Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
pagina 11 . Anno 7 . n. 5 . Ottobre <strong>2009</strong> .<br />
Në vitet e para tranzitive të stërgjatura,dhe në<br />
vazhdën e tyre, shqiptarët, veçanrisht moshat e<br />
reja u turrën nëpër rrugët e botës për të kërkuar<br />
rrugët e jetës. Vendi ynë i mbylluar kishte dëgjuar e<br />
lexuar nga mediat e shkruar dhe ajo pamore; për drogën,<br />
korrupsionin e prostitucionin, por nuk i kishte njohur,<br />
ishte i virgjur, nuk ishte i prekur nga këto sëmundje<br />
të rënda të shekullit. Ikanakët e rinj, në emigracion u<br />
ndeshën, madje u joshën lehtësisht edhe me tregun e<br />
etur të drogës, tregun e majmë të prostitucionit, etj.<br />
TË MARRËT NGRITËN URËN,<br />
DO PAGUJMË TAKSËN…<br />
Shumëkush vrapoi “në kërkim të “kohës së humbur”.<br />
Përmes dy sistemeve ishte një Lum ndarës,<br />
Këllirmadh që duhej kaluar matan. Shumë të mënçur<br />
qëndronin buzë këtij lumi për të kaluar matan. Bënin<br />
kalkulime të shumta, llogarinë e Kokës; Po të hidheshin<br />
në dallgët rrëmbyese, a mund të dilnin matan, në “Bregun<br />
e Parajsës”?! Rezultantja u rezultonte; të humbnin<br />
edhe kokën, nëse do të do të ndërrmerrnin inkursionin.<br />
Përballë tyre dhe shumë të marrë, mjaftë të etur. Ndryshe<br />
nga të mençurit, kjo kategori nuk i hynte shumë<br />
përllogaritjeve të rastit. Vetëm ata ëndërronin: “Bregun<br />
e Parajsës”, pa Koston! Shumice e kësaj sëre u hodhën<br />
në “Lumin Këllirë”. Bilanci nëpër tabelat e publikuara<br />
dhe në shumicën e tabelave të pa publikuara, të marra<br />
me rezervë rezulton se: 90 përqind e trimoshave që u<br />
hodhën në Lum, u mbytën, ndërsa 10 përqind e tyre<br />
dualën matan! Pra, këta 10 përqind që shpëtuan, sakrifikuan,<br />
investuan, ngritën edhe Urën mbi Lumin<br />
Ogurzi, për të kaluar gjithë ne kalimtarët! Madje ata<br />
pan, mësuan dhe në dy anët e urës ngritën edhe Arkat<br />
për të vjelë taksën për kalimtarët e mjetet… Jemi të<br />
detyruar të pagujamë me një Këmbë, këtë Taks, Kosto<br />
të rrugëas! Ata investuan, ne do të taksohemi! Por edhe<br />
ata duhet të paguajnë Taksën, e mëkatit, ata që kanë<br />
dhe aq sa kanë mbi shpinë, dhe mbi shpirtëra të Shqiptarëve!<br />
Etja, kjo pangopsia për të kapërcyer ende Lumin<br />
Këllirë, për të përfituar pa mund e djersë, Mëkati<br />
më i Madh në jetë, ka ende në bregun e tij, kontigjente<br />
të shumtë, nga ata që nuk din as tabelën e shumzimit,<br />
shetisin me Kabrioleta me timon nga krahu i djathtë,<br />
dhe bukuroshet përpara, por dhe nga ata të kollarisurit,<br />
që sodisin në breg edhe në ditët e sotme. Pronari një<br />
lokali të thjeshtë, i mësuar dhe me kulturën e europiane<br />
këkonte të zbatonte ato parametra qytetare, civile<br />
që ekzistojnë në botën e qytetruar, për të punësuar një<br />
Kamariere. Kamarieria simpatike u prezantua vet, dhe<br />
zotronte moshë dhe aftësi, në mardhëne me pronarin,<br />
