You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
pagina 5 . Anno 7 . n. 5 . Ottobre <strong>2009</strong> .<br />
Dr.jur.Emid Tedeschini lindi në Durrës në vitin<br />
1909 në nji familje të vjeter durrsake të parët<br />
e së cilës kane qenë mjekë dhe farmacista dhe<br />
në të njajtën kohe edhe me funksione diplomatike si<br />
konsuj të përgjitheshëm të Republikes së Venedikut<br />
qyshë nga vitit 1766 dhe mbas vitit 1800 si konsuj të<br />
përgjithshëm të perandorisë austro-hungareze në territorin<br />
shqiptar të perandorisë turke.<br />
I mbetun jetim në vitin 1915 u dergue në Vjene ku<br />
mbaroi shkollen fillore. Mbas saj u dergue në Goricie<br />
dhe në Trieste ku në vitin 1929 perfundoj gjimnazin<br />
klasik. Fill mbrapa shkoi për studime në Mynhen në<br />
Gjermani ku në vitin 1935 mbaroi fakultetin juridik me<br />
“Magna cum laude”. U kthye në Shqipni ku si vendbanim<br />
zgjodhi Shkodrën si nji qytet me rrajë të kulturës<br />
europrendimore. Deri në shtator 1943 punoi gjyqtar per<br />
çështje civile dhe penale ordinere. Gjatë okupimit të<br />
Shqipnisë nga trupat gjermane, qëndroi i papunë në<br />
shtëpi. Qysh nga viti 1945 ushtroi profesionin e avokatit<br />
në Shkoder derisa në vitin 1967 e hoqen për shkak<br />
te bindjeve te tija. U dërgue në Ndermarrjen Ushqimore<br />
dhe mandej në Uzinen e Telave si përkthyes i gjuhve të<br />
hueja deri sa doli në pension.<br />
Krijimtaria e tij intelktuale:<br />
Në moshën 30 vjeçare ngarkohet me përkthimin<br />
në gjuhen italiane të “Kodit Civil<br />
te Mbretnise se Shqipnise” (360 faqe),<br />
botue në vitin 1939. Po ashtu<br />
ngarkohet me përkthimin në italisht<br />
edhe të “Kodit të Tregtisë së Mbretnisë<br />
së Shqipnisë” (222 faqe), botue<br />
në vitin 1941. Fill mbas, merret<br />
me studimin e së “Drejtës Dokësore<br />
(zakonore) shqiptare” respektivisht<br />
“Kanunit të Lek Dukagjinit”, kryeveprës<br />
së patriotit martir kosovar,<br />
At Shtjefën Gjeçovit. Simbas dr.jur.<br />
Emid Tedeschinit botimi i Kanuni<br />
në vitin 1933 kishte dy të meta:<br />
-Nuk ishte sistemue simbas<br />
kritereve juridike si dhe I mungonte<br />
pjesa e dorëshkrimeve te Gjeçovit sa nji e<br />
treta e landës, kurr të publikuem.<br />
Në marrëveshtje me françeskanët në Shkodër,<br />
dr.jur. Emid Tedeschini ndërthuri dorëshkrimin e ri të<br />
Gjeçovit dhe bani kodifikimin e landës simbas kritereve<br />
juridike bashkëkohore. Botimi u ndërprè në vitin<br />
1944 kur mbas “Çlirimit”, shtypshkroja, biblioteka dhe<br />
NFìgura tè shquaraM<br />
Anthoni Athanas, ky patriot i mirë!<br />
Kur e takova për herë të parë, në prag të nëntëdhjetave,<br />
Anthoni Athanas vazhdonte ende ta<br />
menaxhonte vetë restorantin më të dashur dhe<br />
më të famshëm ndër pesë restorantet e tij, “Anthony’s<br />
pier 4”. Ishte një ditë dhjetori e vitit 1999, në prag të<br />
mijëvjeçarit të ri, kur parkuam makinën përballë restorantit<br />
të tij, dhe kur unë u mundova të kujtoja se<br />
ç’kishte qenë ajo gjë që e kishte bërë këtë restorant të<br />
