M - Vereniging tegen de Kwakzalverij

op de markt te koopen, deze maand was de
Zwitsersche Bergwortel te .verkrijgen.
Iedere kooper ontving bij het doosje met wortel
een biljet van den volgenden inhoud : *gm§|
„Nieuw! Nieuw/
De Zwitsersche Bergwortel
Door toeval gevonden en door verschillende
doctoren onderzocht. Wordt deze wortel aanbevolen,
als een onfeilbaar middel tegen hoofdpijn
kiespijn, tandpijn, suizing of zinkings in hoofd
en ooren onmiddellijke verlichting verzekerd.
Het mag in geen huishouding ontbreken.
Gebruiksaanwijzing.
Voor kies- of tandpijn neme men een notemuscaatrasp
en raspe de wortel tot poeder, doet
«en weinig van die poeder achter de «kies of
tand, waar u de pijn in heeft, houdt de mond
een paar minuten gesloten en u zult onmiddellijk
verlichting ondervinden.
Voor hoofdpijn, duizeling, suizing of zinkings
in het hoofd of ooren, neme men van die poeder
een snuifje. Uw hoofd dat door verkoudheid
verstopt is, wordt door het gebruik van deze
wortel onmiddelijk verlicht.
Deze poeder is heerlijk van geur en lekker van
smaak.
Prijs per doos f 0.75.
Verkrijgbaar bij :
S. BRAND SCHOOLHOLM
in drogerijen en kruiderijen
Groningen.
Bij onderzoek bleek de wortel niets anders
als gemberwortel te zijn, die ten deele vermolmd
was.
Ieder doosje bevatte -j- 10 G. wortel en, kostte
tien cent.
Berekent men een kilo gembefwortel tegen
tachtig cent, zoo wordt een zoet winstje van
+ 1150 pCt. gemaakt.
Pharmac. Ghem. Laboratorium,
Utrecht, Juli. » (Ph. Weekblad).
Iets over Geneeskunst en Kwakzalverij,
is de titel van een opstel, voorkomende in het
Tijdschrift „Met Groene en het Witte Kruis",
zijnde een omgewerkt verslag van een lezing,
door den heer L. ZEEHANDELAAR in een afdee-
Jingsvergadering van „Het Groene Kruis" gehouden.
Een kort uittreksel van dit artikel laten wij
hier volgen :
Als defenitie van een kwakzalver, uit een geneeskundig
oogpunt beschouwd, noemt de schrijver
„iedereen, die geen goede studie heeft gemaakt
van den mensch, zijne levensverrichtingen,
de ziekten die hem kunnen treffen hare
behandeling en — die ze toch behandelt." Hij
wijst daarna op het onderscheid tusschen geneesheeren
en kwakzalvers, waarvan de eersten
alles doen om de gezonden te beschermen. Dit
kan, zegt hij, „niet beter geschiedenj dan door
ziekten te voorkomen. ' '
„En hoe zullen deze anders voorkomen kunnen
worden dan door de oorzaken er van dp
te sporen en deze onschadelijk te maken of wel
door maatregelen te nemen, die de verspreiding
ervan verhinderen.
„Zijn kwakzalvers in staat dit te doen ?
„Om de oorzaken van eenig kwaad te kunnen
opsporen, dient men toch te beginnen met den
aard en de gesteldheid zoowel van dat kwaad
als van de vermoedelijke oorzaken goed te kennen.
Zulke kennis waait iemand he use h niet
aan ! Daarvoor moet gewerkt, gestudeerd worden.
Daarvoor moet men door veel inspanning
zich tot der zake kundige . hebben opgewerkt.
En de ervaring bewijst, dat die inspanning niet
vruchteloos geschiedde.
„De voorbeelden zouden voor het grijpen zijn,
waarin uitbreiding van een pokken-, typhus- of
pest-epidemie voorkomen werd. Waarom komen
die ontzettende epidemieën niet meer voor zooals
vroeger ? — Omdat het den mensch in den loop
der tijden gegeven is de oorzaken na te gaan,
langfen geduldig waar te nemen al wat met het
wezen dier ziekten in verband stond. Door wie
werden deze studiën gedaan ? Door de beoefenaren
der geneeskunst en wel van dezelfde
schoolgeneeskunde, waarover wel eens laatdun­
kend gesproken wordt door onwetenden. En
dat opsporen geschiedt nog dageüjks door de
geneeskundigen en kan alleen door hen geschieden.
De kwakzalver staat daar buiten !"
