BERNARDUS DE BOSCH,

Ja, voor de zeis des doods fnoet alles nederbukken:
De ftramme gryzaard en het jong onnoozel kind;
De flaaf, en ook de vorst, beroemd door heldenftukken:
Hy durft een telg uit d'arm der droeve moeder rukken,
Die zy zo teder heeft bemind.'
Ach, geen beftendig heil is aan den mensch gefchonken:
Deeze aarde is een tooneel van droefheid, rouw en druk:
Naauw' fchynt de zon van vreugd ons vrolyk toe te lonken,
Naauw' voelen wy ons hart op nieuw door vreugd ontvonken,
Of ftraks treft ons een ongeluk.
Treur, Neêrlands Dichtrenrei! hef aan met rouwgezangen;
Strooi bloemen op het graf van uw' geftorven vriend;
Laat, laat een' doffen galm uw' vreugdezang vervangen;
Betreur met my DE BOSCH, met traanen op de wangen:
Hy heeft uw zangen wel verdiend;
Hy,