De min in 't Lazarus-huys - Dalton Voorburg

41
ANNA.
'k Beken 't en baat my niet, maar, 't wenschen staat my vry.
CATRYN.
Ach Juffer! deze wensch verwekt myn jalouzy.
FERDINAND.
In 't punt van jalouzy, een koppel kneppel-slagen,
Geplant op 't Achterstuk, kan al die drift verjagen;
Doch wyl de jalouzy in Hoorens meest bestaat,
Zo bid ik, zeg my eens, wie dat daar vry van gaat?
Lang leeft de groene min, lang moeten d'horens leven!
Op dat men die malkaar noch lang om sunst mag geven.
Doch twyffelt gy misschien aan zulken fraayen zaak,
Zo hoor hoe ik hier op myn Sylogismus maak.
Elk Minnaar is jaloers, de jalouzy maakt Hoorens,
Ergo, de Hoorens zyn in Steden meer als Toorens:
Indien gy schoone! hier de Minor op negeert,
Zo hoor, hoe die in 't kort word van my geprobeert:
De Hoorens, zo die door de jalouzy niet komen,
Hoe krygt men die dan? door alleen daar van te dromen?
Wat dunkt u? antwoord eens.
ANNA.
Helaas! verdwaalde Geest!
'k Geloof dat hy voor dees wel wys moet zyn geweest.
FERDINAND.
Wild gy m' een vrindschap doen, om te requiesceeren
In Pace?
ANNA.
En waar mee?
FERDINAND.
Wild my die strik vereeren,
Waar ik de Roozen van den Ezel Apulé
Op afgeschildert zie; misschien dat zy my meê,
Gelyk als hem wel eer, weer geven 't oude wezen.
Dit zal myn Antidoot, gy myn Apollo wezen.
Willem G. van Focquenbroch, De min in 't Lazarus-huys