De schrijver gaat vervolgens de verplichtingen
na, die den geneesheer door den Staat zijn opgelegd,
om daarna ook de rechten te bespreken,
die hen gegeven zijn :
„Het grootste is wel, dat het recht tot uitoefening
der geneeskunst alleen wordt verleend
aan personen met zekere wetenschappelijke voorbereiding
toegerust en die examens hebben afgelegd,
waarvoor de staat de eischen nauwkeurig
heeft omschreven. D© kwakzalver trapt die
rechten ! De staat moest wel groote eischen stellen
aan de geneeskunstbeoefenaren, omdat de
volksgezondheid een zaak van zoo hoog belang
is. De kwakzalver heeft maling aan die eischen 1
Schoenmakers, boertjes, schaapherders, molenaars
(hoe eerbiedwaardig hun eigen bedrijf ook moge
zijn) hebben geen spier ondervonden van de
hooge kosten, die niet alleen boeken, onderwijsgelden
en instrumenten, maar zelfs de examens
vergen van den gediplomeerden geneeskundige
en toch — zij werpen zich op de uitoefening
der geneeskunst alsof er geen verbod bestond.
De staat eischt dus heel wat van de menschen
die officieel de geneeskunst willen uitoefenen en
geeft een verbod aan elk en een iegelijk, die
niet aan deze eischen voldaan heeft.
„Maar hoe staan de zaken feitelijk ? Aan het
eerste wordt gestreng de hand gehouden; ....
doch aan het laatste ? Och, ieder weet, hoe welig
de kwakzalverij bloeit. Geen landman laat zooveel
onkruid op zijn akkers tieren. De straffen
zijn van zóó weinig beteekenis, de geldboeten
zóó gering, dat de kwakzalver lachend zijn boete
betaalt en — voortgaat de wetten te trappen
en zieken uit te buiten.
„Ja, zieken uit te buiten, en dat niet alleen
tot schade van hunne beurs, maar ach! ook ozoo
dikwijls tot schade en onherstelbare schade
van hunne gezondheid."
Wat de schrijver verder mededeelt over die
schade, de directe, zoowel als de indirecte, over
de gevaren en de noodlottig gevolgen, verbonden
aan ^en behandeling van den kwakzalver,
mogen wij met stilzwijgen voorbijgaan. Tot in
den treure hebben wij daartegen gewaarschuwd.
Nog één zinsnede uit zijn belangrijk geschrift
willen wij aanhalen :
„Thans nog een enkel woord over het ontstaan
der kwakzalverij.
„Waar licht is — is ook schaduw, waar geteeld
wordt, — poogt ook het onkruid op te
schieten ; waar de geneeskunst is — tracht bijgevolg
ook de kwakzalverij zich te nestelen. Ze
behoort er als 't ware onafscheidelijk bij, ze ontstaat
uit dezelfde oorzaken. De drang om beter
te worden, waaraan niet altijd kan worden voldaan,
omdat menschelijk hulp zoo vaak te "kort
schiet, zoekt een uitweg. En op dien uitweg
staan velen met wijd opengespreide armen om
te ontvangen : Goede en kwade. Kwade het
meest ; ze beloven — en weten dat ze niet geven
kunnen. Ze schudden uit, waar reeds zooveel
ellende is, ze wekken hoop die teleurgesteld
wordt. Dat is de groote, ja wellicht de eenige
oorzaak van het bestaan der kwakzalverij : de
zucht om te genezen, de wil om te leven, terwijl
de kunst niet altijd bij machte is den dood
te weren."
Uit „Hygienische Blätter.' 9
Dit officieele orgaan van de Duit? che Vereeniging
ter bestrijding der kwakzalverij bevat in zijne no's
van Juli, Augustus en September weder tal van
belangrijke mededeelingen ; wij kunnen slechts
enkele hiervan overnemen, omdat de meeste beschouwingen
betrekking hebben op kwakzalverijen,
die hier nog niet worden geadverteerd en
wij geen slapende honden willen wakker maken.
Zoo noodig, komen wij op deze mededeelingen
terug.
Leerzaam voor ons is te ervaren hoe men in
Duitschland steeds voortgaat met de Veroordeeling
van kwakzalvers en er op den
duur niet mee spot, ofschoon dikwijls de ongeloofelijke
domheid van het publiek, dat het bespottelijkste
voor waar aanneemt, als verzach­
tende omstandigheid wordt aangenomen. Zoo
werd b.v. een vrouw, die reeds vroeger gestraft
was, veroordeeld tot slechts twee maanden ge- )
vangenisstraf ; zij genas met geel, wit en zwart
kikvorschenvet, verder met bijbelspreuken en
verlangde van de lijders dat zij, na het begin ;
der „behandeling", zich maanden lang niet zouden
wasschen of kammen.