duke dakorduar për kontratën e punës. Mirpo…Pas saj<br />
nuk ishte vetja, por padrinoja që dikotonte, menaxhonte<br />
dhe zotëronte krijesën, e cila kishte humbur Pavarsinë<br />
dhe i mungonte Liria! Madje donte të diktonte zotësinë<br />
e tij dhe ku Zot ishte pronari, i Lokalit! Thuhet se të<br />
marrit duhet hapur rrugë, por kjo thëne e lashtë, është<br />
zvëndësuar me aksiomën e sotme, të qytetarisë:Të marrëve<br />
duhet tu presim Udhët! Kanë kaluar mëse 5 vjet<br />
kur bisdonim e pijmë kafen e rastit me ish Ambasadorin<br />
Bashkim Zeneli, në Athinë kur përmënda, shtetin<br />
e Qytetarëve! “Është e parakohëshme”, më thot i<br />
nderuari gazetari i njohur, Zeneli, për ne Shqiptarët, të<br />
sapo futur në këtë sistem! Ky është vullnet dhe mbetet<br />
aspiratë qytetare dhe mbarëshqiptare…<br />
PASUNARËT ORDINER<br />
Rezultatet e këtij “sprindi” e renditën vendin tonë<br />
në shifra më të larta si ”modelin” e drogës, prostitucionit,<br />
dhe të korrupsionit! Atë kohë nuk ishte i formuluar<br />
me ligj droga, prostitucioni e korrupsioni, etj. Gjithkush<br />
është koshient se më “të shkathëtit” e kohës i shfrytëzuan<br />
këto “resurse”, vakumin ligjor në kapërcim të tranicionit<br />
shoqëror e politik të vendit, vunë një grusht<br />
para, bënë goxha e“prokopi”. Një shprehje e mënçur<br />
thot: “Sa të matet i mënçuri, është sosur i marri”. “Të<br />
shkathëtit” e kishin spundon, doemos edhe nga politika<br />
e ditës dhe komunikimin me celular me ta. Nga<br />
kontigjenti i “pasunarëve të pa shkollë”, fluturues, e<br />
pa me nder b…, radhiten edhe pasanikët e kullarisur,<br />
dinak të politikës dhe të pushtetit të lidhur mes tyre. Të<br />
dytët akuzohen edhe nga vet brënda radhëve të veta për<br />
lidhje me të parët, si “baron të drogës”, shfrytëzimin e<br />
deri në sakrifikimin e tyre. S’më shqiten nga kujtesa<br />
fjalët e asaj nënë labe, përpara 15 vjetëve, kur i treguan<br />
disa udhëtarë që udhëtonin me trenin e shkatërruar, të<br />
“fakir fukaras”me gisht vilat e ngritura ndan rrugës :<br />
I shikon nëno si i ngritën vilat djemtë e nënave: “Po<br />
more bir! Po pyesni se ato vila e kanë nga një arkivol<br />
brënda”!<br />
Nëpër rrugët e kurbetit jemi ndeshur, me vajza<br />
shqiptare edhe nëpër rrugët e Athinës, të Romës, në<br />
qëndër të Athinës, përballë hotelin “Paron”, etj, të<br />
cilat ja bëjnë “muh”, ruahen si “djalli nga temiami”<br />
nga policia, kamerat, nga “bravot”, padronët e tyre, e<br />
bashkëqytetarët. Nuk mund të flasin shqip. Një hall<br />
dhe një tmerr i ka zhytur! Kemi ndjekur kronikat policore<br />
dhe filmimet e orgjive në hotelet, vendase të<br />
Athinës,e më pas prangosjen e tyre nga policia. Përballë<br />
Hotelit “Paron” në Athinë, është i hapur përditë<br />
tregu, ose Lajqia e mishit të bardhë në gjuhën vendore!<br />
Do të shohësh madje të joshesh nga rraca të ndryshme.<br />
Ka me bollëk edhe shqiptare, që ja bëjnë Muh dhe kan<br />
