Denkraam

Voortsnellend om naar
Utrecht te komen bezie ik de
wijken achter Gouda. Spanningen opgebouwd
in de stad verzwaren dusdanig dat
ik een pad neem achter de hoofdweg
door Montfoort. Een half uurtje van te
voren in Gouda even een fotorolletje
gekocht om onderweg te benutten. Op
een twijfelachtig moment bij het verlaten
van de stad sta ik op een kruising. Ik wil
een foto nemen en een broodje kopen.
Met de camera in de hand zie ik het
dwarsliggende straatje en tracht het te
beoordelen. Helaas. Ik besluit er vanaf te
zien. Tot op heden staat de plek gegrift op
mijn ziel. Ik stap op mijn fiets en rij de
straat uit.
Terug op het fietspad kom ik een vrouw in
een rolstoel tegen. Ze is, aan haar benen
te zien, nogal qua botten gehandicapt.
Wat anders betreft heeft ze een krachtige
persoonlijkheid. We groeten elkaar, waarna
ik verder rij. Op het fietspad zie ik een
oud huis waar de zon bovenop staat. De
camera in de hand tracht ik een juiste
stelling in te nemen. De bomen, enkele in
een bloesemtooi, geven een fantasie over
de geschiedenis van het huis. Vanuit twee
hoeken druk ik af en neem mijn rust. Ontspannen
onder Hollandse luchten voel ik
mij leeg en verlangend
(tekst op envelop)
elektra explosia
De terugwaartse dragelijkheid
geeft de uitvaart onvoorbereid
zeeën van stilte. Toekans’ lust
Ochtend begeren, confrontatie
die stug maakt, aangeslagen
machtsstrijd die niet gesust
door de wanhoop in variatie
voortkuurt kan niet behagen
Een jaar lijdt als zingen
Angst laat zich niet bedwingen
Teruggetrokken als ’n zegel
Het einde op ’t hart de vlegel
is de ommedraai die ’t beeld
in voorbijgaan met tranen stilt
naar verre oorden. Een aantal fietsers
snellen voorbij. De overkant toont zijn
wegvervoer en de voortvarende stadsbehoefte
en ik besluit op te stappen. Een
stukje verderop zie ik een klein roeibootje.
Het geeft een hoop weer. Ik neem een
foto en ga verder. Het weer is heerlijk en
geeft de lentezachtheid weer. Verderop
tracht ik te bekijken om naar Reeuwijk te
komen. Het dorpje, een paar straatjes,
vraagt en nodigt uit om eventjes stil te
staan bij het voortjagende leven. Ik maak
even een praatje met een man die bezig
is in zijn tuin en vraag de weg. Ik rij terug
en bemerk dat mijn achterwiel tegen de
horizontale drager vastloopt. Het kroegje
op de hoek, beheerd door moeder en
dochter, loop ik binnen omdat ik reparatiemiddelen
vergeten ben. Ik krijg vier
sleutels mee. Een wordt binnen aangereikt
de andere drie bij de fiets. Ik zet het
wiel vast en breng de sleutels terug. Na
een ieder gegroet te hebben stap ik op de
fiets en rij verder. Verderop stop ik bij een
huis en schiet een foto. De bloesem staat
er prachtig bij en kom in gesprek met de
eigenaar. Het is een oud huis in redelijke
staat. Verschillende onderwerpen passeren
de revue. Meegelopen staan we op de
weg en nemen afscheid. Er snellen diverse
auto’s voorbij zodat het oppassen
geblazen mag heten. Plekjes dwarrelend
door de gedachte herinnerend
en bezien rij ik
door het landschap
richting Utrecht. Het
gevoel meedragend lijkt
het erop alsof de tijd
Scheisse. The black crow
ist nicht wie ihre suche
zur brennung aufs sand
Ihre heisse ist wie burgler
aufs luft ohne zustand
even stil kan staan. Later terug op de
hoofdweg rij ik richting Montfoort. Met
een verlangen naar eten en velerlei
gesprekken. De ontspanning op de fiets
met veel plezier meedragend rij ik de stad
binnen. Mensen als tegenliggers groet ik
vriendelijk en heb binnenpretjes. Eenmaal
door de stad heen wordt de reis vervolgd.
Met veel plezier de zonnewarmte en de
hoop op ’t geluk rij ik verder. Indrukken
ten over neem ik mee met de hoop
Utrecht te bereiken.
Zo’n fietstochtje om uiteindelijk de zaken
te vinden die gezocht werden geeft met
het tij aan de kust het plezier. Je zou als
het ware zo een nerf kunnen uitkerven
om uiteindelijk iets moois te kunnen
bereiken.
De akkers en velden bezien geven haast
de achtergrond van tijden die in en op
glas beschreven de ogen tegoed doen.
Je zou kunnen denken aan de pracht die
het zicht biedt aan de voorbijgangsters
fietsend en lopend door de stad die een
man bezien die alles omsloot om uiteindelijk
een krantje te kunnen kopen die
uiteindelijk als prop op de straat verder
dwarrelt terwijl een voorbijgangster er
een schop tegen geeft.
Tekst en foto: Christian Dogterom
Bewerkt door: Ernest Smit
[5]