pdf-version - E-thesis

hoogschout in zijn vervolging ongefundeerd. Glabbeeck werd vrijgesproken en de
hoogschout in de proceskosten veroordeeld. Na haar vrijspraak probeerde Geertruid
Glabbeeck twee jaar lang met grote vasthoudendheid de door haar ten onrechte geleden
schade vergoed te krijgen. Zij had tijdens haar detentie een beroerte gehad
en het ontstaan daarvan schreef zij toe aan het slechte detentieregime waaraan zij
gedurende 19 maanden onderworpen was geweest. Zij was genoodzaakt geweest al
haar bezittingen te verkopen om haar medische kosten te bestrijden, om haar eigen
detentiekosten te voldoen en om de kosten te betalen voor elders doen onderbrengen
en verzorgen van haar kinderen. Eén van haar kinderen die een betaalde aanstelling
had gehad als koorknaap bij het kapittel van Sint Servaas en die nog enigermate
aan het gezinsinkomen zou hebben kunnen bijdragen, had zijn aanstelling
verloren als gevolg van de slechte roep die het hebben van een gedetineerde
moeder nu eenmaal destijds meebracht.
Het feit dat Glabbeeck niet beschikte over de financiële middelen om tegen
de hoogschout te procederen hield haar er niet van af haar recht te zoeken. Het
dossier bevat meerdere requesten waarin Glabbeeck de schepenen om kosteloze
toevoeging van een advocaat en procureur verzocht. Aanvankelijk lijken de
schepenen van het Brabants hooggerecht voor dit verzoek niet ongevoelig te zijn
geweest. Dat blijkt uit een in het dossier aanwezig verzoek van de schepenbank
gericht aan advokaat Banens waarin deze verzocht werd om Glabbeeck op hun
kosten van rechtsbijstand te voorzien. Banens wees echter de zaak af op grond van
onvolledigheid van stukken en omdat hij andere verplichtingen had. Uiteindelijk is
een rechtszaak voorkomen en het officie van de openbare aanklager de dans ontsprongen,
doordat de raadspensionaris van Brabantse zijde zich in negatieve zin
uitliet over de veronderstelde rechten van Glabbeeck. Voor de schepenbank vormde
dat aanleiding om de aanspraken van Glabbeeck ongefundeerd te verklaren. Een
beslissing waarbij betrokkene zich, blijkens het ontbreken van verdere stukken in
het dossier, lijkt te hebben neergelegd.
De vraag of het kostenaspect bijdroeg aan de algemene neiging tot summier
procederen, geeft geen antwoord op de vraag of het aantal zaken dat in
Maastricht door middel van de summiere procedure werd afgedaan niet aan de erg
hoge kant was. Een percentage van ruim 88 procent bij het Brabants hooggerecht
lijkt aan de erg hoge kant. Of het dat ook werkelijk is, zou vastgesteld kunnen
worden door het cijfer te vergelijken met dat van het aantal summiere processen
elders, wat evenwel niet past binnen het kader van het onderhavige onderzoek,
maar alleszins het aanbevelen waard lijkt.
37