GRENSVERLEGGING - Dijk van een Delta

ARCADIA
Honderden buitenplaatsen waren er, voor de rijke handelaren in
de steden Middelburg en Vlissingen, die zomers een fris en sloom
verblijf op het platteland ambieerden.
16
Mijn eigen Toorenvliedt met zijn illustere park
en sfeervolle waterpartijen kwam zodoende
pal naast de buitenwijken van Middelburg te
liggen. Ongelukkigerwijs werd het door de
Duitse bezetter tijdens de oorlog ingericht
als bunkerhoofdkwartier. Maar liefst twaalf
halfverscholen betonnen kolossen kenmerken
nu mijn ooit zo contemplatieve achtertuin.
Je kan er nu nooit meer argeloos doorheen
wandelen. Loom een pijpje roken om je al
rondgaand door de coulissen van de hoge
beplanting te concentreren op een taaie
academische kwestie, is er niet meer bij.
Nergens trouwens. Mijn groene retraite
werd een openbare uitlaatplek. Toegankelijk voor
íedereen die er even uit wil zijn of er uitgelaten
dient te worden. Want zoals ook ik dus nu aan huis
ervaar, ontstond er in de samenleving een grote
behoefte aan recreatie. Om te ontsnappen aan het
dwingende ritme van het dagelijks bestaan,
dat meer en meer door de lopende band en
het geestdodende kantoorwerk gereguleerd
raakt, zoekt men ontspanning op stille
plekken die bepaald worden door groen en
water. Of in het zorgeloze vertier aan het
strand. Niet langer uit hygiënische of sanitaire
noodzaak, maar slechts vanwege het vermaak.
Daar halen we energie uit.
TOERISME
Nog niet eens zo lang geleden was kuren
een vorm van onschuldig vermaak voor de
elite. De voorvaderen van mijn vrouw deden
er ook aan mee. Heel modern was dat. Je
huurde een kamer in het badpaviljoen
in Domburg of in het badhotel in
Vlissingen. Daarna kon je met zo’n
hobbelig koetsje de zee in. Snel
onderdompelen en dan weer terug
naar het comfort van het hotel.
In Domburg had de Middelburgse
architect Johan van Nieukerken
in het badpaviljoen een geweldig
RECREATIE
17