en marketingjongen. Nalden vereeuwigde zijn bizarre - Lebowski ...

12 | 13
fragment
Polly doet de deur open in mijn badjas, het is halfvijf in de ochtend dus ze kijkt verre van tevreden.
‘Ik heb net een kolibrie geneukt,’ zeg ik.
Ze zucht.
‘Ja, nee, ik bedoel, ik snap je nu. In onze relatie zocht jij altijd naar vooruitgang terwijl ik steevast
achteruit fladderde. Polly, ik ben een kolibrie.’
Ze zucht nog een keer. ‘James, je bent een schijtlijster. Laat me met rust, ik wil je vergeten.’
Pete is achter haar gaan staan. Hij krabt aan zijn ballen en heeft zijn T-shirt verkeerdom aan. Oké,
ik heb een bierbuik, mijn haar wordt steeds dunner en mijn persoonlijke hygiëne laat de laatste tijd
te wensen over, maar Pete slaat alles.
‘Ik ga even peuken halen bij het tankstation,’ zegt de treurwilg van een vent. ‘James, ga je mee?’
Hij plukt een lange jas van de kapstok, trekt een paar afgetrapte cowboylaarzen aan en stapt de
Amsterdamse ochtend in.
‘Moet je geen broek aan of zo?’ vraag ik terwijl ik vol ongeloof Polly aangaap.
Ze lacht. ‘Zo is Pete, hij heeft maling aan alles. Heerlijk toch?’
‘Heb je nog zo’n jas?’ vraag ik terwijl ik Pete’s arm vastpak.
Pete knikt, ik trek mijn broek uit.
Als twee volleerde potloodventers lopen Pete en ik even later door een broeierig Amsterdam.
Een vadsige Duitse toerist kotst in de gracht, politiebusjes rijden af en aan terwijl het tuig van
de richel probeert te ontkomen door op een uitgekookte manier achter bomen te schuilen. De
ontwakende zon gebruikt het IJ als spiegel terwijl de maan voor pampus ligt. Amsterdam is op dit
soort momenten op haar mooist, jammer alleen dat de mensen rond dit tijdstip op hun lelijkst zijn.
Een reiger in een halfgezonken roeibootje spreidt trots zijn vleugels. Ik wil hem bedanken voor het
schouwspel en schop mijn suikervrije kauwgom in zijn richting.
‘Haat je mij?’ vraagt Pete.
Ik aai hem over zijn bol. ‘Ja, ik haat je. Het liefst zou ik je hier ter plekke neer willen steken met een
schroevendraaier. Diep in de halsslagader. Verrukkelijk. Maar, beste Pete, ik haat mezelf nog veel
meer. Jij hebt Polly niet van me afgepakt, ik heb haar weggejaagd.’
Om en nabij het Scheepvaartmuseum spot ik twee aan lager wal geraakte types, van die
voortandmissende aderzoekers. Eentje komt me bekend voor, ik heb hem twee weken geleden nog
vijftig cent gegeven omdat hij zo nodig zijn dealer moest bellen. De ander, die in verregaande staat
van ontbinding lijkt te verkeren, kijkt ons strak aan en heeft een verroest fietsslot in zijn handen.
‘Hebben jullie misschien wat kleingeld voor ons?’
Normaliter geef ik junks altijd wel een kleinigheidje, niet eens zozeer omdat ik hun levensstijl
support, maar van een tevreden junk heb je gewoonweg minder last. Een tevreden junk gaat naar
een rustig plekje, zoekt een ader in één van zijn schriele armpjes en is voor korte tijd een tevreden
medemens. Een ontevreden junk daarentegen valt uit pure wanhoop onschuldige voorbijgangers in
lange jassen aan met een fietsslot.
Mijn humeur is niet al te best. Ik draag geen broek en ik loop godverdomme door de stad met de
man die onkuise dingen doet met de liefde van mijn leven. ‘Hij heeft geen geld en ik heb geen geld,’
zeg ik. ‘Dan kan je gaan lopen zwaaien met je volgroeide cijferslotje, maar we zijn echt niet bang.
Kijk hoe dun je compagnon is! Hebben jullie The Machinist gezien? Nee, natuurlijk niet, jullie zijn
kansloze teringjunks. Die makker van je lijkt op een reiger. Die beesten staan ook de hele dag in hun
eigen urine te niksen, met die ontvleesde kippenpootjes en dolkvormige tbc-snavels. Dus kom maar
op, laten we matten, ik breek die meelijwekkende speldenkussenarmpjes zo in tweeën.’
De lepelsmelters glimlachen, ik begrijp niet waarom. Totdat ik omkijk en Pete aan de overkant van
de straat weg zie rennen. Zijn lange jas wappert als een cape. Wat een held. Niet veel later kus ik het
trottoir, zo’n fietsslot komt harder aan dan je denkt.
Onze Pete is dus geen vechtersjas, maar waarom draagt hij dan cowboylaarzen? Cowboys vluchten
niet, die kukelen een lasso om de slechterik, schieten zes kogels door zijn donder en steken daarna,
terwijl ze lekker ligt te slapen, de wigwam van diens moeder in de fik. De twee junks zijn al een tijdje
op me in aan het trappen, ze hebben niet al te veel kracht, maar het voelt ook niet bepaald aan als
een Thaise massage.
‘Wat is dit voor mieterig gedoe?’ zeg ik lachend. ‘Als mijn vader keihard ligt te snurken, hè, dan slaat
mijn moeder hem af en toe. Mijn moeder is bijna zestig en ze slaat op die momenten harder dan
jullie nu trappen!’
© James Worthy