nga mbrapa Bravot e tyre, shesin shpirtin e trupin për të<br />
nxjerrë kafshitën e bukës, për të majmur bravot që janë<br />
prapa tyre. Përballë tyre ka kaluar edhe ish Kryeministri,<br />
Ilir Meta në takim me emigrantët, në “Parnon”, ku<br />
bëm dhe fotën bashkë, por as ai që vlerësohet si më i<br />
ndjeshmi, nuk ka hapur gojë për këtë plagë të madhe që<br />
NAttualitàM<br />
Tregu i mishit të bardh plaga që rrjedh dhe politika që hesht<br />
rrjedh përditë në trupin e drobitur të shqiptarëve…<br />
NGJARJA E TRISHT<br />
Sapo kishte rënë një muzg i butë vjeshte bashkë me<br />
gjethet e pemëve. Ne po ecnim permes pyllit të dendur<br />
të dritave, me vështrimin e tendosur në xhamat e autobuzit.<br />
Nuk i njihnim mirë rrugët e Athinës, ndërsa<br />
gjuhën pothuaj s’e zotëronim fare.Udhëtarët hipnin e<br />
zbrisnin. Një çift i veshur mirë dhe të pashëm, mërmëritën<br />
me zë te ulët, përpara këmbëve të mia.<br />
-Ulu- i foli shqip vajzës, duke i treguar sediljen qe<br />
ishte bosh ngjitur me mua.<br />
-Mund te uleni dhe ju këtu –i thashë djalit dhe u<br />
ngrita ne këmbë, për të zënë vendin bosh, përballë.<br />
Ai falenderoi dhe u ul ngjitur me vajzën. Te dy<br />
të rinjtë dukeshin të sapomartuar. Djali i qethur dhe i<br />
rruar me një kostum pis të zi, që llamburiste si luspat<br />
e peshkut nën rrezet e diellit. Vajza kishte veshur një<br />
mini, fare të shkurtër, lart mbi kokat e gjurit. Makiazhin<br />
e kishte vënë të rëndë, saqë edhe qepallat dukeshin të<br />
barrosura rëndë. Bënte, ç’bënte dhe shpesh përpiqej të<br />
zgjaste minin për të mbuluar kofshët e lëmuara. Përpara<br />
mbante një çantë, si per t’u bërë pritë “ dylbive<br />
” të ndonjë qejfliu a ziliqari. Djali ishte në moshë shumë<br />
prapa meje, megjithatë sikur më shëmbellente. Ku<br />
mund ta kem parë? Vazhduam rrugën. Edhe ata nuk<br />
shiheshin në sy. Po i afroheshim qendrës se qytetit. Vajza<br />
u bë gati per të zbritur, duke bërë këmbë për te dera<br />
e autobusit. Ndërsa djali s’e lëvizi vendin. Mu duk se,<br />
e përcolli fare ftohtë vajzën e sapomartuar. E shoqëroi<br />
me një vështrim të stisur, sikur të mos ishin bashkë<br />
dhe sikur nuk ishin të njohur fare. Vajza po ecte serbes<br />
ndanë trotuarit, paralel me autobusin e stopuar, përballë<br />
semaforit. Befas, i hodhi nje vështrim vjedhurazi<br />
dhe po të tillë, me ngritje të vetullave, ju përgjigj dhe<br />
djali mbështetur faqen e tij në xhamin e autobusit…<br />
Rrugëtim është dhe kushedi. Nëse deri ne ato çaste<br />
mendimi ishte i përfillshem, i justifikuar për atë çift “të<br />
martuar nga të parët”, nuk e di se si, sikur me vërshoi<br />
një rryme e ftohtë ajri dhe me bëri të tërin kallkan. Nën<br />
xhamat e syzeve, mundohesha të shihja vajzën, që lamë<br />
pas dhe djalin që kisha përballë, për te fiksuar mbase<br />
portretin e tyre. Vajza me minin ecte vetëm, si për të<br />
