De min in 't Lazarus-huys - Dalton Voorburg

23
ISABELLA.
Zo hy de dwaasheid oit heeft van myn Min geweten,
't Is zeker dat hy my wel Zot, en dol zal heten.
LEONARD.
Schoon dat het Zotheid was in uw verdoolde zin,
Een ongelyk portuur te kiezen door uw Min;
Zo wild my daarom nu, in 't minste niet verachten,
Noch stoot myn nieuw geluk niet om, in uw gedachten;
Vermits de Liefde, die my nu uw Bruigom maakt,
Doet, dat met een myn staat zo hoog als d' uwe raakt,
En schoon ik, als uit niet, ben tot dit luk gereezen,
Denk dat ik nu niet meer ben die ik plag te weezen.
ISABELLA.
Wat reeden hebt gy toch, myn waarde Leonard,
Dat gy door deze reên, op nieuws, myn ziel benard?
LEONARD.
Uw woorden, Isabel, doen my verandring vreezen.
ISABELLA.
En wat verandering kund g' uit myn woorden leezen?
LEONARD.
'k Merk dat gy my veracht, en u dees vlugt berouwt.
Mits ongelyke Min noit vaste stand en hout.
ISABELLA.
Hoe! zyt gy minder nu, dan toen ik u myn leven,
Ja toen ik u myn Eer quam in uw handen geven?
Waard gy myn Dienaar niet?
LEONARD.
Wel ja.
ISABELLA.
Wat ongelyk
Kan u die Eer dan doen waar meê ik u verryk?
Van uit dien staat u tot myn Bruigom te verhoogen?
Maar neen, gy hebt my zelf, na dat ik zie, bedroogen:
Uw inborst veinzende, ach! in met my weg te vliên:
Helaas! ik merk het wel.
LEONARD.
Hebt gy dat kunnen zien?
Willem G. van Focquenbroch, De min in 't Lazarus-huys