Alumnispecial - Technische Universiteit Eindhoven

Jaargang 16, Alumnispecial 2009 

MATRIX 

KWARTAALBLAD VAN DE TECHNISCHE UNIVERSITEIT EINDHOVEN 

Alumnispecial 

Aukje Doornbos wilde eigenlijk medicijnen studeren 

Patrick Kaas verkiest glamour boven lijm en lood 

Gerard Vroomen: de échte fietsenmaker

Studiereis Zuid-Korea 

Hyundai, de grens tussen Noord en Zuid, kernreactoren, het vulkanische 

eiland Jeju-Do, Samsung en een verblijf in een boeddhistische tempel. 

Enkele indrukken uit het gevarieerde programma van een onvergetelijke 

studiereis. Het UFe maakte deze studiereis naar Zuid-Korea mogelijk, waar 

vijfendertig studenten Werktuigbouwkunde kostbare internationale 

ervaring hebben opgedaan. In een gevarieerd programma maakten ze 

kennis met de overweldigende cultuur en de wereldleidende techniek van 

dit Aziatische land. 

Met dank van de deelnemers aan de studiereis Zuid-Korea van 

Werktuigkundige Studievereniging Simon Stevin aan het UFe. 

Geen betere reclame dan een tevreden ´klant´. 

Internationale samenwerking is een belangrijk thema voor de TU/e. 

Een belangrijke impuls gaat uit van onze studenten die internationale 

studiereizen ondernemen en contacten leggen. 

Het UFe maakt zich hier sterk voor en sponsort deze reizen. 

Wilt u het Fonds steunen in deze ambitie? 

Ga voor meer informatie naar: www.ufeindhoven.nl 

en word sponsor of donateur.

Op zoek naar verloren alumni 

Bij de aanvang van het Academisch Jaar begin september telde 

onze universiteit 31.127 alumni. Daarvan zijn er 19.678 geregistreerd 

in Alumninet. Ingenieurs, die hier een vijfjarige opleiding 

of een variant daarvan hebben gevolgd. Bachelors, die na 

hun driejarige opleiding hun studie elders hebben voortgezet. 

En masters, die hier of aan een andere instelling hun bachelor 

hebben behaald en dan hier in totaal vijf of twee jaar gezeten 

hebben. Nominaal dan wel, want menig student doet er wel wat 

langer over. Ook al heb je aanleg, een technische studie blijft 

lastig. En laten we ook onze ontwerpers in opleiding en promovendi 

uit binnen- en buitenland niet vergeten. 

Vraag is waar de resterende 11.449 alumni verkeren? Statistisch 

gezien zal een aantal van hen onvermijdelijk zijn overleden, 

maar er blijft een grote groep over die we graag meer bij de 

TU/e willen betrekken, omdat we denken hen nog veel te kunnen 

bieden: een kennisnetwerk, state-of-the-art faciliteiten 

voor bijscholing, workshops en cursussen voor life long learning, 

mogelijkheden om onderlinge contacten te leggen, en 

Colofon 

Technische Universiteit Eindhoven 

Communicatie Expertise Centrum 

Postbus 513 

5600 MB Eindhoven 

www.tue.nl 

matrix@tue.nl 

Hoofdredactie 

Drs. Han Konings 

(040) 247 3330 / 2472961 

j.l.konings@tue.nl 

Medewerkers aan dit nummer 

Tim van Dorsten 

Sabine Geers 

Chriz van de Graaf 

Gertjan Harberink 

Ilse Hunink 

Tom Jeltes 

Ingrid Magilsen 

Frits van Otterdijk 

Meike Remmers 

Norbine Schalij 

Eindredactie en coördinatie 

VeertienElf Media, Tilburg 

Foto’s en illustraties 

Stijn van den Branden 

Marieke Duijsters 

Ector Hoogstad 

Dierk Hendriks 

Hilbert Krane 

Bart van Overbeeke 

Vormgeving 

Onnink Grafische Communicatie bv, 

Oudenbosch 

Druk 

E.M. de Jong, Baarle-Nassau 

Matrix wordt gemaakt door het 

Communicatie Expertise Centrum van de 

TU/e en verschijnt vier keer per jaar. Het 

blad wordt (na schriftelijk verzoek) kosteloos 

toegezonden aan TU/e-ingenieurs 

en aan scala van andere, externe relaties. 

Gehele of gedeeltelijke overname 

van artikelen uit Matrix is alleen toegestaan 

na overleg met de redactie en met 

bronvermelding. Voor het gebruik van de 

foto’s of andere illustraties is toestemming 

van de maker nodig. 

In dit nummer: 

4 Een hechte relatie 

tussen universiteit 

en alumni 

Jo van Ham 

8 ‘Ik wilde eigenlijk 

medicijnen studeren’ 

Aukje Doornbos 

11 Berichtenpagina 

12 ‘Een sluitend 

bewijs geeft een 

stoot adrenaline’ 

Arno Kuijlaars 

16 ‘In de bouwkunde 

kan ik mijn creativiteit 

kwijt’ 

Joost Ector 

20 Bèta’s in de 

Tweede Kamer 

Martijn van Dam, Paulus 

Jansen en Antoinette 

Vietsch 

meer praktische voordelen zoals sportfaciliteiten, toegang tot 

de bibliotheek en korting op een aantal opleidingen. Natuurlijk 

krijgt ook de universiteit er wat voor terug. Onder het motto 

‘onze alumni zijn onze beste ambassadeurs’ is deze specifieke 

groep immers een optimale bron voor crowdsourcing. Een nog 

onderbenutte bron vol technologische expertise, bedrijfskennis 

en maatschappelijke inzichten. Duizenden betrokken alumni, 

die best een deel van hun tijd willen spenderen aan het actief 

meedenken met hun universiteit. Over innovatie van onderwijs 

en onderzoek en kennisvalorisatie bijvoorbeeld. De komende 

maanden gaan we daarom, samen met de faculteiten en alumniverenigingen, 

op zoek naar onze ‘verloren’ alumni. Kent u er 

nog? Elke tip is welkom. 

In deze alumnispecial van Matrix presenteren we u weer een 

breed en bont scala aan verhalen van mensen die net als u voor 

hun carrière hier het fundament hebben gelegd. 

24 ‘Mijn vakantie vier 

ik het liefst gewoon 

in Rijsbergen’ 

Marieke Kleemans 


28 Onzinnige rituelen 

voor zinnige zaken 

Studentengezelligheidsvereniging 

VVVZ 

30 ‘Juist géén domme 

oppervlakkige 

mensen’ 

Bastiaan en Marguerite 

Bergman 

32 Passie 

voor informatica 

Arnoud Engelfriet 


36 Terechte drager van 

titel ‘fietsenmaker’ 

Gérard Vroomen 

Herman van Hoeven 

Directeur Alumni Office 

40 Liever onderzoeken 

dan ontwerpen 

Irene Joris 

42 ‘Mijn doel? 

Wereldkampioen in 

het enkelspel!’ 

Bart Theelen 

44 ‘Een goed manager is 

niet alleen een baas 

maar ook een mentor’ 

Josephine Schoolkate 


48 Naakt, erotica en 

glamour in plaats 

van lijm en lood 

Patrick Kaas 

52 Mens en natuur, 

verenigd in een fles 

Regina Meij 

M A T R I X / A L U M N I S P E C I A L / 2 0 0 9 3

Foto: Dierk Hendriks 

4 

VISIE 

EEN HECHTE RELATIE TUSSEN UNIVERSITEIT EN ALUMNI 

‘Dat is ons beider belang’ 

Na een loopbaan van dertig jaar bij het ministerie van OCW, trad mr. Jo van Ham vorig jaar 

toe als derde lid van het College van Bestuur van de TU/e. Hij houdt zich bezig met financiën, 

huisvesting, personeelszaken, communicatie én het contact met alumni. Van Ham heet u welkom 

in deze uitgave voor alumni van de TU/e. 

M A T R I X / A L U M N I S P E C I A L / 2 0 0 9

Het collegelid filosofeert hardop over 

de relatie die alumni hebben met hun 

Alma Mater. ‘De huidige alumni kwamen 

meestal de universiteit binnen toen ze 

nog geen twintig waren. Vervolgens 

liepen ze hier rond gedurende zes, zeven 

jaar – da’s lang, zeker op die leeftijd. 

Geen onbelangrijke jaren ook. Het is de 

tijd dat je leert, je ontwikkelt, sociale 

contacten voor het leven aangaat en een 

fundament legt voor een loopbaan. Ik 

denk dat de binding met een universiteit 

daarom een vanzelfsprekende diepgang 

heeft. Alumni houden altijd een zekere 

belangstelling voor hun universiteit. Dit 

gevoel, die hechting – dat de TU/e úw 

universiteit is – willen wij graag versterken. 

Dat is in ons beider belang.’ 

‘De TU/e is van oudsher geen universiteit 

die op zichzelf staat’, stelt Van Ham. ‘We 

kiezen al decennia voor een verbinding 

tussen enerzijds ons onderwijs en onderzoek 

en anderzijds de hightech maakindustrie, 

in de regio en ver daarbuiten. 

In die zin zijn wij zeer geïnteresseerd in 

waar mensen terecht komen in deze wereld. 

Hoe ontwikkelen loopbanen zich? 

Wat komt er van de alumni terecht? We 

krijgen dit steeds beter in beeld. In de 

eerste jaren werkt men vaak in de richting 

‘We zoeken nog 

ruim tienduizend 

alumni – en graag 

nog meer.’ 

van de opleiding, maar al naar enkele 

jaren zie je afsplitsingen ontstaan. Dan 

gaat het contact met de universiteit ook 

wel eens verloren. Dat is jammer.’ 

Meer contact met alumni 

Daarom vindt het bestuur van de TU/e 

dat de relatie met alumni nog steviger 

mag. ‘We hebben op dit moment contact 

met ongeveer zestig procent van onze 

alumni. Daar willen we tachtig procent 

van maken. We zoeken dus nog ruim tienduizend 

alumni – en graag nog meer. Dat 

is haalbaar, maar het is een hele opgave. 

Vraag daarom aan bekenden die ook aan 

de TU/e hebben gestudeerd of ze zich al 

hebben ingeschreven op Alumninet, onze 

site voor alumni.’ 

Het Alumnibureau start dit najaar in 

samenwerking met de faculteiten een 

actie om het aantal inschrijvingen bij 

Alumninet te vergroten. Op die portal 

komen alumni samen. U beschikt er over 

een eigen, persoonlijke pagina, waarop 

leven en loopbaan aan bod komt. Er 

worden foto’s getoond, contacten met 

studiegenoten gelegd en activiteiten georganiseerd 

door alumniverenigingen en 

het Alumnibureau. Dat bureau heeft 

overigens een nieuwe directeur: drs. 

Herman van Hoeven. 

Het contact tussen TU/e en alumni is 

overduidelijk hechter geworden, maar 

de ambities rijken verder. Zo denkt Van 

Ham na over een communicatienetwerk 

voor alumni. ‘De natuurlijke binding voor 

alumni verloopt meestal via de faculteit. 

Dat is primair de plek waar relaties liggen. 

Daarom zullen deze netwerken op het 

niveau van faculteiten worden georganiseerd.’ 

Daarnaast kunnen op centraal 

niveau activiteiten worden georganiseerd, 

liefst aansluitend op al bestaande TU/eevenementen. 

Zoals onlangs op de 

Publieksdag van de TU/e, toen 5000 



6 

VISIE 

mensen de universiteit bezochten. Een 

deel van hen is alumnus. Vaders die hun 

kinderen laten zien wat hier gebeurt en 

waar ze hebben gestudeerd. Die dag 

organiseerde het Alumnibureau een 

VIP-ontvangst voor TU/e-alumni aan de 

faculteit Werktuigbouwkunde. Daaraan 

namen 500 mensen deel en niet alleen 

werktuigbouwkundigen. ‘Van dit soort 

initiatieven kunt u er in de toekomst 

meer verwachten. Er wordt hier zo veel 

georganiseerd; dat is vaak heel leuk en 

leerzaam voor alumni.’ 

Een voorbeeld waarbij gebruik wordt 

gemaakt van alumni, is het initiatief om 

ervaren ondernemers te laten helpen bij 

het opzetten van nieuwe bedrijfjes aan 

de TU/e. De laatste jaren zien steeds 

meer technostarters het levenslicht. 

Veelal jonge mensen gaan aan de slag 

met een eigen idee of een vinding van 

de universiteit, waarbij ze met jeugdig 

enthousiasme de markt bestormen. 

‘We hebben natuurlijk een groot aantal 

alumni die ervaring hebben als ondernemer. 

Zij kunnen onze studenten helpen 

met kennis, ervaring, coaching, een netwerk 

en/of middelen om de onderneming 

meer kans te geven. En als u zich voelt 

aangesproken als ondernemer, dan moet 

u zeker contact met ons opnemen.’ 

TU/e-ambassadeurs 

Een belangrijke nieuwe groep alumni zijn 

de buitenlandse studenten. Steeds meer 

studenten van elders komen hier naartoe, 

meestal voor hun masteropleiding. 

Maar ook promotieplaatsen worden in 

hoge mate ingevuld door buitenlanders. 

Deze mensen werken vaak eerst een 

periode in Nederland, maar daarna gaan 

ze ook direct of op termijn terug naar 

hun eigen land. ‘Dat is bijzonder interessant, 

want zij zijn de ambassadeurs van 

de TU/e in het buitenland. En het zijn 

goede en enthousiaste vertegenwoordigers, 

omdat ze meestal trotser zijn op 

de TU/e dan de Nederlandse student. 

Voor een Nederlander is de TU/e één van 

de universiteiten in zijn land. Voor een 

buitenlander is het dé universiteit die 

zorgvuldig is gekozen en waarvoor flink 

is betaald om er te studeren. Een studie 

aan de universiteit van jouw eerste keuze 

maakt je trots. Wij doen onze best om 

contact met deze alumni te houden en te 

hervinden.’ 

Andere ambassadeurs zijn natuurlijk de 

M A T R I X / A L U M N I S P E C I A L / 2 0 0 9 

vele succesvolle alumni, waarvan sommigen 

heel nadrukkelijk aanwezig zijn 

in het maatschappelijk leven. Zoals ir. 

Marijn Dekkers, die vanaf oktober 2010 

de nieuwe topman is van farmaceut 

Bayer. ‘Maar we hebben er nog wel een 

paar, hoor: technisch bedrijfskundige 

ir. Piet van Schijndel is sinds 2002 lid 

van de Raad van Bestuur Rabobank, ir. 

Gerard Kleisterlee van Philips natuurlijk, 

ir. Rokus van Iperen is president bij Océ 

en tevens de nieuwe voorzitter van onze 

Raad van Toezicht en bouwkundige dr.ir. 

René van der Bruggen van Imtech. Met 

mensen zoals hen willen we graag een 

ambassadeursnetwerk oprichten. Zij 

kunnen ons helpen om het goede imago 

van de TU/e uit te dragen en zo gezicht 

geven aan deze universiteit. Veel van 

onze succesvolle alumni zijn natuurlijk 

al bij ons betrokken. Neem Gerard 

Kleisterlee, jarenlang voorzitter Raad van 

Toezicht. Dat hij zo’n functie bekleedt 

aan de TU/e is natuurlijk geen toeval. Hij 

heeft een band met deze instelling en wil 

zich daar graag voor inzetten. Hetzelfde 

geldt voor Van Iperen. Hij kent de sfeer, 

het onderzoek, de gebouwen. Dat praat 

gewoon wat gemakkelijker. Maar er zijn

‘De TU/e is van oudsher geen 

universiteit die op zichzelf staat.’ 

veel meer alumni die iets voor ons kunnen 

betekenen – ook als ze geen CEO 

zijn.’ 

Fondsenwerving 

Een nieuw idee van Van Ham is het werven 

van fondsen onder alumni. Van de 

TU/e-begroting van 280 miljoen komen 

slechts enkele tientallen miljoenen uit 

private financiering, voornamelijk onderzoeksprojecten 

in samenwerking met 

de industrie. Daarom denkt het College 

van Bestuur erover na of het naast de 

krimpende rijkssubsidie andere bronnen 

kan aanboren. ‘Ik was enige tijd geleden 

bij de universiteiten van Berkeley en 

Stanford, twee instellingen van wereldniveau. 

Die zijn voor een groot deel 

afhankelijk van gelden van derden. In 

het geval van Berkeley komt ongeveer de 

helft van de overheid, bij Stanford niks. 

Aan beide universiteiten zie je dat alumni 

zeer bereid zijn om als individu bij te dra- 

gen aan de ontwikkeling van de universiteit. 

Het idee daarachter is: terugbetalen 

aan de samenleving en teruggeven aan 

jouw universiteit.’ 

‘De mentaliteit in Nederland is anders’, 

zegt Van Ham. ‘Onderwijs zien wij als 

overheidstaak. Dat doen we collectief. 

Dat geldt overigens ook voor de gezondheidszorg, 

dat is een overheidstaak. 

Echter, op hetzelfde moment geven we 

wel aan doelen als het Liliane Fonds en 

de Kankerstichting. Je ziet dit ook bij 

sport en milieu, daar hebben we als individuen 

veel voor over.’ 

Van Ham zou het toejuichen wanneer 

onderwijs, kennisontwikkeling en vooruitgang 

ook thema’s worden waarvoor 

mensen zich persoonlijk verantwoordelijk 

voelen. ‘Dat ze ons helpen om 

onze taak nog beter te volbrengen. Dat 

kan in de vorm van geld, maar ook in 

de vorm van samenwerkingen in onder- 

zoeksprojecten of het schenken van een 

onderzoeksfaciliteit. Je organiseert dit 

niet van de een op de andere dag; het is 

een cultuuromslag. Het is echter niet de 

cultuur van de universiteit om de hand in 

de samenleving op te houden – dat doen 

we alleen bij de overheid. Daarbij moet je 

weten dat er aan de Amerikaanse universiteiten 

dagelijks honderden mensen 

bezig zijn met het werven van de 

fondsen. Dat is netwerken op diners 

en recepties en glasheldere contracten 

sluiten. Je moet ook zorgen dat de gevers 

weten wat we met het geld doen, transparantie 

is in fondsenwerving van groot 

belang. Het vraagt inspanning en een 

nieuwe mentaliteit, maar we zijn serieus 

bezig met dit idee.’ 

Het zal een lastige klus worden voor de 

universiteit, dat is zeker, maar we 

moeten ons volgens Van Ham realiseren 

dat de TU/e nu al uitstekend presteert in 

het binnenhalen van onderzoeksprojecten 

waaraan door het bedrijfsleven wordt 

meebetaald, de zogenaamde derde geldstroom. 

‘Wanneer je alle universiteiten 

vergelijkt, dan doen we dit misschien het 

best van heel Nederland. Dat is bemoedigend.’ 

M A T R I X / A L U M N I S P E C I A L / 2 0 0 9 7 

Foto: Dierk Hendriks

8 

LOOPBAAN 

‘Ik wilde 

eigenlijk 

medicijnen 

studeren’ 

Ze heeft bijnamen als ‘Yup van het Jaar’ en 

‘Business Babe’. Maar TU/e-alumna Aukje 

Doornbos (Scheikundige Technologie), in 

maart verkozen tot Young Professional of the 

Year 2009 voor haar werk bij chemieconcern 

DSM, blijft bescheiden onder alle aandacht. ‘Ik 

doe maar gewoon mijn werk.’ 

Aukje Doornbos – witte skinny jeans, ballerina’s en haar bedrijfsfiets 

aan de hand – haalt haar schouders op als het gaat 

over de dalende kwartaalcijfers van haar werkgever DSM. Het 

chemieconcern in Geleen, met wereldwijd meer dan 23.000 

werknemers, voerde in 2009 verschillende herstructeringsmaatregelen 

door. Zoals zoveel bedrijven, merkt ook DSM dat klanten 

minder afnemen als gevolg van de recessie, licht de Limburgse 

toe. ‘Maar we zijn niet de enige en we draaien in ieder geval 

nog geen verlies.’ Een nuchtere, optimistische verklaring en 

typerend voor Doornbos. Mede dankzij deze houding werd zij in 

maart uitgeroepen tot ‘Young Professional of the Year’. 

Een hoop staal 

Doornbos, die geboren werd in Geleen, groeide op met de fabrieken 

van de voormalige Staatsmijnen. Het indrukwekkende 

fabrieksterrein – je doet er een uur over om van de ene naar de 

andere kant te fietsen – prikkelde al vroeg haar fantasie. ‘Altijd 

als we er vroeger langsreden, dacht ik: “Wow, wat een hoop 

staal.” Ik vroeg me af wat daar gemaakt werd.’ Dat ze er nu 

werkt, is eigenlijk toeval. ‘Ik wilde medicijnen gaan studeren. 

Maar ik werd uitgeloot. Omdat ik goed was in exacte vakken, 

ben ik maar een kijkje gaan nemen bij de TU/e. Toen kwam ik 

erachter, dat ik met de studie Scheikundige Technologie bij die 

grote fabrieken kon gaan werken.’ 