famshëm dhe ndër më të njohurit në Boston. Ishte ende<br />
herët, por Anthoni 89-vjeçar kishte mbërritur. I veshur<br />
shik, si çdo mëngjes ai kishte ndezur zjarrin dhe kishte<br />
filluar të drejtonte stafin e tij, një pjesë e madhe e të<br />
cilëve qenë emigrantë shqiptarë të pas 1990. Në më<br />
shumë se tre orë, ngjiti dhe zbriti disa herë shkallët nga<br />
zyra e tij e vogël në katin e tretë, mbushur me foto dhe<br />
suvenire të shumë viteve dhe me vështrim të merakosur<br />
kërkonte që gjithçka të ndodhej në vend për drekën<br />
që po afronte. Dukej se jeta e tij ishte e lidhur pazgjidhshmërisht<br />
me këtë restorant, ngritur 40 vjet më pare,<br />
aty ku nuk e besonte askush se do të kishte sukses.<br />
Atë ditë dhe në disa biseda gjatë vitit në vazhdim,<br />
Anthoni Athanas kishte dëshirë të kujtonte se kur ai<br />
bleu atë copë tokë, në një zonë magazinash pranë portit,<br />
ku vështirë se mund të kalonte edhe një kalimtar<br />
i humbur, shumë vetë besuan se ky ishte edhe fundi.<br />
Ai rrëfente se një miku i tij i vjetër, Kristo Thanasi, i<br />
merakosur për fatin e shokut kishte sjellë një mbasdite<br />
në atë zonë të harruar Fan Nolin. Kjo është toka që<br />
ka blerë Anthoni, i kishte thënë, jo pa dhimbje, por<br />
akoma më e dhimbshme kishte qenë përgjigjja e Fan<br />
Nolit: Anthoni nuk i ka mendtë në vend, ja kishte kthyer<br />
peshkopi i nderuar. - Ai do të humbasë por do të<br />
humbasim edhe ne.<br />
Kjo shaka që Athanasi ma tregoi në të gjitha takimet,<br />
pa menduar që ma kishte thënë herën e parë, ishte<br />
vetëm njëra anë. Atë ditë të parë, duke më shëtitur<br />
në të gjithë restorantin, më tregoi se ditën që vendosi<br />
ndërtimin e restorantit dhe bleu truallin në atë kalatë<br />
të portit thirri gruan mënjanë. I kërkoi asaj të vendoste<br />
disa dollarë në një anë dhe i tregoi se për investimin<br />
kishte vënë peng në bankë gjithë pasurinë, përfshi edhe<br />
shtëpinë.<br />
- Nëse humbisja, nuk do të më mbetej më asgjë,<br />
foli ai, pa e fshehur krenarinë për triumfin, tashmë, 40<br />
vjet më pas. - Por unë isha mësuar të rrezikoja dhe nuk<br />
më pëlqen të humbas kurrë, shtoi ai. Madje suksesi i<br />
restorantit qëndronte pikërisht tek ajo që shihej si pika<br />
e dobët e tij: një autostradë që po i ndërtohej përbri.<br />
Athanasi kujtoi se si çoi aty vëllain, me të cilin punonin<br />
prej shumë vitesh. U përpoq ta bindte se do të kishte<br />
sukses dhe një moment i kishte thënë me një gjuhë prej<br />
profetësh: ajo rrugë që po ndërtohet aty do të na sjellë<br />
mjaft klientë. Dhe në fakt ndodhi kështu. Një rrugë që<br />
kalon pranë restorantit është edhe gjetja e artë që e bëri<br />
atë mjaft të frekuentueshëm. Ishte një ditë e ftohtë, por<br />
me diell dhe nuk e di pse plakut të fisëm po i pëlqente<br />
të kujtonte atë kohë. Ai ecte dhe ndalonte në hollin e<br />
restorantit gjigand dhe dhjetëra fotografi e shohin nga<br />
muret e tij. Suvenire të katër dhjetëvjeçarëve që fare<br />
mirë mund të konsideroheshin edhe suvenire të viteve<br />
