Naar zeventien zetels en terug Politiek dagboek 9 maart 1981 - 5 ...

49
Als eerste punt is deze ochtend energie aan de orde. Ik doe het voorstel. De
informateurs lijken ermee ingenomen. Jan de Koning noemt het zelfs ‘briljant’, al
stelt hij wel vast dat het een precedent kan worden als een beslissing al bij voorbaat
bij het parlement wordt gelegd. (Ik wijs voor wat dat betreft op eerdere
abortusafspraken.) Dries zegt: ‘Je voorstel komt natuurlijk neer op sluiting, want de
meederheid in het kabinet zal progressief zijn.’ Ik: ‘Maar in de Tweede Kamer heb
jij een meerderheid. Denk ook aan het voorbehoud van de PvdA-leden Meini Epema
en Arie van der Hek.’ Joop zegt: ‘Je voorstel betekent openhouden, precies om wat
je zegt: je krijgt de Kamer niet mee.’ Ik: ‘Denk je echt dat een parlementair kabinet
de Kamer niet mee krijgt op zo'n belangrijk punt? Er zijn in de CDA-fractie heus wel
voorstanders van sluiting.’ De discussie wordt gesloten. Ik denk dat de formule het
kan halen.
We spreken die dag nog over tal van onderwerpen. O.a. aardgastarieven, onderwijs,
studiefinanciering, omroepbeleid. We spreken als gewoonlijk af om tegen de pers
alleen te zeggen welke onderwerpen aan de orde zijn geweest en iets over de sfeer
van de besprekingen. Als ik buiten kom steekt Celinde Rozenburg van Den Haag
Vandaag een microfoon onder m'n neus en zegt: ‘U hebt vandaag een voorstel gedaan
over Borssele en Dodewaard. Klopt het dat uw voorstel goed is ontvangen?’ Ik ben
totaal verrast, maar zeg volautomatisch: ‘Hoe komt u daar nu bij?’ Terwijl ik die zin
uitspreek besef ik dat dit niet kan, ze is kennelijk op de hoogte. Dus corrigeer ik:
‘Hoe weet u dat?’
‘Dus u bevestigt het?’
‘Ik kan het niet tegenspreken.’
Hoe is ze er in vredesnaam achtergekomen?
Wat een kiene meid.
Donderdag 18 juni
De formatie ligt een dagje stil, omdat president Suzuki van Japan op bezoek is. Je
zou denken, een dagje voor de fractie en voor de post, die zich opstapelt, maar nee.
Formaties liggen nooit echt stil. Nadat Suzanne haar maidenspeech tot een goed
einde heeft gebracht (toen ik hem een kwartier voor het moment van uitspreken met
haar doornam bleek hij nog niet klaar te zijn, wat een onverantwoorde
koelbloedigheid) wordt de dag toch weer gevuld met
Jan Terlouw, Naar zeventien zetels en terug