Intusschen kan een reeks veroordeelingen in |
de laatste maanden bewijzen, dat vanwege de
Justitie thans, veel meer dan vroeger, belangrijke
straffen worden opgelegd.
Een zekere Westphal, koopman en natuurgeneeskundige,
werd eerst tot 600 Mk. boete en
bij recidive tot 1000 Mk. veroordeeld en een
andere z.g. „natuurgeneeskundige" tot 4 maanden
gevangenisstraf.
Franz Schmidt uit Dessau kreeg 2 jaar en 2
maanden tuchthuisstraf en 5 jaar verlies van
burgerrechten ; verder lezen wij van straffen van
2 jaar, 7 maanden, 5 maanden en zelfs een van
5*/4 jaar tuchthuisstraf en 10 jaar verlies van
eer.
En dat in Duitschland, waar de uitoefening
der geneeskunde aan ieder vrijstaat !
„Als," zeggen deHyg. BI., „straffen waarde
hebben als afschrikmiddel, dan moeten de bovenvermelde
ongetwijfeld werkzaam zijn en als
de justitie elk bedrog, door kwakzalvers aangewend,
voortdurend zóó streng zou beoordeelen,
dan mag toch een inkrimping van het euvel
langzamerhand worden verwacht.
„Want dat de lichtgeloovigheid en het onverstand
der menigte afneemt, zal, niettegenstaande
alle ijverige pogingen om haar in te lichten, nog
zeer veel tijd vorderen."
Volkomen verbod van reclame. In
de meeste Duitsche landen is het adverteeren i
van geheimmiddelen enz. verboden ; de kwakzalvers
weten er echter raad op en annonceeren
b.v. brochures of boeken, waarin de middelen
worden aanbevolen. Het , ,Landesmedizinal kollegium
über das Medizinalwesen im Königreich
Sachsen" dringt thans bij de regeering aan op
een geheel verbod van elke reclame en annonce,
zelfs voor zoover deze niet publiek geschieden ;
verbod van niet in het openbaar gemaakte propaganda
voor kwakzalvers-aankondigingen en
brochures.
Meer speciaal wordt gewezen op de in den
laatsten tijd met veel reclame aanbevolen geneesmethodes
door hypnose, magnetisme en suggestie
door leeken.
Het is aan geen twijfel onderhevig, zoo wordt
gezegd, dat hierdoor het ontstaan van zenuwlijden
zeer wordt bevorderd, terwijl integendeel
het aantoonen van direct nadeel voor de
gezondheid zoo zelden kan geschieden.
Zoo'n verbojd konden wij in Nederland ook
best gebruiken.
Maatregelen tegen den verkoop van spécialité's
In Oostenrijk.
" Reeds herhaalde malen (*) hebben wij melding
gemaakt van de maatregelen in Oostenrijk genomen
tegen den verkoop van spécialité's. Dat wij
er nu nog eens — in enkele woorden — op terugkomen
vindt zijn aanleiding in het verschijnen
van een boekje Arzneizubereitungen und pharmaceutische
Spezialitäten" van Dr. L. MELICHAB,
waaraan wij het volgende, aan onze getrouwe
lezers misschien bekende, ontleenen :
In beginsel is in Oostenrijk de verkoop van
geheimmiddelen (arcana) verboden. In de apotheken
mogen slechts die spécialité's worden verkocht,
die gedekt zijn door een autentiek — door de
regeering gecontroleerd — voorschrift van bereiding,
waaruit zoowel de qualitatieve als de
quantitatieve samenstelling met zekerheid blijkt,
Dit voorschrift moet in elke apotheek, waarin
het betreffende praeparaat ten verkoop aanwezig
is, voor de geneesheeren ter inzage liggen.
Het bovengenoemd werkje bevat nu, behalve
de in Oostenrijk voor dit onderwerp geldende
regeeringsbesluiten, een opgave van de spécialité's
waarvan op einde Maart 1905 de verkoop in de
apotheken, onder de genoemde bepalingen, is toegestaan
met vermelding van de samenstelling.*;
(*) Zie o. ». de Maandbladen von Jan. 1894, Maart 1899,
April en Nov. 1900 eu Juni en Nov. 1901.