të trazuara të SHBA. Një koleksion fantastik artistësh<br />
të Hollivudit dhe politikanësh nga e gjithë bota. Një<br />
paradë e shtatë presidentëve të fundit të SHBA, nga<br />
Xhon Kenedi, me lukun e tij të qeshur e rinor, klient i<br />
vjetër i restorantit, e deri tek Bushi e Klintoni. Nga Perandori<br />
i Japonisë Aki Hito e deri te Kancelari Gjerman<br />
Helmut Kohl.<br />
Pa harruar njerëzit më të rëndësishëm të atdheut të<br />
tij. Një album në faqet e zverdhura të të cilit qëndronin<br />
Fan Noli dhe Ramiz Alia, Sali Berisha, Rexhep Mei-<br />
dani dhe Pandeli Majko. Nuk e di sa ndenja atë ditë,<br />
por në ikje, ai më dhuroi një libër të botuar nga “Nju<br />
York Times” dhe që titullohej “Mrekullia amerikane”.<br />
Një libër në të cilin tregoheshin fatet e emigrantëve që<br />
kishin mbërritur nga vendet e tyre vetëm me plaçkat e<br />
trupit dhe në pak vite qenë shndërruar në milionerë.<br />
Disa muaj më vonë e takova sërish, tashmë në Shqipëri.<br />
Ishte në moshë të thyer, por kishte vizituar dy herë në<br />
gjashtë muaj Shqipërinë dhe Kosovën, ndihej krenar<br />
për këtë dhe i pëlqente të rrëfente. Nuk e di pse herën<br />
e fundit që e pashë kishte një ndjenjë të fortë nostalgjie.<br />
Një nostalgji që ja përforconte respekti i njerëzve dhe<br />
gjuha shqipe që dëgjonte kudo.<br />
- E di, më tha, jeta ime është e pabesueshme. Ai<br />
filloi të më kujtonte me dhimbje dhe me sens humori<br />
atë ditë të largët të vitit 1915, kur mes flakëve të luftës<br />
së parë botërore i hipur mbi një mushkë, së bashku<br />
me familjen dhe disa të afërm kishte lënë Korçën në<br />
drejtim të Pireut. I kujtohej pak ai udhëtim i largët edhe<br />
pse siç tregonte atë ditë, për shumë kohë më vonë ishte<br />
zënë me kushëririn e tij që kishin udhëtuar bashkë. Ai<br />
ende nuk e dinte nëse vërtet kishin hipur në mushka<br />
apo gomarë. Por sidoqoftë, mushka apo gomari qenë<br />
treguar bujarë. I kishin çuar refugjatët e ardhshëm deri<br />
në portin grek prej nga kishin marrë anijen për në Nju<br />
Jork. Anthoni ishte atëherë vetëm pesë vjeç.<br />
Babai i tij kishte emigruar me 1907 në SHBA, por<br />
ishte kthyer përsëri dy vjet më vonë. Tregtar i vogël,<br />
ai kishte arritur ta bënte të suksesshme një kafe që në<br />
Korçë njihet ende si kafja e bilbilave. Por duket se djali<br />
nga Trebicka kishte të tjera ambicie. Dhe nuk e kishte<br />
harruar kurrë Amerikën e magjishme, vendin ku mund<br />
të ndodhte çdo gjë. Ai u martua dhe më 1910 lindi<br />
djalin e parë, që e quajti Anthon. Pesë vjet më vonë<br />
braktisi biznesin e tij në Korçë, për t’u shpërngulur në<br />
Boston të SHBA. Atje ku kishte kaluar dy vjet në vitet<br />
1907-1909.<br />
Atëherë pesë vjeçar, Athanasi kujtonte se si mbërritën<br />
në Ellias Island, një ishull i vogël pranë Nju Jorkut<br />
ku qenë vendosur edhe zyrat e emigracionit të SHBA.<br />
Dhe ku çdo ditë mbërrinin vaporët me mijëra emigrantë,<br />
nga e gjithë Evropa, në kërkim të ëndrrës amerikane.<br />
Familja u vendos përfundimisht në Bedford, një<br />
