najaarsaanbieding | niccolò ammaniti - Lebowski Publishers

12 | 13 fragmenten
fragmenten
Ik zakte door mijn knieën, ging plat liggen en begon te
schuiven. Bij elke beweging die ik maakte vielen er stukken
kalk en plavuizen omlaag. Licht, zo licht als een hagedis, zei ik
telkens weer tegen mezelf. Ik voelde de balken trillen.
Het kostte me ruim vijf minuten, maar ik kwam veilig en
wel aan de overkant.
Ik duwde de deur open. Het was de laatste. Achterin was
het raam dat op de binnenplaats uitkeek. Een lange tak
groeide tot dicht bij het huis. Het was gelukt. Ook hier was de
vloewr bezweken, maar alleen voor de helft. De andere helft
hield nog stand.
Ik gebruikte de bekende techniek. Langs de muren, ertegenaan
gedrukt. Beneden zag ik een halfdonkere kamer. De resten
van een vuur, open blikken gepelde tomaten en lege pastaver‑
pakkingen. Er moest daar nog niet zo lang geleden iemand
zijn geweest.
Zonder verdere hindernissen kwam ik bij het raam.
Daar keek ik naar beneden.
Een kleine binnenplaats, omgeven door dichte braam‑
struiken, en daar achter het bos, dat steeds verder opdrong.
Cristiano wist nog wat hij droomde toen zijn vader hem
wakker had gemaakt.
Beneden in de woonkamer, naast de televisie, stond een
groot, lichtgevend aquarium met daarin een groene, glibberige
kwal die een heel vreemde taal sprak met allemaal c’s, z‑en en
r‑en. En het mooie was dat hij die kwal helemaal kon verstaan.
Hoe laat is het eigenlijk? vroeg hij zich gapend af.
De lichtgevende wijzerplaat van de radiowekker op de
grond wees drie uur drieëntwintig aan.
Zijn vader stak een sigaret op en blies de rook uit. ‘Die hond
hangt me de keel uit.’
‘Die hond is gewoon gek. Komt door al die stokslagen die
hij krijgt...’
Nu zijn hart niet meer zo bonkte, voelde Cristiano de slaap
zwaar op zijn oogleden drukken. Hij had een droge mond die
smaakte naar de knoflook van de kip van de snackbar. Mis‑
schien zou die vieze smaak verdwijnen als hij wat dronk, maar
het was te koud om naar de keuken te gaan.
ik ben niet bang ik haal je op, ik neem je mee
zo god het wil
Op de grond lag een gebarsten betonnen gootsteen, een
verroeste arm van een hijskraan, bergen met klimop overwoe‑
kerd puin, een gasfles en een matras.
De tak waar ik op moest springen was dichtbij, minder dan
een meter ver. Maar niet dicht genoeg om erop te komen
zonder te springen. Hij was zo dik en kronkelig als een
anaconda, en meer dan vijf meter lang. Hij zou me wel
houden. Als ik aan het eind was vond ik vast een manier om
naar beneden te komen. Ik ging op de vensterbank staan, sloeg
een kruis en zette af, met mijn armen naar voren, als een
gibbon in het Amazonewoud. Ik kwam met mijn buik
op de tak terecht en probeerde mijn armen eromheen te slaan,
maar hij was vreselijk dik. Ik gebruikte mijn benen, maar die
vonden nergens steun. Langzaam gleed ik weg en probeerde
me aan de schors vast te klampen.
Mijn redding was binnen handbereik. Op enkele tiental‑
len centimeters afstand zat een iets kleinere tak.
Ik verzamelde al mijn kracht en na een flinke ruk voor‑
waarts greep ik hem met allebei mijn handen.
Die tak was dood en brak af.
Hij was graag verdergegaan met zijn droom over de kwal
op het punt waar hij gebleven was. Hij wreef in zijn ogen.
Waarom ga je niet naar bed? De vraag kwam in hem op,
maar hij slikte hem in. Uit de manier waarop zijn vader door
de kamer liep viel op te maken dat hij niet van plan was te gaan
slapen.
Drie sterren.
Cristiano had een schaal van nul tot vijf om de irritatie van
zijn vader te meten.
Of eigenlijk ergens tussen de drie en vier sterren. De
gevarenzone van ‘alert zijn’, met als enige juiste strategie: hem
altijd gelijk geven en zo min mogelijk irriteren.
Zijn vader draaide zich om en schopte hard tegen een
witte plastic stoel, die door de kamer rolde en tot stilstand
kwam tegen een stapel dozen waarin Cristiano zijn kleren
bewaarde. Hij had zich vergist. Dit was vijf sterren. Rood
alarm. Hier gold als enige strategie: zwijgen en opgaan in
de omgeving.
