december 2004 - Sportcommissie

Colofon
De Zandloper is een uitgave van en voor de
LO/Sportorganisatie KL.
Redactie(raad)
Voorzitter
kap Sjors Röttger (MDTN *06-500-61484)
Hoofd-/eindredacteur
aooi Richard Wichhart (MDTN *06-500-61213)
Redacteur
smi Mike Becker (MDTN *06-578-62833)
smi Richard Hesterman (MDTN *06-566-5303)
smi Jan Welling (MDTN *06-500-61839)
smi André Wijnberger (MDTN *06-500-61161)
sgt Sibyl Gassner (MDTN *06-533-77146)
dhr Taco Visser-TGTF (MDTN *06-557-66418)
dhr Paul Lindeboom (MDTN *06-500-61013)
Redactie-Kopijadres LO/Sportorganisatie KL
Redactie Zandloper
Bernhardkazerne
MPC 53 B
Postbus 3003
3800 DA Amersfoort
Uitgezonden personeel
Sgt1 Eelke Hogenhout
(buddy elnt Ab Agterbos, ‘t Harde)
Rnr 78.10.11.055
1 (NL) NSE SFOR 16
LO/SPORT BASE BUGOJNO
NAPO 85, 3509VP UTRECHT
E-mail: buizerd2@hotmail.com
Terug: april 2005, Eindhoven
Sgt Arnoud Hagen
(buddy sgt Melvin Laport, Garderen)
Rnr 76.01.09.190
1 (NL) NSE SFOR 16
LO/SPORT BASE BUGOJNO
NAPO 83, 3509VZ UTRECHT
E-mail: aphagen@hotmail.com
Terug: april 2005, Eindhoven
Sgt Irene de Vreede
(buddy sgt Petra Klokker, ‘t Harde)
Rnr 78.05.14.237
1 (NL) BLMF SPTS QNDET
SFOR 16 LO/SPORT BANJA LUKA
NAPO 85, 3509VP UTRECHT
E-mail: irenecom@hotmail.com
Terug: april 2005, Eindhoven
Aooi Klaas de Jong
(buddy kap Henri van der Linde, Assen)
Rnr 54.08.19.232
1 (NL) INFBAT A-TEAM SFIR 5
NAPO 175, 3509VZ UTRECHT
E-mail: klaasdejonginirak@hotmail.com
Terug: april 2005, Eindhoven
Tel: PTT 033-4661213
MDTN *06-500-61213
Mobiel 06-22412928
Mail defensienetwerk Wichhart, REM LOSPORT BDFPL
E-mail internet (werk) losportzandloper@mindef.nl
E-mail internet (prive) richardwichhart@hotmail.com
Kopij/brieven volgende uitgave dienen uiterlijk 24 januari 2005
op het kopijadres te zijn.
Vormgeving & lay-out
Sectie Grafische Vormgeving,
Frederikkazerne Den Haag
Druk
PlantijnCasparie Zwolle
De inhoud van dit blad weerspiegelt niet noodzakelijk de
mening van de C-LO/Sportorganisatie. De redactie behoudt zich
het recht voor ingediende kopij niet of gedeeltelijk te plaatsen.
De inhoud van ingezonden brieven en artikelen blijft voor
rekening van de schrijver. Artikelen uit dit blad mogen overgenomen
worden mits de bron wordt vermeld.
Sgt1 Adam Mahulette
(buddy smi Leon Kluitenberg,
Schaarsbergen)
Rnr 80.03.10.079
1 (NL) INFBAT B-TEAM SFIR 5
NAPO 185, 3509VZ Utrecht
E-mail: adammahulette@hotmail.com
Terug: april 2005, Eindhoven
Sgt1 Robert Mensink
(buddy smi Ruud Lenferink,
Schaarsbergen)
Rnr 76.10.19.250
1 (NL) INFBAT B-TEAM SFIR 5
NAPO 180, 3509VZ Utrecht
E-mail: stips4u@hotmail.com
Terug: april 2005, Eindhoven
Maj Ruben Driever
(buddy elnt Theo Vonk, Seedorf)
Rnr 58.03.17.153
HQ ISAF NAPO 37
3509VP Utrecht
E-mail: drieverr@isaf-hq.nato.int
Terug: februari 2005, Eindhoven
Laat eens iets van je horen!!
ZANDLOPER
Koninklijke Landmacht
Informatiebulletin
van en voor de LO/Sportorganisatie
Nummer 9,
december 2004
Fit for Action
LO/Sportorganisatie

8. “Train as you
fight”
34. Geslaagde
adoptie
12. Ruim veertig
jaar kostwinnaar
Coverfoto: Elnt Ron
Kaag, Kwaliteitsbewaker
Rotsklimmer/Werken
Op Hoogte.
Inhoudsopgave
Jaargang 11, nummer 9, december 2004
Van de commandant 3
Van uw Medezeggenschapscommissie 5
Vorming het nieuwe toverwoord 6
“Train as you fight” 8
Ruim veertig jaar kostwinnaar 12
Spiegelen en gespiegeld worden 14
Fit for Action Internationaal 18
Uit een dagboek / Van uw personeelsdienst 19
LO/Sport kort 20
Hoe ouder, hoe... 22
Op de fiets naar de Olympische Spelen in Athene 24
Goal? Nee, net naast! 30
De Pen 32
Geslaagde adoptie 34
Versnelde opleiding VOLO 35
Need for Speed 36
Uitgezonden personeel 40
Voor u ligt alweer de laatste Zandloper van dit jaar. De
redactie dankt u voor de in haar gestelde vertrouwen en staat
te popelen om in het nieuwe jaar u wederom te voorzien van
ons lijfblad. Uw steun is daarbij van groot belang.
Voor reactie en kopij houden wij ons dan ook aanbevolen.
Wij wensen alle lezers veel geluk en gezondheid in het
nieuwe jaar.
Redactie De Zandloper
Van de commandant
Het einde van het jaar nadert met rasse schreden.
Alweer de laatste “Van de Commandant” van 2004
gaat uit de pen, of beter, het toetsenbord rollen. Ik
eindigde 2003 met de one-liner “Wat een jaar”,
en die hartenkreet is ook op 2004 onverkort van
toepassing. Maar er is ook aandacht nodig voor
kansen en uitdagingen voor de toekomst. De KL
heeft een fors vullingsprobleem en recent zijn
afspraken gemaakt om ook de LO/Sportorganisatie
een bijdrage aan de oplossing van dat probleem te
laten leveren. Einde van het jaar betekent ook het
einde aan weer een KL sportcompetitie. Tijd dus
om ook eens na te denken over onze rol in de
sportstimulering binnen de KL.
Zoals bekend heeft de KL een fors vullingprobleem. Vooral
de vulling van de gevechtsfuncties loopt niet naar wens.
Vanuit de Wervings- en Aanstellingsorganisatie KL (W&A KL)
zijn het afgelopen jaar verwoede pogingen gedaan om dit
probleem op te lossen. Vooral de gevechtsfuncties kennen
nog grote aantallen vacatures. Die vulling moet voor een
groot deel komen uit het Oriëntatie Jaar KL (OJKL), waarin
jongeren op de Regionale Opleidingscentra (ROC) worden
voorbereid op een baan bij Defensie. Momenteel komen
jaarlijks slechts 200 jongeren van het ROC af die geschikt
zijn voor gevechtsfuncties. Vooral de fysieke eisen vormen
daarin een beperkende factor.
Een rol voor de LO/Sport in de werving
In overleg met W&A KL is besloten om een zevental
LO/Sportinstructeurs te belasten met de begeleiding van
zowel de leerlingen op een ROC als de sportdocenten.
Landelijk gaat het om 28 ROC-en. Het streven is om middels
een strakke programmering van 3-4 dubbel uren per week,
een intensieve begeleiding en voortgangscontrole van zowel
de leerlingen als de sportdocenten het aantal geschikte
kandidaten voor gevechtsfuncties te verhogen van 200 naar
500 per jaar. Een geweldige uitdaging voor de LO/Sport om
aan te tonen wat goede training kan betekenen. Gezien het
belang van het project zullen hier alleen collega’s op worden
gezet die voldoen aan het volgende profiel: ervaren
(BOT/BBT) instructeur met zeer goede kennis van de
trainingsleer, die zeer zelfstandig kunnen werken en de gave
en persoonlijkheid hebben om zowel leerlingen als sportdocenten
te stimuleren, te coachen en zonodig bij te sturen.
Gezien dit profiel zal uit de gehele organisatie, inclusief de
zeven nieuw functies, het meest geschikte zevental “handpicked”
worden geselecteerd. Zij worden ondergebracht bij
het Kennis en Opleidingscentrum (K&OC), maar decentraal
worden tewerkgesteld in de buurt van de ROC-en. Zij
worden aangestuurd door een programmamanager, waarvoor
we aooi Jack Wouters bereid hebben gevonden dat op
zich te nemen.
Sportstimulering
Ook dit jaar heeft de deelname aan de KL Sportcompetitie
een enigszins dalende lijn te zien gegeven. Wellicht een
begrijpelijke fenomeen, gezien de vacatures bij de eenheden,
de uitzenddruk en de krimpende organisatie. Mogelijk is ook
het sterke accent dat we de laatste jaren hebben gelegd op
“groene sport” mede een oorzaak voor de teruglopende
belangstelling. Hoe dan ook; wij willen ons hier niet zo maar
bij neerleggen. Sport in al haar verschijningsvormen vormt
nog altijd de basis van onze organisatie of het nu als doel of
als middel is. Sport, en dan doel ik vooral op “blauwe
sport”, is een belangrijke aanjager voor life-time gezond
bewegen, voor sociale, bindende activiteiten en voor een
goede balans tussen werk en ontspanning. Kortom: Naast
“groene sport”, die vooral gericht is op “Fit for Action”, is
“blauwe sport” van belang voor “Fit for Life”. Ook is recent
de regeling Orde, Rust en Discipline (ORD) verschenen. De
ORD behelst een pakket aan maatregelen gericht op het
terugdringen van verstoringen in en buiten de dienst. Weer
invoeren van o.a. de onderofficier van compagniesdienst is
daar een voorbeeld van, maar ook de rol die van de
LO/Sportorganisatie wordt verwacht in het terugdringen van
de risico’s buiten de diensturen. Samengevat zou je kunnen
zeggen dat van ons activiteiten worden verwacht waarmee
we de manschappen van de kroeg naar de sportzaal kunnen
halen.
Speerpunt Sportstimulering
Over dit onderwerp is van gedachten gewisseld tijdens de
laatste Managementdagen en ook in de Regiovergaderingen.
Volgend jaar wordt dan ook een speerpunt Sportstimulering
toegevoegd aan de al lopende speerpunten. Tot jullie geruststelling:
er zullen ook een paar speerpunten verdwijnen…
Dit speerpunt zal er globaal als volgt uit komen te zien:
• Daar waar mogelijk breder openstellen van de sportaccommodatie
in de avonduren.
• Tijdens de avondsport organiseren van toernooien en
aanbieden van sportmodules.
• Overdag frequenter aanbieden van sportmodules, zoals
skaten, ATB, tennis en golf.
• Organiseren van lokale sportcompetities, zoals op veel
plaatsen al gebeurd.
ZANDLOPER 03

