maartnummer van AdRem - Remonstrantse Broederschap

MIJN GELoof LEERt ME
oM ELK MENS ALS EEN
SCHEPSEl VAN GODSWEGE
tE ZIEN, UNIEK.
Er werd ook goed werk geleverd door veel enthousiaste
vrijwilligers. Uiteindelijk kwamen er meer dan dertig
Malls, drie in Rotterdam, maar ook in veel andere grote
steden. Probleem was alleen dat de afhankelijkheid van
overheidssubsidie steeds groter werd (70 tot 80%). En
dus is in tijden van crisis en bezuiniging het werk van
The Malls heel kwetsbaar gebleken. In veel gemeenten
is het werk helaas weer beëindigd. In Rotterdam draait
alleen The Mall in de Millinx nog, maar op veel bescheidener
basis. Bovendien, de Millinx is veranderd. Er is
gesloopt, nieuwbouw gepleegd, veel van onze mensen
zijn als een soort stadsnomaden uit zicht geraakt.’
thugz Church De Wolf pakt aan wat hij tegenkomt,
ook als het gaat om geloofsvragen. ‘Bijna alle jongeren in
de Millinx hebben een Antilliaanse achtergrond en zijn
van huis uit katholiek. Ik zei op een gegeven moment: als
jullie een bandje regelen, dan lees ik een stukje uit de bijbel,
ga voor in gebed en daarna eten we samen. Zo startte
Thugz Church, boeven- of tuigkerk. Eerst waren er tussen
de twintig en dertig jongeren, later werden het er zestig.
Tienermoeders namen hun kinderen mee, jongeren ook
hun ouders. Het werd een familiekerk die los is komen te
staan van YfC. Inmiddels noemen we deze kerk Church 4
All. Tuigkerk riep toch wel veel negatieve associaties op,
zeker toen Wilders begon met z’n tuigdorpen. Maar de
intenties zijn hetzelfde gebleven, een open en gastvrije
gemeenschap te zijn. Ook hier is het trouwens niet
alleen goed nieuws. Ik word wel eens moe van de fondsenwerving.
Zowel de doelgroep als de activiteiten zijn
kwetsbaar. Er is veel verloop, en het gevaar bestaat dat het
niet lukt om het leiderschap en de verantwoordelijkheid
te delen met een grotere groep.
Maar toch is het prachtig dat het gelukt is in de Millinx
een nieuwe vorm van gemeenschap te stichten. Ik heb
mijn idealen dan ook nog steeds hoog zitten, maar weet
nu wel beter dan vroeger dat ik goed de grenzen moet bewaken.
Er wordt ook wel misbruik van me gemaakt. Maar
mijn geloof leert me om elk mens als een schepsel van
Godswege te zien, uniek, en elk mens ook zonder vooroordelen
aan te zien en onvoorwaardelijk lief te hebben.
En het blijft bijzonder te ervaren dat juist deze mensen
echt hun hoop op God hebben gevestigd. Bij veel anderen
zie je, als ze in de problemen komen, dat ze zich afvragen
‘waarom doet God mij dit aan’. Maar voor deze mensen is
God in hun lijden vaak de enige die ze nog hebben. Hun
Godsgeloof geeft hen kracht.
Ik geloof heilig in de komst van Gods koninkrijk. Dat
heeft niet alleen met het hiernamaals van doen, maar
ook met ons werk in deze wereld. Christus gebruikt ons,
maar zijn wederkomst blijft dringend gewenst. Je moet
oppassen dat je niet te veel gaat geloven dat het koninkrijk
maakbaar is door onze handen.’
fotografie: Albert Jan ten Napel
De torrie van Mattie Na dit alles verbaast het niet dat
De Wolf inging op de suggestie die iemand hem deed die
in Engeland de hele bijbel in moderne spreektaal gelezen
had, The Word on the Street.
‘Zoiets moest er volgens hem ook in Nederland komen.
De hele bijbel in moderne spreektaal, gericht op de
jongerencultuur. Maar de bijbel is heel dik. Dus ik wilde
wel meedoen, maar dan beginnen met één bijbelboek,
Matteüs. Dat is het eerste evangelie, behandelt heel Jezus’
leven en geeft de koninkrijksprediking een centrale plaats.
(In het boek is het begin van Jezus’ prediking als volgt
vertaald: ‘Maak een U-turn! Begin een nieuw leven. Het
koninkrijk van God, de revolutie komt eraan!’). En ook de
jongerencultuur is heel divers, dus wilde ik me richten
op de doelgroep die ik zelf het beste ken, de straatjeugd.
En juist daarom zag ik het belang van zo’n nieuwe bijbel
in. Want als ik in onze kerk een stukje uit de bijbel voorlas,
dan gingen onze jongeren gelijk glazig kijken. Het
raakte ze niet omdat ze het niet begrepen. Als je ze zegt,
ga de bijbel zelf eens lezen, dan haken ze ook na twee
hoofdstukken af. Te dik, te moeilijk. Vergeet niet dat deze
jongeren nooit een boek lezen en bovendien helemaal in
een beeldcultuur zijn opgegroeid.
Ik heb ongeveer negen maanden aan De torrie gewerkt.
Een dag per week, ondersteund door YfC, Nederlands
Bijbelgenootschap, Ark Media en een dertigtal jongeren
van heel diverse pluimage die hebben meegelezen en
becommentarieerd. Inmiddels zijn er vele duizenden
exemplaren verkocht. Dat het zo’n succes zou worden
had ik nooit verwacht. Het moet te maken hebben met
het vernieuwende en controversiële ervan. Het is per slot
de eerste bijbel in straattaal. Of staatjongeren het boek
echt zelf gaan kopen moet nog blijken. Er worden ook
veel exemplaren uitgedeeld, bijvoorbeeld in gevangenissen.
Maar ik krijg ook enthousiaste reacties van goedchristelijke
ouders die zeggen: eindelijk leest mijn kind
een keer zelf in de bijbel.
Of de hele bijbel uiteindelijk vertaald wordt, dat is nog
onzeker. Voorlopig gaan we zeker door, nu eerst met een
deel uit het oude testament. Welk? Dat blijft nog even
geheim.’ •
Koen Holtzapffel
Remonstrants predikant in de gemeente Rotterdam
jaargang 23 nr. 3 maart 2012 13