Als procestechnoloog is Doornbos nu verantwoordelijk voor het 

productieproces in zeven van de meer dan vijftig fabrieken. DSM 

maakt producten die worden gebruikt in verschillende eindmarkten, 

zoals de voedingsindustrie, de bouw en de 

geneesmiddelenindustrie. Via de controlekamer houdt 



Aukje Doornbos: ‘Voorlopig zit ik hier helemaal op mijn plek.’ 

Doornbos continu de veiligheid van het proces in de gaten. 

Daarnaast is het haar taak de uitstoot van vervuilende stoffen 

tot een minimum te beperken. Eerder werkte ze op de afdeling 

Research & Development. ‘Maar ik ben niet iemand van de 

diepte. Ik wil graag snel resultaat en ben toepassingsgericht.’ 

Doornbos overlegde met haar werkgever en kon aan de slag als 

procestechnoloog. Geen typische negen-tot-vijf-baan. Doornbos 

legt uit: ‘Onlangs hadden we een te hoog gehalte van een bijproduct 

in een eindproduct. Dan kun je niet om vijf voor vijf zeggen: 

“Ik ga naar huis.” Toen hebben we alle parameters, zoals 

temperatuur, ijzergehalte en menging nagekeken en zijn we 

gaan wegstrepen.’ Pas na anderhalve week vonden Doornbos 

en haar collega’s het probleem. ‘Dat is ernstig lang. Meestal proberen 

we toch wel in vier tot zes uur de oorzaak te vinden.’

‘Er lopen al genoeg 

blablafiguren rond.’ 

Soms moet Doornbos besluiten om een fabriek stil te leggen. 

Een dergelijke beslissing is niet makkelijk, geeft ze toe. ‘In mijn 

werk moet je goed met druk kunnen omgaan en vooral snel 

analytisch denkwerk kunnen verrichten. Dat heb ik te danken 

aan de TU/e. Ik heb vanochtend nog een warmteoverdrachtscoëfficiënt 

berekend. Dat doe ik dan niet tot drie cijfers achter 

de komma nauwkeurig, maar ik maak een grove ‘dikke duim 

berekening’ op een hoekje van de krant. Geleerd van professor 

Drinkenburg’, herinnert ze zich lachend. ‘Als student kon ik me 

niet voorstellen, dat ik zo weinig tijd zou hebben. Maar meneer 

Drinkenburg heeft toch gelijk gekregen!’ 

Blabla 

Als de fabrieken rustig draaien en er zich geen problemen voordoen, 

werkt Doornbos aan diverse projecten om de productiecapaciteit 

van de fabrieken te vergroten. Hiervoor onderhoudt 

ze nauw contact met de werknemers die dagelijks in de fabrieken 

staan. ‘Ik vind het belangrijk om mezelf regelmatig te laten 

zien op de werkvloer en probeer altijd naar de werknemers te 

luisteren. Ik weet nog dat ik diezelfde toegankelijkheid op de 

TU/e heel prettig vond. De professoren kenden je bij naam en 

gaven voldoende sturing en begeleiding. Daardoor voelde ik me 


Foto: Dierk Hendrikx 

1 0 

LOOPBAAN 

er snel thuis.’ Toch was de overstap van de middelbare school 

naar de TU/e niet makkelijk. Doornbos vertelt: ‘Mijn vriendinnen 

waren echte alfameisjes. Ik was de enige die naar Eindhoven 

ging.’ Maar Doornbos raakte vervolgens nauw betrokken bij 

haar studievereniging Japie en was vicevoorzitter van haar dispuut 

Kekulé. ‘Het was een heel plezierige tijd. Ik heb niet alleen 

veel inhoudelijke kennis opgedaan, maar heb ook als persoon 

heel veel geleerd. Ik denk ook dat de TU/e dat type mensen 

aantrekt. Het zijn nuchtere studenten die naar Eindhoven gaan. 

Ik merk dat die nuchterheid wordt gewaardeerd in het bedrijfsleven. 

Er lopen al genoeg van die blablafiguren rond.’ 

Rode wangen 

Haar toegankelijkheid en eerlijkheid leverden Doornbos in 

Young Professional of the Year 

De Young Professional of the Year Award is een initiatief van 

Volkskrant Banen en ICA (InterCompany Association), een overkoepelende 

organisatie voor jongerenverenigingen van grote bedrijven. Alle 

deelnemende bedrijven mogen een kandidaat afvaardigen. Die wordt 

middels een interne verkiezing gekozen. De kandidaten moeten minstens 

een jaar werkervaring hebben en uitblinken in hun vakgebied. 

Daarnaast moeten ze een groot draagvlak hebben binnen hun bedrijf. 

Het doel van de award is om jonge talenten met elkaar in contact 

te brengen. De YPY Award is een jaarlijks terugkerende verkiezing 

en werd dit jaar voor de tweede keer gehouden. Behalve Doornbos 

waren ook TU/e-alumni Rob Augusteijn en Bas Klerkx genomineerd. 

Voor meer informatie gaat u naar www.youngprofessionaloftheyear.nl. 


maart de titel Young Professional of the Year op, een wedstrijd 

georganiseerd door Volkskrant Banen en ICA. Tweeëntwintig 

jonge werknemers – onder meer werkzaam bij ABN AMRO, Delta 

Lloyd en KPN – waren drie maanden lang op campagnepad. 

Zowel het publiek, dat kon stemmen via internet, als de vakjury 

was lovend over Doornbos. Ze won een weekend weg, een 

TomTom, een maatpak en een jaar lang een personal coach. ‘Ik 

geniet van alles wat er gebeurt en wat ik meemaak. Maar het 

voelt raar om al die eer te krijgen voor het feit dat ik gewoon 

mijn werk doe’, vertelt ze bescheiden over haar overwinning. 

Dat zelfs de echtgenotes van DSM-medewerkers haar hun steun 

betuigden, verbaast haar oprecht. ‘Daar krijg ik helemáál rode 

wangen van! Al die aandacht is leuk en de award is fantastisch, 

maar op een gegeven moment is het ook wel weer klaar. Ik ben 

er toch het meest trots op dat ik gewoon mezelf ben gebleven. 

Ik behandel mensen zoals ik zelf ook behandeld wil worden.’ 

Van haar vrouw-zijn wil ze verder geen issue maken – ondanks 

dat er bij DSM meer dan negentig procent mannen werken. 

‘Maar ik snap wel dat die vraag altijd wordt gesteld. Voor mij is 

het heel normaal.’ 

Praktijkvoorbeelden 

Met de TU/e heeft Doornbos voor altijd een band. ‘Ik ben er 

trots op dat ik aan die universiteit heb gestudeerd. Dat mag 

iedereen weten.’ Spijt dat het geen studie medicijnen is geworden, 

heeft ze niet. Op de lange termijn zou Doornbos plantmanager 

willen worden. Dat wil zeggen dat ze echt de leiding heeft 

over de fabrieken. Maar een (gast)docentschap bij de TU/e 

sluit ze ook niet uit. ‘Als ze ooit eens met iets komen, zou ik dat 

hartstikke leuk vinden’, laat ze doorschemeren. ‘Ik heb best veel 

praktijkvoorbeelden die wellicht voor studenten interessant zijn. 

Maar voorlopig zit ik hier helemaal op mijn plek!’

Alumni 

Berichtenpagina 

ARCHITECT MARTIEN 

JANSEN WINT BNA-PRIJS 

Een ontwerp van ir. Martien Jansen (1950), 

die in 1978 aan de TU/e afstudeerde als 

bouwkundig ingenieur, werd in mei dit jaar 

bekroond met de BNA-prijs Gebouw van het 

Jaar 2009. Jansen, directeur van Studio M10 in 

Eindhoven, maakte het winnende ontwerp voor 

de Oostvaarderskliniek voor tbs-veroordeelden 

in Almere. De prijs wordt jaarlijks door de Bond 

van Nederlandse Architecten (BNA) uitgereikt. 

Een jury onder leiding van TU/e-alumnus ir. Jo 

Coenen, die in 2007 zelf winnaar was van de 

BNA-prijs met de Eindhovense Vesteda-toren, 

gaf aan dat het knap is dat Jansen een ‘menselijk 

gebouw’ heeft weten te realiseren dat 

‘in sterke mate bijdraagt aan een gevoel van 

welbevinden en herstel’. Jansen zelf vond het 

enigszins bizar om voor een dergelijk gebouw 

in de bloemetjes te worden gezet. Het maken 

van het ontwerp was volgens hem een uitdaging, 

omdat er gewerkt moest worden met 

een grote hoeveelheid veiligheidsmaatregels. 

Daarnaast bevat het ontwerp diverse technische 

innovaties op het gebied van bouwmateriaal, 

zoals bijvoorbeeld werken met versterkt 

glas. De visie van de kliniek is gevat in de woorden 

‘licht’, ‘lucht’ en ‘zicht’. 

Studio M10 werkt veel in de Randstad, maar 

voelt zich erg thuis in Eindhoven. In Eindhoven 

zelf ontwierp men onder meer het nieuwe 

onderkomen van de faculteit Scheikundige 

Technologie, Helix. Studio M10 is opgericht 

in 1996 en vanaf 2004 gevestigd in de Witte 

Dame. Daarvoor was Jansen tien jaar verbon- 

TU/e-ALUMNUS WINT SIMON STEVIN GEZELPRIJS 

Ir. Rick Scholte heeft begin oktober de Simon 

Stevin Gezelprijs 2009 van STW gewonnen. 

Tijdens het jaarcongres van de technologiestichting 

versloeg Scholte met zijn presentatie 

‘Sound Imaging voor een stillere leefomgeving’ 

twee andere genomineerde promovendi 

uit Delft en Twente. Het publiek beoordeelde 

hen op kwaliteiten als wetenschappelijke 

excellentie, het communicatieve vermogen 

om mensen het belang van hun onderzoek 

te laten inzien en een actieve bijdrage aan 

de toepassing van de onderzoeksresultaten. 

Scholte promoveerde in 2008 aan de faculteit 

Martien Jansen (rechts) licht zijn ontwerp toe. 

den als architect aan OD 205 en onder andere 

verantwoordelijk voor projecten als de universiteitsbibliotheek 

en het collegezalengebouw 

in Tilburg, de belastingkantoren in Helmond en 

Heerlen en het Rijksmuseum voor Volkenkunde 

in Leiden. 

TU/e-ALUMNUS TOPMAN BIJ BAYER 

Dr.ir. Marijn Dekkers, die in 1981 afstudeerde 

aan de faculteit Scheikundige Technologie en 

daar vier jaar later ook promoveerde, treedt in 

oktober 2010 aan als nieuwe topman van het 

Duitse farmacie- en chemieconcern Bayer in 

Leverkusen. Op dit moment is Dekkers (51) nog 

bestuursvoorzitter van het Amerikaanse bedrijf 

Thermo Fisher Scientific (TFS), leverancier van 

laboratoriumapparatuur en -benodigdheden. 

Bij Bayer gaat Dekkers leiding geven aan een 

bedrijf met een jaaromzet van 32,9 miljard euro 

Werktuigbouwkunde. Zijn onderzoek richtte 

zich op sound imaging, het in beeld brengen 

van geluid. Met behulp van een meetrobot 

wordt zeer nauwkeurig een geluidsbron opgespoord. 

Het biedt ontwerpers de gelegenheid 

om het ontwerp aan te passen, waardoor een 

irritant geluid verdwijnt of in ieder geval minder 

wordt. Scholte heeft inmiddels zijn eigen 

bedrijf Sorama opgericht. 

STW kent de titel Simon Stevin Gezel jaarlijks 

toe aan een veelbelovende jonge onderzoeker 

die het jaar ervoor gepromoveerd is op een 

STW-project, en die een bijdrage heeft gele- 

en ruim 100.000 werknemers. Hij wordt de 

eerste topman die niet uit het bedrijf zelf komt 

en ook de eerste buitenlander. In januari 2010 

treedt hij toe tot het bestuur en gaat hij eerst 

leiding geven aan de divisie Bayer Healthcare. 

Tien maanden later volgt hij dan de zittende 

topman Werner Wenning op. 

verd aan de valorisatie van de resultaten uit 

het promotieonderzoek. 


Foto: Fotostijn 

1 2 

LOOPBAAN 

‘Een sluitend 

bewijs geeft 

een stoot 

adrenaline’ 

Na vele omzwervingen in dienst van de wetenschap kwam prof.dr.ir. Arno Kuijlaars (1963) 

in 1998 terecht aan de Katholieke Universiteit Leuven. Daar werkt hij als ‘gewoon 

hoogleraar’ aan het Departement Wiskunde. In de rust van een tijdloze omgeving 

en met een vergezicht over de bomen van het Heverleebos. 

Vijfde etage, Departement Wiskunde, 

Leuven. De donkere gangen van het 

universiteitsgebouw aan de rand van 

Leuven zien er – deze warmste dag van 

augustus – uit, alsof ze de afgelopen 

tientallen jaren nauwelijks zijn veranderd. 

Er komt op de prikborden hooguit 

soms een foto bij of er valt een poster 

Arno Kuijlaars: ‘Erkenning geeft energie.’ 

naar beneden. Op de kamerdeur naast 

die van de Nederlandse wiskundige is 

een sticker, een klever in het Vlaams, geplakt. 

‘I love approximation theory’, staat 

er te lezen. Het vroegere vakgebied van 

Kuijlaars. 

Als jongen uit Valkenswaard ging hij na 

zijn middelbare school, bijna als vanzelf- 


sprekend, naar de TU in Eindhoven. In 

de loop van de jaren kwam hij erachter 

dat de techniek hem minder boeide. 

Het ging hem vooral om de wiskunde. 

Toepassingen heeft het vak van zijn bewondering 

niet nodig. Na zijn doctoraal 

in 1987 ging hij voor een promotie naar 

Utrecht, de fundamentele wiskunde

‘Ik wilde in 

de wiskunde 

nieuwe dingen 

ontdekken.’ 

tegemoet. Daarna deed hij als postdoc 

onderzoek in Amsterdam, de Verenigde 

Staten en Hong Kong. Ruim tien jaar geleden 

kwam hij terecht bij de Katholieke 

Universiteit Leuven. 

In deze romantische universiteitsstad 

ging het snel: Kuijlaars kwam binnen als 

gastdocent, kreeg een aanstelling als 

hoofddocent en werd hoogleraar. Nu is hij 

‘gewoon hoogleraar’, in België één graad 

hoger dan ‘hoogleraar’. Leuven past bij 

hem, zegt hij. ‘Het is een relaxte omgeving. 

In Amsterdam heerst een andere 

mentaliteit. Niet vervelend, maar ik ben 

een jongen van het zuiden. Daarbij krijg 

ik hier alle kansen: men heeft vertrouwen 

in mij, dat is prettig.’ In het accent van 

Kuijlaars galmt ook al het timbre van de 

Vlaming door; het gedempt volume, de 

begeleidende bescheiden glimlach. 

Kuijlaars vertelt over het plezier dat de 

wiskunde hem schenkt. Al was zijn keuze 

voor wetenschap niet altijd duidelijk 

omlijnd. ‘Ik wilde in de wiskunde nieuwe 

dingen ontdekken. Maar een keuze voor 

wetenschap is ook een gok: je weet niet 

of een goede onderzoeksplaats zich 

aandient. Een leven in de wetenschap 

is daarom lastig te plannen; je hebt wat 

geluk nodig. In mijn begintijd ging men 

ook veelvuldig naar het buitenland, 

omdat de vacatures in Nederland schaars 

waren.’ 

Hij begon zijn loopbaan in de potentiaaltheorie, 

vervolgde in Amsterdam met de 

approximatietheorie en houdt zich nu 

bezig met kansrekening en mathematische 

fysica. Hij doet onderzoek naar de 

eigenwaarden van grote random 

matrices. Met de centrale vraag: ‘Hoe 

gedragen de eigenwaarden zich, wanneer 

de matrix steeds groter wordt? Een 

typisch gedrag is dat er afstoting plaatsvindt 

tussen de eigenwaarden van de matrix: 

ze komen nooit heel dicht bij elkaar. 

De afstoting gebeurt steeds regelmatiger 

naarmate de afmetingen van de matrix 

toeneemt. Kort gezegd: hoe groter de 

matrix, hoe eenvoudiger de analyse van 

het model. 

Anderzijds zijn er uitzonderingen, de interessante 

verschijnselen die zijn aandacht 

opeisen. Met een internationaal gezelschap 

van promovendi en postdocs – 

ongeveer tien in totaal – doet de ‘gewoon 

hoogleraar’ zijn onderzoek. Het is een 

onderzoek waar mondiaal behoorlijk wat 

groepen mee bezig zijn en waarin veel 

ontwikkelingen plaatsvinden. ‘Onlangs 

was er nog een belangrijke doorbraak, 

maar helaas niet in onze groep. Ik heb 

begrippen en technieken toegevoegd om 

problemen te beschouwen. Het meest 

trots ben ik op een methode, waarbij je 

twee matrices aan elkaar koppelt.’ 

Kick 

Het is abstracte wiskunde: je kunt er niet 

direct een toepassing voor bedenken, al 


Foto: Fotostijn 

1 4 

LOOPBAAN 

wordt het wel gebruikt in de financiële 

wiskunde. Maar dat is voor Kuijlaars 

minder belangrijk. Het genoegen is simpelweg 

ermee bezig te zijn. ‘Het vinden 

van verbanden, het bewijzen van stelling 

– wiskundigen bewijzen stellingen, dat is 

ónze taak. Je geeft een logische redenering, 

een sluitend bewijs waar geen speld 

tussen is te krijgen. Als dat lukt en je 

vindt zo’n bewijs, dan geeft dat een kick.’ 

Waar vindt u, geografisch gesproken, 

zo’n bewijs? 

‘Thuis, op de fiets of op de bank. Dat kan 

Personalia 

elk moment gebeuren. Je herkent het direct: 

het geeft een stoot adrenaline.’ 

Wilt u dan snel naar een pen en papier 

om het op te schrijven? 

‘Sommige mensen hebben hiervoor een 

kladblok naast hun bed liggen. Ik niet: 

als het echt belangrijk is, onthoud ik het 

wel.’ 

Kunt u als wetenschapper zonder een publiek 

van vakgenoten? 

‘Het grootste plezier is om het idee uit te 

werken en anderen ermee te verbazen. 

Arnoldus Bernardus Jacobus (roepnaam: Arno) Kuijlaars werd geboren in 1963. De Nederlandse 

wiskundige is vooral bekend vanwege zijn bijdrage met betrekking tot de approximatietheorie. 

Hiervoor ontving hij in 1998 de driejaarlijkse Popovprijs. Tegenwoordig is hij werkzaam aan de 

Katholieke Universiteit van Leuven. 


Die erkenning geeft energie, ik heb het 

nodig.’ 

Hoe lang duurt het: van het moment van 

inzicht op de fiets en de erkenning van de 

omgeving? 

‘Daar kan een jaar tussen zitten. Je moet 

eraan werken het bewijs te beschrijven.’ 

Dus in dat ene moment op de fiets past 

een gedachte, die zich uitstrekt tot een 

jaar werk? 

‘Ja, maar soms blijkt het ook niet te kloppen. 

Dan krijg ik wél een speld tussen het 

bewijs en stop ik. Of het is een aanleiding 

om in een andere richting te zoeken. Dan 

begint het weer van voor af aan.’ 

Is dit bedenken van een bewijs en dit 

uitwerken tot een artikel het levensritme 

van de wetenschapper? 

‘In zeker zin wel, het is de dagelijkse 

onderzoekspraktijk – al moet ik ook 

lesgeven, studenten begeleiden en vergaderen.’ 

Neemt het aantal momenten waarop u 

tot inzichten komt toe naarmate u ouder 

wordt? 

‘Veel belangrijk werk in de wetenschap 

wordt gedaan door jonge mensen. Ik ben 

van middelbare leeftijd en daarmee in de 

wetenschap misschien al een oude man. 

Toch is een belangrijker probleem dat je 

als hoogleraar steeds minder tijd hebt om 

nutteloos bezig te zijn. Gewoon een week 

zonder direct nut doorbrengen. Als promovendus 

heb je tijd om op onderzoek 

te gaan. Je kunt dan de mogelijkheden 

aftasten en ontdekken wat niet werkt. Die 

tijd heb ik niet meer, dat kan ik me niet 

meer veroorloven.’ 

Dus met uw hoogleraarschap, en de daarbij 

komende drukte, bent u direct een 

minder goede wetenschapper geworden? 

‘Ik teer meer op mijn ervaring. Ik ken 

technieken en die pas ik nu toe. Ervaring 

weegt zwaar in de wetenschap. Maar: 

volgend jaar heb ik een sabbatical om 

nutteloos bezig te zijn! Ik ga dan naar een 

onderzoeksinstituut in Berkeley, waar 

een semester in mijn vakgebied wordt georganiseerd. 

Ik kijk hier erg naar uit.’

