Supergeleiding: - KNAW Onderwijsprijs

We kunnen concluderen dat het heel goed mogelijk is dat een stof uit de wijn de
zuurstofopname stimuleert en daardoor de ideale Perovskite structuur creëert. Door de
opname van zuurstof zal het Cu 2+ en Cu 3+ moeten reageren tot Cu 3+ en Cu 4+, omdat het
kristal elektrisch neutraal moet blijven.
3.2 Fractals
Een andere theorie waardoor de kritische temperatuur verhoogt tijdens het weken is
gebaseerd op fractals. Fractals zijn curieuze figuren met een structuur die zichzelf tot op
oneindig kleine schaal herhaalt. Dit wordt ook wel schaalinvariant genoemd. Fractals hebben
oneindig veel details en motieven die steeds worden herhaald. Italiaanse fysici [30] ontdekte
dat de kritische temperatuur van de supergeleider afhangt van zijn kwaliteit als fractal. Hoe
groter de schaal waarbinnen die fractale structuur zich herhaalt, hoe hoger de kritische
temperatuur.
De kwaliteit van de fractals schijnt gerelateerd te zijn aan de aanwezigheid van zuurstof
atomen. Zuurstof staat bekend als de schooier onder de elementen. De zuurstof atomen
dwalen door het materiaal en vormen overal bindingen, maar het blijkt dat deze bindingen
van zuurstof een fantastische ordening hebben. Er zit een geometrisch patroon in de
zuurstofverbindingen dat schaalinvariant is van een micrometer tot enkele millimeters.
Dus de supergeleider kan op verschillende manieren zijn veranderd. De supergeleider kan,
door een of meerdere stoffen uit de rode wijn, zuurstof hebben opgenomen die de kwaliteit
van de fractals heeft verbeterd. Of dit samenhangt met de ideale Perovskite structuur is
volledig onbekend. Of een of meerdere stoffen uit de rode wijn hebben de zuurstof
verbindingen opnieuw geordend, op eenzelfde manier waarop de zuurstof zou binden als
tijdens de maanden lange blootstelling aan zuurstof.
Een andere belangrijke vraag is wat de fractals te maken hebben met supergeleiding, want
de fractals hebben toch niets te maken met de elektronen, of toch wel?
De invloed van de schaalinvariantie ligt in de kwantum-kritikaliteit. Dat is de toestand die
de elektronen vormen vlak voordat de supergeleider supergeleidend wordt. Vele elektronen
nemen dan tegelijkertijd een ruimtelijke vorm aan die er op allerlei schalen hetzelfde uitziet.
Van microscopische schaal tot macroscopische schaal. Hoe de kwantum-kritikaliteit de
kritische temperatuur moet verhogen is onbekend. We tasten in het duister.
Een lichtpuntje is dat Amerikaanse wetenschappers [30] meldden dat het gedrag van de
elektronen in keramische materialen goed kan worden beschreven met formules uit de
snaartheorie, formules om zwarte gaten te beschrijven.
Zaanen (2010)[30]: “Het idee is dat materialen, als ze eenmaal in die kwantum-kritische fase
zitten, wel supergeleidend moeten worden. Net zoals het binnen een bepaalde range
onmogelijk is om aan een zwart gat te ontsnappen.
Dat zou kunnen betekenen dat als de zuurstof schaalinvariant is, de elektronen dat het liefst
ook worden. Maar vervolgens leidt dat ertoe dat ze, à la een zwart gat, gedwongen worden
richting supergeleiding te gaan.”
Pagina | 30