bërë autopsinë e mendimeve të mia. Po shikoja vjedhurazi<br />
djalin e pispillosur. Eshtë dhëndër, që e nderova,<br />
apo kodosh dhe përsëri s’u turpërova?!<br />
NDODH QË TË NGATËRROHEMI<br />
Edhe ndodh, që ndonjëherë të ngatërrojme vetveten.<br />
Ndodh, që jeta me “kapriçiot” e veta, të të drejtojë<br />
në rrjedhën trishtuese. Dhe trishtimi, që për ne është<br />
bërë bashkëudhëtar në jetë, të të servirë trampolinën e<br />
ferrit. I gjori njëri, duke kërkuar shtigje për të dalë nga<br />
terri, fantazia, e shtyn në arsyetime të realizueshme dhe<br />
të parealizueshme. Madje arsyetimi në të tilla raste, bën<br />
të vështirën të thjeshtë dhe të thjeshtën të vështirë. Pas<br />
pak minutave, me në fund, u gjendëm në derën e apartamentit<br />
të Paulinit. Mendova se, nuk do të më linte<br />
shije të hidhur, udhëtimi me trolin e parë. Megjithëse<br />
nga Agim Jazaj-Athinë<br />
ne, shqiptarët jetojmë gjatë me të keqen. Dhe e keqja<br />
shpesh sjell të keqën në portë. Megjithatë në këtë rast,<br />
asgjë e keqe nuk ishte shfaqur. I ramë ziles së shtëpisë<br />
dhe prapa saj u dëgjua greqisht pyetja:<br />
-Kush është?<br />
-Aldua, Aldua –jam, i’u përgjigja.<br />
U hap dera e jashtme dhe tek porta e shtëpisë, kishte<br />
dalë e shoqja e tij, Vali. Koka me ata pak flokë me<br />
ishte lagur nga vesa e hollë e shiut, që nuk dallohej me<br />
lehtësi. U përqafuam të përmalluar dhe zumë vendet.<br />
Perfunduam dhe pyetjet e zakonshme dhe u justifikova<br />
për vonesën e ardhjes. Në rrëzë të qoshit të dhomës,<br />
qëndronte dhe një burrë. Pinte thellë cigaren e duhanit.<br />
Hiri i tij i pa shkundur i kishte shkuar pothuajse tek<br />
gjysma e cigares.<br />
-Eshtë një mik i imi – ma prezantoi, Paulini. Duket,<br />
se nuk e dalloi dhe këtë prezantim, sepse nuk reflektoi<br />
në kohë. Pastaj duke më prezantuar mua tek ai;<br />
“Eshtë një mik po i imi”. I preku gjurin me dorë si për<br />
të “zgjuar” dhe atëherë tjetri reagoi, duke më vështruar<br />
dhe më tundi kokën, lehtë.<br />
-Qoftë shëndosh –iu përgjigj prezantimit. Mendova<br />
se do të ket ardhur për të njëjtin sebep, si dhe unë. I<br />
përfunduam dhe pyetjet e jetës këtu në kurbet.<br />
I panjohuri për mua dukej se nuk e ndiqte fare bisedën,<br />
sikur të mos ndodhej fare në këtë bisedë. Ishte<br />
fare indiferent. Ishte mes atij ambjenti dhe shfaqej se<br />
nuk ishte i pranishëm. Sikur i qenë mbytur gjemitë.<br />
-Është nga Tirana –thotë papritur, Paulini, si për të<br />
thyer qetesinë. Me origjinë është nga…<br />
-Tani këtu në Athinë- është ?<br />
-Jo, jo- është në Tiranë. Ka ardhur ka disa ditë.<br />
Nuk pyeta më sepse po përgjigjej vëtëm i zoti i<br />
shtëpisë dhe kushedi mendova… Burrit s’mund t’i jepje<br />
më shume se të dyzetat. Kishte një vështrim të thellë,<br />
ballin e lartë dhe fytyrën e thatë. Vriste vazhdimimsht<br />
ballin. Vështronte sikur të komunikonte me diçka në<br />
tavanin e dhomës, sikur kërkonte në vështrimin e tij të<br />
