
z piersi. Nigdy nie zdarzały mu się dziwne rzeczy.
Zawsze z zazdrością słuchał opowieści kolegów, kiedy wdawali
się jakąś przygodę. Jego przygody omijały wielkim łukiem.
A może to on sam ich unikał?
Zdyszana dziewczyna przystanęła. Zapaliła zapałkę. Zapachniało
siarką… jak w piekle – przeszło mu przez myśl. Kolorowe
światła rozbiegały się po ceglanych ścianach tunelu. Spojrzał
na twarz swojej szkolnej koleżanki. O dziwo, nie zobaczył
w jej oczach nawet cienia strachu. I to go jeszcze bardziej przeraziło.
W jej oczach zobaczył ekscytację. Ona po prostu świetnie
się bawiła!
- Ale jazda, nie? – uśmiechnęła się i pośpiesznie odgarnęła
rudą grzywkę. – Zwialiśmy im?
*
- Kim wy jesteście? – Józef jakby obudził się z letargu. – Dzieciaki
z pospólstwa nie prowadzą takich dysput!
- Co to jest pospólstwo? – Julia spytała cicho, zwracając
się na przyjaciela. – Oli, czy on nas czasami nie obraża?
On tylko skrzywił się nieco, co dało dziewczynie
wystarczająco jasną odpowiedź. Ze wściekłą miną poderwała się
z aksamitnego siedzenia.
- Ja ci pokażę pospólstwo!
- Julia – Oliwier pociągnął ją za ramię, by znów siadła. –
Uspokój się!
- On nas obraża!
- On nas nie zna! – powiedział stanowczym głosem. –
Pozwól, że coś ci wyjaśnimy – zwrócił się do oniemiałego Józefa. -
Wiem, że jesteś człowiekiem niezwykle inteligentnym, mądrym
i świetnie wykształconym. Przed tobą olśniewająca kariera wojskowa…
- łypnął na niego zmrużonym okiem. - Choć znajomość
z Napoleonem raczej nie wyjdzie ci na dobre. Na twoim miejscu
bym się zastanowił.
*
STRONA
28