De oorlog met Contarello duurde al oneindig lang. Een vete
tussen hen beiden, die voor de rest van de wereld onbegrijpelijk
was. Begonnen over een paar meter graasgrond die ze beiden
beschouwden als hun eigendom, een voortgezet met beledigingen,
bedreigingen met de dood, grofheden en getreiter.
Geen van beiden was ooit op de gedachte gekomen om er
de kadastrale kaarten eens op na te slaan.
Meneer Moroni begon te schoppen in de modder, te slaan
tegen de bomen.
‘Contarello, dit had je niet moeten doen… Echt niet.’
En toen slaakte hij een woeste kreet naar de hemel. Hij pakte
Poppi’s poten vast en laadde het kadaver met al de kracht van zijn
woede op zijn rug. De arme Poppi woog honderdvijftig kilo,
misschien een onsje meer of minder, maar dat mannetje van
zestig kilo, dat zoop als een spons, liep er wijdbeens, waggelend
van rechts naar links mee over het gras. De inspanning had zijn
gezicht doen veranderen in een hoop bobbels en kuilen. ‘Nu zul
je wat beleven, Contarello,’ zei hij knarsetandend.
Hij kwam bij het huis en gooide Poppi op de grond. Toen
maakte hij een touw vast aan de tractor en draaide de katapult om.
Hij wist precies waar het huis van Contarello lag.
Zijn naam was Paolo Bocchi. Professor Paolo Bocchi.
De professor lag te slapen op een bank in een penthouse
dat uitkeek op de mozaïeken van Santa Maria in Trastevere en,
verderop, Sant’Andrea della Valle, dat opdoemde tussen de
vergeelde bladeren van de platanen langs de Tiber.
De telefoon rinkelde en deed er ongeveer drie minuten
over om het centrale zenuwstelsel van de professor, dat was
dichtgeslibd door cocaïne en rum, in werking te stellen.
Bocchi stak een arm uit, tastte de vloer af op zoek naar de
draadloze telefoon en nam op, terwijl hij een gorgelende tweeklank
uitstootte die je zou kunnen opvatten als een Keltisch zelfstandig
naamwoord, maar die bedoeld was als een simpel ‘hallo’.
De stem aan de andere kant van de lijn klonk beslist
dynamischer.
‘Professor Bocchi, u spreekt met de secretaresse van de San
Bellarmino‑kliniek. Ik bel u om u eraan te herinneren dat u om
10.30 uur een additieve mastoplastische ingreep moet verrichten.
Als het u niet lukt om te komen is dokter Cammarano
jij bent mijn schat
In het dorp wordt gezegd dat Contarello en zijn gezin in de
woonkamer Caramba, wat een verrassing! keken toen het gebeurde.
De programmamaker was erin geslaagd een tweeling uit
Macerata samen te brengen die bij de geboorte was gescheiden
en elkaar nu huilend in de armen viel, en ook de Contarello’s
snotterden van ontroering. Een echte tranentrekker, die scène.
Maar plotseling leek het of er een explosie boven hun
hoofd plaatsvond. Er was iets op hun huis gevallen waardoor
het tot op de fundamenten trilde.
De televisie ging tegelijk met het licht uit.
‘Godallemachtig, wat is er gebeurd?’ schreeuwde oma
Ottavia terwijl ze zich vastklampte aan haar dochter.
‘Een meteoriet!’ schreeuwde Contarello. ‘Een verdomde
meteoriet heeft ons geraakt. Dat werd al gezegd in Quark.
Dat gebeurt soms.’
Het licht ging weer aan. Een balk van het plafond was
gebarsten en er waren stukken kalk naar beneden gekomen.
De familie liep angstig de trap op.
Boven leek alles normaal.
Contarello gooide de deur van de slaapkamer open en viel
op zijn knieën. Handen voor zijn mond.
Het dak was er niet meer.
beschikbaar om u te vervangen.’
Uit deze monoloog destilleerde Bocchi drie hoofdpunten:
a) hij moest iemands tieten ombouwen;
b) de ingreep was niet morgen maar vandaag;
c) die klootzak van een Cammarano stond te trappelen
om hem een loer te draaien.
Zijn antwoord was snel en vastberaden. ‘Ik kom eraan.’
Hij liet de telefoon zakken en deed eindelijk zijn ogen open.
Zijn blik viel op het salontafeltje van Gae Aulenti waarop drie
witte sporen lagen en een cellofaanzak met ongeveer een kilo
zuivere cocaïne, afkomstig uit de oostelijke Cordillera,
honderdvijftig kilometer van La Paz.
Met de plastische, golvende beweging van een koraalslang die
zijn prooi benadert, gleed Bocchi naar het poeder en snoof met een
bekwame aanval van zijn neusgat een van de drie lijntjes op.
Nu voelde hij zich veel beter.
Catalogus Ammaniti.indd 12-13 22-06-2009 14:52:12