• (Nog) actiever stimuleren van deelname aan wedstrijden
uit de KL Sportcompetitie.
Uiteraard zal dat op LO/Sportgroepen leiden tot inzet van
meer LO/Sportpersoneel, maar deze maatregelen moeten
vooral leiden tot een verhoging van het aantal deelnemers
aan sportactiviteiten.
Eindejaarsoverdenking
Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Alweer
de laatste Zandloper van 2004 ligt voor ons. Tijd dus om
eventjes achterom te kijken naar het jaar dat achter ons ligt.
Ik eindigde 2003 met de one-liner “Wat Een Jaar”, en die
hartenkreet is ook op 2004 onverkort van toepassing.
Uitzendingen
In 2004 heeft de LO/Sportorganisatie weer een forse
bijdrage van acht functies geleverd aan de uitzendingen.
Weliswaar wordt Bosnië (3) geleidelijk afgebouwd, maar
daarvoor in de plaats is een behoorlijke inspanning geleverd
om onze troepen in Irak (3) te ondersteunen. Daarnaast is
ook weer bijgedragen aan de CIMIC pool (1) en zelfs op de
Staf in Kabul, Afghanistan (1), is het LO/Sportembleem
zichtbaar. Zoals bekend zal de uitzending naar Irak eindigen
in 2005. Echter door het vorm krijgen van de CIMIC pool (5
functies) binnen OTCo en de oprichting van de Gravendienst
(30 functies), zal ons aandeel in uitzendingen evenredig
groot blijven. Ter geruststelling: de genoemde aantallen
tussen haakjes zullen slechts in uitzonderlijke gevallen ineens
worden ingezet. Uitzendingen hebben een grote impact op
mensen. Niet alleen zijn de persoonlijke ervaringen soms erg
indringend, maar ook de invloed op de naaste familie en
vriendenkring is groot. Niet altijd blijkt het ook even eenvoudig
om de opgedane ervaringen goed te verwerken,
met soms helaas een langdurige nasleep als gevolg. Ik dank
iedereen voor zijn inzet in het uitzendgebied. Die dank gaat
ook en vooral uit in de richting van de velen uit onze organisatie
die de uitgezondenen en hun familie hebben gesteund.
Organisatieontwikkelingen
In 2004 heeft wederom een reorganisatie plaatsgevonden. Er
is definitief een streep gezet door de Sectie Controller met
als direct gevolg het verdwijnen van een aantal functionarissen.
Gelukkig hebben allen een nieuwe uitdaging gevonden
binnen defensie en zijn door de oprichting van het bedrijfsbureau
de belangrijkste functionaliteiten behouden gebleven.
Ook de verwerving is formeel geconcentreerd binnen OTCo,
maar gelukkig hebben beide dames wel hun plekje binnen
de LO/Sport behouden. Ik spreek mijn waardering uit voor
de wijze waarop alle betrokkenen zeer gemotiveerd aan het
werk zijn gebleven ondanks de zich voortslepende onzekerheid
over hun toekomst. Dames en heren: grote klasse!
Ook voor volgend jaar zijn er weer grote veranderingen te
verwachten. De Landmachtstaf zal worden omgebouwd tot
Commando Landstrijdkrachten (CLAS). De bevelhebber en
zijn staf zullen verdwijnen. Ook zal duidelijkheid worden
verkregen over de positie van het OTCO, en dus ook van
de LO/Sportorganisatie, binnen het op te richten CLAS.
Interne ontwikkelingen
Het is zeer verheugend te zien op welke voortvarende wijze
er binnen onze organisatie is gewerkt aan de realisatie van
de speerpunten. De Integrale Samenwerking met de eenheden
heeft dit jaar op nagenoeg alle locaties een forse
impuls gekregen. Als direct gevolg daarvan zitten we zeer
goed op track met het aantal LOFT-documenten. Ook de
Onderwijsbegeleiding (AIB/DB) zit goed in de lift. Voldoende
redenen voor een tevreden terugblik en een compliment
voor de inzet en het vakmanschap van de vele betrokkenen.
Een mogelijk minder positief effect van deze inspanningen is
dat deze veel (extra) tijd hebben gekost, waardoor de focus
enigszins is weggegaan van het primaire proces. Het directe
gevolg is een terugloop in het aantal gerealiseerde LO en
Sport uren. Ik vind dit, gezien de kwaliteitsimpuls, een
acceptabele investering, maar in 2005 zullen we wel de
balans weer moeten herstellen ten gunste van het primaire
proces.
Het Dienstvak LO/Sport
Ik kan een terugblik natuurlijk niet afsluiten zonder aandacht
te besteden aan de gebeurtenissen van 15 september dit
jaar. Het absolute hoogtepunt dat ik neer wil zetten met de
volgende woorden: saamhorigheid en trots, waardering en
erkenning van ons vakmanschap. Maar “Noblesse Oblige”,
Adel Verplicht. De LO/Sport staat er goed voor binnen de
KL, maar dat legt meteen ook de druk op ons. De eenheden
verwachten veel van ons. Het is aan ons allemaal om dat
ook waar te maken. Ik heb daar alle vertrouwen in, zoals ik
ook alle vertrouwen heb in mijn opvolger(s). Dit is immers
mijn laatste volle jaar als Commandant LO/Sportorganisatie
en ik zal op 30 maart 2005 het commando overdragen aan
de dan kol Nico Spreij.
Ik wil graag afsluiten met mijn oprechte dank en waardering
voor uw aller inzet gedurende het afgelopen jaar. Het is een
absoluut voorrecht en genoegen om te zien met welk een
overgave er gewerkt wordt aan een KL die “Fit for Action”
en “Fit for Life” is.
Ik realiseer me daarbij dat 2004 niet voor iedereen dat heeft
gebracht wat er van verwacht werd. Sommigen van ons zijn
helaas getroffen door persoonlijk leed of ernstige ziekte. Ik
spreek de hoop en de verwachting uit dat de warme belangstelling
en blijken van medeleven het leed dragelijker hebben
kunnen maken en ik wens hen alle voorspoed toe in 2005.
Fijne feestdagen en een gezond, voorspoedig,
uitdagend en verrassend 2005.
Rob Zimmermann
Kolonel van het Dienstvak van de LO en Sport
Commandant LO/Sportorganisatie
Koninklijke Landmacht
LO/Sportorganisatie
Medezeggenschapscommissie
Op 26 oktober is de MC voor de 49 e keer weer
bijeen geweest. Op één lid na was de commissie
voltallig, hetgeen zeer verheugend was.
• We stellen vast dat niet alle leden de stukken die gelezen
moeten worden ook daadwerkelijk goed kunnen
bestuderen. De dagelijkse werkzaamheden staan dit wel
eens in de weg. Dit is een punt van zorg.
• Door wijzigingen in de MC waren de posters niet meer
actueel. Inmiddels zijn er nieuwe gemaakt, welke aan de
LO/Sportgroepen worden toegezonden. Ook zijn er nog
een aantal LO/Sportgroepen die niet door een MC-lid
zijn bezocht in het kader van de herintroductie van de
MC. We spreken af dit alsnog te gaan doen.
• De werkbezoeken in het kader van de Risico
Inventarisatie en Evaluatie (RI&E) zijn afgerond. De
onderzoekers waren aangenaam verrast over de openheid
waarmee het LO/Sportpersoneel hun werkomstandigheden
hebben getoond. Het vervolg is nu dat het
Plan van Aanpak (PvA) wordt geschreven welke aan
uiteindelijk aan de Commandant zal worden aangeboden.
De arbeidsomstandigheden zijn (onder andere)
de ‘core business’ van de MC en dus zal de MC zich ook
met zeer veel belangstelling over dit stuk gaan buigen.
• Op 1 december heeft de MC haar eindejaar bijeenkomst
gehouden. Hierin is intern gekeken naar de wijze van
functioneren als commissie. Uiteraard is ook de achterban
van harte uitgenodigd om zijn/haar mening over de
MC te uiten. Op de poster kunt u de plaatsingen van de
MC leden vinden, contact opnemen is dan niet erg
moeilijk.
ZANDLOPER 04 ZANDLOPER 05
• De MC bespreekt (weer) de plannen op personeelsgebied.
De doorstroomronde voor officieren en de
mogelijkheden voor ‘niet verlengde’ BBT’ers worden
besproken en in het overleg met de Commandant
gebracht.
• De Gravendienst krijgt iets meer ‘body’ door het houden
van een pilot opleiding. Vanaf 6 december zullen tien
collega’s (1 kap/elnt, 2 aooi, 2 smi en 5 sgt/sgt1)
worden opgeleid. De Commandant gaat van vrijwilligheid
uit, lukt dit niet dat zal uiteraard worden aangewezen.
Hoe dit beleid definitieve vorm in de organisatie
moet krijgen is op dit moment nog in studie.
Naast deze reguliere bijeenkomst is de MC ook betrokken
geweest bij het bezoek van de Inspecteur Generaal der
Krijgsmacht (IGK) aan de LO/Sportorganisatie. Hier was
tijd ingeruimd om direct met de IGK (luitenant-generaal Ad
van Baal) van gedachten te wisselen over een aantal onderwerpen.
Ter sprake zijn gekomen: het up or out principe in
relatie tot de ‘smi vijver’ in de LO/Sportorganisatie.
Uiteraard was er nog te weinig bekend om hierover goed
van gedachten te kunnen wisselen. Ook op het punt van de
aansprakelijkheid bij ongevallen is aan de orde geweest
waarbij de IGK aangaf dat dit voor hem ook een belangrijk
punt van aandacht was.
Tot zover voor deze keer!
Smi Jan Welling, Secr MC LO/Sportorganisatie

Vorming het nieuwe toverwoord
op de LO/Sportgroep Garderen
Vorming het nieuwe toverwoord. Bijscholing vorming onder begeleiding van zeer enthousiaste collega’s. Ten
spijt bleef de vraag; wat ga jij met ‘vorming’ doen met jouw klanten “en doe je dat dan ook?”
Vorming is volgens ons een continu proces dat niet alleen
door de sport gedragen moet worden en dus maar maximaal
vijf uur per week maar breder geïntegreerd in de totale
opleiding. Wat blijkt de LO/Sportorganisatie loopt zoals altijd
ver op de muziek vooruit (eenheden zijn nog niet zover). Is
dit dan een reden om het niet te doen? In eerste instantie
dachten wij ook laat maar waaien. Zeker omdat wij een
doelgroep bezitten (logistieke en verbindingseenheden) die
qua opkomst niet altijd 100 procent is (gemiddelde opkomst
40 procent). Door de vele werkzaamheden; NRF gereedmaken
en alle spoedklussen is de opkomst per individu niet
de ideale om aan de 2 á 3 trainingsprikkels per week te
komen. Ik weet zeker dat er meerdere sportgroepen zich
in deze zullen herkennen. “Maar hoe dan toch ‘vorming’
toepassen?”.
“De interesse was gewekt”
Het idee was geboren om themaweken te gaan verzorgen
(zie schema). In deze weken worden alle reguliere lessen
geschrapt en dient iedereen zich te onderwerpen aan de
gekozen thema’s. Uiteraard was de vormingsmatrix hierbij
de leidraad. In december 2003 is er bij het bekend stellen
van de LOFT-documenten (en dus de themaweken) aan de
commandanten het aspect ‘vorming’ extra aandacht te
geven en zodoende al veel positieve reacties ontvangen
(draagvlak creëren). “De interesse was gewekt”.
“Regeren is vooruitzien”
Bij de eenheidscommandanten, en sportcoördinatoren was
op deze wijze af te dwingen dat zij voor die specifieke
weken hun planning zo zouden aanpassen dat er een
maximale deelname zou zijn. “Regeren is vooruitzien.”
“Die voorzet hadden wij natuurlijk allang
ingekopt”
Gelukkig bleek dit ook het geval daar de sportdeelname
significant hoger was dan gebruikelijk.
Ook bleek uit de vele reacties van de deelnemers dat zij deze
weken zeer hebben gewaardeerd. Dit vermoeden werd
bevestigd na de KTO’s (Klant Tevredenheidsonderzoek) die
dit positieve beeld hebben bevestigd (inclusief veel reacties
van het kader). Tevens was er de roep om nog meer themaweken
in 2004, maar die voorzet hadden wij natuurlijk
allang ingekopt.
“Was dit misschien ook vorming?”
Gelukkig bleek er nog een zeer positieve ontwikkeling aan
de themaweken vast te zitten: het LO/Sportpersoneel GMK
werd met het ontwikkelde plan aan het werk gezet om
minimaal één thema als verantwoordelijke te organiseren.
Dit resulteerde in een grotere betrokkenheid, eigen verantwoordelijkheid
en initiatiefrijk gedrag. “Was dit misschien
ook vorming?”
“Maak die klant enthousiast en u zult
oogsten!”
Ook nam de professionaliteit per thema toe waardoor ook
het belangrijkste element ‘de evaluatie’ door een ieder op
een steeds hoger plan werd getild gedurende de themaweek.
Al met al een aanrader voor diegene in het land die
nog steeds worstelen met het begrip vorming. “Maak die
klant enthousiast en u zult oogsten!.”
ZANDLOPER 06
Invulling thema’s
Deze invulling was van toepassing op alle eenheden van de
Genm Kootkazerne!
Survival: Week 4
4 á 5 km in een spinnenweborganisatievorm met 20
objecten.
1 e reguliere sportmoment Individueel;
2 e reguliere sportmoment Buddy run.
Oriënteren: Week 7
1 e reguliere sportmoment Kennismakingsloop van 5 km;
2 e reguliere sportmoment Puntenloop van 8 km.
Parcours Militair Week11
Beide sportmomenten Een parcours van 8 km met 16
samen opdrachten.
MZV Week16
1 e reguliere sportmoment Incasseren
2 e reguliere sportmoment Boksgala
Thema’s en vormingsaspecten voor week 1 t/m 18 2004 LO/Sportgroep GMK
THEMA COMPETENTIE DEEL COMPETENTIE INDICATOREN TRIGGER
week 4 Survival Prestatie Motivatie Doorzettingsvermogen Tot falen / Verzuren Verzurende Trainingsvorm
week 7 Oriënteren Discipline Zelfstandig handelen Zonder toezicht uitvoeren Opdrachtsvorm
week 11 Parcour Militair Samenwerken Sociaal vaardig Conformeren met besluit Vormen waarbij
Hulp geven Elkaars hulp nodig
week 16 MZV Gehardheid Fysiek Doorgaan bij pijn Traningsvorm waarbij men
Incasseringsvermogen Niet zeuren Pijn kan lijden
LO/Sportgroep Genm Kootkazerne
Gevechtsbereidheid Durf en moed Angst negeren Vormen waarbij men
Gevaar niet uit de weg gaan Risico loopt
ZANDLOPER 07