3TU. School for Technological Design STAN ACKERMANS INSTITUTE 

Two-year traineeships 

to boost your career: 

Post-MSc programmes 

Jobs in an environment which is 

. multidisciplinary 

. high-tech 

. industry and business oriented 

More information: 

www.3tu.nl/sai, tel.: +31 (0)40 - 247 2452

Foto: Hilbert Krane 

1 6 

BETROKKEN 


‘In de bouwkunde kan ik 

mijn creativiteit kwijt’ 

TU/e-alumnus Joost Ector werd in 2002 al op dertigjarige leeftijd mede-eigenaar en ‘artistiek 

leider’ van het Rotterdamse architectenbureau Ector Hoogstad, een bureau met vijftig 

medewerkers. De architect is verantwoordelijk voor het ontwerp van de ‘nieuwe W-hal’: het 

onderkomen van de faculteit Wiskunde & Informatica en de Centrale Studentenvoorziening, dat 

binnenkort op de universiteitscampus moet verrijzen. 

De totstandkoming van de nieuwe W-hal heeft nog wel wat voeten 

in de aarde gehad. Nadat ir. Joost Ector zijn eerste plan presenteerde, 

ging er nog bijna twee jaar voorbij voordat het definitieve 

ontwerp op tafel lag. Het oorspronkelijke ontwerp – waarin 

de oude W-hal met de grond gelijk gemaakt zou worden – leidde 

tot protest van de Stichting Bescherming Wederopbouwerfgoed 

Eindhoven. Ector kwam daarop met een nieuw ontwerp, waarin 

het grootste deel van de W-hal behouden blijft. Ook dit ontwerp 

moest – ditmaal om financiële redenen – aangepast worden. Het 

eindresultaat is een blauwdruk voor een complex van zestig miljoen 

euro, een ambitieus bouwproject dat recht doet aan zowel 

verleden als toekomst. 

Ector doet luchtig over de problemen. ‘Een ontwerp is een 

levend iets, dat aangepast kan worden als de omstandigheden 

veranderen’, zegt hij. ‘En ik vond het belangrijk dat er een goede 

discussie over de waarde van de oude W-hal werd gevoerd.’ Hij 

zegt te begrijpen dat de eigenaar van een gebouw, in dit geval 

de TU/e, er moeite mee heeft als hieraan plotseling een monumentale 

waarde wordt toegekend. ‘Maar ik heb mezelf proberen 

te beperken tot de rol van adviseur. Ik heb nooit een uitgesproken 

standpunt ingenomen.’ De architect is blij met het eindresultaat 

van de discussie: een ontwerp waarin de lichte draagconstructie, 

het kenmerkende daklandschap en de transparante 

omhulling van het oorspronkelijke gebouw in stand blijven. Ook 

blijft de nieuwe W-hal via loopbruggen verbonden met de omliggende 

gebouwen, als een spin in het web van de TU/e-campus. 

Illustraties: Ector Hoogstad 

Onderdeel van de nieuwe W-hal is een kubus van vijf verdiepingen, 

op twintig kolommen uitstijgend boven de rest van 

het gebouw, met kantoorruimte voor de faculteit Wiskunde en 

Informatica. In het hieronder liggende souterrain is de universiteitsbibliotheek 

gepland. Vanaf de eerste verdieping – het 

niveau van de loopbruggen – kun je twee verdiepingen naar 

beneden kijken. Bovendien wordt het gebouw geïntegreerd in 

de zogeheten groene loper, de centrale autovrije middenzone 

die is voorzien voor Campus 2020. 

Emotionele waarde 

‘Er is wel wat scepsis ontstaan door de gang van zaken’, zegt 

Ector. ‘Maar ik ben ervan overtuigd dat die scepsis verdwijnt als 

het gebouw er eenmaal staat.’ Hij verwacht dat op dat moment 

ook bij zichzelf de voldoening weer de overhand neemt. ‘Op dit 

moment voelt het vooral even als werk, maar toen we de opdracht 

binnensleepten gaf dat een heel mooi gevoel. Het heeft 

toch wel een emotionele waarde. Niet alleen omdat ik aan de 

TU/e Bouwkunde heb gestudeerd, maar ook omdat de campus 

een interessante architectonische geschiedenis heeft en de 

W-hal neemt hier een centrale plek in. Sjoerd van Embden, de 

ontwerper van de oorspronkelijke W-hal, was bovendien een 

groot architect.’ 

Anders dan zijn bliksemcarrière misschien lijkt te suggereren, 

was het nooit een jongensdroom voor Ector om architect te 


Illustraties: Ector Hoogstad 

1 8 

BETROKKEN 

worden. ‘Als ik ergens mee bezig was, dan was het muziek. En 

ik was creatief. Pas toen mijn ouders in Nuenen zelf een huis 

gingen bouwen, begon het me te dagen: als je je creativiteit 

kwijt wil op universitair niveau, dan is bouwkunde geen slechte 

optie. Een gebouw tekenen dat vervolgens ook daadwerkelijk 

wordt gebouwd, dat idee sprak me wel aan. Maar eigenlijk is 

het betrekkelijk toevallig dat ik bouwkunde ben gaan studeren.’ 

Uiteraard in Eindhoven, op een steenworp afstand van zijn 

ouderlijk huis. ‘Het is wellicht heel Brabants, maar mijn ouders 

en ik zagen het nut er niet van in om helemaal naar Delft te gaan. 

Ik was me destijds ook niet bewust van de verschillen.’ 

Achteraf kun je stellen dat het een goede keuze is geweest, 

geeft Ector toe. ‘Aan de TU/e wordt toch met een bredere blik 

naar bouwkunde gekeken dan in Delft. Daar staan vooral de 

culturele aspecten van het vak centraal, terwijl in Eindhoven ook 

Ector Hoogstad ook actief in Twente en Delft 

Al sinds de jaren negentig is Ector Hoogstad Architecten nauw betrokken 

bij de vernieuwing van de campus van de Universiteit Twente, waarvoor 

men een masterplan ontwierp. Het masterplan is gebaseerd op de twee 

belangrijkste polen van het terrein: het woon- en leefcentrum en het 

onderwijs- en onderzoekscentrum. Ector Hoogstad kreeg zelf drie 

opdrachten voor nieuwbouw: het nieuwe ICT-centrum (T-huis), het Carré 

en het Nanolab. In het Carré worden de voornaamste kantoor- en laboratoriumfaciliteiten 

ondergebracht en het Nanolab gaat de meest hoog- 


aandacht wordt besteed aan de technische en managementdimensie. 

Maar om een afgewogen oordeel te kunnen vellen, 

zou ik natuurlijk ook bouwkunde moeten gaan studeren in 

Delft.’ Het is wel typisch Eindhovens om de vergelijking met Delft 

te trekken, denkt hij. ‘Volgens mij houden ze zich daar in Delft 

helemaal niet mee bezig en gaan ze gewoon uit van hun eigen 

kracht. Dat zou aan de TU/e ook wel meer mogen gebeuren.’ 

Stempel 

Het stempel dat de opleidingsplek drukt op het werk van een 

architect moet overigens niet overschat worden, vindt Ector. 

‘Nederland staat bekend om zijn grote variatie in architectonische 

signaturen. Dat wordt toch allemaal gevoed vanuit 

slechts twee universiteiten. Maar je ontwikkelt eigenlijk pas na 

je opleiding een eigen stijl.’ 

waardige laboratoria van de universiteit huisvesten. Begin 2010 worden 

beide gebouwen opgeleverd. TU Delft koos Ector Hoogstad voor het 

eerste grootschalige bouwproject buiten het eigen terrein. Het betreft 

nieuwbouw voor Delft Chem Tech en voor de afdeling Biotechnologie 

van de faculteit Technische Natuurkunde. Het complex bestaat uit 

26.000 vierkante meter laboratoria en onderwijs- en kantoorruimten, te 

bouwen op de nieuwe ‘business campus’ langs de A13, het zogeheten 

Technopolis. Deze nieuwbouw moet er in 2011 staan.

Wat is dan een typische Ector? Die vraag is volgens de architect 

niet zo makkelijk te beantwoorden. ‘Wij proberen vooral niet 

dogmatisch te worden, dat zie ik als een deugd. De 

verschijningsvorm van een gebouw moet altijd het resultaat zijn 

van de context binnen en buiten het gebouw. Architectonische 

inzichten evolueren en als het goed is, ga je daarin mee. Die 

evolutie leidt dan automatisch tot een divers oeuvre. Dat zie je 

bijvoorbeeld bij een architect als Herman Hertzberger. Ik heb 

veel bewondering voor de variatie in zijn werk.’ 

Als er al sprake is van een duidelijke lijn in het werk van Ector, 

dan is dat eerder een signatuur van zijn bureau Ector Hoogstad 

Architecten dan van Ector persoonlijk. ‘Je werkt met heel veel 

mensen aan zo’n groot project als de W-hal. Mijn taak is vooral 

het managen van het ontwerpproces. Je zou mijn functie kunnen 

vergelijken met die van een hoofdredacteur op een redactie: ik 

zet de grote lijnen uit en houd ze in de gaten. Aan de W-hal werken 

alleen al vier architecten en houden ook nog vier mensen 

zich met de bouwkundige uitwerking bezig.’ 

Maquettes 

Na het afronden van zijn studie, in 1997, kwam Ector direct 

terecht bij het toenmalige Hoogstad Architecten. ‘Ik was cum 

laude afgestudeerd en kon aan de slag bij een internationaal 

hoog aangeslagen bureau in Amsterdam, de echte avant-garde. 

Dat was op zich heel aantrekkelijk, maar ik zou het met een 

stagevergoeding moeten doen en had me moeten beperken tot 

het maken van maquettes. Ik had niet het gevoel dat ik daar op 

korte termijn een zinvolle bijdrage kon leveren. Toen kwam ik 


‘Het was vroeger 

niet mijn droom om 

architect te worden.’ 

in contact met Jan Hoogstad. Met hem klikte het heel goed, we 

deelden een interesse voor de relatie tussen architectuur en 

muziek. En hij was wél bereid me vrij te laten.’ 

De samenwerking met Hoogstad, een architect die bekend staat 

om zijn gevoel voor ruimtelijkheid, bleek vruchtbaar. Ector 

ondervond er de vrijheid en ruimte, die hij kende van zijn studie. 

En dat werkte goed voor hem. ‘Ik was nog maar 28 jaar, toen Jan 

me het ontwerp voor de Hogeschool voor Economische Studies 

in Amsterdam liet maken. Mijn eerste echt grote project dat ik 

helemaal zelf mocht uitzoeken. En sinds 2002 heb ik de leiding 

over het bureau.’ Het is allemaal heel snel gegaan, geeft Ector 

toe. En dat houdt ook een risico in. ‘Ik moet nu vooral proberen 

het leuk te houden en niet te vroeg oud te worden.’ 



2 0 

POLITIEK 

Van links naar rechts Martijn van Dam (PvdA), Antoinette Vietsch (CDA) en Paulus Jansen (SP). 

POLITICI MET EEN ANDERE AANVLIEGROUTE 

Bèta’s in de Tweede Kamer 

Ze zijn schaars in de Tweede Kamer, afgestudeerden of gepromoveerden van technische 

universiteiten. Op dit moment zijn er vier kamerleden met een TU/e-verleden. Met drie van hen 

spreken we over bèta’s in de politiek, de aanwezigheid van technologieregio Eindhoven in Den 

Haag en de toekomst van de drie technische universiteiten in Nederland. 

De geïnterviewden 

Ir. Martijn van Dam (1978), PvdA, studeerde 

af als technisch bedrijfskundige aan de TU/e. 

Houdt zich bezig met Buitenlandse Zaken, 

Mediabeleid en Telecom. 

Ir. Paulus Jansen (1954), SP, studeerde bouwkunde 

aan de TU/e. Is namens zijn partij 

woordvoerder voor Volkshuisvesting, Energie, 

Klimaat en Water. 

Dr.ir. Antoinette Vietsch (1957), CDA, studeerde 

bouwkunde in Delft en promoveerde aan de 

TU/e. Nu heeft ze Bouw, Volksgezondheid, 

Aanbestedingen en Afval in haar portefeuille. 


Welke band heeft u nog met de TU/e? 

Vietsch: ‘Ik bracht vier jaar door in 

Eindhoven, tot 1987. Daarna woonde ik 

Londen en Utrecht. Toen ik voor mijn promotie 

naar de TU in Eindhoven ging, was 

ik net afgestudeerd in Delft. De ene dag 

zat ik met de kersverse ex-studiegenootjes 

te praten over het studentenleven 

en het afstuderen en de volgende dag in 

Eindhoven bekeek ik de afstudeerders 

om te zien hoe hun studievoortgang was.

Omdat we wat betreft leeftijd zo dicht bij 

elkaar zaten, raakte ik vanzelf bevriend 

met hen. Daarom ben ik nog steeds lid 

van de studentenclub van de vakgroep 

van toen. Ik schrijf ook voor het blad. Als 

er festiviteiten zijn, word ik uitgenodigd 

en ga er soms ook naartoe. Terwijl ik 

nooit student ben geweest in die groep.’ 

Van Dam: ‘Ik heb nauwelijks nog een 

band met de TU/e, behalve dat ik trots 

ben dat ik heb gestudeerd aan de 

Nederlandse universiteit met het beste 

onderzoek. Ik heb er plezier in om collega’s 

in Den Haag daarmee te confronteren. 

Bestuurlijk Nederland is namelijk 

gericht op de Randstad. Ze leven, wonen 

en werken hier. Je moet van buiten 

de Randstad komen om te weten dat 

Nederland niet alleen om het westen 

draait. Voor de toekomst van onze economie 

is Eindhoven de belangrijkste 

motor, samen met het voedingscluster 

rond Wageningen. Voor groei moet je 

het daarvan hebben, niet alleen van het 

traditionele Nederland van logistiek en 

Van Dam: ‘Voor 

de toekomst van 

onze economie 

is Eindhoven de 

belangrijkste 

motor.’ 

kantoren. De slimme economie komt van 

buiten de Randstad.’ 

Vietsch: ‘De PvdA is dan toch een andere 

partij. Bij het CDA draait het niet 

alleen om de Randstad, maar zeker ook 

om het gebied daarbuiten. Wij hebben 

regionale vertegenwoordigers uit het 

hele land.’ 

Van Dam: ‘Dat hebben wij ook. Maar 

waar het mij om gaat is dat de beleids- 

makers – de ambtenaren en adviseurs 

dus – allemaal uit de Randstad komen. 

Wij politici moeten hen confronteren met 

de wereld daarbuiten.’ 

Hoe zit het met het aantal ingenieurs? 

Vietsch: ‘Bij ons in de fractie zijn er 

steeds minder ingenieurs, ik ben nu 

de enige. De laatste die wegging was 

Roland Kortenhorst. Daarvoor Karien van 

Gennip uit Delft. En Camiel Eurlings, ook 

Eindhoven.’ 

Van Dam: ‘Bij de PvdA zijn er vijf: Staf 

Depla, Jeroen Dijsselbloem, Diederik 

Samsom, Chantal Gill’ard en ik.’ 

Jansen: ‘In de fractie hebben we geen 

TU-mensen, in de Statenfracties wel. 

Het heeft natuurlijk een meerwaarde, 

wanneer je in een fractie een vertegenwoordiging 

hebt van mensen met een 

technische of een exacte achtergrond. 

Ingenieurs kunnen over het algemeen 

uitstekend rekenen. Ze schatten daarmee 

de praktische kant van voorstellen goed 


2 2 

POLITIEK 

in. Ze prikken snel door slappe praatjes 

heen. Maar het is ook belangrijk dat er 

mensen in de Kamer zitten die in een fabriek 

of in de zorgsector hebben gewerkt. 

Kortom, de volksvertegenwoordiging 

moet een redelijke afspiegeling zijn van 

de maatschappij.’ 

Vietsch: ‘Wij bèta’s kijken sneller naar de 

details om te ontdekken wat er echt aan 

de hand is. Daarna vormen we pas een 

mening. Dat is te danken aan de technische 

aanleg: je wilt eerst weten hoe iets 

zit.’ 

Van Dam: ‘Er is een groot verschil tussen 

alfa’s en bèta’s in de politiek. Bèta’s zijn 

goed in het zoeken naar werkende oplossingen. 

Helaas houden te veel mensen 

in de Tweede Kamer zich hoofdzakelijk 

bezig met het problematiseren van 

vragen. Het valt mij op dat die mensen 

veel problemen en weinig oplossingen 

aandragen. Weet wel: ik generaliseer nu 

enorm, maar laten we dat maar doen om 

het verschil duidelijk te krijgen. 

Bèta’s hebben overigens ook tekortkomingen. 

Het zijn over het algemeen 

rationele mensen met niet zo veel gevoel 

voor de onzekerheden van mensen. 

Daarin zijn alfa’s beter.’ 

Jansen: 

‘Ingenieurs 

schatten de 

praktische kant 

van voorstellen 

goed in.’ 

Vietsch: ‘Je regelt zaken en lost problemen 

op: voor mij de essentie van politiek 

en dat past bij bèta. Het gebeurt wel 

eens dat een journalist mij opbelt voor 

een verhaal. Vervolgens leg ik uit hoe de 

vork écht in de steel zit. Dan krijg ik het 

antwoord: “Jammer, nu heb ik geen verhaal 

meer.” Zo haal je als politicus niet 

de krantenartikelen, maar je draagt wel 

bij aan de samenleving.’ 

Jansen: ‘Ik kan erg droevig worden van 

debatten die niet meer zijn dan een politiek 

spel. Dat kost veel energie en leidt 

af van hetgeen waarvoor we gekozen 

zijn.’ 



Van Dam: ‘Die behoefte aan oplossingen 

is tevens het manco van bèta’s. Dat hoor 

je ook in bedrijven: bèta’s hebben te weinig 

aandacht voor het proces naar een 

oplossing toe. Je moet mensen mee laten 

groeien in een idee. Dat heeft tijd nodig.’ 

Vietsch: ‘Als bouwkundige krijg je daarmee 

meer te maken. Wanneer je bijvoorbeeld 

een inspraakavond voor bewoners 

moet voorzitten. Als student heb ik op 

die avonden notulen gemaakt. Dan leer 

je wel om rekening te houden met de 

gevoeligheden van verschillende partijen. 

Maar ook daar zie je dat bèta’s sneller 

een oplossing aanvaarden die niet het 

hunne is.’ 

Jansen: ‘In mijn onderwerp Energie zijn 

relatief veel bèta’s. Hierdoor kom ik vaak 

over de partijen heen tot deals, zeker ook 

met de VVD en coalitiepartijen. Het gaat 

dan om de inhoud en minder over het 

bedrijven van het politieke spel. Ik heb 

overigens ook Water in mijn portefeuille: 

daar is het veel moeilijker.’ 

Van Dam: ‘Ik heb een tijd Telecom en ICT 

gedaan. Dat zijn bij uitstek onderwerpen, 

waarvoor je verstand van zaken moet 

hebben. Wanneer collega’s van andere 

partijen op de hoogte zijn van de materie, 

kun je veel dieper insteken. In de vorige 

periode maakte ik de beste afspraken 

met de VVD, omdat daar een ICT’er zat. 

Ondanks dat we een verschillende kijk 

hebben op de rol van de overheid, waren 

we het altijd snel eens over de rol van 

de overheid in ICT. Er waren echter ook 

woordvoerders die de ballen verstand 

ervan hadden. Bij frequentieverdelingen 

of nieuwe internettechnologieën moet 

je wel met iemand praten die weet hoe 

etherdistributie werkt of wat een proxyserver 

is. Anders heeft het nauwelijks zin 

om in debat te gaan. 

Zo was er een keer een vergadering over 

de verdeling van 2,6 gigahertzfrequentie. 

Die kun je gebruiken voor draadloos internet 

en mobiel internet. Maar de ruimte 

is beperkt. Intussen komen alle bedrijven 

uit die sectoren bij je lobbyen. Daarna 

moet je keuzes maken. Dat is politiek 

relevant, omdat je de markt kunt sturen. 

Je kunt dominantie van marktpartijen 

breken. Voorwaarde is wel dat je precies 

weet hoe het technisch in elkaar steekt. 

Dat wisten maar weinig kamerleden.’

Vietsch: ‘De vraag is altijd: hoe diep 

ga je in een onderwerp en wat versta je 

onder politiek? Ik wil op mijn eigen terrein 

precies weten hoe iets zit, maar af 

en toe komt er ook iets voorbij waarvan 

je niet van de hoed en de rand weet. Die 

discussies zijn in wezen eenvoudiger: je 

let beter op wat collega’s zeggen en hoe 

de bevolking erover denkt. Je kunt gehinderd 

worden door kennis, dat is soms een 

manco van bèta’s.’ 

Jansen: ‘Je hebt bij techneuten ook een 

aantal smaken: mensen die de diepte 

ingaan en generalisten. Ik behoor tot de 

laatste groep. Ik heb me met tal van onderwerpen 

bezig gehouden. 

Het gaat in mijn ogen meestal om de samenhang 

der dingen – je kunt onderwerpen 

niet losmaken uit hun maatschappelijke 

context. Een deel van de mensen 

met een bèta-achtergrond blijkt prima in 

staat om integraal tegen problemen aan 

te kijken. Iemand als Pieter Winsemius 

bijvoorbeeld – zeker geen specialist 

op het terrein van Integratiebeleid en 

Stadsvernieuwing – heeft er toch heel 

verstandige dingen over gezegd. Dat zie 

je ook op sleutelposities in bedrijven. 

Generalisten met een technische achtergrond 

blijken het daar vaak ook goed te 

doen als manager.’ 

