O curruncho dos versos - Centro Gallego de Vitoria

30
Era unha noite de outono, camiñando
pola rúa desta vila. A pasiño
lento, só co murmurio das follas
secas espalladas polo chan, fun chegando
ata aquela casa.
Preto do enreixado parei, mentres
tanto contemplei como o vento bicaba
as herbiñas e roseiras daquel frondoso
e verde xardín. Era unha noite clara de
lúa chea, cando xa non se ven paxariños
e os grilos están enmudecidos.
Ollei o ceo longo e profundo,
sementado de escintilantes estrelas.
Alí sentada, abandonei o pensamento
e puiden imaxinar como ó lonxe os
soutos e carballeiras dormían ó son
das augas do río. Eran lembra n z a s
doutros outonos.
Erguinme, din catro pasiños máis e,
guiada polo recendo do froito dos castiñeiros,
entrei naquel umbra l .
¡Inmensa fermosura !
Debaixo do alto teito, escudos,
fotos e pergamiños pendian das bra ncas
paredes, alumeadas con velas de
b ranca cera .
Mentres un doce soar de gaitas se
escoitaba, mulleres, homes e nenos,
todos arredor de redondiñas mesas de
madeira cubertas con longos manteis
da cor da neve. E enriba cestiñas cheas
de castañas asadas que ían degustando
todos eles, ¡castañas traídas daló da
Terra! Tamén ían pousando taciñas de
viño, era viño saboroso do Ribeiro,
apaciguado e transparente. Era o preludio
dunha noite máxica.
Noite do magosto
Mentres no reloxo daban as dez,
nos potes xa fervían o pulpo, a
c a ch e i ra, o lacón e mailos grelos. Din
que era o recobro dos nosos costumes,
lonxe daqueles pobos e aldeas.
E despois da pracenteira cea, todos
quixemos emborra charnos de risas,
bailes, cantos e harmonías, e deste
xeito cruzamos a noite. Pouco a pouco
fóronse apagando as luces dentro da
fermosa casa que está aberta a todos, e
así cos rostros alegres, rematábase a
noite do magosto.
Eu con voz sinxela e cantareira dentro
dun mar de sentimentos atravesei o
umbral cara a rúa, e coa brisa suave
daquel amencer camiñei de volta ó
meu repouso.
(Voltaremos para o vindeiro outono)
Fina Fernández