IGK BEZOEKT LO/SPORTORGANISATIE
Op 9 november bracht de luitenant-generaal Van Baal een
werkbezoek aan de LO/Sportorganisatie in Schaarsbergen.
Zijn interesse ging met name uit naar hoe wij omgaan met
de balans tussen harde en realistische training enerzijds en
de ethische aspecten anderzijds, want ook de LO/Sportorganisatie
richt zich steeds meer op de operationele taakstelling
van de Koninklijke Landmacht.
“Train as you fight”

Wederom viel mij op dat dit soort bezoeken niet als een
verplicht afwerkbezoekje wordt beschouwd. Ook lgen Van
Baal is zeer betrokken met de LO/Sportorganisatie: hij was
alert, scherp en betrok alle rangen en standen bij zijn
bezoek. Kol Rob Zimmermann, zichtbaar in de greep van de
griep, opende de dag door een presentatie te geven aan de
lgen Van Baal en de lkol Brons, waarbij de C-LO/Sportgroep
OK, RVE-aooi, leden van de Medezeggenschapscommissie
(MC) en de LO/Sportvergadering ‘actief’ betrokken waren.
‘Knelpunten’
In het ochtendgedeelte werd ook nog tijd ingepland voor de
MC-leden en onze vertrouwensman (kap Ad Derksen). Uit
de presentatie van kol Rob Zimmermann kwam reeds naar
voren dat zich bij deze goed functionerende MC geen echte
‘knelpunten’ bevonden, uiteraard kreeg de MC de mogelijkheid
in een individueel gesprek dit te bekrachtigen of tegen
te spreken. Ik schat in dat de zorg omtrent de toekomst
Defensiepersoneel een gespreksonderwerp is geweest?
Kwetsbare positie
Het gesprek met de vertrouwensman is uiteraard niet breeduit
gecommuniceerd. Dat de LO/Sportorganisatie een kwetsbare
positie inneemt, voor wat betreft ongewenst gedrag,
moge duidelijk zijn en heeft in het verleden helaas tot
ontslagen geleid. Op dit moment wordt hier in de opleiding
veel aandacht aan besteed en tot nu toe hebben deze
investeringen zijn vruchten afgeworpen.
Humor
Tijdens de lunch werd door de luitenant-generaal een
levendig debat gevoerd, wat voor hem resulteerde in een
koude kroket. In het kort vertelde hij wat zijn functie
inhoudt: De Minister op de hoogte te houden van de
‘knelpunten’ en problemen op de werkvloer van de eenheden,
bemiddelen in individuele geschillen en hij actief is
voor de Veteranengroep. Met de nodige humor bracht hij
de discussie op gang.
Toekomst
Deze discussie kwam wat moeizaam tot leven. Dit had
mijn inziens in eerste instantie te maken doordat een ieder
zijn zegje kon doen en mee mocht debatteren, wat geen
standaardprocedure is, maar aan LO/Sportpersoneel wel
toevertrouwd is. Daarbij werd het up- and outbeleid aangehaald.
Iets wat nog niet algemeen bekend en concreet is.
Zeker is dat de Krijgsmacht gaat verjongen, waarbij collega
aooi Dick Kuiten aangaf toch wel bezorgd te zijn over de
ZANDLOPER 10
toekomst van ons middenkader, (zonder vooruitzichten,
aanvulling red). Want waar is onze baan voor het leven
gebleven? Een politieke zaak, maar dat het leeft onder het
personeel is duidelijk en waar het eindigt onzeker.
Vakidioten
Vervolgens werden er verschillende stellingen neergelegd,
waaronder: wordt de rol van de LO/Sportorganisatie door de
eenheden wel serieus genomen? Dit staat niet ter discussie.
Maj Wim Roest merkte nog wel op dat commandanten door
tijdsdruk en keuzes nog wel eens het LO/Sportuurtje
wegschreven en vervingen door bijvoorbeeld ZHKH-lessen.
Volgens kol Rob Zimmermann moeten we ook niet de illusie
hebben, als vakidioot denkend, dat het fysieke en mentale
het belangrijkste is, maar een deel zijn van…
“Train as you fight”
Door de LO/Sportgroep Oranjekazerne te Schaarsbergen
wordt regelmatig een Militaire Zelfverdediging (MZV)
programma in elkaar gezet, waar harde en realistische
scenario’s in elkaar worden gezet met als basisprincipe:
“train as you fight”. De militairen volgen een route en
belanden in verschillende situaties. Dit kan variëren van
het tegenkomen van een struikrover tot een dronken
persoon, die zijn ‘goedbedoelde’ feestvreugde met betrokkene
wil delen. Lgen Van Baal was hier getuige van en
volgde verschillende cursisten die in deze situaties werden
gemanoeuvreerd en zich hieruit moesten zien te redden.
Feestvreugde
Dit moet je niet zien als wildwest taferelen, waarbij je een
‘kruisje’ slaat en daarna al schoppend en schietend voorwaarts
gaat. Je wordt in verschillende posities gebracht en
hoe reageer je hier dan op. Een duidelijk voorbeeld hiervan
was een dronken passant met wapen en een flesje bier, die
al lallend de weg versperde. De reacties op deze persoon
waren zeer verschillend. Ik zal u de twee uiterste scenario’s
niet onthouden: de één ging al lallend omarmd mee in de
feestvreugde, de ander schopte hem finaal van deze wereld,
nog voordat hij met zijn ogen geknipperd had. Iedere cursist
werd begeleid door een LO/Sportinstructeur, die alles observeerde
en na afloop de situatie met hem doornam.
Misschien behoort het maken van een film en dit klassikaal
doorspreken tot de toekomst.
Vruchtbaar bezoek
Aan het einde van de dag werd het geheel geëvalueerd.
“Vooral de open en eerlijke communicatie sierde de
LO/Sportorganisatie”, aldus lgen Van Baal. Tevens sprak
hij zijn zorg uit over waar je de grens trekt bij deze harde
en realistische training. Iets wat niet nieuw is en bij het
symposium; “Groen, ook tussen de oren” reeds ter sprake
kwam. Samengevat: een vruchtbaar bezoek voor beide
partijen, waar een ieder haar ‘knelpunten’ op tafel mocht
leggen, waarover eerlijk en open over gecommuniceerd kon
worden.
Aooi Richard Wichhart
ZANDLOPER 11

Ruim veertig jaar kostwinnaar
Lange tijd was zij het boegbeeld van de LO/Sport-organisatie, want wie kent Cato Zegel (alias: ‘Moeder
Overste’) immers niet. Een persoonlijkheid waar je niet omheen kan.
Vier commandanten heeft zij bijgestaan en naar eigen zeggen met veel plezier en liefde. Begin dit jaar verliet
zij de LO/Sportorganisatie en daarmee een deel van haar leven.
Ik zocht Cato in haar woonplaats Zeist op. Geboren en
getogen groeit zij op in Utrecht. Haar moeder was al jong
weduwe en Cato groeit op als de jongste in een gezin
met vier kinderen waarbij ze het niet breed hebben. Als
zeventien-jarig meisje komt Cato te werken als secretaresse
(schrijver) op de Amerikaanse vliegbasis in Soesterberg voor,
schrik niet, 365 gulden per maand.
Verantwoording
De kwaliteiten van Cato blijven niet onopgemerkt en al snel
promoveert zij tot Store-manager en runt zij een compleet
filiaal, een soort “Welzijnszorg” op de Amerikaanse basis.
Na enkele jaren is zij het middelpunt van deze basis met de
verantwoording service verlening voor de ruim drieduizend
Amerikanen en hun gezinsleden. Werkzaamheden van:
Laundry, Drycleaning, Photoservice, Shoe repair, Tailorshop
tot TV-Radiorepair worden allemaal geregeld via Cato. Zij en
haar diensten zijn dan ook niet meer weg te denken op deze
basis.
Mooiste tijd
Een scheiding tussen privé en werk was dan ook totaal
vervaagd, maar zoals ze zelf zegt: “het was de mooiste tijd
van mijn leven”. In die periode komt haar man, Emanuel
Valentine Hackett (alias: Manny) in haar leven, een
Amerikaan van Indiaanse afkomst, die op de basis werkte bij
de militaire Air-police. Twee jaar later trouwt zij met Manny
die zijn militaire diensttijd beëindigde en bij haar in de zaak
op de basis kwam werken.
Gedrevenheid
Het toppunt van haar gedrevenheid was het ontslaan van
haar eigen man omdat deze in haar ogen niet naar behoren
functioneerde. Manny was niet in de wieg gelegd voor de
handel en ook niet blij met de opdrachten van zijn nieuwe
‘burger’ commandant. Cato die de verantwoording had over
deze toko kan dit niet accepteren. Manny gaat terug naar
Amerika. Een jaar later na het beëindigen van haar contract
op de basis reist de spijtoptant Cato haar geliefde achterna.
Coma
In Amerika bouwen zij samen een nieuw bestaan op. Manny
volgt een professionele opleiding tot goochelaar om zo zijn
geld te verdienen. Cato opent een schoonheidssalon en zo
kunnen zij beiden met hard werken een goed bestaan
opbouwen. Dan wordt Manny ziek. Hij raakt in een coma,
waarna blijkt dat hij suikerziekte heeft. Artsen vechten voor
zijn leven, overigens pas nadat Cato “vooraf” de nood-
ZANDLOPER 12
zakelijke kosten betaald heeft. Deze zijn niet misselijk en
in een mum van een tijd moeten zij hun hele hebben en
houden verkopen om Manny te redden.
Bescheiden
Manny knapt op en samen belanden ze in een ‘zwarte’
ghettobuurt, om van de grond af aan hun bestaan weer op
te bouwen. Dan wordt de moeder van Cato ziek en ook de
heimwee begint toe te slaan. Cato vertrekt naar Nederland
en Manny volgt een jaar later. Gelukkig kan zij weer werk
krijgen op de Amerikaanse vliegbasis. Haar verdiensten zijn
nog steeds verankerd in de basis en wederom staat zij, nu als
half Amerikaanse, weer centraal in de Amerikaanse basis.
Veel herinneringen en foto’s gaan over de tafel. Haar vele
certificaten en beloningen, netjes ingeplakt in albums, heeft
zij bewaard en zijn niet te tellen. Zelf zegt ze nonchalant:
“Ach die Amerikanen gooien je daar dood mee”.
Bescheidenheid siert de mens, maar alleen al de vele talentenshows
en organiseren van recreatie evenementen en de
verantwoording om met 35 personeelsleden het Recreatiecentrum
met een Amerikaanse snackbar op het W.S.Kamp
succesvol te runnen, werd Cato wederom een begrip op de
basis.
De basis werd gesloten en daarmee
mijn ‘leven’
“De basis werd gesloten en daarmee mijn ‘leven’”, aldus
Cato. Dit vreselijke nieuws krijgt zij via de radio te horen en
haar wereld stort in. Via herplaatsing komt zij terecht bij de
LO/Sportorganisatie. Ook hier heeft zij natuurlijk een leuke
tijd, maar ook moet zij wennen. Als half Amerikaanse heeft
ze moeite met de Nederlandse taal, maar de tijd leert dat
haar inbreng geweldig is. De (leef)tijd krijgt vat op het
lichaam van Cato en deze begint tegen te sputteren.
Terugkijkend is Cato altijd kostwinnaar geweest. Manny was
een geweldige kunstenaar, had gouden handen, was altijd
vrolijk en vooral zorgeloos. Hetgeen inhoudt dat Cato voor
het huishoudgeld moet zorgen, want de optredens van
Manny dekken niet of nauwelijks de noodzakelijk kosten.
‘Terugkijkend is
Cato altijd kost-
winnaar geweest’
Magic
In Amerika verdiende Manny (Manoziii) wel een goede
boterham als goochelaar, maar in Nederland gaat dit
moeizaam. De grote doorbraak in Nederland had in het
jaar1997 moeten plaatsvinden, want dit jaar was nog geen
twee uur jong of Manoziii had al zijn eerste show van het
jaar in muziekcafé Stairway to Heaven in Utrecht. Maar kort
na het optreden, terwijl hij zijn spullen weer aan het inladen
was, overleed hij aan een hartstilstand op 56-jarige leeftijd.
Na 32 jaar huwelijk staat Cato er alleen voor. Kol bd Peter
Rommelse geeft in zijn afscheidsspeech aan; “dat als Cato
minder voor anderen en meer voor zichzelf zorgt, ze een
veel makkelijker leven zal hebben.”
Middelpunt
Cato kijkt terug op een zeer leuke tijd bij de LO/Sportorganisatie.
Ze is, zowel geestelijk als lichamelijk op en
maakt dan ook gebruik van een regeling om eerder weg te
mogen. Op haar afscheid kijkt ze plezierig terug. Zelf wilde
ze geen afscheid, want deze dame, die onbewust altijd in
het middelpunt heeft gestaan en voor iedereen alles
verzorgde, wilde daar nu zelf niet aan geloven. Toch is ze
kol Rob Zimmermann erg dankbaar dat hij dit toch doorgezet
heeft en Cato terug kan kijken op een geweldig
afscheid. Ze is blij met de computer die ze mocht ontvangen
van de LO/Sportorganisatie. Met dit communicatiemiddel
kan ze contact onderhouden met familie en vrienden in
Amerika. Daarnaast helpt ze haar nichtje Monique die
sieraden ontwerpt met het zakelijke gedeelte en wellicht in
de nabije toekomst verkoop via internet. Ze heeft nog veel
contact met Inge de Vries en Audrey Buitelaar. Zelf heb ik
het idee dat ze haar draai nog niet helemaal gevonden
heeft. Ik zou haast zeggen: dat kan ook niet anders voor
iemand die in haar leven maar een doel heeft: zorgen en
liefde geven, maar naar eigen zeggen ook veel liefde
ontvangt vooral in de moeilijkste tijden van haar leven. Wij
wensen Cato nog veel geluk en gezondheid in haar verdere
leven.
Aooi Richard Wichhart
ZANDLOPER 13
‘Manny was een
geweldige
kunstenaar’