qytezë pranë Bostonit, ku i ati i tij hapi një dyqan të<br />
vogël ku shiste fruta dhe perime. Athanasi kujtoi se në<br />
vitin 1917 atje ishin 50 familje shqiptare nga Korça<br />
dhe Tepelena dhe shqipja dëgjohej kudo. Për më tepër<br />
gjyshja fliste vetëm shqip dhe fëmijët e ruajtën gjuhën<br />
e prindërve. Ai më rrëfeu se si një dite i ati i dha disa<br />
kuti me luleshtrydhe dhe ai filloi të trokiste derë me<br />
derë për t’i shitur ato. Ditën e parë nuk ja arriti dhe kur<br />
u kthye në shtëpi me pemët e kalbura e kishte mbytur<br />
dëshpërimi. I ati e bindi se biznesi nuk është i lehtë<br />
dhe se mbi të gjitha për të pasur sukses duhej të ishte<br />
këmbëngulës dhe i ndershëm. 80 vjet më vonë ai nuk<br />
kishte harruar asnjë prej këtyre dy parimeve që e patën<br />
ndihmuar aq shumë në jetë.<br />
Të nesërmen doli përsëri me kutitë eluleshtrydheve<br />
dhe kësaj here nuk ktheu në shtëpi asnjë. Që nga ajo<br />
ditë braktisi shkollën dhe filloi biznesin me të atin. Por<br />
dukej se djali i ri kishte plot ambicie të tjera. 15-vjeçar<br />
braktisi dyqanin e të atit dhe filloi të punonte në restorant.<br />
Ndizte zjarrin dhe bënte gjithë punët e tjera që<br />
gjithçka të ishte në rregull për mjeshtrin. Në të vërtetë,<br />
kujtonte ai, mjeshtrat ishin fanatike dhe kur gatuanin<br />
nuk donin që ne t’ju merrnim zanatin. Por ne i shihnim<br />
fshehurazi dhe kur ktheheshim në shtëpi i shkruanim<br />
formulat e tyre. Punonte në një restorant kur në Bedford<br />
nga Blendi Fevziu<br />
mbërriti kriza e viteve ‘30 dhe fabrikat e pambukut u<br />
mbyllën. Atëherë la familjen dhe u vendos në Nju Jork,<br />
ku vijoi të punonte për disa kohë në një restorant. Ishte<br />
në atë kohë, në moshën 18-vjeçare, kur pa Aleksandër<br />
Moisiun, që luante Otellon në një nga teatrot e Brodueit.<br />
Ishin po ato vite kur filloi të lexonte në Nju Jork,<br />
një gazetë të arbëreshëve të Italisë që botohej gjysmë<br />
shqip dhe gjysmë italisht. Nju Jorku duket se kishte<br />
lënë gjurmë në jetën e tij dhe formimin e tij. Kujtonte se<br />
mbrëmjeve ëndërronte gjatë të kishte biznesin e tij.<br />
Dhe nuk do të vononte shumë për ta pasur realisht.<br />
Në mes të viteve ‘30 babai i vdiq në moshën 56-vjeçare<br />
dhe ai, si djali më i madh, u kthye të kujdesej për<br />
familjen në Bedford. Tashmë kishte eksperiencë në fushën<br />
e restoranteve dhe në vitin 1937 hapi restorantin e<br />
parë në qytetin e tij. Midis dokumenteve në bibliotekën<br />
e studios, në katin e sipërm të restorantit te famshëm,<br />
Anthoni Athanas më kishte shfletuar me mburrje edhe<br />
kontratën e blerjes së restorantit të parë. Për një shumë<br />
prej 5 mijë dollarësh, duke vënë kesh vetëm 1800. Në<br />
të vërtetë ende, 50 vjet më pas, duart i dridheshin kur<br />
kujtonte se me ato 1800 dollarë të mbledhur me mjaft<br />
mundim kish nisur një biznes, i cili do t’i sillte miliona<br />
më vonë.<br />
Atëherë kisha vetëm 1800 dollarë shtoi ai, ndërsa<br />
në fillim të viteve ‘90, vetëm nga një gjyq me një firmë<br />
të hebreje humba afro 200 milionë dollarë. Natyrisht<br />
ato u zëvendësuan përsëri më vonë. Por me sa dukej<br />
Restoranti i parë qe me fat për shqiptarin ambicioz. Pak<br />
kohë më vonë ai bleu një ndërtesë pranë që deri atë ditë<br />
kishte qenë kinema dhe e bëri parking. Vendosi ajrin e<br />
kondicionuar ndër të parët në qytet, filloi publicitetin<br />
në gazetë dhe restoranti mori famë për gatimin dhe mikpritjen.<br />
Më 1940, kur dukej se biznesi i tij qe vënë në<br />
vijë, u martua me një vajzë shqiptare nga Stratoberdha,<br />
e lindur në SHBA. Me të pati katër djem dhe asnjeri<br />
prej tyre nuk fliste, së paku deri atë moment shqip.<br />
Kam frikë se atë moment, kur vdekja i qe afruar dhe ai<br />
e ndiente mirë se ishin vitet e fundit të tij, ky ishte edhe<br />
pengu i madh i Athanasit.<br />
- E di, - më tha - ata nuk kanë pasur një baba aq të<br />
mirë sa e kisha unë. Restoranti i bizneseve u bë i pari<br />
për familjen Athanasi. Më 1945 hapi restorantin e dytë<br />
dhe më pas edhe dy të tjerë. Ai kishte katër restorante<br />
më 1960, kur bleu një nga kalatat e portit të dikurshëm<br />
të Bostonit dhe vendosi të ndërtojë aty restorantin që i<br />
dha më shumë famë dhe natyrisht para se kushdo tjetër.<br />
“Anthony’s pier 4” përfundoi me 1962 dhe ai u ndërtua<br />
i gjithi në stilin kolonial. E di se cila është ajo gjë që<br />
më ka motivuar në jetë dhe më ka bërë të ndihem mirë,<br />
më pyeti?<br />
- Biznesi, ju përgjigja pa mendje, i bindur se<br />
mbarëvajtja e tij ka një dimension të rëndësishëm në<br />
jetën e një amerikani.<br />
- Jo djalë, ma ktheu me një toskërishte të vjetër<br />
si të dalë nga kushedi ç’libra të vjetër të rilindasve.<br />
Komuniteti Shqiptar dhe të ndjerit pjesë e tij. Më tregoi<br />
se ishte vetëm dhjetë vjeç kur shqiptarët që banonin në<br />
Bedford, u mblodhën së bashku në kishë për pashkë.<br />
Ai u lidh fort me komunitetin shqiptar dhe që nga ajo<br />
ditë e largët e vitit 1920, nuk reshti së punuari për atë<br />
komunitet. Madje gjëja më e vështirë e jetës së tij kishte<br />
qenë gjithnjë që të sqaronte se është shqiptar dhe<br />
vetëm shqiptar. Se emri i tij nuk ka të bëjë me Greqinë<br />
dhe se kisha ortodokse shqiptare është e ndarë nga ajo<br />
greke. Nuk e di a ja kishte arritur kësaj. Shumë vite më<br />
vonë, kur ai nuk ishte më tashmë, ndërsa i kërkova një<br />
taksije të më ndalonte atje, shoferi foli qetë: ah, resto-<br />
studjuesit françeskanë u zhgatrruen.<br />
Per fat Emid Tedeschini kishte nji<br />
kopje të dorëshkrimit të punës së tij<br />
studimore dhe materjali nuk humbi.<br />
Njenën kopje ia kerkoi Universiteti<br />
Tiranes si materjal studimi. Në kuadrin<br />
e nji studimi juridik-historik të<br />
tij mbi të “Drejtën Zakonore Shqiptare”<br />
ka botue gjatë viteve 1963-1965<br />
në revistën juridike “Drejtësia Popullore”<br />
të Ministrisë së Drejtësisë katër<br />
artikuj-studimor, të cilët mandej u<br />
ndërprenë jo per shkak të tij. Keto<br />
artikuj studimor do ti ripublikoj në<br />
të ardhmen.<br />
Mbas nji pune shumëvjeçare<br />
dr.jur. Emid Tedeschini perfundoi ne vitin 1955 të parin<br />
fjalor anglisht-shqip me 25 mij sakje, me mënyrën<br />
e të shqiptuemit, me pjesë shtojce gramatikore gjithsejt<br />
1229 faqe të daktilografueme. Njenën kopje e ka marrë<br />
Universiteti si “materjal studimi”. Pak ma vone Universiteti<br />
botoi fjalorin e parë anglisht-shqip me vetem 18<br />
mijë fjalë, pa mënyren e shqiptimit dhe shtesat grama-<br />
ranti i Anthonit, grekut, po e di, e di.<br />
Kisha ka qenë edhe vendi që na ka lidhur së pari<br />
me komunitetin e sqaronte ai. Aty kishte njohur për<br />
herë të parë një ditë pashke, Fan Nolin. Njeriun që<br />
do ta respektonte dhe nderonte gjithë jetën. Djalë i<br />
ri, ai u lidh shpejt me Vatrën dhe Diellin. U bë mik i<br />
Konicës dhe sidomos i Fan Nolit. I kujtonte të dy me<br />
admirim edhe pse Fan Nolin e kish njohur më mirë.<br />
Konica vdiq shpejt dhe ai kujtonte se si e varrosën në<br />
Boston, kujtonte fjalimin e mrekullueshëm të Fan Nolit<br />
dhe ditët e majit 1995, kur së bashku me disa shqiptarë<br />
të tjerë përcollën eshtrat e tij për në Tiranë. Nuk<br />
e di nëse e kish vuajtur faktin se pavarësisht se ç’kish<br />
bërë për komunitetin shqiptar, atdheu ja kish mbyllur<br />
dyert keq. Që nga ikja e largët e 1915, vetëm në 1989,<br />
plot 74 vjet më pas, qe kthyer në Shqipëri. Në vitin<br />
1968, kur bëheshin festimet për 500 vjetorin e vdekjes<br />
së Skënderbeut pati trokitur për herë të parë në derën e<br />
Ambasadës Shqiptare në Paris. Kërkoi një vizë për në<br />
Shqipëri, por kur mësuan lidhjen e tij me Vatrën nuk i<br />
hapen as derën.<br />
Një herë tjetër i ra gjatë ziles së Ambasadës Shqiptare<br />
në Romë, por nga ana tjetër nuk mori përgjigje,<br />
pasi mësuan se vinte nga diaspora e SHBA. Rasti e solli<br />
të vizitonte Shqipërinë vetëm me 1989, kur linjat e fanatizmit<br />
politik ishin zbutur dhe dukej se në atdhe po<br />
frynte një erë e re. Ai kujtonte se shumë miq të tij ishin<br />
kundër kësaj vizite dhe se kishin frikë për fatin e tij.<br />
Mbërriti në një Shqipëri të qetë dhe gjëja e parë që i<br />
ra në sy qe se njerëzit ishin veçanërisht të kujdesshëm,<br />
flisnin pak dhe ju largoheshin të huajve. Në Hotel Dajti<br />
e pritën mirë dhe njëra nga punonjëset e shërbimit, i<br />
dha me vete një hudhër kur iku. Vizitoi Korçën, por nuk<br />
mundi të shkojë në Trebickë, fshati i lindjes së babait.<br />
Humbi kështu rastin të vizitonte fshatin që nuk e kishte<br />
parë kurrë. Më pas u kthye edhe pesë herë të tjera në<br />
Shqipëri. Ajo që bisedonim bashkë ishte e fundit.<br />
Nuk u pamë më asnjëherë. Deri në ditë të vitit<br />
2005, kur erdhi lajmi se kish ndërruar jetë. Ishte 95<br />
vjeç dhe po linte pas një histori suksesi. Nuk e di pse<br />
ndjeva një keqardhje të thellë atë ditë. Besova se mund<br />
ta ndjente çdo shqiptar që do ta njihte historinë e tij<br />
dhe që hallakatjet e pas vitit 1990 i kishin lënë së paku<br />
një emigrant në familje. Shkruajta një artikull që e<br />
titullova: Athanasi, një shqiptar i mirë! A ishte vërtet i<br />
