De min in 't Lazarus-huys - Dalton Voorburg

45
Van bey myn Ouders zo stoutmoedig was gevlucht?
En sta ik nu bedeest, verwonnen, en beducht,
Door 't aanzien van een zot, berooft van ziel en reden,
Niet waardig van op hem myn oogen te besteden?
Helaas! wat twyffel ik? ben ik meê zot, in 't end.
FERDINAND, spreekt haar aan.
Ach! daar verdwynt myn zon, wyl zy haar oogen wend.
ô Nachtverwekster! ey, doet toch de mist verdwynen,
En laat toch uw gezicht op nieuws myn Ziel beschynen.
ISABELLA.
Dus spraakzaam, en beleeft!
FERDINAND.
Myn schoone! noch myn Geest,
Noch myn verstand is nooit voor dezen zot geweest.
Maar wyl uit u te zien myn zotheid is gereezen,
Zo zweer ik eeuwiglyk met u meê zot te wezen.
ISABELLA.
Sa Pagies! haast u wat, breng al het volk by een.
FERDINAND.
Helaas! daar holt haar geest weer buiten alle reên.
Ik wil my meê, als zy, in volle zotheid stellen.
ISABELLA.
Breng my zo daadlyk hier een van myn beste tellen,
Die my vereert zyn van myn Ridder Mandrikart.
FERDINAND.
't Schynt als of door Romans haar brein dus is verwart,
Die zeker heden-daags veel nieuwe zotheid teelen:
Wel aan, 't lust my met haar die zelfde Rol te speelen.
Sa, breng my hier een paard, myn sabel, schild en speer,
Want daar meê trek ik dien doorluchten Reus te keer,
Die lestmaal Sacripant tweemaal den zaal deed ruimen;
Sa, breng my myn helmet, beschâut met groene pluimen,
Vermits myn oude min voortaan als rook verdwynt,
Terwyl een nieuwe hoop weerom myn ziel beschynt.
ISABELLA.
Gy Ridder, wie gy zyt, wild my den beugel houwen.
FERDINAND.
Dat ik uw dienaar ben, dat moogt gy vast vertrouwen,
Willem G. van Focquenbroch, De min in 't Lazarus-huys