Spiegelen en gespiegeld worden
In de periode 11 mei tot en met 18 juni 2004
is er weer een cursus cordelet rouge verzorgd
door de LO/Sportschool. Met een achttal
cursisten, te weten; Hans Wakelkamp, Bart
Dassen, Sander Klap, Johan Veenstra, Cor den
Daas, Jeroen van Dongen, Frits Adelmeijer en
Herold Dat zijn we met open vizier aan deze
cursus begonnen. Waarom dan nu pas een
verslag van deze cursus?

Ik zal proberen uit te leggen wat zo’n cursus met je kan
doen, zeker nu vorming en vormingsmatrix (dan wel in kleur
of zwart wit, ja Nico je hebt me echt geprikkeld!) een hot
item is. We zijn met zijn allen dienstvakkers geworden,
natuurlijk een mooi gegeven, wat wil zeggen dat we als
specialist ergens voor staan. Of we het nu hebben over
het primaire proces, LOFT, TSF, AKI, GVA-duiken, -para, -
klimmen… voor al deze zaken geldt dat ze gegeven worden
door specialisten.
Eigen gedrag gespiegeld
Wat is nu mooier om mensen te spiegelen aan hun eigen
gedrag, maar wat is het moeilijk om gespiegeld te worden.
Nu kom ik precies op het punt waarom dit stukje wat langer
op zich heeft laten wachten. Ook ik ben tijdens de rouge
een aantal keren aan mijn eigen gedrag gespiegeld, dat is
natuurlijk mooi als dat strookt met hetgeen wat van je
verwacht wordt, maar wat als het strookt met een beeld wat
niet van je verwacht wordt. Dan heb je tijd nodig om een en
ander een plaats te geven, die tijd heb ik gepakt om na te
denken hoe ik dit stukje kleur zou kunnen geven.
Vakman
Ik kan iedereen een cursus Rouge aanraden, als je als
instructeur wilt groeien is een cursus zoals de rouge daarvoor
een heel mooi middel. Natuurlijk spiegelen we regelmatig
zelf mensen in diverse cursussen zoals TSF of een AKI-curus
die we regelmatig zelf verzorgen op de diverse kazernes.
Natuurlijk worden we tijdens een Jaune of Vert gespiegeld,
maar zoals ik dat in de Rouge heb ervaren was een openbaring
voor mij. De manier waarop medecursisten met elkaar
omgaan heb ik zelden of nooit meegemaakt, ben blij dat we
allemaal vakmensen zijn, open, eerlijk, transparant. Ikzelf
heb een aardige aanvaring met mezelf gehad in de cursus en
met mij nog een aantal cursisten. De een begon sterk en
eindigde minder sterk, de ander begon minder sterk en
eindigde sterk, eentje werd er ontheven, en ik haakte
zelf af. Eén ding is zeker; alle cursisten zijn er uiteindelijk
sterker, beter en nog meer als vakman uitgekomen.
“Verbeter de wereld, maar begin bij jezelf is
dan een mooi streven”
Om mensen te vormen, moet je ze aan het denken zetten,
rommelen in hun ‘filter’, spiegelen, om te spiegelen kun je
weer een aantal triggers inbouwen, een aantal triggers die
bij onze rouge cursus ingebouwd zijn heb ik voor jullie op
een rijtje gezet.
• Op de eerste dag door kap Ad Derksen; “Gewoon je best
doen, je hebt altijd nog een herkansing, daarna nog een
toets en als het dan nog niet gelukt is nog altijd een
examen…“
• Een cursusleider (dus Rouge): “ik sta hier anders dan jullie
hoor…”
• Als je het echt niet meer weet: “gewoon je Jumard
plaatsen…”
• Tijdens de middagpauze door de cursusleider: “als jullie
zo doorgaan als vanochtend dan… is het niet goed”
ZANDLOPER 16 ZANDLOPER 17
• Tijdens een tussentoets in de wachtkamer gebouw AA:
“tjaaaaa volgende” (zoals bij de tandarts, je weet wel)
• Na een minder briljante actie een vraag van een cursusleider
aan een cursist: “heb jij de KTO al ingevuld…?”
• Een cursusleider die iets zegt wat “niet” klopt tegen de
cursisten en wordt gecorrigeerd door de cursisten: “dan
hebben jullie allemaal ongelijk…”
• Een cursusleider na een minder briljante actie van een
cursist: “wat denken jullie dat ik er van vind?”
• Een opmerking van een cursusleider na een fout die
gemaakt werd door een cursist en daar ogenschijnlijk
gemakkelijk overheen stapte: “en jij hebt er dan nog
geeneens een schuldgevoel over…?”
• Cursusleider die van alles ziet gebeuren wat minder
briljant is: “je kunt er maar beter mee lachen… en weet
je… wij blijven lachen…”
• Werken onder tijdsdruk: “je kunt best hard werken in je
eentje”
• Op het breekpunt van de bekende woensdagavond in
België de wijze woorden van de cursusleider: “je krijgt
altijd goed nieuws, of je mag naar huis of je mag blijven”
Zo maar een greep uit een aantal triggers die ingebouwd
waren, er zijn nog veel meer gebruikt… natuurlijk wat
gekheid…, maar niet geheel zonder boodschap, en dat blijkt
uit het onderstaande stukje tekst.
Kwetsbaar opstellen
Mooi om tijdens een persoonlijk gesprek met een cursusleider
te horen dat ook een Rouge zijn momentjes kent en
daar mee om durft te gaan en dat ook gewoon uitspreekt
richting een cursist, zichzelf als het ware kwetsbaar op durft
te stellen, daardoor als het ware draagvlak creëert bij zijn
cursisten. Toch mooi dat een van de medecursisten tijdens
zijn eerste TLDO-beurt aan me vraagt hoe ik er tegen over
sta dat hij dat rode koord om heeft en ik hem als Vert
ondersteun. Toch mooi dat een van de cursusleiders vraagt
hoe het voelt door de grote groeve in Siedlinghausen te
lopen als Vert, terwijl ik er liever als rouge had rondgelopen.
Winst
Allemaal zaken die iets vertellen over betrokkenheid,
vakmanschap en specialisme. Ook zaken die iets zeggen
over het bedrijf, de cultuur waarin we werken, waar een
ieder de kans heeft om gespiegeld te worden. Maar ook
de kans om mensen te spiegelen. Met dat spiegelen en
gespiegeld worden gaan we nog veel winst boeken. Verbeter
de wereld, maar begin bij jezelf is dan een mooi streven. Je
moet dan natuurlijk wel het lef hebben om jezelf open te
stellen om gespiegeld te worden. “Ik” ben blij dat ik dit heb
mogen ervaren, ik zag het als een verlies dat ikzelf afhaakte,
maar nu zes maanden later zie ik het als winst. Volgend jaar
wil ik weer in die spiegel kijken… welke dienstvakker durft
deze uitdaging nog meer aan…
Smi Herold Dat, RvS Oirschot