përqëndruar.<br />
-Është gazetar, ky miku im –vijoi, Paulini duke iu<br />
drejtuar atij.<br />
Tjetri lëvizi kokën dhe hodhi vështrimin.<br />
-Aldo, Aldo e quajnë…..- Ndoshta kishte qëllim<br />
t’i largonte mikut të tij ngarkesën, që me siguri ja dinte.<br />
E kam lexuar edhe këtu në emigracion, vazhdon të<br />
shkruaj.<br />
-<strong>Gazeta</strong>ri edhe mund t’na ndihmojë- tha me gjysëm<br />
zëri, tjetri, ardhur nga Tirana, duke vështruar gjithë sy<br />
nga mua dhe priste të miratoja se po, mund të ndihmoja.<br />
-Kushedi çfarë mund të ketë- thashë me vete.<br />
-Të dëgjojmë pastaj…<br />
Po prisja dhe unë nga ai dhe ai duket se po priste<br />
nga mua, sikur të dija se si e kishte hallin. Mbetëm<br />
në pritje të njëri -tjetrit. Duket se dhe kjo shkëndijë e<br />
hedhur, u shua shpejt në rrjedhën e bisedës. Pas pak,<br />
burri u ngrit në këmbë.<br />
-Po dal njëherë – i thotë të zotit të shtëpisë.<br />
-Kthehu shpejt – i thotë ky. -I dhashë dorën.<br />
Vallja e Osman Takes<br />
Vallja e Osman Takës është në radhë të parë një histori e bukur. Tharmi historik është një nga arsyet e<br />
kujtesës së saj të blertë në kohëra. Të dhënat më të sigurta për të të dërgojnë në Konispol ku mendohet të<br />
ketë lindur kapedani Osman Taka, emrin e të cilit mban kjo valle epiko-lirike. E vetë konispolatët tregojnë<br />
në formën e gojëdhënave të shumta edhe fabulën që e kanë përcjellë në kohëra.<br />
Në atë pasuri të madhe gojore<br />
dhe kulturore të kombit<br />
tonë Vallja Çame e Osman<br />
Takës padyshim është një nga majat<br />
më të larta të saj.. Kjo valle është<br />
njëherësh edhe histori dhe legjendë,<br />
edhe ndjenjë e fuqishme njerëzore,<br />
edhe poezi, edhe dramë, edhe fabul<br />
apo simbolikë. Është një valle që në<br />
mënyrë shumë të natyrshme ka lindur<br />
të tjerë motive, ka lindur të tjera<br />
vargje, ka lindur një madhështi tjetër<br />
mbi të. Nuk është e rastit që studiuesët<br />
më të shquar të valles shqiptare<br />
në shekuj si Ramazan Bogdani,<br />
Nexhat Agolli etj, por edhe studiues<br />
të tjerë të Ballkanit, janë marrë posaçërisht<br />
me studimin e kësaj valleje<br />
të jashtëzakonshme si fabul, si<br />
koreografi dhe mbeten ende shumë e<br />
shumë më tepër për të thënë për të.<br />
Nuk është gjithashtu e rastit që jehona<br />
e tingujve dhe e forcës së valleve<br />
të tilla të kalojnë shumë shpejt kufinjtë<br />
krahinorë e të shkojnë shumë,<br />
shumë më larg. Diku në disa zona<br />
të Çamërisë në Shqipërinë e Jugut<br />
ajo është kënduar si vijë melodike.<br />
Edhe vetë studiues grekë e pranojnë<br />
atë si një valle të vjetër Arvanitiko<br />
(shqiptare) ose Çamiko (çame),<br />
ndërkojhë që ka edhe disa prej tyre<br />
qëe kërkojnë të marrin autorësinë<br />
kombëtare të kësaj valleje.<br />
Themelet e lavdisë së këtyre<br />
valleve shumë të njohura e të bu-<br />
nga Namik Selmani<br />
