O curruncho dos versos - Centro Gallego de Vitoria

imposible do home de dous mundos,
flúen cunha forza arrebatadora nos
poemas dun home rabiosamente vital
que amou sen mesura a vida, a patria, a
liberdade, a materia.
Aínda que nos deixou un libro de
relatos, Nova crónica das Indias (1989),
unha recopilación de ensaios en Obra
viva (1992), e un texto teatral inédito,
Tres capitáns de tempos idos (1983), no
Aquela chambra
Aquela chambra fina con bordados
de delicada man! ¡Que ar tan xoven
cinguía no teu peito! ¡Que nobreza
campesiña e galana oferecía!
Camiñabas na tarde paseniño,
eras columna ergueita e soleada
e o meu amor un cabirtiño novo
que brincaba e que ria tolamente.
Miña noiva de abril, rapaza nova
recendo de fiuncho e ruda fresca
decátaste da dor que me asolaga?
Tiña o tou corazón como unha sella
preferida, como un vello xardín
onde deixaba a mais pequena risa
a mais fonda Saudade e a mais alta
grandeza do querer.
E dime agora:
¿qué ramo de loureiro nesta fronte
para cantar a tua chambra clara?
conxunto da súa obra sobrancea o
labor poético, cun total de seis títulos:
As moradías do vento, A frauta i-o gara -
melo, a recompilación O tempo no
espello, Cantos caucanos, As torres no
ar e Última fuxida a Harar.
Antón Avilés de Ta ramancos foi
sobre todo un poeta dos sentimentos e
da vida. Como el mesmo se definiu
«Son a grandeza e a miseria da poesía.
Un francotirador da fermosura.»
Ainda ferido da caída
Ainda ferido da caída, ainda cego
do resplendor da espada e da voz que a trema
æeu, revestido de inocéncia, inermeæ
acovillo-me na cálida placenta dos outeiros,
forxo a miña coroa co derradeiro lampo.
Desvalido soa o meu berro nas portas do deserto
e afio con paciéncia o coitelo de sílex
para furar o único ollo de Deus: Abenzoada
sexa a sua xenreira, porque me fixo dono
do reino subterráneo: da ánsia
de rexurdir do fondo, inverso meteoro
que se impulsa a si mesmo percurando a equidade.
A luz! A luz!: A fuxitiva abóbada
onde canta o arcanxo.
(O morcego é inédito da sua fermosura
que se reflecte invicta nos espellos da noite.)
Eu crio a flor e sigo a rebelar-me:
Porque de súpeto amo a carvalleira
e ofício no seu altar.
Dobrego-me no sulco e fago a sementeira,
e outro universo humano de pan e de ladrillo
acontece nas mans
e alzo o vagalume do meu amor
na sombra das esferas.
Son o derrotado que conduce
a cuadriga implacável da vitória.
9