Istrië Bike & beach aan de Adriatische Zee - SiteSpirit

van Istrië is niet meer dan glooiend en dat levert
comfortabele mountainbikeroutes op. Over verlaten
landweggetjes en karrensporen, over velden en
door bossen en oude dorpjes slingert de route zich
een weg terug naar Rovinj. Niet technisch uitdagend
of conditioneel zwaar, wel prettig ontspannen, zodat
we heerlijk kunnen acclimatiseren. Immers, tussen
de dertig graden die we hier in Istrië hebben en de
twaalf graden die we bij ons vertrek uit Nederland
nog ondervonden zit wel een heel groot gat! En
omdat we het vakantiegevoel aan het eind van de
rit toch nog even willen vasthouden, strijken we
neer op één van de vele terrassen die het oude
havengebied rijk is en genieten van een heerlijke
mediterrane maaltijd. En omdat daar óók een goed
glas wijn bij hoort, houden we het vandaag voor
wat betreft het fietsen verder voor gezien. Morgen,
op de flanken van het Ucka-gebergte, krijgen onze
benen waarschijnlijk nog genoeg te verduren.
Het binnenland
Met de auto rijden we helemaal naar het
noordoosten van het Istrische schiereiland. De
weg vinden is niet zo moeilijk. Als snel tekenen de
toppen van de Ucka zich hoog en helder tegen
de horizon af. De route die vandaag op stapel
staat is zo’n vijftig kilometer lang en telt ruim 1.200
hoogtemeters. Of 480 meters meer, als je ervoor
kiest de berg Vojak te beklimmen. Met 1401
meter is dat de hoogste berg van Istrië. Vanaf
de top is bij helder weer het gehele schiereiland
te overzien. Gids Martin Cotar is er vandaag niet
bij, maar hij heeft ons ruimschoots voorzien van
kaartmateriaal en goede adviezen. We beginnen
Don’t do this at home. ‘Wegomlegging’ met zeezicht nabij Rovinj.
Mmh, da’s lekker, na een paar uurtjes stof happen
op de Istrische biketrails.
er gelijk mee die adviezen in de wind te slaan; als
we het hoogteprofiel bestuderen komt het ons
onlogisch voor dat de beklimming verloopt over
steile steenslagpaden en de afdaling over relatief
vlakke asfalt- en gravelwegen. Dat gaan we dus
net andersom doen! Ons startpunt is het dorpje
Lupoglav, pal aan de autoweg die Istië met de rest
van Kroatië verbindt. Klinkt druk, maar al na de
eerste meters rijden we een soort van niemandsland
in. Langzaam slingert de asfaltweg zich de bergen
in en auto’s of mensen komen we nauwelijks tegen.
Dat wordt nóg minder als we na vijftien kilometer
gestadig klimmen een onverharde weg indraaien die
ons oostwaarts meevoert, verder de bergen in. De
weg blijft klimmen, maar het stijgingspercentage is
relatief vlak en vooral erg gelijkmatig. Zo besparen
we energie en kunnen we volop genieten van het
imposante landschap. Hebben we op de eerste vijf
kilometer van de steenslagweg nog uitzicht op de
bewoonde zuidkant van de Ucka, als we de eerste
kam overgestoken zijn lijken we door compleet
ongerept landschap te fietsen. Geen huizen, geen
koeien, geen schapen, helemaal niets, alleen ruige
rotswanden, dichte eikenbossen en - op de hoger
gelegen delen - gras en heide. Met het oversteken
van de kam op 932 meter hebben we ook het
hoogste punt bereikt en heerlijk ontspannen cruisen
we langs de glooiende weg omlaag door deze
overweldigende natuur. Op precíes de helft van
de route ligt een tweesprong. Links de officiële
steenslagweg, rechts een smallere kronkelweg die
er in ieder geval op de kaart heerlijk uitziet. Want: de
weg volgt bijna geheel de hoogtelijnen in de kaart.
En komt tien kilometer verder en ruim honderd
“ Istrië heeft ons compleet verrast.
Bikers van alle niveaus komen
hier volledig aan hun trekken!”
hoogtemeters lager weer uit op de ‘officiële’ route.
De keuze voor het alternatief is een gelukkige
keuze. Als een achtbaan in Disneyland slingert de
weg zich door een donker woud. De berghelling
is bezaaid met grote, witte rotsblokken met
daartussen de dikke, met mos begroeide stammen
van oeroude loofbomen. De crew van Lord of the
Rings had voor de juiste sferen echt niet helemaal
naar Nieuw-Zeeland hoeven afreizen, bedenken
we. Hoe mooi de omgeving ook is, er gaat meer
aandacht naar het fietsen. Omhoog, omlaag, naar
links, naar rechts; het onder controle houden van de
bike vraagt om volop aandacht. En met een dikke
smile op onze gezichten en een stofwolk achter
onze rug bereiken we de tweesprong waar we weer
aansluiting vinden op de officiële route. Eerst dalen
tot zo’n zeshonderd meter en dan over een redelijk
drukke asfaltweg omhoog tot ruim negenhonderd
meter. Pittig, want de stijgingspercentages lopen
nu wel op en zijn regelmatig meer dan 14%. Dat
voelen de beentjes wel! Toch zijn we uiteindelijk
redelijk snel boven en kunnen we de asfaltweg weer
verlaten voor de laatste tien kilometer van de route.
Bijna missen we het paadje, zo verscholen ligt het
tussen de bomen. Over keien en wortels knallen we
naar beneden. Onvoorstelbaar, dat de officiële route
andersom loopt! Dit wil je echt liever dalen dan
klimmen. Hoogtemeter na hoogtemeter slingert het
smalle karrenspoor zich naar beneden. De bike en
het landschap vragen in gelijke mate om aandacht.
De bike vanwege de stuur- en remtechniek die op
de proef gesteld worden, het landschap omdat het
in al z’n ruige verlatenheid werkelijk adembenemend
prachtig is. Acht kilometers verder en vijfhonderd
BIKE & TREKKING 93