kura kanë qenë e mbeten shumë të<br />
forta dhe si gurë të rëndë të kulturës<br />
sonë kombëtare që nuk shkulen<br />
lehtë nga kujtesa. Janë shumë studiues<br />
të huaj anglezë, francezë që<br />
kanë kaluar në Çamëri dhe e kanë<br />
vlerësuar këtë valle. Në kohën kur<br />
Bajroni vizitoi trojet e Sulit u befasua<br />
nga vallet epikë të kësaj krahinë<br />
dhe thuri vargje shumë të bukura që<br />
do të bëheshin edhe si një burim i<br />
fuqishëm informacioni kulturor të<br />
Çamërisë në botën perëndimore.<br />
Shkroi vargjet më të bukura për të.<br />
Janë të shumta pikturat e piktorëve<br />
të huaj për këto valle. Vallja e<br />
Osman Takës është në radhë të parë<br />
një histori e bukur. Tharmi historik<br />
është një nga arsyet e kujtesës së saj<br />
të blertë në kohëra. Të dhënat më të<br />
sigurta për të të dërgojnë në Konispol<br />
ku mendohet të ketë lindur kapedani<br />
Osman Taka, emrin e të cilit<br />
mban kjo valle epiko-lirike. E vetë<br />
konispolatët tregojnë në formën e<br />
gojëdhënave të shumta edhe fabulën<br />
që e kanë përcjellë në kohëra. Në<br />
atë kohë Osman Taka ishte i burgosur<br />
në burgun e Janinës sepse kishte<br />
kundërshtuar me armë në dorë e më<br />
forcë pushtetin osman. Disa e quajnë<br />
një lloj rebeli dhe kryengritës<br />
popullor kundër pushtuesit otoman.<br />
Disa ditë para se në Janjnë të<br />
bëhej panairi i radhës, i dënuari për<br />
vdekje Osman Taka që priste ditën e<br />
ekzekutimit të tij, na paska kërkuar<br />
që të hedhë një valle para vdekjes.<br />
Para bashkëkombasve të tij të shumtë<br />
që në çdo panair mbushnin sokakët<br />
e qytetit, klubët e shumtë, hanet<br />
ku vinin kuajt e bukur të pazarit.<br />
Të hidhte një valle që ai e kishte<br />
mësuar që në fëmijëri e që kjo ditë<br />
ishte në këtë mënyrë përcjellja më<br />
e bukur nga jeta e tij heroike. Kërkesa<br />
na shkoi deri te Valiu i Janinës<br />
që e kishte të drejtën ligjor për të<br />
dhënë një urdhër të tillë. Në pazarin<br />
e madh të Janinës ku kishte aq mallra<br />
të ardhura nga Stambolli e nga<br />
Evropa, nga PIreue nga Athina, nga<br />
Filati,Margëllëçi e nga Preveza, kishte<br />
me qindra e qindra njerëz. Me<br />
kuaj të ngarkuar e me parë me hanet<br />
plot me njerëz, me tregtarë, më<br />
udhëtarë të shumtë, duket se Janina<br />
në atë ditë ishte dekori më i bukur<br />
i një valleje të tillë. Ishte skena më<br />
e madhe ku mund të shfaqej shpirti<br />
kryengritës i këtij valltari që përfaqësonte<br />
jo vetëm një njeri, një krahinë,<br />
por edhe një komb të tërë. Po<br />
shkruante Janina një faqe të bukur<br />
të historisë së jetës së saj. Me duar<br />
të lidhura Osman Takën e sjellin në<br />
sheshin qëndror të qytetit.q në atë<br />
cast do të quhej ndryshe edhe “Sheshi<br />
i Kërcimit”.<br />
segue a pagina 12<br />
I zoti i shtëpisë sipas rastit e përcolli te dera. Diçka<br />
mërmëriti në intimitet. -Mirë u pafshim, zoti gazetar!më<br />
