februari 2005 - Sportcommissie

Mijn uitzending naar Afghanistan
Van 13 augustus 2004 tot 28 januari 2005 ben ik
uitgezonden geweest naar Afghanistan. Dit was mijn
eerste uitzending en ik zat er niet bepaald op te
wachten. Maar ja, als je dan toch moet, probeer je er
het beste van te maken.
Ik werd geplaatst op het Joint Visitors Bureau (JVB) op HQ
ISAF te Kabul. De taak van ons bureau was om NATObezoeken
in al zijn facetten voor te bereiden en uit te
voeren. Het bureau bestond eerst uit zeven en later uit
vijf personen: een Ierse Commandant, een Franse overste,
een Belgische korporaal, een Spaanse sergeant1 en ik.
Internationaler kan het echt niet. Een Duitse kolonel en
een Haubtmann hebben we helaas uit de groep moeten
verwijderen vanwege disfunctioneren. Met de voertaal engels
had ik weinig problemen. Ik heb mijn engels in dat half jaar
wel flink kunnen verbeteren en dat is mooi meegenomen.
Afghaanse vrienden
Het is moeilijk om je een voorstelling te maken van Afghanistan
als je er zelf niet geweest bent. Bij mij heeft het in
ieder geval een enorme indruk achtergelaten. Ik heb veel
mensen leren kennen en zelfs twee Afghaanse vrienden
gemaakt waar ik nog regelmatig contact mee zal hebben.
Als SO-Escort werd ik verantwoordelijk gesteld voor
bepaalde NATO-bezoeken. Om beurten waren we leading
in de organisatie. We maakten het programma in overleg
met het bezoek en de ISAF-leiding. Verder maakten we een
zeer gedetailleerd convooiplan: we regelden kamers, diners,
vluchten naar Provincial Reconstruction Teams (PRT’s),
bezoeken aan president Karzai, ministeries en Ambassades.
Brok in de keel
Ook waren we verantwoordelijk voor een stuk protocol.
Daar werd in twee gevallen een beroep op gedaan bij
het overlijden van twee Franse soldaten en een Italiaan.
Allen omgekomen bij verkeersongevallen als gevolg van te
hard rijden door het terrein. We moesten van alles regelen
zonder dat we daarop voorbereid waren. En ineens sta
je daar dan op het vliegveld, aangetreden met ongeveer
vijfhonderd militairen, allen met een brok in de keel op het
moment dat de kist voorbij gedragen werd door de collega’s,
de NATO-medaille aan de vlag bevestigd werd en
het vliegtuig vertrok op weg naar een treurende familie.
ZANDLOPER 36