Les cavidaes, depresiones y lo llano1 - Academia de la Llingua ...

p. La Naliega: prau de San Xuan de Volantes, enriba
Rieilu y Cuañana. Tien tarrén patente yabundaba'l felechu.
4. Si se tien en cuenta que delles vegaes dase camu-
damientu ente n- y palatal inicial podría entendese que dalgún
de los navachos citaos foren deformaciones de *llavachos
equivalentes a los topónimos del tipu Llavayos centro-
asturianos y, entós, en posible rellación etimolóxica (Pueblos
Asturianos p.114).
De toes maneres, al nuesu entender, tamién podría
dase'l puxu del ilatín eluvies-ei 'agua desbordada', 'desagüe
d'agües puerques' que tien comu seguidor l'asturianu lliviachu
(qu'almite la variante diviachu ) 'presa pequeña de riegu',
'gatera', 'regueracu de mal tiempu'.
Ye claro que dende eluvies, eluviem + sufixu -aculum,
podría xustificase'l términu de nueso con modificación de la
vocal velar átona atraída pola yod y disimilada de la
consonante llabial.
LLAT. RADERE
1. Ln Rasa: pastu común llanu, en llugar altu, en
términos d'Entregu.
2. La Rasa: praos de Campiejiu, llamaos n'Urria La Rasa
Campie{lu, mui cuestos, con arribacheiros.
3. Ln Rasa: llanada nun cordal, en Gradura.
4. Las Derrasas: piornal y arguméu de Valdecarzana, na
parte más alta del puertu, na llende con Somiedu. Ye una
granda seca y pelada.
Conca.
Observaciones:
5. Cotorrasu: prau cerca de Viescas (Prau), xunto a La
6. Cotawesiellu: vallina de Prau, xunto a La Tambaisna.
1. El participiu del verbu raáere, racum, ye responsable
del apellativu rasu 'enllenu fasta arriba' y del términu
asturianu rasa 'páramu', 'tarrén ermu, ensin vexetación, rasu
y altu".
2. La idea de tarrén llanu y con ruina vexetación nun
altu ye la que mos fai entender los nomes de llugar conseñaos.
3. Un deriváu de radere, llat. vg. *rasicare, sería
responsable non sólo del verbu rascar sinón del apeliativu
teberganu rasquetón 'caleyón' que ta presente na nuesa
toponimia con un exemplu: El Rasquetón del Cantu, vallina ente
dos sierres d'unos cuatru metros d'anchu por 300 m. de llargo.
El términu rasquetón formaríase dende'l continuador del
participiu rascu-a + sufixu -etua + -ón-a. Nesti sen bien ta dicir
qu'entá güei la llingua conserva apellativos del tipu rascón
'rasgañu', 'rabuñazu'; rasqueta 'estrumentu pa rascar el ganáu'
(cast. almohaza). Ye posible que l'aceución tamién rexistrada
en delles fasteres del asturianu pa rasqueta, comu 'fuérciga',
'resquiebra' seya una aplicación consecuente de lo fecho pola
rasqueta. N'efeutu, una resquiebra pue considerase comu
resultáu d'una aplicación metafórica del rabuñazu, conseguíu
pol trabayu de la rasqueta, lo que xustificaría'l cambéu anotáu.