Fit fot Action Internationaal Uit een dagboek
Vorig jaar heeft de LO/Sportorganisatie haar medewerking
verleend aan het inzamelen van sportmaterialen
voor het project “Ondersteuning sportorganisaties
Evaton-West in Zuid Afrika”. Het
verzoek van de stichting Eindhoven-De Vaal kwam
weliswaar met een kleine omweg tot onze
LO/Sportorganisatie, maar gelukkig gaf de kol Rob
Zimmermann meteen zijn goedkeuring aan het
project.
“De township vind ik een betere bestemming dan de
domeinen, vooral als ik daarmee het sporten in zijn
algemeen kan promoten”, aldus onze commandant
LO/Sportorganisatie kol Rob Zimmermann. Snel werden er
afspraken en procedures besproken die het project vorm
moesten geven. Samen met de medewerkers van het
facilitaire bureau, kap (ritm) Piet de Boer en aooi Karel
Wylenzek is daar op korte termijn bekendheid en invulling
aan gegeven. De LO/Sportbureaus hadden samen heel wat
oud, versleten en overtollig materiaal in verband met reorganisaties
verzameld en dat is allemaal geïnventariseerd door
Maurice Bijen en gereed gemaakt voor transport. Uiteindelijk
hadden we met zijn allen zoveel sportmateriaal verzameld
dat een 4 tonner nodig was om het te transporteren.
“Handtekening”
Op 25 november 2003 was het dan zover, op de basisschool
De Zevensprong te Eindhoven werd onder grote belangstelling
van schooljeugd en genodigden het sportmateriaal
aangeboden aan de projectleider Teun Snelder, van de
Stichting Eindhoven-De Vaal. Meteen is met de aanwezige
begonnen met het beladen van de zeecontainer en na veel
passen en meten kon alles gelukkig verzonden worden naar
de township Evaton-West in Zuid Afrika. Dit alles pas nadat
we onze “handtekening” op de zeecontainer hadden gezet.
Vrijtijdsbesteding
De zeecontainer is medio juli in goede orde gearriveerd
en ontvangen door medewerkers van het Evaton-West
Community Development Forum. Dit Forum bestaande uit
vrijwilligers, zorgt voor het dagelijkse beheer en voor het
uitlenen of verstrekken van sportmaterialen aan diverse
sportgroepen of sportevenementen. “Sport is de belangrijkste
vrijtijdsbesteding voor de jeugd. Met deze sportmaterialen
ontstaan nieuwe LO/Sportgroepen en kunnen
we toernooien of sportevenementen organiseren”, aldus
Bias Ntombela bestuurslid van het Forum.
‘Containerproject’
Op 23 september is tijdens een bijeenkomst in Eindhoven
het project officieel afgesloten, in aanwezigheid van Bias
Ntombela, bestuursleden en werkers van het Forum. Zij
lieten de foto’s zien van de aankomst en de opening van
de container. Namens de sportgroepen in Evaton-West
bedankten zij alle vrijwilligers, bedrijven en instellingen die
het ‘containerproject’ mogelijk hebben gemaakt.
Internationaal
Het project was een initiatief van de Stichting Eindhoven-
De Vaal en de projectleider legt uit dat met dit containerproject
de basis is gelegd voor een duurzame sportieve band
met de mensen uit Evaton-West. “Het papierwerk voor de
inklaring in Zuid-Afrika heeft veel tijd en geld in beslag
genomen. Maar het is de moeite waard geweest. We hopen
dat er na deze container nog meer zullen volgen”. Wij als
LO/Sportorganisatie hebben aan deze ‘duurzame sportieve
band’ een steentje bijgedragen en onze slogan / slagzin /
lijfspreuk / core-business is nu internationaal bekend.
Bedankt allemaal
Smi Rob Burgers, LO/Sportgroep KMA
ZANDLOPER 18
Nog 25 dagen, dan worden wij hier verlost.
Eigenlijk is het afgelost, maar verlossen vind ik
passender. Het is de maand van de Ramadan.
Ramadan betekent eigenlijk hetzelfde als oktober
of november. Het is in het Arabisch de naam van
een maand. Deze maanden beginnen bij nieuwe
manen, van daar dat de ramadan dit jaar pas op
15 oktober begon.
Het is een maand waarbij er gevast wordt van zonsopgang
tot zonsondergang. Het vreemde is dat er in deze maand
meer gegeten wordt dan in welke maand dan ook. Dat komt
omdat de mensen in de avond hun familie gaan opzoeken
en veelal samen zeer uitgebreide maaltijden verorberen. Voor
ons betekent het dat het een rustige periode is. Niet dat het
werk rustiger is, op straat en in de omgeving is het heel erg
rustig.
Vandaag op onze "low ops (operations)" dag hebben we
de Falcon Walk gelopen. Het is een officiële wandeltocht die
ook in Nederland gelopen kan worden. Ik ken toevallig de
organisator en ik heb van hem toestemming gekregen om
deze wandeltocht hier te organiseren. Een mooie medaille en
een certificaat is de beloning. Uiteindelijk deden er 52 man
mee. In groepen van tien werd er gelopen. Iedereen loopt
met: helm, scherfvest, opsvest en wapen. Iedereen kan
overleven op het gevechtsveld en heeft dus ook veel munitie
en water bij zich.
Gemiddeld is het gewicht wat meegenomen wordt ongeveer
35 kilogram. De afvallers beperken zich gelukkig tot drie
personen met oververhittingverschijnselen. Het scherfvest
zorgt ervoor dat je je warmte niet kwijt kan. Van de drie uitvallers
moesten er twee door middel van een infuus opgelapt
worden. Na de tocht hebben we de barbecue klaarstaan. De
sfeer was optimaal, iedereen heeft wat gepresteerd, heeft
even buiten gelopen, geen zorgen aan het hoofd, een beetje
gelachen, voor mij is de doelstelling van de tocht gehaald.
Op deze manier maken we het leven hier wat draaglijker.
Even de sleur doorbreken is heel erg belangrijk. Anders zou
het echt zeven dagen per week werken zijn.
Smi Oscar Prins, LO/Sportgroep Assen (uitzending SFIR 4)
Van uw
Personeelsdienst
Door Kap Peter van Heeringen,
Hfd Sectie 1 LO/Sportorganisatie
Eervol ontslag:
Sgt1 Devilee R.R. (over naar de KLu)
Sgt1 Smit E.C. (over naar de KLu)
Sgt Gassner S.M. (over naar de KLu)
Sgt Jaspers M.C.M (over naar de KLu)
Medailles:
Smi Tak J. 12 jaar
Aooi Ruitenberg G. 36 jaar
Verlenging (één jaar):
Sgt1 Bink J. Sgt1 Groeneweg S.
Sgt1 Kleeff C. Sgt1 Lapod M.D.
Sgt1 Mahulette J.A.A. Sgt1 Mensink R.P.M.
Sgt1 Niermeijer P.A. Sgt1 Oharek N.
Sgt1 Ronde P. Sgt1 Roodnat A.J.
Sgt1 Smits R.P.G. Sgt1 Steverink P.A.
Sgt1 Sutin Sgt1 Veenstra J.
Sgt1 Verkleij P.C. (2 jaar) Sgt Bindels R.L.M.
Sgt des Bouvrie Sgt Bregman G.J.
Sgt Brugge Sgt Buist M.C.
Sgt Groen J.C. Sgt Hendrickx
Sgt Hoezen P.B.W. Sgt Holz I.
Sgt Kruise Sgt Laport M.
Sgt Maat D. Sgt Majoie R.L.F.
Sgt Merrienboer D.C.A. Sgt Middelhuis R.
Sgt Pelger D.P. Sgt Petersen O.V.
Sgt Reitsema M. Sgt Renswoude C.D.
Sgt Schie S.W. Sgt Veen W.G.
Sgt Verlegh P.J. Sgt Vermulst F.J.C.
Sgt Vreede I. Sgt Woerkum C.F.J.
Het officierkruis (6 december 2004):
Lkol Spreij N. 25 jaar
Maj Groen J. 20 jaar
Maj Heikoop A. 20 jaar
Lkol Nico Spreij speld de medaille (24) op bij aooi Richard
Borecki.
ZANDLOPER 19

LO/Sport kort
Zuid-Afrikaanse ‘Springbokken’
Het Nationale Militaire Rugbyteam van Zuid-Afrika
‘De Springbokken’ en het Nederlandse Militaire
Interservice Rugbyteam traden op dinsdag 26
oktober in het strijdperk op het sportveld van de
Militaire Academie in Breda. Zuid-Afrika pakte de
eer in de dynamische derby, waar de (gras)spetters
van af vlogen: 31-10.
"Geen slecht resultaat toch! Prima sfeer, goede acties en
enthousiast publiek. Drie dagen geleden werd het Britse
militaire rugbyteam nog met 45-5 tegen de grasmat
gedrukt," vertelt de coach Nederlands Militair Team elnt
Piet Bakker. "Dan hebben we echt een goede pot tegen
ze gespeeld, veel beter dan we zelf verwacht hadden."
Strijd tegen apartheid
Aanleiding voor het bezoek van de 'Springbokken' (vergelijkbaar
met ons woord 'Oranje' voor het nationale team) is het
10-jarig jubileum van de Democratie in Zuid-Afrika. De Zuid-
Afrikaanse Militaire Rugby Bond koos ervoor dit juist in
Nederland te vieren vanwege de historische banden met ons
land. Verder liep Nederland ook voorop in de strijd tegen
apartheid in het Afrikaanse land.
Voormalig wereldkampioen
Tijdens het tiendaagse verblijf, van 21 tot en met 31 oktober,
speelde het befaamde Zuid-Afrikaanse rugbyteam niet
alleen drie wedstrijden (de derde en laatste partij was op
30 oktober in Amsterdam tegen de Nationale Selectie) met
bijbehorende trainingen, ook stonden er diverse culturele
trips voor hen op de agenda. Voor rugby-Nederland was de
komst van het Zuid-Afrikaanse team een grote eer, omdat
voormalig wereldkampioen Zuid-Afrika tot de top behoort.
En dat is ook niet zo gek, want kinderen in Zuid-Afrika
groeien met rugby op, zoals ze dat bij ons met voetbal doen.
Elnt M. Kerstens, Sie Communicatie KMA
Bedankt voor alles
Het is maandag 22 november en ik ben zojuist
ontslagen uit het ziekenhuis. Drie dagen later krijg
ik van de artsen te horen of er voldoende weefsel
en bot is verwijderd en wat precies het bestralingsgebied
wordt. De bestraling zal in ieder geval
dagelijks (met ingang van het weekend) gedurende
zeven weken plaatsvinden.
Vanaf het moment dat ik hoorde dat er bij mij kanker is
geconstateerd ben ik overspoeld door reacties vanuit de
LO/Sportorganisatie. Bloemen, kaarten, gedichtjes, bezoekjes,
telefoontjes enzovoort. Zoveel medeleven, dat ik me
soms een beetje schaamde voor zoveel aandacht.
Ik kan jullie verzekeren dat het mijn gezin en mijzelf
geweldig goed heeft gedaan. Op moeilijke momenten geeft
dit steun en kun je de moed er in houden. Mijn familie en
vrienden zijn verrast en misschien wel een beetje jaloers bij
zoveel medeleven vanaf mijn werk. Er is nog een lange weg
te gaan. Ooit plande ik ver vooruit. Daar ben ik toch een
beetje vanaf moeten stappen. Indien ik me goed voel, geniet
ik intens van die dag.
Stiekem probeer ik toch een beetje te plannen. Aanwezig
zijn bij de commando-overdracht waar ik velen persoonlijk
kan bedanken zou een mooie start zijn. Je merkt het alweer,
toch weer plannen, óf is dit positief vooruit kijken. Laten we
het bij het laatste houden.
Familie Rob Jansen
ZANDLOPER 20
BLS-Cup
Eindstand BLS-trofee KL Sportcompetitie 2004
1. KMA 590 punten
2. KMS 565 punten
3. 17 Painfbat 529 punten
4. Genie Wezep 529 punten
Doorslaggevend was de cross-estafette S categorie
Eindstand all-over klassement KL Sportcompetitie 2004
Dames
1. KMA 358 punten
2. 400 GNK 354 punten
3. ZE GMK 328 punten
Roel Hessing terug na blessureleed
Clinic Oriënteren
Op initiatief van collega sgt Simone van Schie
wordt er op de Bernhardkazerne diverse clinics
georganiseerd. Op het gebied van oriëntering heeft
maj Anne Heikoop deze clinic verzorgd. Helaas zat
het weer niet echt mee, maar de doorgewinterde
sporters zaten daar niet mee. De over het algemeen
wat oudere deelnemers komen daar graag voor uit
een warm gebouw en gingen vol enthousiasme aan
de slag.
In december zal er een geoliede machine deelnemen aan het
volleybal in de oudste categorie in Wychen.
Trainingen zijn op initiatief van aooi Bart Haggeman al vanaf
begin november wekelijks in de sportzaal te 'bewonderen’.
Na een ernstige blessure begin dit jaar behaalde Roel op 30 oktober op de schaatsbaan de Uithof in Den Haag
zijn eerste overwinning bij de landelijke B-categorie. Alle ellende passeerde tijdens die wedstrijd nog eens zijn
netvlies, toen hij in zijn eentje richting finishlijn ging.
Hij kreeg het bepaald niet cadeau in Den Haag. “Na dertig ronden raakte ik betrokken bij een valpartij. Inmiddels waren er drie
man ontsnapt, die, juist toen ik de aansluiting met het peloton weer vond, op een ronde voorsprong kwamen. Ik ben naar voren
opgeschoven en vervolgens ook uit het peloton ontsnapt. Ik kreeg vijf man mee en met z’n zessen pakten wij eveneens een
ronde. Zo’n twintig rondjes voor het einde demarreerde ik weer en kreeg ik zes jongens mee, die een ronde achterstand op mij
hadden. Uiteindelijk moesten al die rijders afsprinten, waarna bleek dat ik precies een halve baan voorsprong had op die acht die
in dezelfde ronde zaten als ik.”
Voorbereiden
“Dat gat bleef tot het einde intact, waardoor ik alleen over de
finish kwam.” Het lijkt erop dat Roel moeiteloos opnieuw een
gooi kan doen naar het A-peloton. “Ik ga er niet specifiek op
rijden, want dan lukt het waarschijnlijk niet. Maar mocht ik het
halen, dan zou ik graag bij de A-rijders willen schaatsen.” Hij
gaat zich nu voorbereiden op Oostenrijk, Finland en Canada.
Wij wensen Roel veel succes in zijn welverdiende gooi naar de
A-status.
Aooi Richard Wichhart
ZANDLOPER 21

