[ongenummer<strong>de</strong> pagina (p. 9)] <strong>de</strong> <strong>open</strong> <strong>ruimte</strong>
<strong>de</strong> <strong>open</strong> <strong>ruimte</strong> Van het tijdschrift Life heb ik altijd erg veel gehou<strong>de</strong>n. Nog, ondanks tv, is het mijn onafschei<strong>de</strong>lijke makker, gids op onze on<strong>de</strong>r papier en inkt bedolven planeet. Nooit zal ik bijvoorbeeld het exemplaar vergeten, dat mij alles over <strong>de</strong> Operation Crossroads, <strong>de</strong> abom op Bikini, uit <strong>de</strong> doeken <strong>de</strong>ed: <strong>de</strong> klapperboom, <strong>de</strong> offergeit, <strong>de</strong> pad<strong>de</strong>stoel. Het nummer behoor<strong>de</strong> tot mijn kostbaarste bezittingen, toen ik het om mer<strong>de</strong>ka schreeuwen<strong>de</strong> Indonesië verliet. Zelf schreeuw<strong>de</strong> ik ook: don't fence me in en oh, give me land: onvergetelijke klanken. Mijn wens werd verhoord, en in het mij gegeven nieuwe, ou<strong>de</strong> land wierp ik me opnieuw met mijn belachelijke heimwee naar nieuws op Life. Ik leek wel gek in die dagen, en ik was het trouwens ook. Verbeter <strong>de</strong> wereld, begin bij Bikini, dacht ik. Toen al. Maar Hiroshima had <strong>de</strong> mensen in zijn greep. Het was een sombere tijd: niemand snapte van Bikini <strong>de</strong> zin. Bikini was natuurlijk ook onzin. Men heeft wat afgelachen om profeten, zoals altijd, men heeft niet naar mij geluisterd: <strong>de</strong> profeet! - <strong>de</strong> profeet en zijn <strong>open</strong>baringen! Zin kreeg een profeet pas door zijn tegenprofeet: Copernicus door <strong>de</strong> Inkwisisie, Bikini door <strong>de</strong> abom <strong>de</strong>r Sowjets (29-8-'49). Niet eer<strong>de</strong>r werd mijn eiland aktueel, niet eer<strong>de</strong>r vertoon<strong>de</strong>n zich vrien<strong>de</strong>lijke meisjes in het toen nog godslasterlijke badpak van die naam, niet eer<strong>de</strong>r werd een romeins mozaïek van die meisjes uitgegraven. De chaos nam wat toe, zoals men zich herinneren zal. De wereld was in tweeën ver<strong>de</strong>eld, als eens, bij het verdrag van Tor<strong>de</strong>sillas in 1493. Moest <strong>de</strong> wereld toen waarlijk werkloos toezien hoe <strong>de</strong> zeemogendhe<strong>de</strong>n Spanje en Portugal <strong>de</strong> buit ver<strong>de</strong>el<strong>de</strong>n? Op wie was het wachten dan? Nu, nu ik door meditasie <strong>de</strong> volledige verlichting <strong>de</strong>elachtig [p. 12] ben gewor<strong>de</strong>n, en mijn vorige levens doorschouwen kan op <strong>de</strong> wijze van Mulisch met zijn Hiung-Nu en van Vinkenoog met zijn Vinkenaugen, nu weet ik 't. Ruim hon<strong>de</strong>rd jaar na Tor<strong>de</strong>sillas bracht ik, nadat ik door magiese kunstgrepen het orakel van Delfi naar Delft had overgeplant, veran<strong>de</strong>ring in <strong>de</strong>ze mensonteren<strong>de</strong> toestand. Ik schreef mijn beroemd gewor<strong>de</strong>n boek De <strong>open</strong> zee. Het varen om <strong>de</strong> noord maakte ik overbodig, ik <strong>open</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> weg voor Piet Hein en gaf <strong>de</strong> VOC <strong>de</strong> mogelijkheid zich an<strong>de</strong>rs voor te doen, dan als een kompanjie van gewetenloze zeeschuimers van het allerbe<strong>de</strong>nkelijkste allooi. Ik ging op voet van gelijkheid om met dichters als Von<strong>de</strong>l en Hooft en maakte een prins het leven zuur. Ik <strong>open</strong><strong>de</strong> <strong>de</strong> weg voor mezelf, een planter die zijn sigaren aanstak met bankjes van duizend. Ik vond voor mijn moe<strong>de</strong>rs zij<strong>de</strong> een Indonesiese schoonheid met iets van het ou<strong>de</strong> China in zich. Ik huw<strong>de</strong> haar, verwekte mezelf, en werd in het ge<strong>de</strong>nkwaardige krisisjaar '29 geboren, een waterman uiteraard. Twintig jaar later verklaar<strong>de</strong> ik op 29-8- '49 <strong>de</strong> <strong>ruimte</strong> plechtig voor ge<strong>open</strong>d en liet <strong>de</strong> eerste vliegen<strong>de</strong> schotels los. Een nieuw tijdperk was begonnen: niet voor mij, maar voor <strong>de</strong> wereld. Men schreef het jaar 1962. Het was het jaar van Hans Verhagen en van De dageraad <strong>de</strong>r magiërs, zegt George van Vrekhem. Inmid<strong>de</strong>ls was ook ik uit mijn boekenkist gekr<strong>open</strong>: 1962 was het jaar van Bikini, dat in Randstad (lente 1963) werd geplaatst, en dat helaas aan <strong>de</strong> aandacht van George van Vrekhem is ontgaan. Ik hoop dit ernstig verzuim dat niet genoeg betreurd kan wor<strong>de</strong>n, bij <strong>de</strong>ze te hebben hersteld, zo niet tot genoegen van <strong>de</strong> burgerwacht, dan toch tot dat van mij en tot stichting van [p. 13] mijn lezers, die ik ne<strong>de</strong>rig smeek niet te willen geloven, dat het in Bikini om literaire kwesties gaat. Ik ben niet geïnteresseerd in literatuur - ik interesseer me voor een wijze van leven. Bikini was een zoveelste hergeboorte van mij, een 'psichies' proces, dat bij gebrek aan 'psichiese' taal werd uitgedrukt in 'literaire'. Het was een doolhof, maar een weg, strikt geheim en koninklijk: <strong>de</strong> raya yoga is er niets bij. 'Men moet chaos in zich hebben om een dansen<strong>de</strong> ster te kunnen baren', zei Nietzsche, en ik heb voldoen<strong>de</strong> chaos voor een kompleet heelal. Ik beveel dan ook ie<strong>de</strong>reen aan om Bikini te lezen. Zelf
Change language