sounet - Université de Provence

Zèu!
Lou vòu d’anjoun davalo e sauto
A soun entour.
— Mis anjounèu,
Anas sourti de cauto-à-cauto
Dóu Paradis; pièi, quand sarés
Davans la porto, cridarés:
— Li biòu! li biòu! e courreirés.
Coume un fum que l’aureto emporto
Lis ange reprenon soun vòu;
Soun tóuti lèu davans la porto.
Alor, de sa voues la plus forto,
Se meton à crida: — Li biòu!
Oi! tè! li biòu! oi! tè! li ferre!
Barbabou! d’aut! vai-t’en li querre!
Oi! tè! li ferre! oi! tè! li biòu!
Jarjaio, moun bon Diéu! se viro coume un fòu;
La tressusour ié mounto au mourre...
Oi! tron-de-goi! li biòu? Mai eici li fan courre?
Queto favo!... Abrivo!... ço dis.
S’acousso vers la porto, e, lou badau, sourtis.
Pèire barro vite, pestello,
Bouto la tèsto au fenestroun
E fai, en galejant l’ome de Tarascoun:
— Moun ome, as pas gagna la bello:
Te i’avèn fa mordre, au musclau!
Coume siés aro, cassibraio?
— M’avès bèn badina, grand sant Pèire; es egau,
Se fuguèsse li biòu, ié replico Jarjaio,
Cabussant dins l’Infèr ounte s’aproufoundis,
Auriéu pas regreta ma part de Paradis!
1864.