tillë. Sot mund të përgjigjem pa asnjë hezitim, PO. Në<br />
një botë të mbushur me retorikë patriotizmi, ai ishte<br />
nga ata të paktët njerëz që për 90 vjet me radhë kishte<br />
qenë një patriot i mirë. Pa e kuptuar, pa e ditur, pa u<br />
turbulluar nga suksesi i tij amerikan. Kishte qenë një<br />
patriot që atë moment, kur 5 vjeçar, kishte hipur në<br />
një gomar apo mushkë për të udhëtuar nga Korça drejt<br />
Pireut e më pas SHBA. E kish mbartur patriotizmin me<br />
vete. Nuk e kish dashur për votë, për kredo, për karrierë<br />
apo për t’u evidentuar diku. E kish pasur thjesht<br />
një dimension të jetës së tij, një nevojë të atdheut të<br />
munguar. Atdheut që e kish parë vetëm pesë herë në<br />
90 vjet. Më pak se shumë shtete të tjera të botës që<br />
kish vizituar, por që s’e kish harruar kurrë. Më shumë<br />
se kushdo tjetër ai reflektonte atë thënie të Xhon Kenedit,<br />
presidentit që e kish njohur dhe dashur aq shumë:<br />
“Mos pyet kurrë se ç’ka bërë atdheu për ty, por thuaj<br />
se ç’ke bërë ti për atdheun”. Kam bindjen, se nëse në<br />
momentet e fundit të jetës dikush do t’ia kishte bërë<br />
këtë pyetje, ai kish plot për t’i thënë. Kam bindjen se<br />
ai kish bërë gjithçka, duke qenë një nga rastet e fundit,<br />
kur suksesi, largësia, mungesa e kontaktit dhe mëria<br />
politike e atdheut, nuk ja kish zbehur dashurinë për të.<br />
Zoti dhëntë që më shumë njerëz të kenë pasionin dhe<br />
përkushtimin e tij…<br />
Miqtë e Amerikës-Miqtë e Bill Klintonit dhurojnë Gjak në Kosovë<br />
Jetëshkrim i nji juristi shqiptar:<br />
Dr.jur. Emid Tedeschini (1909-1989)<br />
nga Paul Tedeschini<br />
tikore. Mandej dr.jur. Emid Tedeschini shfletoi faqe për<br />
faqe te gjitha volumet e enciklopedive Mayer dhe Treccani<br />
ku mblodhi të gjithë terminologjinë juridike latine<br />
dhe perpiloi të parin “Lexicon te terminologjisë juridike<br />
latine” me 4500 skaje të spjegueme në gjuhen<br />
gjermane (mbeti dorëshkrim). Ka ba nji përkthim nga<br />
gjermanishtja prej 300 faqesh dorëshkrim të së “Drejtes<br />
Romake”, që i ka sherbye fakultetit juridik Tirane.<br />
Ma vonë ka përkthye nga italishtja kryevepren e<br />
Makjavelit “Il pricipe” (mbeti dorëshkrim). Gjatë periudhës<br />
së krijimtarise së tij dr.jur. Emid Tedeschini<br />
ka ba shume studime per Universitetin e Tiranës dhe<br />
si njohës i shumë gjuhve të hueja, perfshi këtu edhe<br />
rusishten, ka ba përkthime për ministrì të ndryshme<br />
edhe materjale mbi të Drejten Nderkombëtare dhe në<br />
veçanti mbi të Drejtën Gjermane dhe te Drejten Krahasuese.<br />
Po ashtu ka ba reçensione rreth studimeve të<br />
studjuesve kosovarë dhe të huej mbi të Drejtën Zakonore<br />
Shqiptare. Mbi vlerat e dr.jur.Emid Tedeschinit ka<br />
shkrue Dr.Prof.Ismet Elezi në librin e tij “Mendimi juridik<br />
shqiptar” -Tiranë 1999, kapitulli XVI - “E Drejta<br />
Zakonore Shqiptare”, faqe 93-95:<br />
«…Emid Tedeschini, mbetet nje shkencëtar i<br />
shquar shqiptar, një erudit i madh, poliglot dhe<br />
punëtor i palodhur i shkencës».
Change language