O curruncho dos versos - Centro Gallego de Vitoria

22
Tomás Veigas
O Reino de Galicia
Nos primeiros momentos da invasión
musulmana a denominación
de Galicia aplicábase a unha área
moito máis vasta que a actual. Os árabes
chamaban galegos ós cristiáns do
reino de Asturias, e mesmo estes distinguían
entre tres
Galicias, a asturicense
(Asturias), a lucense
(a Galicia actual) e
a bracarense (N de
Portugal). O actual
territorio galego viuse
logo ceibe dos musulmáns,
que só permaneceron
alí uns trinta
anos, e sufriu pouco os efectos das gra ndes
batallas da reconquista. Despois da
campaña do 824, ningún outro exérc i t o
musulmán vo l veu entrar en terras galegas
ata a incursión do ano 997.
O desprazamento do reino asturiano
cara ó Sur deixou a Galicia afastada
da evolución, formando unha entidade
dominada polos propietarios eclesiásticos
e laicos, e convertida nun fervedoiro
de revoltas nobiliarias.
A presencia árabe en Galicia é
fugaz e non interrompe os procesos
socioeconómicos que conducen a
unha organización señorial tipicamente
medieval. As zonas do cristianismo
no noroeste peninsular quedan a salvo
da conquista e axiña se irá configura ndo
un reino con sede rexia principal
en Oviedo e despois en León. Nas fontes
árabes, francas e romanas esta unidade
política denomínase reino de
Galicia, pero a nosa historiografía pre-
fire consideralo como reino astur- l e onés.
Determinados magnates galegos
resístense a integrarse neste reino,
aínda que o progresivo protagonismo
da máis alta nobreza galega no mesmo
impide o éxito do secesionismo.
O REINO DE GALICIA
A guerra da Reconquista, pola súa
condición eminentemente relixiosa,
conferiulle un papel de extrema importancia
a Galicia. O factor fundamental
de unidade será tamén o descubrimento
ó redor do ano 820 do Sepulcro do
Apóstolo Santiago, baixo o reinado de
Afonso II, que provocará o apoio da
monarquía a Compostela. Santiago de
Compostela foi o centro relixioso oposta
á Meca. Toda Europa terá presencia en
Compostela e o Camiño de Santiago
c o nverteuse nunha vía cultural pola que
a arte románica e a lírica trovadoresca se
espallarían. Este apoxeo atrae os feros
ataques normandos ou viquingos, entre
os que destaca o de 968, e que nalgún
momento ameazan con se converter en
Urna cos restos do Apóstolo na Cripta da Catedral