Hoe ouder, hoe…
Ondanks dat ik er inmiddels duizend oriënteringsloopwedstrijden
(OL) op heb zitten, vind ik steeds
weer nieuwe uitdagingen in de OL-sport. Dit keer
de KIMM. Nee geen leuke dame, maar Karrimor
International Mountain Marathon.
Dit is een tweedaagse OL-wedstrijd waar tweetallen
gedurende twee dagen een grote afstand afleggen Dit keer
door het ruige berglandschap van Wales. Voorts dient er in
een rugzak uitrusting zoals onder andere tent, slaapzak en
voeding vervoerd te worden. Dit evenement wordt jaarlijks
gehouden in het laatste weekend van oktober omdat dan
de weersomstandigheden niet echt geweldig zijn.
Uitdaging
Zijn er dan nog idioten voor zoiets te porren? Jawel, er doen
1800 teams mee met een wachtlijst van 200 teams. Kun je
dan nog iemand in je omgeving vinden die bereid is je te
vergezellen? Jazeker, en het zal niemand verbazen dat maj
Ton de Vaan hier wel voor de porren is. Natuurlijk ligt hier
voor ons als militair een leuke uitdaging.
Samen 101 jaar
Nou ben ik een persoon die niet onvoorbereid ergens aan
gaat deelnemen zonder een duidelijke doelstelling. Dus zo
gezegd zo gedaan. Regelmatig steppen en de loopband
onder hellingshoek in de fitness moeten ervoor zorgen dat
we heuvelopwaarts niet te snel verzuren. Ook werken we
samen de nodige OL-wedstrijden en trainingen af, inclusief
een winderige en koude overnachting in de Schoorlse duinen
om onze uitrusting te testen. Het is de kunst om zo min
mogelijk spullen lees gewicht mee te nemen want dan ben je
natuurlijk minder snel, zeker heuvel op. Maar je moet tijdens
de overnachting voldoende comfort (voeding en warmte)
hebben om uitgerust aan de tweede dag te beginnen. In
de maanden ervoor heb ik onze uitrusting (ultra light)
geoptimaliseerd en voor de duidelijkheid echt het minimale
gaat mee, dus geen tandenborstel of handdoek. Het doel is
ondanks gebrek aan ervaring met zulke wedstrijden, om
niet recreatief maar competitief deel te nemen en om bij het
eerste deel te eindigen ook al zij we samen 101 jaar oud.
Ruig en kletsnat
Op 29 Oktober is het eindelijk zover en reizen we af naar
de Black Mountains (dat klinkt geweldig uitdagend en
mysterieus) in Zuid-Wales. Het blijkt echter de laatste tijd
wel erg veel geregend te hebben en bij aankomst zien we
na een fikse regenbui het water volop over de weg naar
beneden stromen. Dat doet ons besluiten de nacht voorafgaande
aan de wedstrijd te overnachten in de huurauto om
zo droog en warm aan de start te komen. Wij starten als
allerlaatste en beginnen aan 23 kilometer (hemelsbreed
gemeten) en 1496 meter stijging en zeven controle posten.
Het is mooi droog weer, maar de ondergrond is ruig en
kletsnat. We kunnen toch een gedeelte over paden afleggen
en halen wat teams op weg naar post één in. Ook doorzien
we snel een fout op de kaart bij post 2. De route naar post 3
is acht kilometer lang en we kiezen een langere route om zo
150 hoogtemeters te besparen.
Noodrantsoen
Alles loopt goed totdat we op het laatste gedeelte verzeild
raken in dichte mist; we vervolgen langzaam, alleen
vertrouwend op ons kompas, onze routekeuze. Net als we
het beiden niet meer weten en we twijfelen of we nog wel
goed zitten, duikt uit het niets het meer op waar aan de
rand onze post staat. We hebben natuurlijk kostbare tijd
verloren en gaan nog voorzichtiger naar de volgende post.
Halverwege trekt de zeer dichte mist plotseling op en
ZANDLOPER 22
vergapen we ons aan de prachtige omgeving. Dit geeft een
geweldige kick maar de vermoeidheid gaat echter tellen en
we verlangen naar het einde. We passeren nog een aantal
20 meter diepe geulen en lopen over een zeer modderig
pad naar de finish na ruim 5 uur 52 minuten onderweg te
zijn geweest. Daar aangekomen is het gelijk zoeken naar
een geschikte plaats om onze tent op te zetten, maar dat
valt niet mee want het grasveld loopt schuin en voelt aan
als een verzadigde spons. We nemen noodgedwongen
genoegen met minder florissante plaats en we moeten
ook zo snel mogelijk eten en droge kleren aantrekken
want morgen komt er weer zo’n uitdaging. Nadat we ons
geïnstalleerd hebben, kook ik water uit de beek en eten we
een soepje en noodrantsoen. Na een kort dutje herhalen
we dat nog een keer en zien nog steeds teams arriveren
terwijl het al donker is. De gehele aankomstzone is inmiddels
verlicht met petzel hoofdlampen en zeer kleine tentjes en
dat geeft een leuk sfeertje.
Irritatie
We gaan vroeg slapen maar doordat het erg nat optrekt
liggen we de hele nacht te draaien in onze te dunne (lichte!)
slaapzak. Na een expeditieontbijt van meer dan duizend
calorieën per persoon beginnen we de tweede van 20.5
kilometer, 916 hoogtemeters en negen controleposten.
Het is wederom mistig en we komen daardoor bij post 2
te veel links uit. Gevolg: irritatie bij ons allebei maar het is
niet anders. Nu volgt het moeilijkste deel van de route en
zijn we super gefocust om het kaartcontact niet kwijt te
raken. We zijn het overigens doorlopend prima eens over
de te volgen optimale route en als we over de hoge bergkam
lopen wordt het lichter en verdwijnt gelukkig de hinderlijke
mist. In scharrig terrein vinden we ons derde post snel. De
post is bemand. Iemand van de organisatie heeft er in een
klein tentje de nacht doorgebracht, om zo tijdig iedereen te
kunnen registreren.
Elfde plaats
We drinken bij het oversteken zo uit de waterstroompjes en
eten ieder uur een energiereep. Er zijn vandaag geen paden
en veel meer steenvelden die we moeten passeren. Ook zien
we wilde paarden en genieten wederom ondanks de opkomende
vermoeidheid. Ton heeft net als gisteren nogal
wat hinder van een overstrekte knie en we moeten het iets
rustiger aandoen. Maar aangekomen bij de laatste post volgt
er in gezwinde pas een bloedstollende afdaling naar de
finish: 135 meter over een lengte van zo’n 700 meter. Het
zit er na 4 uur en 15 minuten op; we zijn tevreden, sterker
nog: dit ruikt naar meer. We eindigen in onze klasse op een
49e plaats van de driehonderd teams, en na handicapverrekening
in verband met een hoog veteranengehalte, op
een verdienstelijke elfde plaats. Op maandag 1 november
om iets over negen staan we weer met beide voeten in ons
superplatte gecultiveerde Nederland.
Door maj Anne Heikoop, Hoofd Facilitair
LO/Sportorganisatie
ZANDLOPER 23
Na een expeditieontbijt van meer dan
duizend calorieën per persoon beginnen
we de tweede van 20.5 kilometer,
916 hoogtemeters en negen
controleposten.
Het is wederom mistig en we komen
daardoor bij post 2 te veel links uit.
Gevolg: irritatie bij ons allebei maar
het is niet anders.

Op de fiets naar de
Olympische Spelen in Athene
Vijftien jaar geleden raakte ik aan het fietsen verslingerd.
Mijn kinderen waren actief in wielerwedstrijden en vroegen
mij mee op een trainingsritje. Die twee hield ik nauwelijks
(niet) bij, dat zinde me helemaal niet. Mijn eergevoel zei,
dat ik er iets aan moest doen.
Reisschema Tiel-Athene-Florence
25/7 Tiel-Keulen (D) 183 km
26/7 Keulen-Bingen (D) 170 km
27/7 Bingen-Heidelberg (D) 130 km
28/7 Heidelberg-Tubingen (D) 150 km
29/7 Tubingen-Langenargen Bodensee (D) 155 km
30/7 Langenargen-St Anton (A) 136 km
31/7 St Anton-Merano (I) 160 km
01/8 Merano-Pechiera (I) 193 km
02/8 Pechiera-Ferrara (I) 132 km
03/8 Ferrara-Rimini (I) 134 km
04/8 Rimini-Ancona (I) 112 km
05/8 Ancona-Pescara (I) 154 km
06/8 Pescara-San Severo (I) 156 km
07/8 San Severo-Barletta (I) 91 km
08/8 Rustdag
09/8 Barletta-Bari (overvaren Igoumanitsa) 71 km
10/8 Igoumanitsa-Amfilochia (G) 167 km
11/8 Amfilochia-Egio (G) 147 km
12/8 Egio-Elfisina (Athene) 167 km
13/8 Elfisina-Korinthos (G) 63 km
13/8 t/m 19/8 bezoek Olympische Spelen
20/8 Korinthos-Patras (overvaren Bari) 131 km
21/8 Bari-Foggia (I) 121 km
22/8 Foggia-Artona (I) 161 km
23/8 Artona-Ascoli (I) 117 km
24/8 Ascoli-Folingno (I) 133 km
25/8 Folingno-Arezzo (I) 147 km
26/8 Arezzo-Florence (I) 85 km
27/8 Florence
29/8 Florence
30/8 Busreis Florence-Kerkdriel-Tiel 30 km