përshendeti.<br />
Pa mësuar kërkësën se për çfarë mund të ndihmoj,<br />
na dha dorën sërishmi dhe hapi derën. Iku nëpër dritat<br />
e shumata, në zymtësinë e mendimeve.<br />
Mbetëm të dy me Paulinin, ndërsa gratë kishin kaluar<br />
në dhomën tjetër dhe bënin muhabetet e tyre.<br />
-Ka një mal me halle, i gjori- tha Paulini. Një zot e<br />
di se ç’heq shpirti i atij njeriu.<br />
Po e shihja në bebe të syrit. Ç’farë kishte miku i<br />
tij nga Tirana. Ç’farë të ket? Bota është e ngarkuar me<br />
halle. Në botë, nuk gjen njeri pa brengë.<br />
VAJZA E ZHDUKUR<br />
Nuk thonë kot: Halli, hallit nuk i ngjan. Para ca kohësh,<br />
i ka ikur vajza nga shtëpia. Ishte në Universitet,<br />
dega e biznesit. Asnjë shqetësim nuk kishte shfaqur,<br />
as të ëmes nuk i kishte thënë gjë. Tundi kokën dhe më<br />
vështronte sikur të dija vendndodhjen e asaj vajze. Dy<br />
gisht letër i kishte lënë sipër tavolinës, vajza: “Unë po<br />
iki”. As poshtë saj “ju puth, as vajza juaj”… Kaq ishte<br />
letra e shkruar, që u ka përvëluar zemrat atyre njerëzve.<br />
Atë copë lëtër i ati, burri që u largua nëpër terrin e<br />
natës, nëpër Athinën e qytetëruar, e mban në xhep. Një<br />
ditë prej ditësh, sikur i shkrepi një rreze drite dhe për<br />
prindërit e gjorë. Një zë nga telefoni i komshiut: “Jam<br />
mirë, mos kini merak”. Kaq ishte. Ishte, apo nuk ishte,<br />
zëri i vërtetë i saj? Kur e kishte pyetur se ku ndodhej,<br />
menjëhërë i ishte mbyllur telefoni. Dhe më shumë ishte<br />
hapur plaga, në atë familje.<br />
Gjithçka kishin kuptuar, se jeta e vajzës, ishte në<br />
duart e të tjerëve, të piratëve të kohës. Nuk kaloi shumë<br />
dhe i ati, i’u drejtua vehtës. Bleu një vizë 4 mujore dhe<br />
ka ardhur këto ditë këtu, nëpër Athinë, kërkon, pyet,<br />
po kë? Ku të drejtohet? Asgjë nuk di, ku të shkojë?<br />
Miku im Paulini, mbaroi rrëfimin për mikun e vet, mu<br />
lut mua, se diçka duhet të bëja, për këtë fatkëq. E çfarë<br />
mund të bëja, çfarë? Sa shumë shkrime bëhen për tema<br />
te tilla! Dhe kjo plagë, nuk po shkon drejt mbylljes,<br />
përkundrazi. Më sëmbuan në shpirt fjalët e Paulinit dhe<br />
burri që iku në mugëtirën e asaj nate për të kërkuar,<br />
atë që i dhëmb shpirti. Tymi i duhanit, kishte rënë si<br />
mjegull deri në dysheme. Mendova se, diçka mund të<br />
cingrisja si dhe për të plotësuar dëshirën e mikut tim,<br />
Paulinit, sidoqoftë, këto janë “krisma në ajër”. Në atë<br />
bisedë e sipër duket se përpara syve më “mbiu” çifti i<br />
lumtur”, që ju lirova vendin në autobuz, gjatë udhëtimit<br />
për këtu. Vajza me mini dhe djali, apo djalli, të pispillosur<br />
dhe përshëndetjen e tyre të stisur, zbritjen e vajzës<br />
në vendin e “ferrit”. Po jetonim të dy në ato çaste me<br />
brengën e këtij njeriu.<br />
Koha po mblidhte. U ngritëm të ktheheshim përsëri,<br />
në shtëpinë tonë të refugjatit.<br />
SHKRIMI MË MBETI NË DORË<br />