Dan gaat het over de lobby van de technologieregio 

Eindhoven in Den Haag. 

Zoals Van Dam al zei: ‘Het ambtenarenapparaat 

van de ministeries heeft weinig 

oog voor de rest van Nederland.’ 

Van Dam: ‘Philips heeft in haar lobby een 

slag gemaakt. ASML heb ik nog nooit 

gezien in Den Haag, maar misschien is 

dat strategie. De Brainport is gezamenlijk 

met Philips hier aanwezig, ze hebben in 

Den Haag een kantoor. Maar de lobby is 

nog steeds niet goed – men kan nog veel 

leren.’ 

Vietsch: ‘De vraag is waarom het relevant 

is om in Den Haag te lobbyen. Ik 

studeerde in Delft, daar vond men de 

politiek vies. In Eindhoven was dat anders, 

Brabanders zijn wat meer politiek 

georganiseerd. De vraag blijft: waarom is 

het nodig?’ 

Van Dam: ‘Veel, er gaat een hoop geld 

naar projecten omdat er een goede lobby 

is geweest. En niet omdat het de meest 

effectieve besteding is van de middelen. 

Waarom zou je je geld naar de kennisregio 

van Twente sturen in plaats van naar 

een kansrijk gebied als Eindhoven? Kies 

voor de Brainport, kies voor Wageningen. 

Helaas kiest Nederland niet. Als je 

kijkt naar de koplopers zoals Helsinki, 

Stockholm en Stuttgart zie je dat ze kiezen 

voor één sterke technologiesector. 

Wij doen dat niet, wij verdelen de koek. 

Iedereen krijgt een beetje zonder dat er 

een echt zwaartepunt komt. Daarmee 

redden we het niet.’ 

Vietsch: ‘Ik ben 

een voorstander 

van nauwere 

samenwerking 

tussen de 

universiteiten.’ 

Vietsch: ‘Moet je dan ook naar één technische 

universiteit? Dat lijkt me een interessante 

vraag voor de lezers van Matrix.’ 

Van Dam: ‘Je moet het onderwijs en onderzoek 

concentreren bij de relevante 

economische activiteiten. Dat is voor 

ICT, elektronica en life sciences rond 

Eindhoven, voeding en industrie rond 

Wageningen en Utrecht, chemie, energie 

en logistiek in de Rijnmond en een deel in 

Zuid-Limburg.’ 

Vietsch: ‘Dat is een te eenvoudige opvatting 

over wat universiteiten doen. Je moet 

niet alleen heel grof naar de vakgebieden 

kijken, maar ook naar de afstudeerrich- 

Andere oud-TU/e’ers 

tingen en zelfs de individuele hoogleraren. 

Als ik iemand spreek die op mijn 

terrein is afgestudeerd, wil ik weten bij 

wie hij heeft afgestudeerd. Dat zegt me 

vaak veel meer dan aan welke universiteit 

of faculteit iemand heeft gezeten. Goede 

wetenschap wordt dus niet alleen bepaald 

door de nabijheid van de bedrijven 

in die sector. 

Ik ben overigens wel een voorstander van 

nauwere samenwerking tussen de universiteiten.’ 

Jansen: ‘Ik ben het met Martijn van Dam 

eens dat de koppeling tussen onderzoek 

en praktijk in de technische studies erg 

belangrijk is. Die koppeling maak je natuurlijk 

eenvoudiger als je bij elkaar in de 

buurt zit. Ik ben tegenwoordig ook veel 

positiever over mensen uit de industrie 

die parttime lesgeven aan een universiteit. 

Toen ik studeerde – in de jaren 

zeventig – was dat vloeken in de kerk. 

Die mensen waren verdacht. De keerzijde 

is dat je controles moet inbouwen om te 

voorkomen dat de dubbele petten niet 

worden misbruikt. 

Je moet oppassen om alle onderzoek per 

thema te concentreren op één plaats. 

Er moet ruimte zijn voor de eigenwijze 

donders die zeggen: “En toch doen wij 

het anders.” Bijvoorbeeld Wetsus in 

Leeuwarden, een onderzoeksinstituut 

voor water dat in vier jaar uit de grond 

is gestampt. Dat kan omdat een paar 

slimme mensen met weinig middelen 

iets neerzetten wat ertoe doet. Als we de 

redenering van Martijn volgen, zou het 

wateronderzoek vanuit de historie allemaal 

in Delft zitten en was Wetsus niet 

ontstaan.’ 

Van Dam: ‘Het belangrijkste is dat 

Nederland echt werk maakt van kennis, 

technologie en innovatie. Dat doen we 

niet, we kabbelen voort. De urgentie ontbreekt.’ 

PVV’er Teun van Dijck had geen tijd voor dit interview. Namens de Partij voor de Vrijheid is hij 

woordvoerder voor Financiën, Rijksuitgaven en Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Hij studeerde 

van 1982 tot en met 1988 Bedrijfskunde aan de TU/e. 

Camiel Eurlings, minister van Verkeer en Waterstaat, studeerde Technische Bedrijfskunde aan de 

TU/e van 1993 tot en met 1998. Hij studeerde cum laude af in de studierichting Bedrijfseconomie 

en Marketing. 


Foto’s: Privécollectie 

2 4 

BETROKKEN 

Kleemans als vertegenwoordiger van 

Micronesië tijdens de Klimaatconferentie 

van de VN in Bali. 

Marieke Kleemans op de 

stoel van VN secretaris-generaal 

Ban Ki-moon. 

‘Mijn vakantie vier 

ik het liefst gewoon 

in Rijsbergen’ 

Ze studeerde niet alleen aan de TU/e, maar ook aan de Universiteit van Tilburg en 

Yale University. En nu promoveert ze aan Berkeley. Op haar CV staan organisaties als 

UNICEF, de Verenigde Naties en de Wereldbank. Haar leeftijd? Pas 27 jaar! 

Druk wil ze haar leven niet noemen. Eerder intensief. Het valt 

daarom ook niet mee om een interview met Marieke Kleemans 

te regelen. Ook gezien het tijdverschil van negen uur. Maar gelukkig 

kun je tegenwoordig bellen via het internet. Doe er een 

webcam bij en je ziet elkaar zelfs. ‘Echt ideaal: ik bel vaak op 

deze manier met mijn ouders, familie en vrienden. Iedereen lijkt 

Op het strand van Los Angeles. 


Samen met twee andere vertegenwoordigers van Micronesië. 

zo veel dichterbij.’ 

Ze belt met name ’s nachts (haar nacht is de Nederlandse 

ochtend) en opblijven tot diep in de nacht is eerder regel dan 

uitzondering. Voor de Verenigde Naties heeft ze enkele keren tot 

05.00 uur ’s ochtends doorgewerkt, bijvoorbeeld aan het Human 

Development Report 2009 (zie kader).

Op de Walk of Fame in Hollywood, bij de ster van Bruce Willis. 

Kleemans neemt afscheid 

van Yale. Hier schrijft ze 

haar naam ‘Marieke’ in het 

Arabisch op het bord. 

Maar dat rapport is niet de voornaamste reden dat Kleemans 

in Berkeley zit. Ze heeft die universiteit in Californië uitgekozen 

om te promoveren. In 2008 haalde ze haar master economie aan 

Yale University en afgelopen zomer rondde ze de TU/e-master 

Technologie & Policy af bij de faculteit Industrial Engineering & 

Innovation Sciences. Daarna stroomde ze in één moeite door 

naar die Amerikaanse universiteit. ‘Ik wilde graag naar Berkeley. 

Op het gebied van ontwikkelingseconomie – mijn gebied – is 

die universiteit de absolute top is. Afgelopen september ben ik 

begonnen met mijn promotie in Development Economics. Sinds 

mijn dertiende weet ik al dat ik dit wil doen.’ 

‘Dit’ is het helpen van mensen in ontwikkelingslanden. ‘Op 

mijn dertiende las ik het boek ‘Blauw is bitter’ van de Belgische 

schrijver Dirk Bracke. Het boek gaat over een Filipijns meisje 

dat door haar vader wordt verkocht om in de prostitutie te gaan 

werken. Dat boek greep me erg aan, helemaal omdat ik toen 

even oud was als dat meisje.’ 

Mensen helpen 

Op haar negentiende koos Kleemans voor Technische 

Innovatiewetenschappen aan de TU/e. ‘Techniek is een goede 

manier om mensen te helpen. Denk maar eens aan technologische 

ontwikkelingen in de medische wereld of in de landbouw.’ 

Al snel ontdekte ze waar ze écht moest zijn: de mas- 

Marieke Kleemans in New York bij de VN. 

Ook de zoon van Tony Blair studeerde af aan Yale. En daar was Blair zelf 

natuurlijk bij. 

terstudie International and Development Economics aan Yale 

University. ‘Ik heb hierover advies gekregen van T&P-professor 

Eddy Szirmai, die tegenwoordig verbonden is aan de Universiteit 

van Maastricht. Om aangenomen te worden, moest ik testen 

doen, zoals een IQ-test en een Engelse test. Als voorbereiding 

heb ik aan de Universiteit van Tilburg enkele colleges van de 

pre-masteropleiding Economie gevolgd. Achteraf waren die colleges 

helemaal niet nodig. Ik had zelfs een voordeel met mijn 

ingenieursachtergrond. Tijdens een ingenieursopleiding krijg je 

veel wiskunde. Economie op Ph.D-niveau rust volledig op wiskunde.’ 

Dat was niet het enige voordeel van haar Eindhovense periode. 

‘De TU/e nodigt studenten uit om actief te zijn. Zo krijgt iedereen 

die een bestuursjaar doet – ik dus ook, als bestuurslid van 

de studievereniging Intermate – een beurs van de TU/e. Mijn tijd 

Human Development Report 

In het Human Development Report staat de Human Development 

Index. Daarin worden gezondheid, opleiding en economische welvaart 

van alle VN-landen berekend. In de index van 2009 staat Nederland op 

de zesde plaats. Kleemans deed onderzoek voor het thema ‘migratie’ 

in dat rapport. 


2 6 

BETROKKEN 

Marieke Kleemans in Bali. 

bij Intermate was supergezellig én ik heb er veel geleerd. Zo heb 

ik borrels georganiseerd en geholpen bij de organisatie van een 

studiereis naar Vietnam en een excursie naar Parijs. Verder heb 

ik als ‘commissaris onderwijs’ studenten van een aantal opleidingen 

vertegenwoordigd.’ 

Verenigde Naties 

Die ervaringen kwamen van pas tijdens haar stage bij de 

Verenigde Naties. Tijdens de Algemene Vergaderingen vertegenwoordigde 

ze Micronesië, een eilandengroep in de Grote 

Oceaan. Dankzij die stage vond ze haar afstudeeronderwerp. ‘Ik 

heb onderzocht of Micronesië op energiegebied zelfvoorzienend 

kan zijn en ben er ook een tijdje geweest. Tot die tijd kende ik alleen 

de Micronesiërs die bij de VN werkten: vier mannen in pak. 


Mijn verblijf in Micronesië was geen vakantie, hoor! Ik was daar 

druk bezig met afstuderen.’ 

Inmiddels is ze weer ‘terug’ in de Verenigde Staten. In Berkeley 

is ze net met haar promotieonderzoek begonnen. ‘Ik heb erover 

getwijfeld om in New York te blijven wonen. Tijdens mijn 

VN-stage woonde ik in Manhattan, temidden van de hectiek: 

dat was echt super! En dankzij Yale heb ik ook gewerkt voor 

UNICEF en de Wereldbank. Voor UNICEF werkte ik bijvoorbeeld 

met verschillende ministeries van de Jordaanse overheid om 

hun beleid voor de vroege kindontwikkeling – Early Childhood 

Development – te verbeteren.’ 

‘Sinds mijn dertiende 

weet ik al dat ik dit wil.’ 

‘Hier in Berkeley is het veel rustiger, maar dat bevalt me ook erg 

goed. Bovendien heb je je Ph.D. nodig om een hoge functie te 

bekleden bij instanties zoals de VN of de Wereldbank. Ze praten 

hier zelfs over een glass ceiling, een glazen plafond: voor de 

écht hoge en interessante banen is promoveren een pre.’ 

Enthousiasme 

De Amerikanen zijn haar erg meegevallen. ‘Net als veel andere 

Nederlanders had ik over Amerikanen het vooroordeel dat ze 

overdreven en oppervlakkig zijn. Nu vind ik ze juist heel open en 

enthousiast. Ze zijn ook écht geïnteresseerd. En ik heb me ontpopt 

tot een echte patriot. Vroeger was ik kritisch op Nederland, 

maar nu draag ik juist heel erg uit dat ik Nederlandse ben.’ 

Op een paar Engelse woordjes na praat ze nog ‘gewoon’ 

Nederlands, dus zónder Amerikaans accent. ‘Ik spreek iedere 

dag Nederlands: sowieso met mijn moeder, maar ook met 

Nederlandse medestudenten. Bij het International Office 

van de TU/e heb ik me aangeboden als contactpersoon voor 

de komende jaren. De faculteiten van de TU/e – Industrial 

Engineering & Innovation Sciences – en van Berkeley zijn met 

elkaar verbonden. Als uitwisselingsstudenten naar Berkeley 

komen, kunnen ze met mij contact opnemen.’ 

Promotie 

Ze heeft het dus erg naar haar zin, maar uiteindelijk zit ze in 

Berkeley voor één doel: promoveren op ontwikkelingseconomie. 

‘Mijn promotieonderzoek duurt zo’n vijf jaar, dus ik ben er nog 

wel even mee bezig. Ik zal niet steeds in de universiteit of in 

de bibliotheek aan dat onderzoek werken. Ook het bezoeken 

van ontwikkelingslanden hoort daarbij: de data kan ik alleen 

maar uit de praktijk halen.’ Reizen is haar niet vreemd. Zo ging 

ze als reisbegeleidster naar Thailand en gaf ze Spaanse les en 

wiskundeles op een school en in een ziekenhuis in Guatemala. 

Voor de Eindhovense Studentenkerk ging ze zelfs naar de 

Pan Afrikaanse Conferentie in Rwanda. ‘Als ik reis, wil ik mijn 

tijd nuttig besteden. Mijn vakantie vier ik het liefst gewoon in 

Rijsbergen: lekker bij mijn ouders, met een kopje thee op de 

bank.’

Alumni 


MAURER UNITED ARCHITECTS 

ONTWERPT OPMERKELIJKE 

UITKIJKTOREN 

Maurer United Architects (MUA) is de naam 

van het collectief waarbinnen Marc Maurer en 

Nicole Maurer-Lemmens, beiden geboren in 

1969 en beiden afgestudeerd aan de faculteit 

Bouwkunde, sinds 1998 gezamenlijk werken 

aan een grote diversiteit van projecten. MUA, 

gevestigd in Maastricht en inmiddels bestaande 

uit een team van elf medewerkers, ontwierp dit 

jaar een spectaculaire, 36 meter hoge uitkijktoren, 

die staat opgesteld langs de snelweg A4 

tussen Aken en Keulen. Begin september werd 

deze zogeheten ‘Indemann’ (hij werd gemaakt 

in opdracht van de nabijgelegen gemeente 

Inden) officieel in gebruik genomen. De volledig 

Nicole en Marc Maurer, allebei afgestudeerd 

bij de faculteit Bouwkunde. 

De Indemann bij dag en bij nacht. 

in staal uitgevoerde uitkijktoren in de vorm van 

een twaalf verdiepingen hoge robot vertoont 

meerdere technische snufjes, zoals een uitkragende 

roostervloer op achttien meter hoogte 

en een rondom volledig van led’s voorziene 

gevelbekleding in roestvrij staan. ‘Met het 

bouwwerk willen we een baken realiseren: de 

overgang tussen het industriële tijdperk naar 

het mediatijdperk’, aldus Nicole Maurer. De 

toren kijkt uit op een enorm afgravingsterrein 

INTERNATIONALE PRIJS VOOR 

ALUMNUS ELEKTROTECHNIEK 

Ir. Ralph Hermans van de faculteit Electrical 

Engineering (voorheen Elektrotechniek) 

heeft voor zijn afstuderen binnen de 

groep Control Systems de internationale 

IEEE-prijs gekregen voor het beste afstudeerwerk. 

Tijdens een presentatie in juni 

van dit jaar van alle genomineerden in het 

Russische Sint-Petersburg werd het werk 

en de presentatie van Hermans als beste 

verkozen door een internationale jury. 

Hermans heeft gewerkt aan een snelle 

regeling voor de brandstofinspuiting 

van automotoren in samenwerking met 

Ford USA. Hij heeft een nieuwe methode 

bedacht, uitgewerkt en toegepast, die 

van bruinkool, dat in de loop der jaren zal transformeren 

tot een waterrecreatiegebied. Aan de 

TU/e is MUA waarschijnlijk het bekendst dankzij 

het skatebowlproject ‘Area 51’. Deze skatebowl, 

door studenten van de TU/e ontworpen 

onder projectbegeleiding van MUA, werd zeven 

jaar geleden opgeleverd in een oude vliegtuighangar 

in de Eindhovense wijk Meerhoven. Het 

skatepark heeft inmiddels onderdak gevonden 

op Strijp-S. 

aanmerkelijk betere resultaten geeft. In 

een vergelijking van Ford met andere methoden, 

kwam zijn voorstel als beste naar 

voren. Ford is van plan zijn aanpak te gaan 

toepassen. Hermans zet zijn loopbaan 

voort met een promotie binnen de groep 

Control Systems. 


Foto: Archief 

2 8 

VRIENDSCHAPSBANDEN 

VVVZ TU Eindhoven: Op 22 april 2009, voor velen voor het eerst in 

jaren, brachten de leden van VVVZ een bezoek aan de TU/e. 

VERENIGING VAN VERLOREN ZIELTJES 1963 

‘Onzinnige rituelen 

voor zinnige zaken’ 

Op het eerste oog was het een vereniging als vele andere. VVVZ, Vereniging Van 

Verloren Zieltjes, opgericht in augustus 1961 door ir. Nico Linssen (werkzaam als 

wiskundige aan de TU/e) en ir. Bert Gielen. Maar in tegenstelling tot de traditionele 

studentenverenigingen voerde ironie de boventoon in deze gezelligheidsclub voor THstudenten. 

Een korte schets van een ludiek gezelschap. 

VVVZ was een vereniging, en zo werd 

het ook genoemd. Maar bovenal was 

VVVZ een groep vrienden. Vrienden die 

samen pret maakten en op elkaars steun 


konden rekenen. De studie was indertijd 

niet eenvoudig: menigeen liep zo nu

en dan met de ziel onder arm. Op die 

momenten kwamen de leden gevraagd 

en ongevraagd bij elkaar over de vloer 

om de helpende hand te bieden. Elk 

onderwerp sneden ze aan, zonder dat de 

jongens bang hoefden te zijn dat iemand 

aan de haal ging met het vertrouwelijke 

verhaal. 

Er werd niet bewust naar nieuwe 

leden gezocht, ze kwamen aanwaaien. 

Ontmoetingen vonden plaats in het 

Stratumse café De Oude Vlek. Als het 

klikte, was je onderdeel van de groep 

en werd je min of meer vanzelf lid van 

VVVZ. Rond 1966 telde de vereniging 

zo’n veertig leden. Er was voor nieuwe 

leden een procedure, maar die ging niet 

gepaard met de serieuze rituelen zoals 

bij andere studentenverenigingen. Op 

een ludieke wijze werd men tot lid ge- 

Voor het 

thuishonk van 

VVVZ, café De 

Oude Vlek aan 

de Stratumsedijk 

op 6 maart 1965. 

Links staat Mart 

van den Boomen, 

TU/e-alumnus 

Werktuigbouwkunde. 

Rechts 

staat Jo Bindels, 

die later aan de 

universiteit van 

Aken chemie ging 

studeren. 

Carnavalfeest, 

januari 1967. De 

man op de voorgrond, 

prominent 

staande in beeld 

aanwezig, is 

Piet Ladeur. Hij 

studeerde chemie 

aan de TH 

Eindhoven, zoals 

VVVZ-leden soms 

nog zeggen. 

maakt, zoals VVVZ allerlei formaliteiten 

had die ‘op onzinnige wijze uiting gaven 

aan zinnige dingen’. 

Erelid 

Wanneer een lid van VVVZ een vrouw trof 

en zich verloofde, was hij ‘Verloren Zieltje’ 

af. Je verloor de status van lid, werd benoemd 

tot erelid en kreeg een gekalligrafeerde 

erelidmaatschapoorkonde uitgereikt. 

Het verloofde stel kreeg cadeautjes, 

waaraan vooral de gevers plezier beleefden. 

Die momenten gingen gepaard met 

een glas bier en veel gezelligheid. 

Wekelijks was er een verenigingsavond 

op woensdag na 22.00 uur in De Oude 

Vlek aan de Stratumsedijk. Het café 

werd gerund door de oude heer Dort 

Theunisz met zijn drie bevallige dochters. 

Het beeld van deze dames staat gegra- 

veerd in de herinnering van veel vurige 

Stratumse jongemannen. Ook de leden 

van VVVZ koesteren warme herinnering 

aan de dochters. 

In De Oude Vlek zongen de studenten 

volop uit het liedboek van de vereniging. 