Trainen dus vooral middels het woon-werk verkeer. Zoveel
mogelijk op de fiets naar het werk van Tiel naar Utrecht, Ede
en als laatste Amersfoort. Al snel werd de lat hoger gelegd
en kwamen de cols in de Alpen en Pyreneeën in beeld. Altijd
had ik al eens een lange fietstocht willen maken. Nadat ik in
2001 met Functioneel Leeftijd Ontslag (FLO) was gegaan,
moest het maar eens gaan gebeuren. Tijd genoeg en ik had
meteen een doel om voor te trainen. Het werd een tocht
naar de Olympische Spelen in Athene. In 1972 was ik met
mijn toenmalige maatje Dick Stooter naar de Olympische
Spelen in Munchen geweest om collega en vriend 1500
meter loper Haico Scharn aan te moedigen. Een schitterende
ervaring met een slechte afloop (aanslag van Palestijnsen).
Met het bezoek aan Athene zou de cirkel weer rond zijn.
Avonturen
In mijn eentje, een andere ‘gek ‘ was niet voorhanden. Dat
heeft voor- en nadelen, het grote voordeel: ik hoefde alleen
met mezelf in discussie als er een beslissing genomen moet
worden. Na oefentrips richting Italië (2002) en Spanje
(2003), was het op 25 juli 2004 zo ver. Met ongeveer 6000
trainingskilometers in de benen en slechts acht kilo aan
bagage, ging het richting Athene. Ik had slechts een target:
de veerboot in Bari halen op 9 augustus ’s avonds om acht
uur. Daar had ik een plaatsje op besproken en was eigenlijk
mijn enige zekerheid. Dat lukte na de nodige avonturen
onderweg ruimschoots. Op 12 augustus bereikte ik Athene,
een dag voor de opening van de spelen. Een hectische sportweek
kon beginnen. Op 20 augustus stapte ik weer op, om
de fietsbus op 28 augustus in Florence te halen. Vijf weken
en 3600 kilometer later was mijn ‘Missie’ voltooid.
Obstakel
Een exacte route had ik niet uitgestippeld. In mijn hoofd had
ik wel grove planning. Ik moest ongeveer gemiddeld 130
kilometer per dag fietsen om op tijd in Bari te zijn. In het
begin volgde ik globaal de route van Hans Reistma richting
Rome tot aan het Garda Meer, zoals hij die in een twee
boekjes had beschreven. Het ging via Duitsland, Oostenrijk
een stukje Zwitserland en heel veel Italië. In Oostenrijk de
Alpen over en in Italië vooral langs de Adriatische kust.
Overvaren naar Griekenland (Igoumanitsa) en via Patras
naar Athene. Het enige obstakel van betekenis is de Arlberg
richting Sankt Anton in Oostenrijk. Flink klimmen met een
tunnel van enkele kilometers langs. De Rechenpass om in
Italië te komen, stelt niet zo veel voor.
Overleven
Het weer was erg wisselvallig. Pas na twee dagen brak de
zon door. In Duitsland ging de route veelal over fietspaden
en langs de Rijn. Daar kreeg in het deuntje “Een reisje langs
de Rijn”, maar niet uit mijn hoofd. Dat begin je dan te
neuriën tot vervelens toe. Totdat ik ineens de trappers niet
meer rond kreeg. Een snelbinder was gebroken en had zich
om mijn pion gedraaid. Even schrikken, maar na een kwartiertje
kon ik opgelucht weer verder. In Italië ging de route
veelal langs provinciale wegen met veel verkeer. Andere
opties waren er langs de Adriatische kust niet voorhanden.
Het is wel overleven, want ze hebben daar weinig respect
voor een fietser. Al reed ik op een voorrangsweg, toch
probeerden die Italianen en ook de Grieken voorrang te
nemen. De bumper net een metertje over de stopstreep,
mobieltje aan het oor, de meest modieuze zonnebril op de
neus en klaar om weg te racen. Die zonnebril is nog het
ergste, want dan kun je geen oogcontact maken. Je weet
niet dat ze je gezien hebben.
Veilige plek
Ik overnacht veel al in grote plaatsten in een hotel of
pension. Die zijn meestal snel gevonden en een plaatsje
voor mijn fiets is altijd wel voorhanden. In een schuur, op
de hotelkamer, in de voorraadkamer tussen de fusten bier
of gewoon met een slot vast aan het biljart. Altijd op een
veilige plek, anders zocht ik een ander hotel.
Vochtbalans
Echte fysieke problemen heb ik niet gehad. Alleen in het
begin waren de benen ’s morgens nog wel eens wat stijf.
Na een week was dat ook over. Meestal zat ik ‘s morgens
na een stevig ontbijt om acht uur op de fiets en stopte
’s middags om een uur of vier. Tussen door de nodige stops
bij een bezienswaardigheid, om de kaart te lezen en om te
lunchen. Dan moet je knap doorfietsen om een gemiddelde
van 25 kilometer te halen. Vooral toen het in Italië warmer
begon te worden, moest ik goed de vochtbalans in het oog
houden. Veel drinken, maar dat verflauwt de eetlust dan
weer. Vaak moest ik mezelf dwingen om tussen de middag
mijn boterhammen op te eten. Dat lukte aardig, want bij
vertrek woog ik 66 kilo en bij terugkomst gaf de weegschaal
die weer aan.
Loodzwaar
Moeilijke dagen heb ik natuurlijk best gehad. Toen ik in
Merano (Noord-Italië) s’ avonds aan een heerlijke cappuccino
zat, belde de zoon van mijn zus op. Hij zat in Pechiera
op en camping. Of ik zin had om langs te komen. Hij had in
de Gelderlander gelezen dat ik in de buurt was. Eigenlijk
wilde ik via Verona rijden, maar na een week alleen is het
best leuk om weer eens lekker Hollands te praten. Na een
vluchtige blik op de kaart, ik dacht dat het zo’n 150 kilometer
zou zijn, stemde ik toe. Ik vertrok om zeven uur om
twaalf uur later met 193 kilometer op de teller in Pechiera
aan het Garda Meer de arriveren. Uitgewoond, want de
laatste 90 kilometer langs de Adige had ik de wind op kop.
De volgende dag moest ik door de Po-vlakte. Net de Betuwe
overigens op de dijk langs de Po. Weer wind tegen en het
kwik steeg boven de veertig graden uit. Na 130 loodzware
kilometers heb ik in Ferrara een hotelkamer met airco
genomen. Die op zestien graden gezet en heerlijk onder
de dekens gaan slapen. De volgende dag was ik weer het
mannetje.
Internetcafés
Naast het fietsen, moest ik om de drie dagen mijn avonturen
mailen of doorbellen naar dagblad de Gelderlander in Tiel.
Bij die krant ben ik medewerker op de sportredactie en die
vonden het wel een leuk idee om hun lezers mee te laten
genieten. Het viel nog niet mee om internetcafés te vinden
onderweg. Vaak moest ik mijn verhaal doorbellen. De
rubriek werd wel goed gelezen, want ik heb er erg veel
reacties op gehad.
Fietsenmaker
Na de Po-vlakte bereikte ik de Adriatische kust en kwam
door Cesenatico langs het kerkhof, waar Marco Pantani
begraven ligt. Het was gesloten anders was ik zeker even
naar zijn graf gegaan. Een dag later had ook er overigens
zelf ook kunnen liggen, want in Pesaro werd ik aangereden
door een auto. Wonder boven wonder kwam ik er met en
paar schrammetjes op elleboog en knie er vanaf. De auto
had een flinke deuk opgelopen en de bestuurder was
helemaal van streek. Er stonden meteen een stuk of twintig
opgewonden Italianen om ons heen, die meer oog voor de
bestuurder hadden dan voor mij. Na tien minuten heb ik
die man een klopje op zijn schouder gegeven en hem
a reverdeci toegewenst, op mijn fiets gesprongen en mijn
weg vervolgd. Even dacht ik, toen ik op de grond lag: het is
gebeurd Jansen, einde, je kunt naar huis, maar al snel bleek
dat het allemaal meeviel. Alleen kwam ik er achter toen ik
wegfietste dat er een slag in mijn achterwiel zat. Die heb
ikzelf grof er uitgehaald en naast het hotel in Ancona zat
toevallig een fietsenmaker. Je weet wel, zo’n klein winkeltje
met foto’s met handtekeningen van Francesco Moser aan de
muur, drie oude mannetjes, die ik met handen en voeten
duidelijk maakte wat ik wilde. Dat begrepen ze snel. Mijn
wiel ging in de wielrichter en kwam er na en halfuur strak
weer uit. En van afrekenen wilde ze niet weten. Echte
wielerliefhebbers daar.
ZANDLOPER 27

Spiegelglad
De rest van de route voerde langs de Adriatische kust. Al
snel bleek ik tijd over te hebben en laste ik een rustdag in
Barletta in op zestig kilometer van Bari. Een grote stad van
150 000 inwoners, maar ik kreeg de indruk dat ik de enige
buitenlander was. Ik trok overigens veel bekijks op het
strand in mijn zwembroek. Mijn shirt en broek stonden er
duidelijk op mijn lichaam afgetekend. In Barletta was heel
toevallig een wielerwedstrijd. Leuk om te zien, helemaal toen
het lichtjes begon te regenen. De wegen waren erg vuil en
werden spiegelglad. Bij het aanzetten op de rechte stukken
schoof gewoon het achterwiel weg. Van de 25 was er een
die niet viel en hij won.
Trein
Na bijna veertien dagen begint de eenzaamheid van het
alleen zijn te knagen en verlangde ik naar Athene, waar ik
zeker bekenden zou tegenkomen. Echt in gesprek raak je
niet met Italianen, die meestal geen Engels of Duits spraken.
Vaak dacht ik, ik fiets niet meer terug van Bari naar Florence.
Er liep een spoorlijn langs de kust en ik was vast van plan de
trein naar huis te nemen. Het zou echter anders uitpakken.
Griekenland
De bootreis naar Igoumanitsa was een belevenis. Je voel je
erg nietig als je voor zo’n hele grote veerboot sta te wachten
met je fiets tussen allemaal vrachtauto’s en auto’s in. Wat
moet ik doen. Gewoon naar binnen fietsen en dan zal er wel
wat gebeuren. Na twintig meter een hevige brul, terug. Ik
kreeg een plaatsje voor de fiets aangewezen en een stuk
touw in mijn handen gedrukt. Ik zette de fiets vast, maar
mijn knopen vonden geen genade in de ogen van een
sjorders. Hij heeft het toen zelf gedaan en ik moet zeggen,
bij aankomst was de fiets geen millimeter van zijn plaats
gekomen. Op de boot was het reuze gezellig. Ik zelf had
een vliegtuigstoel, waar ik goed ik kon slapen. De meesten
vertoefden echter op het dek. Daar brak je de nek over de
slaapzakken en feestvierende reizigers. Het ontbrak er nog
maar aan, dat ze geen barbecue bij zich hadden. Na acht
uur was ik in Griekenland net onder Albanië. Nog drie dagen
en ik was in Athene.
Smeerboel
Griekenland is een schitterend land met aardige mensen,
maar ze kunnen er een smeerboel van maken. Alles wordt
maar zo langs de weg gegooid. Koelkasten, televisies en
hoeveel kadavers van dieren dat ik niet tegengekomen ben.
Die worden helemaal platgereden en dan hopen ze dat het
wegspoelt als het gaat regenen en stinken. Maar mooi en
warm en nog redelijke wegen ook. Een fiets zag ik pas na
twee dagen en dat de Olympische Spelen op punt van
beginnen stond, was niets te merken. Dat kwam pas, toen
ik in Patras aankwam.
Airco
Mijn plan was om op 50 kilometer voor Athene in Megare
een hotel te zoeken. Daar komt de trein langs naar Athene.
Het plan was goed, alleen was er in de toch zeker geen
kleine plaats, geen hotel te vinden. Dus maar verder. In
Elfesina op 20 kilometer vond ik een hotel aan het spoor,
maar ik kon er niet langer blijven dan een nacht. Om ergens
anders, bijvoorbeeld particulieren, onderdak te krijgen, lukte
niet. Ik heb er alle bars in Elfesina afgelopen om er na te
vragen, maar geen respons. Op advies van de hoteleigenaar
ben ik de volgende terug richting Patras gegaan en een
hotel gezocht en voor een billijke prijs gevonden in
Korinthos. Zestig kilometer van Athene, maar de trein deed
er bijna twee uur over om in Athene te komen. Een kaartje
koste maar 2 euro 60, maar niet alleen de prijs was anders
dan in Nederland. De contrasten waren groot. Als de trein
op het station arriveerde kwamen uit alle hoeken en gaten
mensen tevoorschijn. De ene zette handmatig een wissel
om, een ander verving met een rode vlag de overwegbomen
en weer een ander controleerde voor het instappen de
kaartjes. Naast twee conducteurs gingen er ook nog twee
op stadswachten gelijkende personen mee. En die lieten niet
met zich sollen. Maar er zat wel airco in de trein. De eerste
trien ging om zes uur de laatste om kwart voor elf.
Cultuurschatten
In Athene was het erg warm. De eerste dag stapte ik in
Athene uit de trein en het leek wel of er een warme deken
over mij heen viel. In die temperatuur moesten de wielrenners
presteren, ik had er medelijden mee. Een Griekse
vertegenwoordiger van Shimano (onderdelen racefietsen)
het niet treffender zeggen: In juli en augustus moet je
vakantie vieren in Athene, niet sporten. De eerste dag bij
de wegwedstrijd van de mannen had ik aanspraak genoeg.
Al voor de start raakte aan de praat net Jack van Gelder van
de NOS. Die had ik al eens in Amsterdam getroffen, toen ik
met mijn voetbalclub hoofdklasser TEC tegen AFC speelde.
ZANDLOPER 28
Hij was heel relaxt. Bij een wielerwedstrijd loop ik altijd het
parcours in tegengestelde richting, dus in Athene ook. Het
was midden in Athene en dertien kilometer lang. Ik kwam
zodoende meteen langs enkele cultuurschatten zoals de
Akropolis. Onderweg stond ik plots naast Peter Heerschop,
de cabaretier. Hij zit nu in kopspijkers bij Jack Spijkerman.
Hem had ik al eens op de LO/Sportgroep in Amersfoort
getroffen. Daar had hij als dienstplichtig LO/Sportinstructeur
onder de vleugels van Bert Funk gewerkt en die komen nog
vaak bij elkaar. Even oude verhalen opgehaald.
Perscentrum
De volgende dag naar het vrouwenwielrennen geweest.
Zat ik ‘s morgens in de trein naast een man, die me in het
Engels aansprak. Al snel kwamen we er achter dat we beide
Nederlanders waren. Hij, Toine van Mierlo uit Waalre, was
ook op de fiets, maar had de reis over enkele jaren uitgesmeerd.
Ieder jaar een stuk. De rest van de tijd in Athene
zijn we samen opgetrokken, reuze gezellig. Ik stond op tien
meter afstand waar Leontien van Moorsel voor de grond
ging. Ben meteen weggegaan, de lol was er af. Later die dag
liep ik in het Holland Heineken House (HHH) Freek de
Wette, de chief manager van het HHH tegen het lijf. Dat is
een oud Tielenaar. Toen ik hem aansprak kon hij mij nog wel
herinneren uit zijn voetbaltijd in Tiel. Toen ik hem vertelde,
dat ik hem had opgevoerd in een van mijn stukjes voor de
Gelderlander, troonde hij mij meteen mee naar het perscentrum.
Ik werd op de foto gezet en kreeg een heuse perskaart
om mijn nek gehangen. Dan gaf de nodige voordelen
en voor het oog hoorde ik er helemaal bij met zo’n kaart
om mijn nek. Het perscentrum was voorzien van airco, kon
internet gebruiken voor mijn stukjes, gratis eten en drinken,
iedere dag verschillende Hollandse kranten om goed op de
hoogte blijven. Ik ging iedere dag er wel een keer naar toe,
want de Griekse televisie zond alleen maar Griekse sporters
uit.
Vrijwilligers
In de eerste week waren er genoeg kaarten te krijgen voor
een redelijke prijs, tien of vijftien euro. Even bij een ticketbox
langs bij het stadion of in het HHH. Zo ben ik naar
Nederland-Zuid Korea vrouwen hockey geweest, Nederland-
USA mannen volleybal, tijdrijden vrouwen. Nu stond ik er
weer met mijn neus bovenop, toen Van Moorsel goud won,
basketbal Italië-Spanje en voetbal Argentinië tegen Australië.
Er heerste een aparte sfeer in het opvallend schone Athene
en de duizenden vrijwilligers waren zeer behulpzaam. Als je
een kaartje had voor een wedstrijd mocht je gratis van het
openbaar vervoer gebruik maken. En zo niet, dan deden we
het toch. Te veel beleefd om alles in dit stuk te vertellen.
Daarnaast was het pure topsport om overal op tijd te zijn en
de trein naar huis te halen. Na een week was ik blij weer op
de fiets te zitten. Regelmaat en rust. Ik bepaalde zelf het
ritme weer.
Volgende uitdaging
Het gevoel om de trein naar huis te nemen was helemaal
verdwenen na een week Athene. De laatste week voerde
weer door Italië, maar nu via het binnenland. Vooral Umbrie
en Toscane hebben veel indruk op me gemaakt. Schitterende
streken om te fietsen. Nog twee dagen in Florence cultuur
gesnoven en toen met de fietsbus naar huis. Na in 26
verschillende bedden geslapen te hebben, verlangde ik wel
weer eens terug naar mijn vrouw, kinderen en mijn eigen
bed. Het was lang genoeg geweest. Op naar de volgende
uitdaging.
Aooi bd Rob Jansen, voormalig hoofd-/eindredacteur De
Zandloper
Wat ging er mee:
De fiets
Racefiets met aluminium frame merk Gejo, afgemonteerd
met shimano tiagra fitnesskit met drie bladen voor en
negen achter (52, 42 en 39 voor en 13 t/m 27 achter).
Continantel 25 mm banden.
Bagagedrager geklemd om zadelpen
(zie www.gejo-cycleworld.nl).
Wielerkleding:
helm
2 wielershirts korte mouw
2 wielerbroeken kort
1 lange collant
1 wielershirt lange mouw
1 regenjack
2 paar sokken
1onderhemd
1 cap
reparatie materiaal
1 buitenband
2 binnenbanden
Kleding:
1 lange broek
2 halflange broeken
3 T-shirts
1 trui
3 onderbroeken
1 paar schoenen
1 zwembroek
Overig:
Toiletspullen (klein verpakkingen)
Baardtrimmer
Tube waspasta
Zonnebrand olie
Tel. Oplader
Fototoestel en oplader
Kaarten Duitsland, Oostenrijk, Italië en Griekenland
Totaal gewicht 8 kilogram
ZANDLOPER 29

