De min in 't Lazarus-huys - Dalton Voorburg

Derde tooneel.
ISABELLA, FERDINAND.
43
ISABELLA.
Waar ik hier kom, ik vind slechts zotten overal.
Zo dat het vruchtloos is hier reden te gebruiken,
Want daar geen reden woont, daar moet de reden duiken.
't Zal best zyn, dat ik my meê puur uitzinnig maak,
Wyl 'k aârs geen middel zie hoe 'k hier van daan geraak;
Want daar de zotheid heerscht, daar word 't verstand verwezen:
Dies is het noodig by dees zotten zot te wezen,
Hoewel van d'and're kant, door zo veel ongeval,
Myn dolheid licht van zelfs zyn Rol wel speelen zal.
FERDINAND.
ô Hemel! wat is dit? wat zie ik voor myn oogen!
Wat aangenamer licht! wat Blixem uit den hoogen,
Treft my door dees zottin met zulk een gloejend vuur?
ô Noyt-geziene schoone! ô wonder der natuur!
Hoe komt gy in dees staat my zo volmaakt te vooren?
Ach! ben ik noch my zelfs, of heb ik my verlooren?
Gewis ik voel myn brein ontroert door dees zottin,
En myn verstand verhuist op 't komen van de min.
ISABELLA.
Hoe nu! wat deert dien zot, dat hy dus opgetoogen,
En dus aandachtig staat, en ziet my onder d'oogen?
FERDINAND.
Voorwaar een gantsche reeks van jaren achter een,
Was noch te kort een tyd, om zo veel wonderheên
Recht te bezichtigen, vermits de Hemelingen,
Om 't zien van zo een beeld, zelfs vol verwonderingen,
En opgetogen, ja betooverd zouden staan.
Wel aan, ik voeg m'er by, en spreek haar eenmaal aan.
Maar hoe! ik sta bedeest, wyl dat ik gaa beginnen
Te spreeken met een steen, ontbloot van ziel, en zinnen.
Willem G. van Focquenbroch, De min in 't Lazarus-huys