SCRIPTIE scoliose 08.Juni 2008 VERSION4.pdf - Tapingbase

Afstudeerproject 2007 - 2008
Concludent bewijs voor de betekenis van fyiotherapie ten aanzien van de
verbetering van een deformiteit is de pilotstudie van Dickson en Leatherman die
een significante effect bij structurele scoliosen aan tonen. Dientengevolge heeft
een 8- daagse oefenprogramma onder fysiotherapeutischer begeleiding een
significante verbetering ten opzichte van de mobiliteit en de oprichting van de
wervelkolom [16]. Andere onderzoeken die het effect van de therapie van Schroth
willen onderzoeken steunen zich op een onderzoek van Stone et al. (1979)
waardoor aangetoond wordt dat een behandeling volgens Schroth gepaard gaat
met een significante verbetering van de mobilisatie en vitale capaciteit [16].
Het wordt binnen de literatuur zowel bij kleine als bij grotere idiopathische
scoliosen en bij congenitalen, myogenen en neurogenen scoliosen als een
effectieve behandelmethode gezien [8,16]. Tegenwoordig wordt de Schroth
therapie aangevuld met ontwikkelingskinesiologische behandelingen die geen
lange historie hebben maar wel een wetenschappelijk onderbouwd effect kunnen
aantonen [16].
Hiernaast is er een opmerkelijk bestand met betrekking tot klinische
onderzoeken, die met de hypothese overeenkomt dat het toepassen van speciale
oefenprogrammas een significant bijdrage kan leveren ten aanzien van de
progressiviteit van scolioses bij kinderen en volwassen [16].
Afsluitend blijft te zeggen dat voor de toekomst door middel van multidisciplinaire
research zonder professionele interesseconflicten hier nog nader onderzoek na
gedaan moet worden [16].
Operatieve behandelmethoden
Tijdens een operatieve correctie van de scoliotische wervelkolom wordt tegenwoordig
vrijwel altijd gebruik gemaakt van instrumentatie (metalen, schroeven, staven, etc.). Het
‘recht zetten’ van de scoliotische curve gebeurd door een distractie of een uitzetting van
de concave en een gezamenlijke kompressie van de convexe curve. Nieuwere
methodes wenden aanvullend rotatiekrachten aan ter correctie van de wervelkolom.
Afb. 25 : ventrale correcties in het
thoracale traject
Er zijn twee benaderingen die over het
algemeen tijdens een chirurgische correctie van
de wervelkolom toegepast worden. De dorsale
en de ventrale benadering. “De dorsale
benadering is de oudste en meest gebruikte ze
word ontwikkeld door Harrington in 1962 (zie
Afb.25). Hierbij wordt een rechte staaf in de in de
wervelkolom ingepast. “Tevens werd botweefsel
achtergelaten om uiteindelijk een dorsale
spondylodese te verkrijgen. Na enige manden
kan dan sprake zijn van een stabilisatie van de
gecorrigeerde curve door middel van een
benige fusie. Deze techniek geeft uitsluitend
Anja Bürgel & Björn Paulsen - 30 -