BERNARDUS DE BOSCH,

De vriftdfchap, die, op 't naauwst, ons hield aan een verbonden,
Gaf vleugels aan myn' tred, op de eerste droeve blyk
Dat ge, in uw' zwakken ftaat, gevaarlyk wierd bevonden:
Ik vloog tot u, van drift op drift verflonden;
Ik kwam; maar ach! gy waart een lyk.
Wie meld wat fiddring myn beklemde ziel verheerde,
Op 't hooren van de maar', de maar', te wél gevreesd:
„ Hy, wiens verdienste en deugd gy billykhoog waardeerde,
„ Hy, die, als vrind, u waarlyk minde en eerde,
j, DE BOSCH, helaas! is reeds geweest."
Niet anders beeft, by nacht, in woud of woeste ftreken,
Een vreemdling, die, éénsflags, een' feilen blikfemfchicht,
Met donderend gerucht, ter wolken uit ziet breken,
Daar hy, in 't hart van killen fchrik bezweken,
Bedwelmd blyft voor 't verbystreiid licht.
Maar,