Denkraam

Voor
u
gelezen
Medicijnverslaving:
weer
kapitein op
je eigen
schip worden
Erwin Tukker, 10 jaar verslaafd geweest aan
een angstremmer, opgetekend en bewerkt
door Susan M.L. Leijnse
Een stevige psychiatrische diagnose
benam mij alle moed en ik vond het best
wat ze me allemaal voorschreven, waaronder
een angstremmer. Zo moe was ik
van mijn draaikolk van emoties, dat de
rust die het medicijn bracht me aanvankelijk
de zevende hemel leek. Door een
‘second opinion’ werd mijn diagnose
afgezwakt en daar ging al een herstellende
werking van uit. Ik kreeg weer het idee
dat ik ZELF wat met mijn leven zou kunnen
maar peinsde er niet over om met de
Voor u gelezen
“Wat bedoelde Michael ermee dat hij
begreep dat je lijm snoof?” “Hij wist hoe
het bij mij thuis was. Alleen ik en mijn
moeder en we hadden een bloedhekel
aan elkaar. Meestal was ze stom dronken
en als ze dat niet was, dan mepte ze de
eerste de beste die ze zag, dat was ik
meestal. Behoorlijk deprimerend. Ze
heeft enorme problemen, maar ze wil er
niets aan doen... ze doet gewoon de deur
op slot en zinkt weg in haar roes.” “Heeft
ze je ooit verteld wat haar problemen
zijn?” “U bedoelt afgezien van de lichamelijke
afhankelijkheid?” Ik knikte.
“Dezelfde problemen die iedere junk
heeft, denk ik,” zei hij en hij haalde zijn
schouders op. “Angst voor het leven...
voor pijn... angst om jezelf goed te bekijken
voor het geval dat wat je ziet je niet
bevalt.” (Uit de misdaadroman “De vorm
van slangen”, Minette Walters, 2000.)
[10]
angstremmer te stoppen en kreeg moeiteloos
recept na recept! Tot een sociaal-psychiatrisch
verpleegkundige mij ervan wist
te overtuigen dat het zo niet langer kon,
dat ik medicijnverslaafd was. Met geen
pen valt te beschrijven waar ik daarna
allemaal doorheen moest tot ik uiteindelijk
in een kliniek wist af te kicken.
Voordat je een werkelijke poging kunt
doen om van het leven meer te maken
dan slechts overleven, moet je door een
pijnlijk proces heen van erkenning van je
problematiek. In mijn geval vloeide uit
psychische kwetsbaarheid 10 jaar totale
afhankelijkheid van een kalmerend
middel voort terwijl je dat volgens de bijsluiter
maximaal 6 maanden mag
gebruiken! Als je een en ander eenmaal
onder ogen durft te zien, moet je ook nog
zien te accepteren dat je je zwakke plekken
levenslang met je zult meedragen. En
dat is echt knokken geblazen en brengt
veel verdriet met zich mee. Maar ja, niet
willoos meedeinen, betekent toch echt een
“Ons land telt 400.000 medicijnverslaafden
en 800.000 alcoholverslaafden,
tegenover ‘slechts’ 30.000 harddrugsverslaafden.
Dat het harddrugsprobleem
toch zoveel aandacht krijgt, heeft vooral
te maken met het feit dat het in verband
wordt gebracht met overlast op straat en
(kleine) criminaliteit, althans door de
gebruiker. Het harddrugsprobleem
springt dus eerder in het oog, terwijl de
kosten van het alcoholprobleem veel groter
zijn.” (Uit “Grenzeloos”, een uitgave
van Bouman GGZ in opdracht van de Cliëntenraad,
okt. 2005.)
“Mijn drang tot heroïek was, vanwege
het onmatige ervan, in wezen een drang
tot het onmogelijke, een neiging tot zelfoverschatting,
tot het boven mezelf en
anderen uitstijgen, tot meer willen
presteren dan mijn prestatievermogen
toeliet. En precies daarom droeg het
vanaf het allereerste begin ook de kiem
in zich van falen, van vallen, van ondergaan.”
(Uit het zelfhulpboek “O Nederland,
vernederland!”, René Diekstra,
1998.)
mentaal proces van het roer omgooien en
een zee van emoties over je heen laten
komen, voordat je kapitein van je eigen
schip kunt worden.
Van mijn voormalige kameraad, de angstremmer,
heb ik dus succesvol afscheid
genomen. Nu ga ik vanuit acceptatie en
kracht gevoelens van verdriet en machteloosheid
te lijf. Inmiddels onderneem ik
van alles, ik ben redacteur en fotograaf
bij Denkraam, coördineer het verzendproces
van het blaadje van Clip Rijnmond*
en ben lid van het Verslavingspanel*.
Maar... voorzichtigheid blijft geboden. Het
is steeds goed bekijken wat ik aankan. Ik
wil actief mijn leven in eigen hand blijven
nemen en daarbij hoort mezelf goed in de
gaten houden.
Clip: Clienteninformatiepunt Rijnmond
(www.cliprijnmond.nl)
Verslavingspanel (Basisberaad Rijnmond):
denktank van ervaringsdeskundigen t.b.v.
beter beleid in de verslavingszorg
“Uit een groot onderzoek uit 2002, waarin
119 studies naar de behandeling van
eetstoornissen zijn geanalyseerd, blijkt
dat van alle patiënten met anorexia of
boulimia nervosa slechts 45 tot 50 procent
herstelt. Dertig procent herstelt niet
helemaal maar ‘verbetert’, en twintig
procent houdt een eetstoornis.” (Uit het
artikel “Eetstoornissen geen exclusieve
puberziekte”, Trouw, 30 mrt. 2006.)
Over verslaving aan raamprostitutie:
“Het heeft me een jaar of drie gekost er
helemaal mee te stoppen. In het begin
hield ik het nog geen twee dagen uit zonder
het raam, dan moest ik weer gaan
zitten om me goed en sterk te voelen.
Het is een verslavend vak. Men heeft me
in die tijd gevraagd wat ik, naast het
geld, het meest miste als ik niet werkte
en dat is toch de spanning, de macht van
het spel. In mijn ogen heeft de hoer spelen
toch altijd met bedrog te maken
gehad, een soort oplichterij waar je iedere
dag weer goed of minder goed in kon
zijn.” (Uit de roman “Geheel de uwe”,
Connie Palmen, 2002.)