Editie West-Vlaanderen - Jobat

6
I N T E R V I E W
LudoMariman(TheKids)endejobsvanzijnleven
‘De bomen zouden tot
in de hemel groeien.
Niet dus’
LudoMarimanschonkdeBelgischemuziekklassiekersals
‘There will be no next time’, ‘Fascist Cops’ en ‘Do you
wanna know’. In een carrière van zowat veertig jaar
slalomde hij tussen de Antwerpse dokken en internati­
onale concertpodia, maar evengoed tussen vedettenstatus
enlevenvaneenuitkering.EeneeuwigeKidoverdejobsin
zijn leven.
We treffen Ludo Mariman in de
foyer van De Roma in Borgerhout.
Een slordige 35 jaar geleden speelde
The Kids hier ook al eens. Tussen de
twee optredens ligt een kronkelparcours
vol ups en downs, maar anno
2012 staat de band er nog steeds. Mariman
en de zijnen hebben er een
drukke festivalzomer opzitten, met
stadsfestivals als Marktrock Leuven
en enkele buitenlandse uitstapjes.
‘Sinds onze reünie in 1996 zijn we er
eigenlijk nooit meer mee opgehouden’,
glundert Mariman. ‘Het is het
leukste werk dat er is, het plezantste
zweet om te hebben.’
Maartochbenjeooitalsdokwerkerbegonnen?
‘Eigenlijk niet. Mijn aller­allereerste
job was er een als offsetfotograaf in
een drukkerij. Dat heeft maar enkele
maanden geduurd. Dankzij mijn vader
en grootvader, die als scheepshersteller
werkten, kreeg ik werk aan
de Antwerpse haven. Via hen kreeg ik
een roze kaart, die je als dokwerker
een bevoorrechte positie gaf.
In de auto, op weg naar mijn eerste
werkdag aan de dokken, zei mijn
grootvader: “Onthoud deze weg maar
goed, want hier ga je elke dag voorbijkomen
tot je vijfenzestigste.” Daar
Tekst: Michiel Leen / Foto: Koen Bauters
kreeg ik een heilige schrik van, dat
idee van ‘ligt mijn leven nu al vast?’.
In 1971 was dat. Ik was amper zestien!
Als tegenreactie ben ik mezelf
daarna steeds blijven voorhouden: er
is meer in het leven dan een jobke.
Gelukkig zijn zowel mijn broer als ikzelf
later uitgezwermd: hij als voetballer,
ik als muzikant.
Van die sector is nu niet veel meer
over: mijn vader en grootvader werkten
nog effectief tot hun vijfenzestigste.
Daarna zijn de grote herstructureringen
en ontslagrondes gekomen.
Het was ook geen gezond werk: ik
heb veel mensen gekend die zelfs hun
pensioen niet haalden of kort daarop
stierven. Gezondheidsbekommernissen
waren er niet in die jaren: je
werkte heelder dagen in stookolietanks
of met een verfpistool, vaak
zonder maskers. Goedbetaald was
het wel. Je moest van 8 tot 16 uur
werken, maar in de praktijk werd dat
eerder half negen tot half vier, met
een uur middagpauze.
Wie werk wilde, moest zich aanmelden
bij het kot, het aanwervingslokaal
voor havenarbeiders. Soms
kreeg je werk voor een paar weken,
soms voor een dag, naargelang de
schepen binnenkwamen voor onderhoud.
Daar kwam die roze kaart van
pas: het contingent arbeiders met een
roze kaart mocht zich het eerst aan­
dienen als er werk was. Houders van
een groene kaart ­ meestal mensen
die geen familie aan de haven hadden
­ kwamen pas aan bod als de mensen
met een roze kaart allemaal werk
hadden. Zij kregen meestal de rotste
jobs. Het had wel wat van het Zuid­
Afrikaanse apartheidsregime.’
In1976richtteje,samenmetde
piepjongebroertjesDeHaes,The
Kidsop.Vielwerkenaandedokkentecombinerenmetoptreden?
‘Ik heb muziek en werken aan de
dokken gecombineerd tot in 1979.
Daarna heb ik het, tijdens de hoogdagen
van de band, geprobeerd als zelfstandige
muzikant. Dat was rampzalig:
zoals het een artiest betaamt, kon
de administratieve rompslomp van
het zelfstandigenbestaan me niet bekoren.
Een artiestenstatuut was er
ook nog niet, zodat ik na enkele jaren
serieus in de problemen kwam met
de belastingen en de sociale zekerheid.
Uiteindelijk leefde ik van het OCMW
en niemand kon me vertellen welk
statuut ik nu eigenlijk had. In 1985
heb ik dan een job gekregen bij de
platenmaatschappij die The Kids onder
haar vleugels had genomen. Onze
laatste studio­LP, Gotcha, heb ik als
magazijnier zelf in hoezen gedaan.
Dat jobke heeft me er destijds bovenop
geholpen.
Later heb ik deel uitgemaakt van de
raad van bestuur bij ZaMu (Vereniging
voor Zangers en Muzikanten, red),
om ervoor te zorgen dat muzikanten
de keuze hadden voor een werknemersstatuut,
zodat ze niet automatisch
als zelfstandige aan de slag
moesten. Ik wou collega’s behoeden
voor wat mij overkomen was.
In 1996 was er een vacature voor
huisbewaarder in Studio Herman
Teirlinck, waar ik destijds al enkele
maanden als gastdocent werkte. Mijn
toenmalige vriendin was fotografe en
net als ik muzikant; net wat men
zocht. Ik moest vooral ’s avonds permanentie
houden, wanneer studenten
nog laat doorwerkten aan projecten.
Er bleef veel tijd over voor de
muziek. Het was fijn toeven in dat artistieke
sfeertje. Dat werk heb ik tot
2010 gedaan, het is mijn langstdurende
job geweest. Maar na de sluiting
van de Studio moesten we op zoek
naar een nieuwe woonst. Nu wonen
we net over de taalgrens, bij Ronse.
De muziek zorgt voor een welkome
aanvulling op mijn uitkering; de administratieve
afhandeling laat ik met
graagte over aan het interimkantoor.Ik
krijg nu zelfs vakantiegeld van
The Kids (lacht).’
Watalshetniksgewordenwas
metdemuziek?Wasjedandokwerkergebleven?
‘Waarschijnlijk wel, al kan ik dat
niet zeker zeggen. In de jaren ’80 is
de situatie in die sector erg verslechterd.
Toen ik er werkte, had je als arbeider
een zekere vrijheid. Je genoot
bescherming, je stond sterk. De crisis
gaf werkgevers een kans om aan die
rechten te knabbelen. Nu blijft daar
niets meer van over. Ik weet niet of ik
die evolutie had kunnen aanvaarden.
Gelukkig hoef ik me die vraag niet te
stellen. Weet je, mijn allereerste
jeugddroom was profvoetballer worden.
Achteraf ben ik blij dat dàt me
niet gelukt is, want dan was ik nu, op
mijn 57ste, mijn houdbaarheidsdatum
zeker voorbij.’
TheKidswerdengekgenoegpas
internationaalbekendnadatjede
bandin1986hadopgedoekt.
‘Blijkbaar had een Duits bedrijfje illegale
bootlegs van onze platen uitgebracht
die in alle uithoeken van de
wereld opdoken. Da’s een mes dat
langs twee kanten snijdt: ik heb er
nooit een cent auteursrechten voor
gekregen maar tegelijkertijd heeft het
er wel voor gezorgd dat we intussen
fans hebben van Amerika tot Japan,