De eerste jaren was het café nog een 

rustig buurtkroegje en konden ze met een 

gerust hart luidkeels zingen. Door het 

gezang en de gezelligheid werd De Oude 

Vlek echter zo populair dat vanuit de hele 

stad Eindhovenaren kwamen om ervan 

mee te genieten. Uiteindelijk was er nauwelijks 

nog plaats voor de 

vereniging. De gezelligheid die ze zelf 

brachten, verjoeg de studenten uiteindelijk 

uit hun eigen stamcafé, vertelt een 

VVVZ-lid. 

Zwerven 

Nadat De Oude Vlek in februari 1971 werd 

afgebroken, was de vereniging zwervende 

– en nooit vonden de jongens nog 

een café met de geborgenheid van De 

Oude Vlek. Verschillende etablissementen 

in Stratum kregen bezoek van de vereniging. 

En ook de Hut van Mie Pils, een 

eeuwenoud cafeetje aan de bosrand bij 

de Leenderheide. Vooral in de zomer was 

VVVZ daar te vinden. 

In de jaren tussen 1968 en 1970 studeerde 

de harde kern van de vereniging 

af, de club dunde uit. Vanaf dat moment 

kwamen er geen nieuwe leden meer bij. 

Maar nog altijd komen zeven heren van 

de vereniging van toen – VVVZ 1963 – regelmatig 

bij elkaar, al is het wel minder 

uitbundig geworden. Ze zijn tenslotte ook 

allemaal rond de 65 jaar. De zangbundel 

komt sporadisch nog tevoorschijn. 

Achteraf zijn dat gezellige avonden. De 

jongens vinden bij elkaar nog steeds de 

steun, die ze toen bij elkaar vonden. Zo 

delen ze al veertig jaar lief en leed. Ook 

de vrouwen zijn altijd van de partij – nog 

dezelfde als in de begindagen van de 

Vereniging Van Verloren Zieltjes. 

En op de vraag of de vereniging ooit zal 

ophouden te bestaan, is het antwoord te 

vinden in het huishoudelijk reglement. 

Artikel 16: De vereniging kan nooit worden 

ontbonden. Indien leden mochten 

besluiten niet-leden te worden, wordt 

met zachte dwang gewezen op artikel 

102 van het Burgerlijk Wetboek. De 

vereniging stelt zich niet aansprakelijk 

voor enig lichamelijk of ander letsel. 


Foto: Privécollectie 

3 0 

FAMILIEBANDEN 

Marguerite, Bastiaan en Constantijn Bergman. 

‘Juist géén domme 

oppervlakkige mensen’ 

Dr.ir. Bastiaan Bergman en ir. Marguerite Haans kregen in 1996 

tijdens hun studie aan de TU/e een relatie. De vonken sprongen 

over tijdens een gala van het ESC. Ze trouwden nog snel in 

2004, vlak voor hun vertrek naar de Verenigde Staten. ‘Een 

flitsbruiloft; in zes weken in elkaar gedraaid.’ Nu woont het stel 

met baby Constantijn in Californië, in San José, in een Duckstadhuis 

met Duckstad-gazonnetje. 

Vier jaar geleden stapten de twee alumni 

met ieder een koffer uit het vliegtuig in 

San José, een stad in de Amerikaanse 

staat Californië. Een nieuw land en nog 

geen plek om te wonen. Marguerite 

had haar baan in Nederland opgezegd, 

Bastiaan ging een promotieonderzoek 

doen bij IBM. Marguerite: ‘We kwamen 

hier aan zoals migranten hier altijd 

aankomen: we hadden niks, wisten niks 


en leefden in een hotel. Het was alleen 

maar regelen, die eerste periode.’ 

Het salaris van Bastiaan leek op voorhand 

ruim voldoende voor een comfortabel 

bestaan. Het leven is echter duur in 

Bay Area, dé technologie hotspot van de 

wereld (zie kader pagina 31), en woonruimtes 

zijn niet eenvoudig te vinden. 

Althans, niet tegen prettige prijzen. ‘We 

hebben toen toch iets heel leuks gevonden’, 

vertelt Marguerite. ‘Een soort 

Melrose Place met een zwembad in het 

midden en de woningen eromheen. 

Inmiddels hebben we een Duckstad-huis 

met een brievenbusje aan de straat, een 

grote garage en een grasveld voor de

deur waar je nooit iemand ziet, behalve 

wanneer het gemaaid wordt.’ Bastiaan: 

‘We kennen eigenlijk niemand in deze 

buurt, alleen de directe buren. Voor 

bezoek aan vrienden stappen we in de 

auto. Je stapt hier voor alles in de auto. 

Toen ik net bij IBM werkte, ging ik met 

collega’s wat drinken in de stad. Dit 

werd een kroegentocht waarbij we tus- 

Bastiaan Bergman: 

‘Ik ben hier een 

vriendelijker mens.’ 

sen twee cafés twintig minuten op de 

snelweg zaten. Dat is het leven hier: een 

weidse stad en alles is ver weg. Behalve 

een McDonald’s – die is altijd dichtbij.’ 

Zoon 

De twee kregen ruim een jaar geleden 

hun zoon Constantijn. Een gebeurtenis 

die in de VS heel anders verloopt dan in 

Nederland. ‘We kregen een cursus van 

vier avonden, waarin werd uitgelegd hoe 

je voor een baby zorgt’, vertelt de jonge 

moeder. ‘Constantijn werd geboren in 

het ziekenhuis: dat is hier standaard, 

net als een ruggenprik. Ik deed het 

zonder die verdoving: een zogeheten 

natural birth. Dat vond men geweldig. Ik 

kreeg ook fantastische zorg. Er is altijd 

iemand standby en je kiest zelf precies 

hoe je het wilt hebben. Het ziekenhuis is 

als een hotel, met een eigen badkamer 

en zo. Bastiaan kwam bij me logeren. De 

service is in de VS erg goed.’ 

En zo is Constantijn een Amerikaanse 

baby. Hij is overigens ook Nederlander. 

Op zijn achttiende verjaardag mag hij 

kiezen met welke nationaliteit hij door 

het leven gaat. Bastiaan: ‘Daar zijn we 

wel jaloers op: hij heeft zijn verblijfsvergunning 

al geregeld, terwijl wij er hard 

voor moeten werken.’ Deze Amerikaanse 

nationaliteit is niet zonder gevolgen. 

Wanneer de ouders op het vliegveld zijn 

met Constantijn kunnen ze maar beter 

zorgen dat ze te allen tijde kunnen 

bewijzen dat hij hun zoon is. Anders 

worden ze beschuldigd van het 

ontvoeren van een Amerikaans staats- 

burger – een misdrijf waarop geen prijs 

wordt gesteld. 

Geïnteresseerd 

Bastiaan was nooit van plan zijn leven 

in het buitenland door te brengen. De 

Verenigde Staten trokken hem al 

helemaal niet, met die ‘domme oppervlakkige 

mensen’. ‘Toen kreeg ik 

de kans om een stage bij Seagate in 

Pittsburgh te doen. Ik ontdekte dat mijn 

beeld helemaal niet klopte. Amerikanen 

zijn juist geïnteresseerd in mensen. Ik 

werd in Pittsburgh lid van een roeiclub 

en werd direct door iedereen mee 

naar huis genomen wanneer er een 

feestje was. Daar werd ik aan alle 

gasten voorgesteld en door hen ondervraagd. 

Mensen willen weten hoe het in 

Nederland gaat en hoe we hier denken. 

Nieuwsgierig, geïnteresseerd en juist 

heel persoonlijk.’ 

Marguerite: ‘In Nederland zit je met 

vrienden een hele avond aan een bar en 

voer je heftige discussies. Amerikanen 

houden daar niet van, maar ze willen 

wel heel graag weten wie je bent en hoe 

je denkt. Ze onthouden ook altijd na één 

keer voorstellen mijn naam. Dat zegt mij 

wel wat. Mensen groeten elkaar, aan de 

kassa van de supermarkt vraagt men of 

je alles hebt kunnen vinden. Je weet dat 

ze dit moeten van hun baas, maar het 

is wel prettiger om zo met elkaar om te 

gaan. Mensen zijn gewoon vriendelijk, 

althans in dit gebied van de Verenigde 

Staten. Aan de oostkust schijnt het wat 

anders te zijn.’ 

Bastiaan: ‘De mensen in de Bay Area 

komen uit alle hoeken van de wereld. 

Ze zijn hier om een leven op te bouwen. 

Dat is een cultuur van ondernemingszin 

en een open geest. Ik ben zelf ook zo’n 

mens geworden: ik zeg heel enthousiast 

“Thank you for asking!”, wanneer iemand 

vraagt hoe het gaat. Ik ben hier 

een vriendelijker mens.’ Marguerite: 

‘Een tijdje geleden gingen we in 

Nederland een stuk rijden met de auto. 

Ik deed zoals ik in de VS doe: ik stopte 

op een kruispunt, keek rustig rond om 

te kijken wie als eerste zou gaan, een 

knikje hier een glimlach daar. Om me 

heen werd getoeterd en kreeg boze blikken 

toegeworpen. Met een Amerikaanse 

mentaliteit ben je heel vriendelijk, maar 

je staat eindeloos te wachten.’ 

Bay Area 

De San Francisco Bay Area is een grootstedelijke 

agglomeratie in het noorden 

van de Amerikaanse staat Californië. Het 

gebied bestaat uit de steden San José, 

San Francisco, Oakley en Berkeley, die 

allemaal rond de Baai van San Francisco 

liggen. In het gebied wonen 7,4 miljoen 

inwoners; daarmee is de agglomeratie 

de op vijf na grootste van de Verenigde 

Staten. Alleen de agglomeraties van New 

York (22,2 miljoen), Los Angeles (17,8 miljoen), 

Chicago (9,7 miljoen), Washington 

D.C. (8,3 miljoen) en Boston (7,5 miljoen) 

zijn groter, volgens de Combined 

Statistical Area uit 2008. 

In het zuiden van de Baai ligt Silicon 

Valley, een hightechindustriegebied dat 

belangrijk is voor Bay Area. De naam 

komt van het element silicium, dat voorkomt 

in de chips voor allerlei technische 

toepassingen. In Silicon Valley staan dan 

ook veel computergerelateerde bedrijven, 

zoals de hoofdkantoren van Apple, 

Hewlett-Packard, Intel en Google Inc. 

Daarnaast bevinden de gerenommeerde 

universiteiten Berkeley en Stanford zich 

in Bay Area. 

Personalia 

Bastiaan Bergman (36) studeerde 

Technische Natuurkunde in Eindhoven. 

Hij deed promotieonderzoek bij IBM 

in San Jose. In het voorjaar van 2009 

rondde hij dit onderzoek af aan de TU/e. 

Nu zoekt hij naar een baan en werkt 

intussen nog bij IBM. De banen liggen 

in Silicon Valley niet meer voor het oprapen. 

Marguerite Haans (31) studeerde 

Technische Bedrijfskunde. Ze studeerde 

af in 2001 en werkte in Rotterdam bij 

Procter & Gamble. Daarna vertrok ze 

naar de Verenigde Staten, waar ze nu 

bij Logitec werkt. Via LinkedIn vond ze 

een baan, ondanks een tijdelijk visum. 

Inmiddels leidt ze een team dat bezig is 

met product life cycle management. 

Baastiaan en Marguerite hebben een 

zoon: Constantijn (1). 



3 2 

ONDERNEMING 

Passie voor informatica 

Anderhalf jaar geleden stapte TU/e-alumnus Arnoud Engelfriet van Philips over naar zijn 

eigen bedrijf ICTRecht, een juridisch adviesbureau voor ICT en internet. Daarnaast blogt hij 

dagelijks op zijn site www.iusmentis.com. Toch wil hij van drukte niets weten. ‘Als je met je 

passie bezig bent, dan let je niet op de tijd.’ 

Iets voor twaalf uur ’s middags loopt Engelfriet het Eindhovense 

New York Café binnen. Nadat hij een cappuccino heeft besteld, 

klapt hij zijn laptop open om ‘nog even snel iets te checken’. 

‘Ik doe dit erg vaak’, vertelt hij. ‘Ik werk overal waar ik wil en 

kan. Dit café is één van de weinige waar dat ongestoord kan. Ik 

spreek zo ook regelmatig af met klanten. Wekelijks ben ik misschien 

anderhalve dag op kantoor.’ 


Dat kantoor is het juridisch adviesbureau ICTRecht in 

Amsterdam, waarvan hij sinds juni 2008 vennoot is. ‘Ik ken de 

oprichter Steven Ras via het internet. Hij vroeg me om ICTRecht 

uit te bouwen tot een groter bureau. Dat is gelukt: inmiddels 

beschikken we over vijf werknemers. Sinds september 2009 

hebben we een eigen kantoor aan de Panamalaan, in de buurt 

van het IJ. Uiteindelijk willen we hét bureau worden voor juri-

Arnoud Engelfriet: 

‘Ga je passie achterna!’ 

disch advies over ICT en internet.’ 

Engelfriet is erg blij met zijn overstap. ‘Misschien wel mijn beste 

keuze ooit. Hiervoor heb ik bijna negen jaar bij Philips op de 

octrooiafdeling gewerkt. Maar toen deze mogelijkheid zich aandiende, 

wist ik meteen dat ik de overstap moest maken. Dit is 

mijn passie: het combineren van recht met informatica.’ 

‘Informatica fascineerde me al toen ik jong was. Begin jaren negentig 

kon je via het BBS-systeem – het bulletin board system – 

e-mails versturen. Dat gebeurde ’s nachts, massaal op een vast 

tijdstip. Prachtig vond ik dat. Een studie informatica was dan 

ook een logische keuze.’ Met zijn ouderlijk huis in Geldrop – op 

een kleine tien kilometer van de TU in Eindhoven – vond hij het 

niet nodig op kamers te gaan. Wel sloot hij zich aan bij MCGV 

Stack, de computervereniging voor TU-studenten. ‘Dat was een 

erg leuke tijd. Ik vond er mensen die mijn interesses deelden.’ 

In 1996 zat hij een jaar als voorzitter in het bestuur. Zijn 

ervaringen in dat jaar bleken doorslaggevend voor zijn loopbaan. 

‘We gaven leden een eigen webpagina die ze naar hartenlust 

mochten inrichten. Iemand zette Garfield-plaatjes op 

zijn site, maar vanwege de auteursrechten stuurden advocaten 

boze faxen. Dat bracht ons in een lastig parket: waren wij als 

vereniging aansprakelijk voor wat onze leden deden?’ Toen het 

Anarchistisch Cookbook van William Powell op de Stacksite 

‘In de technische wereld 

is de titel ‘ingenieur’ niet 

zo belangrijk.’ 

stond, werden er zelfs kamervragen gesteld. 

Door die voorvallen zette hij, samen met medestudenten Friso 

Kuipers en Wouter Slegers, de werkgroep JUR op. ‘Voor onze 

vereniging hebben we uitgezocht hoe het juridisch zit met bijvoorbeeld 

auteursrecht op het internet. Zo’n tien jaar geleden 

was internet nog niet zo bekend als nu.’ 

Recht 

Zijn afstudeeronderzoek aan de TU/e lag in het verlengde daarvan: 

de juridische aspecten van digitale handtekeningen bij de 

overheid. Na die stage in Den Haag kwam hij weer terug naar 

Eindhoven. Bij Philips ging hij aan de slag op de octrooiafdeling. 

‘Ik wilde recht met techniek combineren. Dan kom je al snel uit 

bij octrooien. Ik vond het trouwens niet erg om terug te komen 

naar Eindhoven. Ik zit hier graag.’ Bij Philips specialiseerde hij 

zich in softwarewetgeving en licenties. ‘Tijdens mijn werk stuitte 

ik steeds vaker op juridische vraagstukken. Philips bood me de 

mogelijkheid om in deeltijd de masterstudie informatierecht aan 

de Universiteit van Amsterdam te volgen. Na twee jaar behaalde 

ik het diploma. Het enige probleem was soms het reizen: een retour 

Eindhoven-Amsterdam duurt drie uur. De opleiding viel me 

erg mee; door mijn ervaringen vielen alle puzzelstukjes op de 

juiste plaatsen. Veel ging op basis van herkenning, ik heb niet 

veel nieuws geleerd. Aan de TU/e was dat wel anders: 

vakken als lineaire algebra en theoretische informatica vond ik 

erg lastig.’ 

Behalve ingenieur mag hij zich dus meester in de rechten 

noemen. ‘Ik vind die laatste titel niet zo belangrijk, maar de 

juridische wereld juist wel. Dat verbaasde me: in de technische 

wereld is de titel ‘ingenieur’ niet zo belangrijk. “Leuk dat je zo 

lang gestudeerd hebt, maar kún je ook iets?”, hoor je dan.’ 

Personal branding 

Wat tegenwoordig populair is dankzij websites als Hyves, 

Facebook en LinkedIn, deed Engelfriet al tijdens zijn studie: 

personal branding op het internet. Eerst via de site Anonymity 

and Privacy on the Internet (1995-1998), daarna via de site PGP 

FAQ (1996-2002) en in 2001 richtte hij de site www.iusmentis. 

com op. ‘Dat is Latijn voor ‘(juridische) rechten op het geeste- 



3 4 

ONDERNEMING 

lijke’ ofwel ‘geestesrechten’. Er was nog weinig bekend over intellectueel 

eigendom, zoals auteursrecht, octrooien en merken. 

Daarover informeer ik mensen nu: door te bloggen, maar ook 

door hun vragen te beantwoorden. Kort gezegd: ik leg de wet uit 

aan techneuten en de techniek aan juristen.’ 

Hoe zorg je ervoor dat mensen je site vinden en je blogs lezen? 

‘Ik heb een boek gekocht met adviezen over blogs. Een tipje 

voor – toekomstige – bloggers: eindig je blog nooit met “En dat 

is dat”. Daarmee ‘vermoord’ je iedere vorm van discussie en dat 

zoek je juist. In ieder artikel op mijn blog neem ik een standpunt 

in; mede- en tegenstanders reageren daarop. Daarnaast heb ik 

me bij zoekmachines gepromoot en inmiddels heb ik een vaste 

schare van 30.000 bezoekers per maand.’ 

Hij schrijft ook artikelen voor verschillende sites en blogt sinds 

2007 dagelijks over internetrecht. ‘Ik zorg ervoor dat mijn blogs 

kort en bondig zijn. Ze dienen als achtergrondinformatie bij het 

dagelijkse nieuws. Het einde is zeker nog niet in zicht, want 

internetrecht is altijd in ontwikkeling. En ik schrijf vooruit. Nu 

liggen er nog blogs voor de komende anderhalve week.’ 

Passie 

Het bedrijf ICTRecht is Engelfriets passie. ‘Het sluit aan bij 

iusmentis.com. Het is moeilijk te zeggen, waar de site stopt en 

waar ICTRecht begint. Zelf zie ik geen grens.’ Engelfriet voelt 

zich helemaal thuis bij het juridisch adviesbureau. Startende 

en gevestigde bedrijven kunnen bij het bedrijf aankloppen voor 

juridisch advies over ICT en internet. Ondanks zijn werkzaamheden 

voor ICTRecht en zijn blogs heeft hij nog tijd voor andere 


‘Informatica fascineerde 

me al toen ik jong was.’ 

zaken. In 2008 gaf hij het boek ‘De wet op het internet’ uit: een 

verzameling van al zijn op internet gepubliceerde artikelen. 

‘Sommige artikelen heb ik moeten actualiseren. In totaal ben 

ik een halfjaar bezig geweest, voordat het boek op de markt 

kwam.’ 

En sinds 2002 geeft hij lezingen. Voorafgaand aan zijn lezing 

test hij zijn microfoon op de manier van wijlen Edsger Dijkstra, 

oud-hoogleraar Informatica aan de TU/e: ‘0-1-2-test’. ‘Normaal 

zeg je ‘1-2-3-test’. Die nul verwijst naar de informatica: computersystemen 

werken namelijk altijd met nullen en enen.’ 

Niet alleen die ‘Eindhovense’ ervaring heeft hij meegenomen. 

Zo heeft hij als voorzitter van Stack leren communiceren met 

verschillende groepen. ‘Met informatici praat je anders dan met 

studenten bedrijfskunde. Ik probeer altijd af te stemmen op het 

publiek: waar komen ze voor, wat wil ik ze meegeven? 

En steeds staan informatica en recht centraal: zijn passie. ‘Dat 

adviseer ik iedereen: ga je passie achterna! Zorg ervoor dat je je 

werk leuk vindt. Ik hou de tijd niet in de gaten: overal waar het 

kan, klap ik mijn laptop open om te werken. Zoals nu ook hier.’ 

En dus gaat Engelfriet weer aan de slag: in een rustig café in 

Eindhoven.

Alumni 


WILHELMINA-RING VOOR 

ALUMNUS JOHN KÖRMELING 

TU/e-alumnus ir. John Körmeling kreeg eind augustus 

de Wilhelmina-ring uitgereikt, een landelijke 

oeuvre-prijs die iedere twee jaar wordt 

toegekend aan een prominente Nederlandse 

beeldhouwer. Körmeling (1951) studeerde 

aan de Eindhovense faculteit Bouwkunde. 

