normas ortográficas del gallego-asturiano - Academia de la Llingua ...

16
A escepción a esta norma é úa das formas da conxunción copulativa
(ver epígrafe 2. 13), que se grafía con y: Chegóu y acabóuse.
1.3.3 Represéntanse con o tanto os fonemas tónicos /o/ y /ɔ/ como el archifonema
/O/ átono que se pode pronunciar de distintos xeitos entre [o] y
[u]:
roto /o/, porta /ɔ/, molín /O/, cocía /O/
As escepcióis a esta norma son el pronome eu, os posesivos meu, teu,
seu, y as formas verbales de perfecto da terceira persona del singular (cantóu,
metéu, salíu), qu’escribimos con -u anque a súa pronunciación,
como se dixo, poda ser entre [o] y [u].
1.4 Os grupos consonánticos cultos y semicultos
Nel llatín había grupos consonánticos que formaban parte d’úa
mesma sílaba y outros que formaban parte de sílabas diferentes. Os
qu’entraron na nosa llingua nos sous comenzos foron axeitándose y trasformándose.
Os qu’entraron en épocas posteriores poderon sufrir dalgús
cambeos –semicultismos– ou permanecer asina –cultismos–.
1.4.1 Grupos consonánticos formaos por úa oclusiva y úa líquida na mesma
sílaba
Nel caso dos semicultismos el l mudóu en r. Anque hoi a tendencia
castellanizante lleva a pronunciar l, aconséyase a solución primeira y
máis propia:
praza, branco, nubre, froxo, brusa, fraque, igresia, cravo
1.4.2 Grupos consonánticos nos qu’as dúas consonantes nun forman parte da
mesma sílaba
As máis das veces son empréstamos máis ou menos tardíos. Os qu’entraron
antias na nosa llingua poderon simplificarse ou axeitarse, en dalgúas
ocasióis, vocalizando el primeiro elemento del grupo consonántico
(direuto, afeuto...).