Download Emergo! 2 - 2011 hier. (pdf) - CMWP

Hoe gaat het met je? Best goed
Rijkjan Sikkel
In Amerika trapte ik er steeds weer in wanneer mensen vriendelijk vroegen
hoe het met mij ging. Ik begon een verhaal, voor hen was het slechts een
manier van begroeten. Er ontstond dan een enigszins ongemakkelijke situatie.
In Nederland is het veel meer gebruikelijk om wel iets over jezelf te
vertellen. Een paar maanden na mijn autologe stamceltransplantatie realiseerde
ik mij dat het niet vanzelfsprekend is om als langdurig zieke op een
vraag naar hoe het met je gaat uitgebreid te antwoorden.
Om te beginnen kreeg ik er zelf genoeg van om met iedere vriend en kennis
uitgebreid over mijn ziektes te praten. Daar ging zoveel tijd en energie in
zitten dat ik op die manier aan gewoon leven nauwelijks toekwam. Daarom
beantwoordde ik een vriendelijke vraag naar hoe het met me ging steeds
vaker met een vriendelijke dooddoener als: Het gaat wat beter, dank je.
Voor de meeste mensen is dat een prettig antwoord en de enkeling die
toch meer wil weten, vraagt dat wel.
Van verschillende mensen hoorde ik tijdens mijn behandelingstijd, waar ik
ook een aantal maanden een kale kop bij had, helemaal niets. Via andere
kennissen hoorde ik dat ze erg bang voor kanker zijn. Nu wisselen we weer
vriendelijke oppervlakkigheden uit, maar ik moet mij wel aan hun spelregels
houden en mij vooral niet als kankerpatiënt manifesteren.
Bij goede vrienden en familieleden speelt een ander fenomeen. Als iemand
een ernstige ziekte heeft en in een paar maanden sterft, is dat te doen. Ik
heb zelf als buddy meegemaakt dat een vriend pas na een maand of acht
overleed, de verwachting was hooguit vier maanden. Voor de familie die
heel actief was in de verzorging en het meeleven, was dit op het laatst niet
meer vol te houden.
Je kunt eigenlijk van niemand verwachten dat ze jarenlang intensief bij een
zieke betrokken zijn. Het eigen leven en de problemen die daar bij horen,
gaan door.
Omdat sommige familieleden niet meer tegen mijn verhalen konden, heb
ik moeten besluiten om ook naar familie toe op ‘Het gaat best, dank je wel’
over te stappen en mij erg in te houden bij verdere vragen. Dat doet pijn,
maar op die manier kunnen we tenminste nog contact hebben. Misschien
is het zelfs goed dat mijn partner al is overleden, in hem school geen verzorger
of verpleger.
18