De Wilhelmina-ring bestaat uit een geldprijs 

van 7500 euro, een speciaal ontworpen ring 

en een opdracht van de gemeente Apeldoorn 

NEW VENTURE-PRIJS VOOR STUDENT EN ALUMNUS TU/e 

om een beeld te maken dat in het plaatselijke 

Sprengenpark komt te staan. De prijs is 

eerder toegekend aan Maria Roosen, Carel 

Visser, Jan van Munster, Joep van Lieshout 

en Joop Beljon. Voor Körmeling is architectuur 

een combinatie van bouwkunst, stedenbouwkunde 

en beeldende kunst. Hij heeft 

zowel in Nederland als in het buitenland 

naam gemaakt met een aantal opvallende 

projecten die zich kenmerken door ironische 

observaties en een fijn gevoel voor humor. 

Daartoe behoren onder meer Het Draaiend 

Het businessplan van TU/e-student Thijs Putman en TU/e-alumnus Technische Bedrijfskunde ir. 

Edwin van Rest voor hun site Mastersportal.eu won eind juni één van drie hoofdprijzen van 25.000 

euro bij de businesswedstrijd New Venture. Van Rest, die in 2007 is afgestudeerd, is samen met 

Thijs Putman, masterstudent Business Information Systems, en de Zweed Martin Olson, twee jaar 

terug van start gegaan met de site Mastersportal.eu. De site biedt een overzicht van meer dan 

10.500 masters verspreid over 400 universiteiten in 300 landen. De site had medio dit jaar per 

maand zo’n 250.000 bezoekers en is volgens Van Rest leidend op dit gebied. Naast de hoofdlocatie 

op Strijp-S, waar tien mensen werken, is er ook een vestiging opgezet in de Duitse universiteitsstad 

Heidelberg, waar drie mensen actief zijn. 

Van links naar rechts: prijswinnaars Martin Olson, Thijs Putman en Edwin van Rest. 

Huis in Tilburg en het roze bruggetje bij het 

Van Abbemuseum in Eindhoven. Ook maakte 

hij het spraakmakende ‘Drive-in Wheel’, een 

reuzenrad voor auto’s aan het Ontariomeer 

bij Toronto, Canada. De kunstenaar maakte 

ook het winnende Happy Street, voor het 

Nederlandse paviljoen op de World Expo in 

Shanghai in 2010. De organisatoren van de 

wereldtentoonstelling, die volgend jaar loopt 

van begin mei tot eind oktober, verwachten 

zeventig miljoen bezoekers te verwelkomen. 

OCÉ-TOPMAN VAN IPEREN 

VOORZITTER RAAD VAN TOEZICHT 

Ir. Rokus van Iperen, alumnus van de 

faculteit Werktuigbouwkunde, is op 1 

september van dit jaar aangetreden 

als nieuwe voorzitter van de Raad van 

Toezicht van de TU/e. Hij volgt Philipspresident 

dr.ir. Gerard Kleisterlee op, die 

op die datum zijn tweede termijn van vier 

jaar afsloot. Van Iperen, voorzitter van de 

Raad van Bestuur van Océ, maakt al sinds 

2004 deel uit van de Raad van Toezicht en 

is door de andere leden gekozen tot hun 

nieuwe voorman. Bij Océ is hij inmiddels 

tien jaar actief als bestuursvoorzitter. 


Foto: 

3 6 

SPORT 

Terechte drager 

van titel ‘fietsenmaker’ 

Gérard Vroomen is een van de velen die aan de Eindhovense faculteit 

Werktuigbouwkunde heeft gestudeerd. Van al deze ‘fietsenmakers’ is hij de enige die 

deze geuzennaam met recht draagt. Als ontwerper van weergaloze snelle tweewielers en 

als mede-eigenaar van een eigen wielerploeg in de Pro Tourkaravaan – Cervélo – behoort 

Vroomen tot de absolute wereldtop van echte fietsenmakers. 

Waarom ben je destijds 

Werktuigbouwkunde 

gaan doen? 

‘Uitstel van executie. Ik wist niet wat ik 

wilde doen. Ik was goed in natuurwetenschappen 

en wiskunde. 

Werktuigbouwkunde is een mooie 

algemene studie, waarmee je alle 


mogelijkheden openhoudt als je de keuze 

wil uitstellen. Ik denk dat de manier van 

denken – de logisch aanpak, die ik bij 

Werktuigbouwkunde heb geleerd –

Cervélo-eigenaren Gérard Vroomen (links) en 

Phil White: ‘In zijn eenvoud is een fiets toch 

een complex en wonderlijk technisch product.’ 

nuttig is geweest voor mijn verdere 

loopbaan.’ 

Waarom de keuze om een 

snelle fiets te ontwerpen? 

Lachend: ‘Daarmee valt tegenwoordig 

meer geld te verdienen dan met het bouwen 

van auto’s. Dus misschien dat het 

toch een goede greep was. Nee, ik was 

altijd al geïnteresseerd in de fiets. Het 

is misschien wel het laatste technische 

voorwerp dat een mens nog kan begrijpen. 

Vergis je niet; in zijn eenvoud is een 

fiets toch complex en een wonderlijk 

technisch product. Met weinig hulpmiddelen 

ben je in staat om je snelheid 

enorm op te voeren.’ 

Een fiets van Cervélo heb je anders 

niet voor een paar tientjes. 

‘Nee. Een complete fiets kost tussen de 

twee- en zevenduizend euro.’ 

En daar vind je genoeg klanten 

voor? 

‘Het zijn klanten die misschien niet zo’n 

fiets nodig hebben, maar wel ontzettend 

van fietsen houden. Het is voor hen een 

hobby waar ze veel plezier aan beleven. 

Niemand heeft een Porsche nodig om 

mee rond te rijden. Maar het is wel leuker 

om mee te toeren dan een Lada. Als je 

niets om fietsen geeft, dan is het zinloos 

om een Cervélo te kopen.’ 

Waarin onderscheidt jullie merk 

zich ten opzichte van andere 

fabrikanten? 

‘Onze focus ligt constant op de techniek 

en de ambitie om technisch betere oplossingen 

te vinden. Met het uiteindelijke 

doel dat fietsen een meer plezierige 

ervaring is voor de klant. Niet dat we de 

enige goede fiets ter wereld bouwen. Er 

zijn genoeg merken die tussen twee- en 

zevenduizend euro kosten en die andere 

zaken bieden die mensen op prijs stellen.’ 

Cervélo heeft dit wielerseizoen 

veel gewonnen. Worden de ambities 

bijgesteld? 

‘Voor mij niet. Het enige dat me interesseert 

is zo goed mogelijk ondersteuning 

bieden aan onze rijders zodat ze optimaal 

kunnen presteren. Of ze uiteindelijk 

eerste of tiende worden, is voor mij echt 

niet van belang. We hebben in het wielrennen 

zo’n beetje alles al gewonnen wat 

er te winnen valt. De gele, groene, witte 

en bolletjestrui. Etappes, klassiekers en 

wereldkampioenschappen. Het enige 

waarin we progressie kunnen boeken, is 

productverbetering.’ 

Wie wint, krijgt aandacht. 

Direct na de WK wielrennen in 

Mendrisio stond de fiets van de regerend 

wereldkampioen tijdrijden Fabian 

Cancellara te pronken in het televisieprogramma 

‘Holland Sport’. Had jouw fiets 

daar niet moeten schitteren? 

‘Ik zat tijdens de Ronde van Frankrijk in 

het tv-programma ‘Avondetappe’ van 

Mart Smeets. Zo hebben we allemaal 

wat. Maar onze klanten zijn over het 

algemeen goed opgeleide mensen. 

Personalia 

Gérard Vroomen (38) is geboren in 

Nijmegen en opgegroeid in Venray. Nu 

woont hij in Zwitserland en is hij getrouwd. 

Van 1989 tot 1995 studeert hij 

Werktuigbouwkunde aan de TU/e. Als 

afstudeerproject ontwerpt hij een 

aerodynamische fiets aan de McGill 

University in Montréal, Canada. Samen met 

medestudent Phil White bouwt hij een prototype. 

Na zijn studie leurt hij het prototype 

tevergeefs langs diverse fietsfabrikanten. 

Daarna besluit hij samen met White om de 

fiets in productie te nemen. Merknaam: 

Cervélo, een combinatie van het Italiaanse 

Cervello (brein) en het Franse woord Vélo 

(fiets). De eerste jaren is het sappelen. 

Vroomen woont Canada in de kelder van zijn 

eerste dealer en blijft fietsen ontwerpen. 

Met nieuwe modellen worden titels op de 

WK en de Olympische Spelen binnengehaald. 

De onderneming groeit en sponsort 

in 2002 met gratis fietsen de CSC-ploeg van 

voormalig Tour de France-winnaar Bjarne 

Riis. Diens kopman Ivan Basso wint in 2006 

de Ronde van Italië, maar raakt betrokken 

bij een dopingschandaal. Om zaken 

in eigen hand te kunnen houden, richten 

Vroomen en White hun eigen wielerploeg 

op: Test Team Cervélo. Dit seizoen boekte 

de ploeg acht etappezeges in de rondes van 

Italië, Frankrijk en Spanje. De Nederlandse 

sprinter Theo Bos is onlangs aangetrokken. 

Andere grote namen zijn Thor Hushovd ` 

(winnaar puntenklassement in de Tour 

2009) en Carlos Sastre (Tourwinnaar 2008). 

Buiten het wielerteam telt de onderneming 

tachtig medewerkers. Cervélo verkoopt 

fietsen in ongeveer vijfentwintig landen. 

Techniek staat bij het merk voorop. Ter 

illustratie: het verwisselen van een achteren 

voorwiel gaat zo razendsnel, dat op de 

website van Cervélo daarom een filmpje met 

vertraagde beelden is geplaatst. Zie ook 

www.cervelo.com. 


Foto: 

3 8 

SPORT 

Die begrijpen ook dat Cancellara de 

wedstrijd wint omdat hij Cancellara is. 

Zelfs op een driewieler had hij nog een 

goede kans gemaakt. Voor onze klanten 

is het belangrijker dat wij dingen 

doen die onze fietsen beter maken en 

daardoor het fietsgenot vergroten, dan 

dat wij veel geld betalen voor een renner 

die veel wedstrijden wint. Daar worden 

onze fietsen namelijk niet beter van.’ 

UCI heeft bepaalde voorschriften 

waaraan fietsen moeten voldoen. 

Zouden jullie ook met een heel ander 

concept kunnen komen voor een ‘vrije’ 

markt? 

‘De meeste klanten willen zich aan die 

regels houden. Voor ons hoeft dat niet zo 

nodig. Toch zijn de regels niet zo restrictief. 

Ze zijn eerder onduidelijk en worden 

soms vreemd geïnterpreteerd. Dat is een 

beetje het probleem waarmee de fietswereld 

zit. Als je het reglement leest, zie je 

dat Cancellara wint op een illegale fiets. 

Er zit een soort neus onder het stuur dat 

alleen aerodynamisch nut heeft: dat is 

niet toegestaan. Voor dit jaar heeft de 

internationale wielerbond UCI besloten 

dat het in orde is, maar volgend jaar waarschijnlijk 

niet, tenzij de mening weer verandert. 

Dit soort onduidelijkheden zijn 

een groter probleem dan de regels zelf.’ 


Zit je eigenlijk niet het liefst 

in een garage te sleutelen? 

‘Nee, ik doe het allemaal met plezier. 

Conceptueel ontwerpen vind ik leuk, net 

als kijken wat de markt wil. Ik vind het 

een beetje zinloos om dingen te 

ontwerpen die je zelf leuk vindt, als 

er geen relevantie is voor je klanten. 

Sommigen van die klanten zijn ook nog 

eens de beste wielrenners ter wereld. Dat 

maakt het extra interessant.’ 

Helpt het om een fietsenmerk 

te promoten als Bekende 

Nederlander? 

‘Geen idee. Het programma van Mart

Smeets wordt in Zwitserland niet uitgezonden 

dus ik kan hier gewoon over 

straat. Ik denk dat Cervélo in de high 

end-fietsenmarkt – waar wij opereren 

– wel bekend is en als gevolg daarvan de 

branche ook weet wie ik en Phil zijn. Maar 

we zijn geen rockstars, dat valt allemaal 

reuze mee.’ 

Hoe is de samenwerking met 

mede-eigenaar Phil White? 

‘We ontwerpen evenveel. Phil is meer 

verantwoordelijk voor Noord-Amerika en 

geeft leiding aan de ingenieurs die het detailwerk 

doen. Ik houd me meer bezig met 

de wielerploeg, omdat die in Europa zit.’ 

Dat blijft zo? 

Lachend: ‘Ja, tenzij de Ronde 

van Californië belangrijker wordt dan de 

Ronde van Frankrijk. Dan moeten we misschien 

van plek wisselen.’ 

Helpt de feedback van wielrenners 

bij de innovatie van jullie 

fietsen? 

‘Het versnelt de zaken. Tijdens de Ronde 

van Frankrijk hadden we twijfels over een 

bepaald detail van een fiets. Dan vragen 

we liever de mening van een wielrenner 

zoals Thor Hushovd dan dat we dagenlang 

theoretisch doorpraten. Met een 

prototype kun je zelf een maand rond- 

rijden of je kunt Thor er een uurtje op 

laten trappen en hem laten vertellen wat 

er allemaal mis mee is.’ 

Stellen jullie fietsen speciaal 

af op een renner of zijn het 

seriefietsen? 

‘We ontwerpen een fiets voor een wielrenner 

als Thor. Daarna stellen we die ook 

beschikbaar aan onze normale klanten. 

Dus Thor fietst niet op een seriefiets, die 

we voor onze klanten hebben ontworpen.’ 

Hoogte- en dieptepunt 

als eigenaar van Cervélo? 

‘Uit het niets op een heel nieuw ontwerp 

uitkomen. Dat is mijn beste ervaring. 

‘Het enige waarin 

we nog progressie 

kunnen boeken, is 

productverbetering.’ 

Zowel in 2005 als in 2009 hebben we 

– zonder dat buiten Cervélo hier ook maar 

iets van bekend was – een nieuw model 

ontwikkeld en ter verrassing op de fietsbeurzen 

gepresenteerd. Het is prachtig 

om dan al je concurrenten op je stand te 

zien rondstruinen op zoek naar informatie. 

De vervelendste ervaring is als een 

klant een ernstig ongeluk krijgt op zijn 

fiets. Zeker in de Verenigde Staten is 

fietsen in sommige regio’s niet ongevaarlijk 

en worden regelmatig mensen aangereden 

door auto’s.’ 

Woon je permanent in 

Zwitserland? 

‘Het meest zit ik in het vliegtuig.’ 

Heb je nog een persoonlijk 

leven als je zo’n druk bedrijf 

leidt? 

‘Het kan altijd beter. Je moet een beetje 

je prioriteiten in de gaten houden. Ik 

denk niet dat er veel mensen zijn die op 

hun doodsbed zeggen dat ze niet genoeg 

tijd op kantoor hebben doorgebracht. Je 

moet dat ook tijdens je leven een beetje 

realiseren.’ 


Foto: Bart van Overbeeke 

4 0 

LOOPBAAN 

Liever onderzoeken 

dan ontwerpen 


Irene Joris: ‘Ik 

ben niet iemand 

die het nieuwste 

van het nieuwste 

op elektronicagebied 

in huis heeft.’

Irene Joris Msc, TU/ealumna 

Industrial Design, 

werkt sinds november 2008 

bij de Consumentenbond als 

productonderzoeker in de kennisgroep 

Digitaal Thuis. ‘Ik richt me voornamelijk 

op digitale apparaten, zoals televisies, 

dvd-recorders en Blu-ray spelers. Een 

interessant gebied waarover ik steeds meer 

kennis opbouw.’ 

Ze kwam tijdens haar studie al tot de conclusie dat ze veel 

affiniteit heeft met onderzoek. ‘Ik vond de onderzoeksprojecten 

zelfs interessanter dan de ontwerpprojecten. Ik vind het 

leuk om op een juiste manier conclusies te trekken uit een 

verzameling gegevens. Het was mogelijk geweest om verder 

te gaan als onderzoeker aan de TU/e, maar ik wilde graag een 

andere omgeving leren kennen. Ik ben gaan kijken waar onderzoek 

naar verschillende producten wordt uitgevoerd en zo 

kwam ik bij de Consumentenbond terecht.’ 

De Consumentenbond onderzoekt allerlei producten en 

diensten voor consumenten, onder meer op het gebied van 

financiële diensten, auto’s, reizen, voeding, gezondheid, elektronica 

en communicatie. Op de afdeling Onderzoek werken in 

totaal zo’n 45 mensen. ‘Onze marktverkenners bekijken welke 

producten getest gaan worden. Fabrikanten vertellen hun wat 

er op de markt komt en wat naar verwachting goed gaat lopen. 

De redactie van de Consumentengids, de website of de special 

interest-bladen van de Consumentenbond – zoals de GeldGids 

en de Digitaalgids – geeft meestal de opdracht voor een onderzoeksproject. 

Vervolgens zet ik dat project op en kijk ik 

hoeveel geld en tijd ervoor nodig is. Verder stem ik met de desbetreffende 

redactie af welke informatie ze in het artikel wil. 

Uiteindelijk voer ik het onderzoek uit, of laat ik het uitvoeren. 

Internationale samenwerking 

De Consumentenbond voert zowel onderzoek uit in eigen huis 

als in internationaal verband met zusterorganisaties uit andere 

landen. Een voorbeeld van zo’n internationaal project is het 

testen van televisies. Dat gebeurt meerdere keren per jaar. ‘Het 

is duur om dat zelf te doen. Bovendien worden over het algemeen 

in alle landen van Europa dezelfde modellen verkocht. 

Daarom laten de verschillende consumentenorganisaties de televisies 

samen in een extern laboratorium testen en worden de 

resultaten vervolgens naar alle partners gestuurd. Dat scheelt 

veel tijd en geld. De data die ik daarvan krijg, verwerk ik in een 

verslag. Daarover schrijft de redactie dan een stuk voor de gids 

of voor de website.’ 

Gedreven 

‘Ik vind het leuk om voor de Consumentenbond te werken’, 

aldus Joris. ‘Mijn collega’s zijn ook allemaal erg gedreven. Het 

maakt niet uit of ze spaarrekeningen of televisies onderzoeken: 

alles wordt even grondig gedaan.’ 

Joris vertelt dat ze de producten op verschillende manieren 

onderzoeken. ‘Bij televisies kijken we bijvoorbeeld naar beeldkwaliteit, 

geluidskwaliteit, gebruiksgemak, veelzijdigheid, 

extra functies en energieverbruik. Binnen die categorieën worden 

ook weer verschillende aspecten getest: de meting van de 

beeldkwaliteit gebeurt voor alle verschillende ingangen.’ 

In haar kennisgroep, en in de kennisgroep die huishoudelijke 

producten test, heeft bijna de helft Industrial Design gestudeerd. 

‘Allemaal in Delft, ik ben de enige uit Eindhoven’, zegt 

ze lachend. ‘Die achtergrond – onze technische kennis en kennis 

van gebruikersonderzoek – komt goed van pas. Tijdens 

mijn studie hebben we veel gebruikersonderzoek gedaan dat 

gericht is op problemen die mensen hebben. Op basis daarvan 

ontwikkelden we een product. Dat vond ik ook heel erg leuk. 

Als we bijvoorbeeld de opdracht kregen om “iets” voor gehandicapte 

kinderen te ontwerpen, dan liepen we een dag met die 

kinderen en hun begeleiders mee. Het is jammer dat ik dat nu 

niet doe in mijn werk, maar ik mis het nog niet. We houden wel 

gebruikersonderzoek: 

mensen voeren dan bepaalde taken met een product 

uit en dat laten we hen beoordelen. Op eenzelfde soort 

manier heb ik dat ook tijdens mijn studie gedaan.’ 

Geen ‘gadgetfreak’ 

En is Joris zelf een ‘gadgetfreak’? ‘Ik ben niet iemand die het 

nieuwste van het nieuwste op elektronicagebied in huis heeft. 

Ik test wel platte televisies, maar zelf heb ik nog een oude kijkbuis. 

Verder heb ik een degelijke mobiele telefoon waarmee je 

amper kunt internetten en thuis gebruik ik nog mijn oude TU/elaptop.’ 

De Consumentenbond heeft een betrouwbaar imago. ‘Het is 

belangrijk dat we onafhankelijk en betrouwbaar zijn’, vertelt 

Joris. ‘De vereniging wordt gefinancierd door de contributie 

van de circa 500.000 leden en door de verkoop van boeken en 

andere publicaties. We krijgen geen subsidie van de overheid 

of van het bedrijfsleven. We voeren weleens onderzoek in opdracht 

van de overheid uit, maar we zijn geen overheidsinstantie. 

We brengen fabrikanten op de hoogte als we een test uitvoeren. 

Ze krijgen ook de gelegenheid om het testprogramma 

te bekijken en daarover vragen te stellen. Verder ontvangen ze 

inventarisatie- en meetgegevens, zodat ze kunnen nakijken of 

daar misschien fouten zijn ingeslopen. Maar voorafgaand aan 

de publicatie krijgen ze de uiteindelijke oordelen over de producten 

niet te zien.’ 

Joris vertelt dat leden ook met suggesties voor tests komen. Bij 

de afdeling Service en Advies komen vragen en suggesties binnen. 

Verder houdt de afdeling Marketing lezersonderzoeken. Ze 

gaat bijvoorbeeld na wat leden interessant vinden om te lezen. 

Leren 

Joris werkt nu een jaar bij de Consumentenbond. Hoe bevalt 

het? ‘Ik merk dat er binnen deze functie nog zo veel te leren 

valt. Dat wil ik voorlopig graag blijven doen. Daarnaast wil ik 

meer achtergrondkennis opbouwen over de producten die ik 

test. Er zijn volop ontwikkelingen op dit gebied, zoals televisies 

die verbonden kunnen worden met internet en televisie “on 

demand”. Voor de Consumentenbond is een rol weggelegd om 

consumenten hierover goed te informeren.’ 


Foto’s: Marieke Duijsters 

4 2 

SPORT 

‘Mijn doel? 

Wereldkampioen 

in het enkelspel!’ 

Ir. Bart Theelen (1965) had talent, maar 

bovenal was hij fanatiek. ‘Bloedfanatiek’, 

zoals hij zelf zegt. Op zijn achttiende kreeg 

de TU/e-alumnus Scheikundige Technologie 

het idee dat hij bij de mondiale tennistop zou 

kunnen behoren. Door een zwakke rug kwam 

hij echter niet hoger dan de top 700. Nu is de 

ICT-projectmanager wereldkampioen in het 

dubbelspel bij de 40-plussers. 

Bart Theelen groeide op in Grubbenvorst, een dorpje net boven 

Venlo. Hij kwam uit een sportfamilie. Hij deed aan tafeltennis, 

voetbal, tennis en zelfs basketbal. In alle sporten was hij meer 

dan gemiddeld goed. Om ergens echt in uit te blinken, moest 

hij kiezen. Eerst vielen basketbal en tafeltennis af. Het voetbal 

achterlaten deed meer pijn, maar tennis werd zijn sport. Al snel 

versloeg hij iedereen in de Limburgse provincie. Op het tennisinternaat 

in Kerkrade wist hij als 17-jarige: na mijn atheneum ga 

ik naar de Verenigde Staten om via een scholarship te studeren 

én te tennissen. ‘Een profcarrière zat wel in mijn hoofd, maar er 

waren in Nederland nog veel betere tennissers dan ik. Daarom 

bleef het aanvankelijk bij dromen. Tot ik op mijn achttiende 

veel B- en A-toernooien won en tweede van Nederland werd. Ik 

werd geselecteerd voor Jong Oranje. Die kans wilde ik niet laten 

lopen: tennis werd mijn beroep.’ 

Zwakke rug 

Het eerste jaar ging goed, het tweede ging het mis. Zijn rug 

deed pijn en niet zo’n beetje ook. ‘Hoewel ik tot de fitsten 

behoorde, kon mijn rug de zes uur training per dag niet aan. 

Ik zat meer in de lappenmand dan dat ik tenniste. Soms lag ik 

dagen op bed en kon ik niet eens rechtop staan.’ 

Na een medische rondgang bleek de oorzaak niet duidelijk en 

een oplossing was niet in zicht. Fitness in sportscholen stond 

toen nog in de kinderschoenen. ‘Zonder programma en zonder 


begeleiding drukte ik vooral veel kilo’s. Niemand wist precies 

welke spieren ik moest trainen om te voorkomen dat ik door 

mijn rug ging.’ 

Na een groot aantal revalidatietrainingen realiseerde Theelen 

zich dat hij afstand moest doen van zijn tennisdroom. Hij ging 

verder met zijn opleiding en begon met een studie aan de TU 

Eindhoven, aan de faculteit Scheikundige Technologie. ‘Mijn 

propedeuse ging goed – ik tenniste niet. Daarna ging ik toch 

weer spelen, ook grote toernooien in het buitenland. Door 

minder trainingsuren, een strak regime voor fitnessgym en 

regelmatige medische begeleiding, kon ik de blessures enigszins 

beperken. Er gloorde weer hoop op een tennisloopbaan, 

maar twee jaar later ging het weer vreselijk mis. Inmiddels was 

ik 23, te oud om nog prof te worden. Vanaf die dag heb ik zeven 

jaar lang nauwelijks nog een bal geslagen.’ 

Tenniscoach 

Hij ging aan de slag als proces engineer bij het ingenieursbureau 

Comprimo en ontwierp zes jaar lang petrochemische 

installaties. Hoewel de droom van de tennisprof dood en begraven 

was, wilde Bart Theelen het tennis niet loslaten. Daarom 

haalde hij zijn tennistrainersdiploma’s en werd in Duitsland 

coach van het team waarin hij zelf had gespeeld. Toen kreeg hij 

de kans om een Zweeds proftennisser – een speler in de top 200 

van de wereld – te begeleiden en reisde een jaar de wereld rond.

‘Ik zat meer in de lappenmand 

dan dat ik tenniste.’ 

Een groot avontuur, maar zonder dik belegde boterham. Alleen 

de coaches van de allerbeste spelers krijgen een goed salaris. 

Uit passie, maar ook om geld met tennis te kunnen verdienen, 

ontwikkelde hij ondertussen een tennisanalyse softwareprogramma, 

waarmee tennissers objectiever beoordeeld kunnen 

worden. Diepgaandere statistieken dan die op TV vertoond 

werden, moesten er voor zorgen dat tennissers, trainers en coaches 

maar ook journalisten de sterktes en zwaktes van spelers 

en wedstrijden inzichtelijk werden. Hij richtte SportCounts 

op om het product op de markt te zetten. SportCounts analyseerde 

spelers van groot en klein formaat, onder meer voor het 

Nederlandse Daviscupteam en het tennisvakblad ‘Tennis en 

Coach’. 

Theelen zet zich ook al enkele jaren vrijwillig in als technische 

man voor een stichting die tennistalentjes uit de sloppenwijken 

van Nigeria in staat stelt een tenniscarrière op te bouwen. 

Enkelen van deze talenten hebben het al gebracht tot het 

Nigeriaanse Daviscupteam en spelen ATP-toernooien. Voor deze 

en andere tennistalenten start hij, samen met een financiële 

partner, in 2010 een bedrijf dat optimale begeleiding wil bieden 

in het internationale circuit. 

De rug bleef een verhaal. Op zijn dertigste ging de tennisser 

naar het Spine & Joint Centre, een kliniek gespecialiseerd in 

diagnostiek en behandeling van rug-, bekken- en nekklachten. 

In drie maanden doorliep hij een programma. Het bleek gestaag 

beter te gaan: Theelen trainde weer, speelde weer eens een 

toernooitje en dat met veel plezier en zonder veel problemen. 

‘Toen was ik vijfendertig en bleek er een heel veteranentenniscircuit 

te zijn. Ik heb toen voor de lol meegedaan aan de 

Nederlandse Kampioenschappen. Meer dan tien jaar na mijn 

Nederlands Studentenkampioenschap werd ik tot mijn verbazing 

Nederlands Veteranenkampioen.’ 

Inmiddels is Theelen met het nationale veteranenteam twee 

keer tweede geworden bij de wereldkampioenschappen. Bij de 

individuele veteranen wereldkampioenschappen werd hij twee 

keer wereldkampioen in het dubbelspel met de Oostenrijker 

Manfred Hunsdorfer: in 2007 en in 2009. 

Op dit moment is hij ICT-projectmanager voor ERP-software bij 

een internationaal metaalrecyclingbedrijf, gaat hij af en toe voor 

SportCounts op pad, geeft regelmatig tennisles en tennist met 

veel plezier en passie. Een druk leven. Toch heeft hij nog één 

doel: wereldkampioen bij de veteranen in het enkelspel. 


4 4 

LOOPBAAN 

‘Een goed manager 

is niet alleen baas 

maar ook mentor’ 

Josephine Schoolkate (TU/e-alumna Technische Bedrijfskunde) nam lang geleden 

afscheid van Nederland. Sinds 1991 woonde en werkte ze in vijf verschillende Europese 

landen. Toen kreeg ze de kans bij het Zwitserse IMD aan de slag te gaan. ‘Daar kreeg ik 

een visitekaartje met de opdracht: “Go for it, Josephine.” Dat gaf veel nieuwe energie en 

inspiratie.’ Een Brabantse wereldburger met grenzeloze interesses en een aanstekelijk 

enthousiasme over authentic leadership en management. 


‘Een bijkomstige charme van IMD is dat 

ik met de stoomboot over het Meer van 

Genève naar mijn werk kan gaan’, zegt 

Josephine Schoolkate. ‘En als je dan uitkijkt 

over het diep blauwe water, vraag 

je jezelf soms af: Waar is dit allemaal 

begonnen?’ Het antwoord, om precies 

te zijn, is ’s Hertogenbosch. Vader was 

ingenieur, moeder kwam uit een familie 

van koopmannen. Nu brengt Schoolkate 

deze technische kant en deze businesskant 

dagelijks bij elkaar voor haar werk 

als Executive Director bij het International 

Institute for Management Development. 

IMD – gevestigd op een prachtige campus 

tussen de besneeuwde bergtoppen 

van Lausanne – staat te boek als één van 

de beste businessschools ter wereld. 

De ‘studenten’ zijn executive managers 

tussen dertig en vijftig jaar en komen uit 

alle uithoeken van de aarde. Schoolkate: 

‘Vroeger was ik continu op reis om mensen 

bij elkaar te brengen. IMD is nu mijn 

Global Meeting Place, een inspirerende 

campus van bijzondere mensen en 

ideeën.’ 

Geen agenda 

Zo’n tweehonderd internationale bedrijven 

zijn lid van IMD, waaronder Philips, 

Shell, ING, Nestlé, Procter & Gamble, 

Mittal Steel, Siemens, Caterpillar en 

Coca-Cola. Allemaal grote Forbes 500 

corporates. Schoolkate is verantwoordelijk 

voor het aanleggen en onderhouden 

van de Customer Relations met 

de Benelux, Verenigde Staten, Groot- 

Brittannië en Scandinavië. Samen met de 

IMD teams en professors worden klanten 

bezocht – vaak op board level – om 

Transformational Learning te ontwikkelen, 

waarbij zowel de impact van 

strategische veranderingsprojecten als 

high potential teams en individuen besproken 

worden. ‘Mijn typische werkdag? 

Die bestaat niet. Ik heb ook geen al te 

vastgelegde agenda. Als je niet alles volplant, 

pik je vanzelf het essentiële eruit.’ 

Dat is een groot contrast met haar vorige 

‘Mijn typische 

werkdag? Die 

bestaat niet!’ 

baan. Vijftien jaar lang werkte ze voor 

Johnson Controls, een onderneming met 

120.000 werknemers wereldwijd die het 

interieur van auto’s – cockpits, stoelen, 

deurpanelen en elektronica – verzorgt. 

‘Geregeld had ik 7-1-7-8 meetings: 

dan konden we op één dag zowel de 

Verenigde Staten (07.00 uur), Europa 

(13.00 uur), China (19.00 uur) en Japan 

(20.00 uur) in een conference call rondom 

de tafel krijgen. De Just in Time-productielijn 

in de automobielindustrie mocht 

nooit stoppen, want dan was je zo een 

paar miljoen kwijt. We deden aan teambuilding 

met klanten en leveranciers. 

Samen met Volvo gingen we bijvoorbeeld 

naar het hoge noorden van Zweden. 

Josephine Schoolkate: 

IMD 

‘Je moet jezelf nooit opgeven.’ Foto: 

We aten de lokale specialiteit (rotte 

vis), deden wedstrijdjes bijlgooien…’ 

Schoolkate geeft toe: ‘De 24-uurs 

economie is een soort een roes: als je 

wereldwijd verantwoordelijk bent voor 

grote projecten, ga je daar helemaal in op!’ 

Haar laatste project voor Johnson was in 

Korea. Schoolkate pendelde regelmatig 

op en neer tussen haar woonplaats Parijs 

en Seoul. Het was de bedoeling dat haar 

volgende functie in Tokyo zou zijn. Op 

dat moment zag Schoolkates man – op 

zakenreis in Zwitserland – de advertentie 

voor de functie bij IMD en stelde voor om 

“eens aan het Meer van Genève te gaan 

wonen.” ‘Mijn profiel paste perfect. Er 

moet wel een engeltje boven mijn hoofd 

gehangen hebben. Toen ik op de campus 

kwam, was ik onder de indruk van de 

optimistische atmosfeer en professionaliteit 

van de mensen. Mijn buikgevoel gaf 

meteen aan dat dit een goede plek was 

om te blijven.’ 

Kunstje 

Het was goed voor haar om uit de autoindustrie 

te stappen, blikt Schoolkate 

terug. ‘Na verloop van tijd stop je met 

leren. Je doet in feite steeds hetzelfde 

kunstje. Toen ik bij IMD begon, zeiden 

ze: “Hier heb je ons netwerk en onze 

kennis, go for it!” Dat is heel verrijkend, 

ik heb veel geleerd door een compleet 

nieuwe weg te bewandelen en actief deel 

te nemen aan IMD’s curriculum. In de 

filosofie van IMD betekent groeien: bagage 

dumpen. Oppikken wat belangrijk 

is en de rest achter je laten. De zakenmannen 

en -vrouwen die voor hun MBA 

(Master of Business Administration) of 

Executive Training bij IMD komen, worden 

continu geconfronteerd met zichzelf 

in een leiderschapsrol. Maar ook met 

de laatste managementtechnieken en 

strategische vraagstukken, waarmee 

hun onderneming worstelt. Door de intensiteit 

van de programma’s kan er bij 

de deelnemers veel loskomen, soms tot 

huilens toe.’ 

De deelnemers komen van over de 

hele wereld en uit allerlei verschillende 

industrieën. Sommigen zijn door hun 

bedrijf gestuurd, anderen betalen het 

lesgeld van vijftigduizend euro uit eigen 

zak. Behalve de elf maanden durende 

MBA geeft IMD ook kortere cursussen. 

Belangrijkste insteek is dat de managers 

van elkaar leren. ‘In eerste instantie 

benadrukken mensen de verschillen in 


4 6 

LOOPBAAN 

plaats van wat ze gemeen hebben. Maar 

wat je toepast in industrie 1, kun je ook 

toepassen in industrie 2. Veel managers 

hebben moeite out of the box te denken. 

Ze zitten vast in hun eigen wereld.’ Door 

middel van buzzgroups – kleine groepjes 

van vijf à zes man, begeleid door een 

zeer ervaren professor – stimuleert IMD 

kennisuitwisseling. Het brein wordt geprikkeld 

tot nieuw denken. ‘In veel grote 

organisaties dwing je macht af door de 

positie die je hebt. Dat werkt niet. Je moet 

mensen overtuigen door ze te inspireren.’ 

Daarnaast zijn er het hele jaar door 

grote events op de campus. ‘Alle grote 

bedrijven sturen sprekers naar onze 

events. Maar er komen ook sprekers van 

buiten het bedrijfsleven, mensen die iets 

bijzonders hebben gedaan. Een maand 

geleden was de Jamaicaanse atleet Usain 

Bolt bij ons op de campus. Op de vraag 

“Wat wil je eigenlijk doen met je leven?”, 

antwoordde hij heel simpel: “Een legende 

worden.” Pure eenvoud in ambitie. 

Prestaties door continu hard werken. 

Daarvan kan iedereen leren.’ 

Discovery trips 

Een ander onderdeel van de Executive 

MBA bestaat uit zogeheten “Discovery 

trips”. ‘Studenten – tussen de 35 en 45 

jaar – gaan naar het Amerikaanse Silicon 

Valley, Shanghai of India en moeten zich 

zien te redden zonder hun familie en de 

westerse infrastructuur. Ze worden uit 

hun comfortzone gehaald.’ Studenten 


hebben vaak een personal coach of mentor 

om de prioriteiten goed af te stemmen. 

‘Je privé- en businessleven moet je sturen 

vanuit een geheel, omdat iedereen je 

aandacht wil. Hierop speelt IMD goed in, 

inclusief kinderopvang en fitnessmogelijkheden 

op de campus. Je hebt een hechte 

gemeenschap nodig om topprestaties te 

leveren.’ De (E)MBA is voor de deelnemers 

vaak een heel ingrijpende periode, waarbij 

hun rol als leider centraal staat. ‘Een goed 

manager is niet alleen baas, maar ook 

mentor. Je moet mensen begeleiden in 

plaats van ze te vertellen wat ze moeten 

doen. Want dat weten ze wel.’ Daarnaast 

is het heel belangrijk om dicht bij jezelf 

te blijven. ‘Moet een vrouw in een leiderschapspositie 

zich ineens mannelijk gaan 

gedragen? Nee’, zegt Schoolkate stellig. 

‘Authentiek leiderschap wil zeggen: pro- 

‘De TU/e is 

een belangrijke 

bouwsteen in 

mijn carrière.’ 

beer niet te voldoen aan een opgelegd 

model. Je moet jezelf nooit opgeven.’ 

Blijven leren 

Schoolkate is bij IMD als een vis in het 

water. Het geldt als een plus als je iets 

‘geks’ hebt gedaan. Niet alles via de gebaande 

wegen. Dat is Schoolkate ten voeten 

uit. ‘Ik heb nota bene Frans leren spreken 

met Vietnamese bootvluchtelingen. 

Toen ik na mijn studie aan de TU/e naar 

Frankrijk ging, moest ik van voren af aan 

beginnen – de taal leren, een netwerk opbouwen, 

enzovoorts. Op dat moment ben 

je gewoon puur jezelf aan het verkopen. 

Ik merkte toen dat het ontzettend hielp 

dat ik aan de TU/e had gestudeerd. De 

reputatie en de kwaliteit van de opleiding 

bleken in internationale kringen heel goed 

bekend te staan. De TU/e is een belangrijke 

bouwsteen in mijn carrière. Ik kom 

veel ingenieurs tegen bij IMD die zich in 

de breedte willen ontwikkelen. De cultuur 

van IMD past goed bij hun curiositeit. Ik 

hou ook van nieuwe avonturen. Dit is nog 

niet het einde van mijn reis.’

Alumni 


TU/e-ALUMNUS WINT EDISON 

PUBLIEKPRIJS 

Dr. Ralph Rousseau Meulenbroeks, alumnus 

van de faculteit Technische Natuurkunde, won 

in juni van dit jaar de Edison Klassiek Luister 

Publieksprijs. Hij ontving de onderscheiding 

voor zijn spel op het strijkinstrument viola da 

gamba. Zijn plaat ‘Chansons d’amour’ werd 

door de lezers van het tijdschrift Luister verkozen 

tot het populairste klassieke album van 

2008. 

Meulenbroeks (1967) combineerde zijn studie 

en promotie aan de TU/e met een conservatoriumstudie 

contrabas. Hij was onder andere 

bassist in het Koninklijk Concertgebouworkest, 

maar schakelde in 1996 over op de zevensnarige 

viola da gamba. Na zijn promotie werkte hij 

enkele jaren in het bedrijfsleven, onder meer bij 

Shell en Océ. Sinds 2001 is de alumnus fulltime 

muzikant. 

TU/e-ALUMNUS NIEUWE RECTOR DELFT 

Prof.ir. Karel Luyben, alumnus van de 

Eindhovense faculteit Scheikundige 

Technologie, wordt per 1 januari 2010 de 

nieuwe rector magnificus van de TU Delft. 

Luyben, momenteel decaan van de faculteit 

Technische Natuurwetenschappen, volgt 

prof.dr.ir. Jacob Fokkema op. Volgens de 

Delftse Raad van Toezicht (RvT) is de TU/ealumnus 

de juiste persoon om ‘de positie van 

de TU Delft als gerenommeerde internationale 

technische universiteit met kracht uit te 

bouwen’. 

AFRIKAANSE PRIJZEN 

VOOR HOLLAND CAR 

Het bedrijf Holland Car dat ir. Wim Guns, alumnus 

Werktuigbouwkunde, samen met zijn 

Ethiopisch-Nederlandse zakenpartner Tadesse 

Tessema in 2005 is opgestart in Ethiopië, 

heeft medio oktober twee onderscheidingen 

ontvangen van het Africagrowth Institute in 

Stellenbosch, Zuid-Afrika. De twee SMME 

Awards (Small, Micro and Medium Enterprises) 

die toevielen aan Holland Car, waren voor 

het ‘meest innovatieve bedrijf’ en de ‘overall’ 

prijs. De competitie bij deze jaarlijkse prijsvraag 

betrof volgens Guns heel Afrika. Guns 

en zijn partner startten vier jaar geleden met 

het assembleren van een Turkse variant van 

de Fiat 131. Zeer robuuste wagens, die uitermate 

geschikt zijn voor de omstandigheden 

in Ethiopië, aldus Guns. Inmiddels is het 

bedrijf overgestapt op twee modellen van het 

Chinese automerk JAC: de Abay en de Awash. 

Dit zijn namen van twee Ethiopische rivieren. 

