Alumnispecial - Technische Universiteit Eindhoven

Foto: Fotostijn
1 4
LOOPBAAN
wordt het wel gebruikt in de financiële
wiskunde. Maar dat is voor Kuijlaars
minder belangrijk. Het genoegen is simpelweg
ermee bezig te zijn. ‘Het vinden
van verbanden, het bewijzen van stelling
– wiskundigen bewijzen stellingen, dat is
ónze taak. Je geeft een logische redenering,
een sluitend bewijs waar geen speld
tussen is te krijgen. Als dat lukt en je
vindt zo’n bewijs, dan geeft dat een kick.’
Waar vindt u, geografisch gesproken,
zo’n bewijs?
‘Thuis, op de fiets of op de bank. Dat kan
Personalia
elk moment gebeuren. Je herkent het direct:
het geeft een stoot adrenaline.’
Wilt u dan snel naar een pen en papier
om het op te schrijven?
‘Sommige mensen hebben hiervoor een
kladblok naast hun bed liggen. Ik niet:
als het echt belangrijk is, onthoud ik het
wel.’
Kunt u als wetenschapper zonder een publiek
van vakgenoten?
‘Het grootste plezier is om het idee uit te
werken en anderen ermee te verbazen.
Arnoldus Bernardus Jacobus (roepnaam: Arno) Kuijlaars werd geboren in 1963. De Nederlandse
wiskundige is vooral bekend vanwege zijn bijdrage met betrekking tot de approximatietheorie.
Hiervoor ontving hij in 1998 de driejaarlijkse Popovprijs. Tegenwoordig is hij werkzaam aan de
Katholieke Universiteit van Leuven.
M A T R I X / A L U M N I S P E C I A L / 2 0 0 9
Die erkenning geeft energie, ik heb het
nodig.’
Hoe lang duurt het: van het moment van
inzicht op de fiets en de erkenning van de
omgeving?
‘Daar kan een jaar tussen zitten. Je moet
eraan werken het bewijs te beschrijven.’
Dus in dat ene moment op de fiets past
een gedachte, die zich uitstrekt tot een
jaar werk?
‘Ja, maar soms blijkt het ook niet te kloppen.
Dan krijg ik wél een speld tussen het
bewijs en stop ik. Of het is een aanleiding
om in een andere richting te zoeken. Dan
begint het weer van voor af aan.’
Is dit bedenken van een bewijs en dit
uitwerken tot een artikel het levensritme
van de wetenschapper?
‘In zeker zin wel, het is de dagelijkse
onderzoekspraktijk – al moet ik ook
lesgeven, studenten begeleiden en vergaderen.’
Neemt het aantal momenten waarop u
tot inzichten komt toe naarmate u ouder
wordt?
‘Veel belangrijk werk in de wetenschap
wordt gedaan door jonge mensen. Ik ben
van middelbare leeftijd en daarmee in de
wetenschap misschien al een oude man.
Toch is een belangrijker probleem dat je
als hoogleraar steeds minder tijd hebt om
nutteloos bezig te zijn. Gewoon een week
zonder direct nut doorbrengen. Als promovendus
heb je tijd om op onderzoek
te gaan. Je kunt dan de mogelijkheden
aftasten en ontdekken wat niet werkt. Die
tijd heb ik niet meer, dat kan ik me niet
meer veroorloven.’
Dus met uw hoogleraarschap, en de daarbij
komende drukte, bent u direct een
minder goede wetenschapper geworden?
‘Ik teer meer op mijn ervaring. Ik ken
technieken en die pas ik nu toe. Ervaring
weegt zwaar in de wetenschap. Maar:
volgend jaar heb ik een sabbatical om
nutteloos bezig te zijn! Ik ga dan naar een
onderzoeksinstituut in Berkeley, waar
een semester in mijn vakgebied wordt georganiseerd.
Ik kijk hier erg naar uit.’