downloaden - Bureau Beke

gelaten. Het nemen van beslissingen en verantwoordelijkheid wordt liever overgelaten
aan anderen.
Bij vier mannen worden naast een cluster C persoonlijkheidsstoornis ook (trekken van)
cluster B stoornissen gediagnosticeerd, vaak een narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Ook bij cluster B persoonlijkheidsstoornissen is er sprake van disfunctioneren, maar
dan op een andere manier. Mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebben
een opgeblazen gevoel van eigen belangrijkheid en hebben een grote behoefte
aan bewondering. Ze kunnen misbruik maken van anderen om hun eigen doelen te
realiseren.
Psychische problemen in samenhang met seksueel delictgedrag
Mensen met een psychische stoornis hebben over het algemeen een gebrekkige (emotionele)
zelfregulatie, zich uitend in een onvermogen om op een adequate manier te
functioneren op de drie ‘W’s’: wonen, werken en wederhelft.
Door emotionele labiliteit kunnen mensen zich onvoldoende focussen op hun plannen
en de uitvoering daarvan. Zij richten zich meer op de onmiddellijke beloning
(bijvoorbeeld seksuele bevrediging) en houden onvoldoende rekening met de gevolgen
op lange termijn. Een dergelijk patroon wordt ook teruggevonden bij de tien mannen
met (trekken van) cluster C stoornissen. Ze vermijden het om orde op zaken te
stellen op de drie W’s. Het kijken naar volwassenen- en/of kinderporno of het zoeken
naar contact met kinderen kan het gevolg zijn van deze vermijdingsstrategie. In de
literatuur wordt een structurele instabiliteit op de drie W’s vaker in verband gebracht
met het (herhaaldelijk) plegen van onder andere seksuele delicten (Hanson & Morton-Bourgon,
2004; Marshall, Marshall, Serran & O’Brien, 2008). Op de betekenis
van de diagnose ‘pedofilie’ en ‘parafilie NAO’ (hyperseksualiteit) in termen van het
recidive risico wordt ingegaan in paragraaf 9.8.
9.7 Motivatie voor behandeling en houding ten aanzien van criminaliteit
Na het uitkomen van het delict hebben de mannen er baat bij om zichzelf van hun
beste kant te laten zien. Veertien mannen geven aan (zeer) gemotiveerd te zijn voor
behandeling (zie tabel 9.11). Ze willen begrijpen waarom ze seksueel contact met kinderen
hebben gehad en zijn bereid om te veranderen. Vijf andere mannen zijn een stuk
minder gemotiveerd; ze zijn er niet van overtuigd dat behandeling nodig is en laten
zich in de groepsbehandeling ook moeilijk aanspreken op hun gedrag door groepsgenoten:
‘Zij zitten hier ook niet voor zweetvoeten, dus wie zijn zij om mij aan te
spreken.’
150