Bij het bedrijf, dat vlakbij de hoofdstad Addis 

Luyben studeerde in 1977 af aan de TU/e. Hij 

werkte als onderzoeker aan de Wageningen 

Universiteit en later korte tijd als contractonderzoeker 

bij Bayer in Duitsland en Cehave 

in Nederland. In 1983 werd hij hoogleraar in 

Delft, eerst met als leeropdracht biokinetiek 

en vanaf 1988 als hoogleraar bioprocestechnologie. 

In 1984 werd hij tevens voorzitter 

van het samenwerkingsverband biotechnologie 

Delft-Leiden en van 1993 tot 1999 was 

hij wetenschappelijk directeur van de onderzoekschool 

die hieruit voortkwam. 

Ababa is gevestigd, zijn zo’n 150 mensen in 

dienst, waarvan bijna een derde vrouw is. De 

productie is volledig voor de thuismarkt. Dit 

jaar zet men zo’n achthonderd auto’s af. Guns: 

‘De werkwijze is als volgt: we ontvangen eerst 

een aanbetaling van vijfendertig procent op de 

auto, waarna we de onderdelen bestellen en 

de auto in Ethiopië assembleren. De kosten liggen 

rond de tienduizend à twaalfduizend euro. 

Dat is relatief duur, maar er zit dan ook een 

enorm bedrag aan belasting op en ook het verpakken 

en transporteren van de onderdelen is 

duur. Het is grappig om te zien dat onze klanten 

ook hier steeds meer oog krijgen voor allerlei 

extra luxe in de auto. Wat dat aangaat is 

de Ethiopiër niet veel anders dan een westerling. 

Ook hier wil men het wel even laten zien 

aan de buurman.’ Guns heeft het plan om de 

fabriek op termijn helemaal over te laten gaan 

in Ethiopische handen. Mogelijk wil hij ook in 

Tanzania een vergelijkbare fabriek opstarten 

en wellicht nog ergens in Afrika een assemblagefabriek 

voor fietsen. Ook dat is volgens hem 

een schaars artikel in Afrika. 



4 8 

BETROKKEN 

Patrick Kaas: ‘Ik heb tot vorig jaar 

meegesleuteld in de Philips R&D 

organisatie Apptech.’ 

Naakt, erotica en glamour 

in plaats van lijm en lood 

‘Ik heb het toch ver geschopt’, zegt de ingenieur, die niets 

meer doet met zijn diploma Scheikundig Technoloog. Op 

zijn 37 e halen zijn foto’s namelijk regelmatig de cover van 

mannenglossy Playboy. Patrick Kaas is fulltime naaktfotograaf, 

maar wil best een bijbaan in de chemie. 

‘Kan ik je niet assisteren?’ en ‘Wow, dat 

wil ik ook!’. Dat zijn de meest voorkomende 

opmerkingen die TU/e-alumnus ir. 

Patrick Kaas hoort, wanneer hij mannen 

vertelt wat zijn werk is. Hij is dan ook fulltime 

fotograaf, gespecialiseerd in naakt, 

erotica en glamour. Zijn grootste opdrachtgever 

is Playboy, daarnaast maakt 

hij naaktportretten voor particulieren. 

Achtmaal per jaar brengt hij een hele dag 

door met een Playmate. Ze gaat zitten, 

staan en liggen op de manieren die hij 


voorstelt. Af en toe belanden zijn foto’s 

zelfs op de cover van de beroemde mannenglossy, 

zoals in februari 2009. 

Interactie 

Het gaat hem, zegt hij, om de interactie 

met mensen. ‘Gebouwen of landschappen 

boeien me niet. Wanneer ik bijvoorbeeld 

op pad ben met TU/e-fotoclub 

Dekate Mousa voor een architectuurworkshop, 

merk ik dat ik binnen de kortste 

keren weer mensen fotografeer.’ 

Pas sinds zijn eenentwintigste is Kaas 

serieus aan het fotograferen. Met het

geld dat hij verdiende als student-assistent 

kocht hij zijn eerste spiegelreflexcamera: 

een Praktica van ongeveer driehonderd 

gulden. In 1993 begon hij aan 

de opleiding Scheikundige Technologie 

aan de TU/e en zeven jaar later studeerde 

hij af op vaste stof chemie met een onderzoek 

naar loodvrij soldeer. Tijdens 

zijn studie maakte hij veel foto’s met een 

elektronenmicroscoop, maar of dat van 

invloed is geweest op zijn fotografencarrière 

is nog maar de vraag. Meer invloed 

hebben de medestudentes gehad, die 

zich voor zijn camera durfden uit te kleden. 

Direct na het behalen van zijn bul 

schreef hij zich als zelfstandig fotograaf 

in bij de Kamer van Koophandel. 

Tegelijkertijd ging hij parttime aan de 

slag als chemisch technoloog. ‘Ik heb tot 

vorig jaar meegesleuteld in de Philips 

R&D organisatie Apptech. Voor ASML 

moest ik als lijmexpert vlakken van een 

chip op een koelelement vastmaken. 

Sinds januari 2009 ben ik fulltime fotograaf. 

Ik mis het wetenschappelijk werk 

wel. Graag had ik een flexibele, parttime 

baan in research, want mijn passie is het 

oplossen van problemen.’ Maar de fotografie 

gaat voor, erkent hij. 

Eindhoven 

Natuurlijk ging hij naar de TU in 

Eindhoven. Lekker dichtbij en prettig bekend. 

Zijn vader, dr. Kaas, was docent bij 

Werktuigbouwkunde. Puber Patrick heeft 

heel wat open dagen bezocht en merkte 

dat bij scheikunde meer praktijk kwam 

kijken dan bij natuurkunde, zijn andere 

lievelingsvak. Dat was ook de tijd waarin 

hij thuis stiekem Playboys van zijn broer 

bekeek. Op de manier waarop mannen 

vaak zeggen dat ze Playboy lezen vanwege 

de interviews, zo zegt Kaas dat hij 

vooral de belichting bestudeerde. 

‘Het gaat me 

om de interactie 

met mensen.’ 

Acht jaar geleden vroeg zijn bevriende 

collega René de Haan of hij technische 

assistentie wilde verlenen bij een 

fotoshoot van een Playmate. Kaas zag 

zijn droom beginnen: aan zijn medestudenten 

had hij namelijk meer dan eens de 

wens geuit ooit op de cover van Playboy 

te willen publiceren. 

Van het een kwam het ander. De mooiste 

opdracht die Kaas zich herinnert, is de 

serie die hij schoot op Fuerteventura, één 

van de Canarische Eilanden. Een week 

lang was hij met vier modellen (en het 

team van visagisten, styliste, art director 


Foto’s: Dierk Hendriks 

5 0 

BETROKKEN 

en collega De Haan) op het eiland. Alle 

foto’s ogen zonnig, maar schijn bedriegt 

en photoshoppen helpt. ‘Het was miezerig, 

regenachtig weer’, zegt Kaas. ‘Kijk, 

hier zie je nog kippenvel op de borsten. 

Arme meisjes, ze hadden het echt koud.’ 

Studio 

Prettige opdrachtlocatie zo’n eiland, maar 

zeventig procent van zijn werk doet hij 

op verzoek van particulieren op hotelkamers 

of in zijn eigen studio aan huis. 

Het mooiste aan zijn rijtjeswoning in De 

Stoutheuvel is het adres; dat levert hem 

de ondeugende naam Studio Stout op. 

Zijn voortuin en de studio zullen niet snel 

in de woonbladen verschijnen. De tuin 

detoneert met die van de buren. Tussen 

hun keurige paadjes en hekjes staan op 

nummer 33 enorm uit de kluiten 

gewassen coniferen. ‘Dat is voor de 

privacy van de bezoekers’, legt Kaas uit. 

‘Dat zijn meestal vrouwen die hun partner 

willen verrassen met een leuke pin-up 

van zichzelf.’ In de studio – voorheen de 

woonkamer – staat slechts het hoognodige 

materiaal op de plavuizen. Veel 

statieven en lichtschermen, een matras 


‘Mijn passie 

is het oplossen 

van problemen.’ 

en twee stoelen die sinds de jaren zeventig 

niet opnieuw gestoffeerd lijken te zijn. 

Het bureautje, annex kaptafel, heeft een 

grote spiegel en er hangen opvallende 

sieraden en een setje handboeien aan. 

De gordijnen zijn voor driekwart gesloten. 

Maar licht is ook niet nodig, dat komt uit 

de flitser. Een leuke achtergrond is net 

zomin essentieel voor de modellen, zij 

poseren toch voor een effen achterwand. 

In deze studio maakte Kaas ook het 

portret dat in 2001 in de lustrumkalender 

van Dekate Mousa stond, die iedere 

TU/e-medewerker in zijn of haar kerstpakket 

kreeg. Dat had Patrick Kaas in 

1993 zich niet kunnen indenken, toen 

hij zich inschreef bij Scheikundige 

Technologie. Het kan verkeren. 

Kijk op www.pk-foto.nl voor meer werk 

van Patrick Kaas.

Stichting Techniekpromotie 

biedt een gevarieerd pakket van activiteiten 

aan op het gebied van techniek. 

Ons aanbod bevat shows en workshops voor verschillende 

leeftijden tussen de 4 en de 15 jaar. 

Een greep uit ons activiteitenpakket: 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

www.techniekpromotie.nl


5 2 

ONDERNEMING 

Regina Meij: ‘Het werd een 

eigen bedrijf en het werd wijn.’ 


REGINA MEIJ HANDELT IN OOSTENRIJKSE WIJN 

Mens en natuur, 

verenigd in een fles 

Ze is de grootste importeur van Oostenrijkse wijnen in Nederland. Ir. Regina Meij (1964) houdt 

kantoor in een bosrijke omgeving in Den Dolder. Daar woont ze met haar man en drie kinderen. 

Aan Regina Meij volstaat hier slechts één vraag: ‘Vertel eens mevrouw Meij, waarom wijn?’ 

‘Ik begon in 1982 met een studie 

Technische Informatica. Of het de goede 

opleiding voor mij was, vroeg ik me niet 

af. Die vraag kwam pas veel later. Het 

ging me ook te gemakkelijk af om me 

zorgen te maken. Het was veel wiskunde, 

gecombineerd met elektrotechniek. Pas 

bij mijn afstuderen heb ik voor het eerst 

een scriptie op een PC gemaakt – PC-software 

gebruikten we pas net. Ik studeerde 

af op Technische Bedrijfskunde, omdat 

een praktische toepassing in de bestuurlijke 

informatica mij het meest interesseerde. 

‘Wijn maakt 

mensen blij, als 

het met mate 

wordt gedronken.’ 

Na mijn afstuderen kon ik bij allerlei 

bedrijven terecht. Het werd het bedrijf 

waar ik ook mijn afstudeerstage had gedaan: 

Shell. Bij Shell begon ik in Pernis, 

waar ik werkte aan bestuurlijke informatievoorziening. 

Ik bleef er drie jaar. Mijn 

toenmalige vriend, nu mijn man, werkte 

ook bij Shell en kon een baan krijgen bij 

Shell Oostenrijk, vooral een marketingbedrijf 

en een smeermiddelenfabriek. Ik kon 

er ook naartoe voor een meer marketing 

gerichte baan, precies wat ik op dat 

moment zocht.’ 

Leven in Wenen 

‘In Oostenrijk leerde ik de wijn kennen. 

Dat was in 1992. We bezochten wijngoederen, 

dat is daar gebruikelijk. Je proeft 

de wijn van het domein en eet er iets 

kleins bij. Wij woonden in Wenen en alle 

wijngebieden van Oostenrijk liggen in een 

halve cirkel rond de stad. Met een uur rijden 

zijn ze bijna allemaal te bereiken. 

Daarbij hadden we op 200 meter van ons 

huis de beste wijnwinkel van de stad, 

waar we proeverijen bezochten en wijn 

kochten. Wijn is in Wenen een onderdeel 

van het leven. 

Wij vlogen regelmatig naar Nederland om 

vrienden en familie te bezoeken. Ik wilde 

ze dan Oostenrijkse wijn laten proeven, 

maar ik kwam er telkens achter dat deze 

wijnen in de Nederlandse wijnhandels 

niet te vinden waren. Mensen hier wisten 

niet eens dat er in Oostenrijk wijn werd 

verbouwd! Oostenrijk had ook een flink 

schandaal achter de rug. In 1985 werd 

bekend dat enkele Oostenrijkse wijnboeren 

hun wijn hadden gezoet met antivries. 

Dat ze hadden gerotzooid was waar: het 

was alleen niet met antivries, al wordt dat 

tot de dag van vandaag verteld. Het 

gevolg was wel dat de export van Oostenrijkse 

wijnen kelderde en jaren later in 

Nederland nog steeds nauwelijks een fles 

te vinden was. Duitsland, Zwitserland en 

de VS dronken overigens inmiddels wel 

weer vrolijk van de Oostenrijkse wijnen.’ 

Olie of wijn 

‘Mijn werk bij Shell beviel me steeds 

minder. Ik had een baas, die de carrière 

van een vrouw niet erg serieus nam. Het 

was voor het eerst dat ik ging nadenken 

over wat ik nu eigenlijk wilde met mijn 

leven. Ik kwam er ook achter dat ik helemaal 

niet zo gek was op het werk met een 

product als olie. Ook zag ik voor mijzelf 

steeds meer de nadelen van een groot 

bedrijf. Ik wilde me meer juist met alle 

aspecten van een bedrijf bezig kunnen 

houden en minder vergaderen. Ik wilde 

niet iedere drie jaar doorschuiven in een 

andere baan. De keuze was: een klein 

bedrijf of als zelfstandige verder. Mensen 

waarschuwden me mijn baan en studie 

niet zomaar aan de wilgen te hangen. 

Maar het ging niet om het verleden, het 

gaat om de toekomst.’ 

‘Het werd een eigen bedrijf en het werd 

wijn. Ik kende de Oostenrijkse wijn 

redelijk, maar ik had geen contacten in 

Nederland: niet met winkeliers en sommeliers, 

niet met wijnjournalisten. Ik ben toch 

begonnen en op een bijzondere manier 

kwam ik steeds de juiste mensen tegen 

die mij weer in contact brachten met anderen. 

Toen ik pas bezig was, organiseerde 

een wijntijdschrift een proeverij voor 

Oostenrijkse wijnen. Dat is toen een proeverij 

met alleen mijn wijnen geworden, 

al woonde ik nog in Oostenrijk en had ik 

nog geen fles geïmporteerd. Ik liet toppers 

proeven aan de sommeliers van 

bekende restaurants in Nederland. Zij 

wilden de wijnen graag op de kaart.’ 

Topwijnen 

‘Mijn businessplan werd het volgende: ik 

begin met de top van de Oostenrijkse wijnen 

en ga die aanbieden aan de tophoreca 

van Nederland. Bij hen maak ik veel 

‘lawaai’. Het waren natuurlijk geen goedkope 

wijnen, maar ik wist dat iedereen 

die het proeft onder de indruk is. En zo is 

het ook gegaan, want de kwaliteit van de 

Oostenrijkse wijnen is geweldig. In korte 

tijd had ik de wijnen op de wijnkaarten 

van veel prestigieuze restaurants. De 

volgende stap bleek lastiger: klanten 



5 4 

ONDERNEMING 

bestelden niet direct grote hoeveelheden 

van deze wijnen. De volumes waren dus 

niet meteen groot genoeg om een rendabel 

bedrijf op te bouwen. Daarvoor gaf ik 

mezelf drie jaar. 

In die begintijd stond ik op een concours 

voor de beste wijnen van Nederland. Ik 

had vijf wijnen in de finale. Dat was al erg 

veel. Toch liep bijna iedereen mijn proeftafel 

voorbij. Oostenrijk, geen interesse. 

Tot ik in de klasse van de witte wijn de 

algemeen winnaar werd. Ik werd overlopen 

door geïnteresseerden.’ 

Geen kleintje 

‘In de jaren erna ging het langzaam 

steeds beter. Het bedrijf groeide uit tot 

de grootste importeur van Oostenrijkse 

wijn in Nederland, bijna iedereen in de 

handel kent nu mijn bedrijf Imperial 

Wijnkoperij. Met 3,2 fte in mijn bedrijf 

ben ik voor de wijnhandel geen kleintje 

meer. Naast de verkoop aan restaurants 

lever ik ook aan particuliere wijnwinkels 

en ben ik een tussenpersoon voor 

bijvoorbeeld Sligro, Makro, HEMA en 

Gall&Gall die een Oostenrijkse wijn willen 

‘Wijn is een 

gebundelde 

levenskracht.’ 

aanbieden. Ik help hen met het maken 

van een goede keuze.’ 

‘Waarom wijn? Het is een product dat 

mensen blij maakt, althans wanneer het 

met mate wordt gedronken. De wijnhandel 

zit vol met gepassioneerde mensen. 

Je doet dit niet om miljonair te worden. 

Mijn ingang tot de wijn zijn de makers 

in Oostenrijk die ik al heel lang ken. Er 

wordt daar veel biologisch gewerkt. Het 

is prachtig hoe deze mensen met hun 

wijnstokken omgaan. Dat omgaan met de 

natuur maakt blij, maar ook nederig. De 

natuur geeft wat ze geeft. In de wijnkelder 

is het wel techniek waarmee de wijn 

gemaakt wordt, maar het belangrijkste 

speelt zich af in de wijngaard. Ik verkoop 

ook geen fles met een etiket, ik verkoop 


het ambacht van een wijnmaker op een 

bepaald stuk grond in Oostenrijk.’ 

Tranen boven een glas 

‘Ik heb twee keer gehuild van blijdschap 

over wat ik in mijn glas kreeg. Die wijn 

importeer ik nu nog steeds. Ik stond daar 

met een grote groep klanten. We hadden 

door de wijngaarden gewandeld en gehoord 

over de passie en het vakmanschap 

van de wijnmaker. Daarna proefden we 

deze wijnen die zo stralend en krachtig 

zijn. Ik werd er zo blij van: hoe geweldig 

dat dit bestaat! De tranen liepen over mijn 

wangen – ik schaamde mij wel een beetje. 

Wijn is een gebundelde levenskracht. Als 

het klopt, dan maakt dat blij en ontroert 

het. Net als een schilderij kan doen, of 

mooie muziek. Deze puurheid heb ik nog 

nooit ervaren met technische wijnen die 

door machines zijn geplukt. Het is de 

mens die deze kracht uit bodem, lucht en 

wijnstok in harmonie samenbrengt in een 

fles wijn.’ 

Kijk voor meer informatie over Regina Meijs 

bedrijf op www.imperialwijnkoperij.nl.

De doos bestaat uit: 

Speciaal voor de Matrix-lezers heeft Regina Meij een bijzondere aanbieding 

gemaakt van enkele van haar mooiste wijnen uit haar assortiment. Deze wijnen geven een goede indruk 

van de kwaliteit die zij levert. Ze hebben stuk voor stuk een geheel eigen “onvervalst” karakter, die 

iedere wijnconnaisseur of -liefhebber eens geproefd moet hebben. 

6 FLESSEN 

OOSTENRIJKSE WIJN 

VOOR MAAR 

1x 2007 Grüner Veltliner Federspiel, Nikolaihof, Wachau 

Het wijngoed Nikolaihof werkt sinds meer dan 30 jaar biodynamisch 

en is – net als de kleine regio Wachau – een ware parel van klassieke 

Oostenrijkse wijncultuur. 

1x 2006 Grüner Veltliner Thal, Hiedler, Kamptal 

De licht peperige Grüner Veltliner druif is het visitekaartje van de 

Oostenrijkse wijnbouw en de Thal wijn uit 1993 werd indertijd verkozen 

tot “witte wijn van het jaar”. 

1x 2008 Nussberg alte Reben, Wieninger, Wenen 

Een klassieke droge en rijke Gemischter Satz wijn, gemaakt van dertien 

kriskras door elkaar geplante druivenrassen uit wijngaarden rond 

Wenen. 

€ 100,- 

Het pakket bestaat uit 6 flessen: 4 witte wijnen en 2 rode wijnen van kwalitatief vooraanstaande topwijnboeren. Deze unieke selectie wijnen kost € 100, 

inclusief gratis levering en inclusief BTW. Bestellen kan via info@imperialwijnkoperij.nl of telefoonnummer 030-2294658. 

1x 2008 Gimmeldinger Riesling, A. Christmann, Pfalz 

De regio Pfalz is geweldige voor sappige droge Rieslingwijnen, die 

heerlijk geuren naar abrikoos en perzik. 

1x 2007 Zweigelt, Umathum, Burgenland 

Wijnboer Josef Umathum is de ongekroonde keizer van de minerale 

Zweigelt. Dit blauwe druivenras geeft een rijke, mediumvolle rode 

wijn met een fijne kruidigheid en lange afdronk. 

1x 2005 Pinot Noir, Schlossweingut Hardegg, Weinviertel 

Oostenrijk beschikt niet alleen over een groot wijnpotentieel met de 

eigen “inheemse” druiven, maar ook met beroemde Franse rassen 

zoals Pinot Noir. Deze delicate druif geeft in Oostenrijk verbluffende 

resultaten.

Den Dolech 2 

Postbus 513 

5600 MB Eindhoven 

Telefoon (040) 247 91 11 

e-mail: voorlichting@tue.nl 

Internet: http://www.tue.nl

Alumnispecial - Technische Universiteit Eindhoven

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?