sounet - Université de Provence

BOUSCARIDO E ROUSSIGNÒU
VERS
ERE à moun Maset de-matin.
Lou Vènt-terrau, sèmpre mutin,
A boufa se despoutentavo
E davans mis iue secutavo
La póusso griso dóu camin
E li gréu qu’i lèio de pin
Emé furìo derrabavo.
Pas un piéu-piéu d’aucèu dins l’èr,
Pas un crid de grihet dins l’erbo,
Rèn que la voues orro e superbo
De l’Auro amigo dis ivèr.
E me disiéu, paure troubaire:
«Ounte a passa lou Roussignòu?
Sai-que tant de brut i’a fa pòu
E de soun nis, en brave paire,
Es ana recaufa lis iòu...
Ounte es la gènto Bouscarido?
Coume soun amaire espóurido,
S’es envoulado liuen d’eici
O belèu, coume éu en soucit
De sa nisadeto escarrido,
La tèn d’à-ment, lou cor transi?...»
Mai, triste, aviéu au founs de l’amo
Coume un amar pressentimen
E, remenant moun pensamen: