Download het fragment - Lebowski Publishers

hypocrisie in Fleet Street: directeuren wier kranten de oorlog tegen
drugs steunen, terwijl ze zelf cocaïne snuiven op de wc; verslaggevers
die de seksuele escapades van anderen aan de kaak stellen,
maar hun broek laten zakken zodra ze een gewillige secretaresse
ruiken. Van dat soort kennis heb ik geen gebruik gemaakt, ten
eerste omdat ik vind dat je überhaupt nooit over iemands privéleven
moet schrijven tenzij er een dwingende reden is waarom het
publiek de betreffende feiten moet kennen, en ten tweede omdat ik
niet in elkaar wil worden geslagen door ex-collega’s die me terecht
zouden verwijten dat ik hun vertrouwen had beschaamd.
De tweede regel was dat ik van nul af aan wilde beginnen. Het zou
niet fair zijn om de media op de korrel te nemen waar ik zelf voor
heb gewerkt, alleen maar omdat ik over inside-informatie over de
gang van zaken daar beschik. Maar evenmin zou het correct zijn
om die media helemaal buiten beschouwing te laten of te bevoordelen.
Daarom heb ik mijn onderzoek ernaar precies zo aangepakt
als ik bij elk willekeurig ander onderwerp zou hebben gedaan. Dat
geldt met name voor The Guardian.
Ik ben een Guardian-man. Ik lees de krant al sinds mijn veertiende.
Ik heb er vele jaren voor gewerkt, en toen ik met het idee
voor dit project kwam, stemde de hoofdredacteur, Alan Rusbridger,
ermee in dat ik tijdens de uitvoering ervan voor de krant zou blijven
werken. Ik wil nadrukkelijk verklaren dat niemand van The Guardian
in enige fase van het project ooit heeft geprobeerd me beperkingen
of voorwaarden op te leggen in wat ik schreef, en u zult zien
dat zowel The Guardian als haar zusterkrant, The Observer, hier
aan de orde komen, in voor- en tegenspoed. Hieruit volgt dat noch
The Guardian, noch iemand die er werkt verantwoordelijk is voor
de inhoud van dit boek. Die verantwoordelijkheid komt uitsluitend
voor mijn rekening.
Meestal houd ik me in dit boek bezig met mediazaken uit het
Verenigd Koninkrijk, maar soms heb ik geprobeerd informatie
te geven die aantoont dat hetzelfde ook in andere landen speelt,
met name in de Verenigde Staten. Evenzo betreft mijn onderzoek
meestal kranten, maar heb ik ook wat materiaal toegevoegd waaruit
blijkt dat radio en tv hetzelfde patroon volgen. Boulevardbladen
komen nauwelijks aan de orde. Het mag algemeen bekend worden
10
Nick Davies - Gebakken lucht.indd 10 16-12-2009 10:07:27