Të nesërmen në mbasdite, u nisa për në redaksi,<br />
me shkrimin e përgatitur, titulluar “Plagë e hapur”. Po<br />
kontrolloja rrugët, me adresë të shënuar në bllok. Rreth<br />
e rrotull, vëreheshin lëvizje të femrave të disa kombësive<br />
dhe të jepnin përshtypjen e lëvizjeve jo të zakonshme.<br />
Aty, në kthesë, mu duk se, një ditë me parë, më<br />
humbi nga vështrimi vajza me mini…Njihej si zonë e<br />
ushtrimit të prostitucionit, ose shitje e mishit të bardhë.<br />
Përgjatë rrugës lexoheshin në anglisht, dy tre hotele të<br />
vjetër. Semafori jeshil, më urdhëroi udhë kalimin. Bëra<br />
këmbë. Një britmë e fortë më stopoi përsëri në vend. U<br />
hutova i tëri. Mu duk shumë e afërt, rrënqethëse.<br />
O zot –thashë dhe këtu s’po na ndahen klithmat.<br />
Nuk e dallova për momentin, se nga po dilte. Leshërat e<br />
kokës, mu ngritën përpjetë. Gjithë kalimtarët u stopuan<br />
dhe vështronin të çartur. Vështrimi i kalimtarëve drejt<br />
hotelit përballë, saktësoi burimin e atyre klithmave. Pas<br />
pak, ja behën dy a tre policë, në derën e hotelit. Hyjnë<br />
rrëmbimthi drejt shkallëve të tij.<br />
- Ç të ket ngjarë? – pyesnin njerëzit.<br />
Një makinë e vogël e policisë, zuri vend pranë<br />
derës së hotelit. Policët, hapën dyert, rrinin në gadishmëri.<br />
Komunikuan me radio. Policët, që sapo hynë<br />
brenda, dolën duke shoqëruar një vajzë, që mundohej<br />
të shmangej nga vështrimi, me një mini të shkurtër…<br />
Pas saj, një meso burrë dhe ky me të njëtin fat, atë<br />
të shoqërimit nga dy policë të tjerë.Vetëtimthi, i futën<br />
brenda në makinën që priste gjahun me dyer të hapura.<br />
Mos isha në ëndërr!? Fshij sytë! Ç’po ndodh kështu?<br />
Është e vërtetë kjo që më shëmbëllejnë? Ndodhesha<br />
pranë fare. S’po gabonin sytë. Ajo ishte, ajo që kisha<br />
parë një ditë më parë dhe po ai burri, që kisha takuar,<br />
tek Paulini. Ai ishte, ai.. prapa e ngakan kusuret, këtë<br />
kusuremadhin. Edhe këtu, më doli përpara. E vështrova<br />
dhe një hërë në ndënjesën e pasme të veturës, tek<br />
la mbrapa misterin. Harrova krejtësisht, se më priste<br />
redaktori, sipas marëveshjes që kishim bërë. Zemra sa<br />
s’mu shkul nga vendi. Burri i ardhur nga Tirana, ishte<br />
ai që kërkonte vajzën e vet, ai që ishim takuar një natë<br />
më parëtek, Paulini. Ai kërkonte, kërkonte, ku mund të<br />
binte në gjurmë. Atje ku mendonte dhe s’e dëshironte,<br />
në shtëpinë publike e kishte gjetur atë, që i kishte lënë<br />
dy gisht letër. Nuk kishin kaluar, shumë çaste dhe nga<br />
dhoma e qejfit u dëgjuan ulërimat e dy njerëzve, ulërimat<br />
që ngrinë gjithë ata banorë.<br />
/”Një në prag e një në derë”/<br />
/“plasën si qelqja me verë”/.<br />
Veç, jo si Konstandini me Dhoqinën, vëlla e motër!<br />
Ishin babë e bijë! Ç’farë ndodhi? Burri qante me të<br />
madhe, në kor, me të qante dhe e bija. Në një makinë<br />
policie, humbën nga sytë, pas kthesës së rrugës…
Change language