De min in 't Lazarus-huys - Dalton Voorburg

19
VALERIUS.
Uw onluk is te klaar!
Gewis dit toeval, Vrind, dreigt u met veel gevaar;
Mits gy de Vrinden van uw Vyand hebt te vreezen,
Wiens macht en groot gezach u doodlyk zullen weezen.
FERDINAND.
Ach! 't schynt dat my de Ziel uit schrik en angst begeeft;
En zo zy noch de macht van u te spreeken heeft,
Is door uw Vriendschap, die myn hoop noch houd in 't leeven,
Van dat gy in dees nood my niet en zult begeeven.
Ach! Vrind Valerius, berg my het leeven dan,
Of zonder u ben ik gewis een lyfloos Man.
Maar hoe! gy antwoord niet.
VALERIUS.
'k Sta op uw staat te denken:
Geen lastigheid zal ooit myn plicht van Vriendschap krenken.
ô Neen! ik sta alleen te peinzen wat voor raat
My in dit ongeval aan u te geeven staat.
Het feit dat is geschied, en is niet te herhaalen.
Voorzichtigheid alleen, die is 't, die menigmaalen
De sterkste Vyand door haar listen heeft verheert,
Die door de Dapperheid vergeefs zou zyn gekeert.
Dees is 't dan boven al die ons hier hulp moet geeven:
Maar, hoe, en om wat reên benaamt gy hem het leeven?
FERDINAND.
Na dat ik gisteren een goet deel van de nacht
Had by myn Leonoor in wellust doorgebracht,
Die ik (gelyk gy weet) al over lang beminde,
Kwam ik, in 't uitgaan van haar deur, een man te vinden;
Die, na ik merkte, met een knecht twee drie verzelt,
Zich midden op de straat tot myn verspieder stelt:
't Geen Leonoor de deur deed sluiten, en vertrekken,
En 't geen myn jalouzy zo hevig op kwam wekken,
Dat na veel woorden, tot verdubbeling van spyt,
Met het ontbloote staal de rest wierd afgepleyt.
Willem G. van Focquenbroch, De min in 't Lazarus-huys