goal???
nee, net naast!
In beginsel leek het, de huidige applicatie GOAL in drie maanden tijd helemaal van de grond af opnieuw
opbouwen, te mooi om waar te zijn, en dat is dan ook bewaarheid gebleken. Op moment van schrijven
(23 november) bevindt het projectteam GOAL (Jeroen Velders, Robert Wanders, Levinus Houwen, Jan
Welling, Fred Jansen en Paul Lindeboom) zich aan de vooravond van de eerste complete test, daar waar
we in het afrondende stadium hadden moeten zitten. We hebben dan ook besloten de voorgenomen
implementatie van GOAL op 1 januari a.s. uit te stellen.
Uitstel is echter geen afstel, maar biedt in de komende
maanden wel de mogelijkheid om in betrekkelijke rust
(bij)scholing goed voor te bereiden, handleidingen te
schrijven, verklarende tekst (bij schermen) in de applicatie
aan te brengen en de nieuwe applicatie in meerdere
produktie-omgevingen te testen alvorens de nieuwe
applicatie (versie 1.0) bij alle LO/Sportgroepen in gebruik
te nemen. Mogelijk zal er zelfs voor worden gekozen om
direct door te steken naar een verbeterde versie 2.0 maar
dat is mede afhankelijk van de uitkomsten tijdens de
try-out in de produktie-omgeving.
Veranderen door GOAL.net?
De huidige GOAL-versie is gebouwd in een tijd dat nog
lang niet alle LO/Sportgroepen een netwerkverbinding
bezaten (“gelukkig niet” hoor ik sommigen verzuchten) en
is dan ook hoofdzakelijk bedoeld voor stand-alone gebruik,
ondanks dat we ons inmiddels al geruime tijd in het
computernetwerktijdperk bevinden. Daarnaast is GOAL
“geschreven” in Visual Basic van Microsoft Access, een
programmeertaal die door de Landmachtstaf is gebrandmerkt
als onveilig. De toenmalige programmeur heeft zeker
geen slechte applicatie afgeleverd, maar GOAL kent wel zijn
beperkingen op het gebied van onderhoud en het honoreren
van nieuwe wensen. Groot voordeel is wel dat een storing
zich slechts bij een enkele LO/Sportgroep voordoet en niet
de hele organisatie plat legt.
GOAL.net zal wel veel maar niet alle huidige beperkingen
opheffen, want, ondanks alle reclame-uitingen, elke
programmeertaal heeft zijn eigen tekortkomingen. De grote
kracht van GOAL.net zal de centrale database vormen en
het feit dat we grote delen in eigen beheer krijgen. Voor het
aanmaken van bijv. een nieuwe LO/Sportgroep hoeven we
straks geen beroep meer te doen op de programmeur van
Staf OTCo en de daaraan gekoppelde nieuwe versie hoeft
niet meer op ruim dertig locaties afzonderlijk geïnstalleerd te
worden. Deze gemakken komen vooral mijzelf ten goede…
ZANDLOPER 30 ZANDLOPER 31
De planners gaan er echter ook op vooruit. De (hoofd)instructeurs
die de jaarplanning (micro) voor hun eenheid
nu veelal in Excel zitten in te kloppen, krijgen straks in
GOAL.net een eigen gebruikersaccount, blijven op dezelfde
knoppen bonken en ontnemen de planners overbodig werk.
GOAL.net gaat ook de niet-gerealiseerde lessen in kaart
brengen, een fenomeen waarmee de sportinstructeur veel
podium-uren misloopt maar waarvoor wel voorbereidend
werk gepleegd is. Items als “eenheid niet op komen dagen”
en “les afgezegd door eenheid binnen een week” kunnen
mogelijk een ander licht werpen op een lagere bezettingsgraad
dan verwacht. Voor de (hoofd)instructeur zijn de
proefafnamen gepoogd veel gebruikersvriendelijker te
maken t.o.v. de huidige GOAL Output en moeten vanwege
de verbeterde afnamelijsten niet alleen de geslaagden van de
Conditieproef staan te juichen. De productiemanagers van
de Regio gaan er ook op vooruit. Middels een rapportage
kan in een oogopslag gezien worden welke LO/Sportgroepen
(mogelijk) aan een steunaanvraag kunnen voldoen
(mits de planning up-to-date is).
Om het laatste voordeel te noemen: hand-in-hand met de
ontwikkeling van de databank Lessen bij het K&OC zullen
de standaard lessen straks bij elke LO/Sportgroep een
eenduidige lescode krijgen. HIBA05 heeft dus straks overal
dezelfde lesinhoud, welk voordeel vooral zijn vruchten
afwerpt bij overplaatsing of detachering naar een andere
LO/Sportgroep.
Bovenstaande opsomming en het feit dat er nog veel meer
kleine wijzigingen in het kader van gebruiksvriendelijkheid
zijn doorgevoerd, heeft wel tot gevolg dat er een organisatiebrede
opleiding zal moeten worden opgezet. Hierover zal
in de komende maanden nog ruim gecorrespondeerd gaan
worden en zal er voor gaan zorgen dat er alsnog gescoord
gaat worden, dan maar in de verlenging!
Dhr Paul Lindeboom, redactielid De Zandloper
Er gaat alsnog
gescoord worden,
maar dan in de
verlenging!

De pen
Defensie, je kan nergens beter werken,
mits je er tegen kan!
Peter bedankt voor het overhandigen van die
‘rottige pen’ aan mij…, van je collega’s moet je
het toch maar weer hebben! Trouwens dat van
die tosti’s is helemaal niet zo gek en een andere
aanrader, voor de liefhebbers, is dan ook een
tosti met schijfjes appel, suiker en kaneel, erg
lekker.
Mijn militaire carrière viel eigenlijk al meteen in duigen
tijdens mijn CIOS-opleiding die ik heb gevolgd in Goes.
Tijdens een les bewegingsrecreatie viel ik op mijn schouder
en een paar bandjes van mijn sleutelbeen gaven de geest.
Bij een keuring voor het KCT kreeg ik toen te horen dat ik
door die ‘pianotoets’ afgekeurd werd. Verder gaven ze mij
ook nog even tussen neus en lippen mee dat ik daardoor
ook nooit LO/Sportinstructeur zou kunnen worden… met
sportieve groet, de Landmacht!
Zandhazen
Na een aantal jaar als planner bij attractieverhuur Moonen te
hebben gewerkt, kreeg ik via een oud-medestudent te horen
dat de LO/Sportorganisatie van de Landmacht op zoek was
naar nieuwe instructeurs. Daarop heb ik mijn stoute
(sport)schoenen aangetrokken en ben naar de banenwinkel
gegaan en zoals vele BBT-collega’s zullen beamen, wisten ze
daar niets van vacatures voor de LO/Sportorganisatie. Hun
naam was haas, maar zandhazen konden ze wel gebruiken...
Nachtmerrie
Na een aantal telefoontjes en briefwisselingen, kon ik dan
toch naar de keuring in Amsterdam, waar mijn grootste
nachtmerrie werkelijkheid werd. De arts die mij een aantal
jaar daarvoor afkeurde gaf mij nu een hand en vertelde mij
dat hij mij zou keuren op mijn fysieke gesteldheid…!
Ondoorgrondelijk
Daar kwamen de eerste stress-indicatoren de hoek om
(lichtjes zweten, klamme handen en een beetje een misselijk
gevoel in de onderbuik). Ik heb hem toen toch maar wel
eerlijk verteld van mijn ongelukje tijdens mijn CIOSopleiding,
maar na een aantal kleine testjes vertelde hij mij
dat dit geen enkel problemen hoefde op te leveren(?). Op
ZANDLOPER 32
dat moment kreeg ik mijn eerste ervaring met de ondoorgrondelijke
wegen binnen de Landmacht, waarop ik heel erg
mijn best moest doen om niet in lachen uit te barsten. Vanaf
toen is het allemaal in een sneltreinvaart gegaan en die TGV
is nu nog steeds als een dolle aan het rijden en ik geniet er
nog steeds met volle teugen van.
Medestrijdster
Op 1 mei 2000 ben ik met nog vijftien andere toekomstig
LO/Sportinstructeurs opgekomen op de KMS te Weert en ik
kan niet anders zeggen dat ik deze periode als heel erg leuk
heb ervaren. Vooral de INI-1 waarbij mijn groepsinstructeurs
mij heel snel koppelde aan een medestrijdster die graag
LO/Sportinstructrice wilde worden. Zij kreeg het voor elkaar
om het mij die periode erg lastig te maken en ben dan ook
bijna gillend het instituut afgerend.
Teerbeminde buddy
Gelukkig kwam daar de INI-5 periode aan en mocht ik mijn
teerbeminde buddy overgeven aan onze doorgewinterde
Luchtmobieler (welke nu weer terug is op de KMS, Marco
succes) die mij vertelde dat het allemaal nooit zo erg kon
zijn als ik vertelde. Wimpie, wat was ik blij dat ik jou als
buddy kreeg en dat ik verlost werd van die…, die…, die
toekomstige collega. Gelukkig zijn er tijdens onze functieopleiding
een aantal mensen wakker geworden, nadat het
kader op de KMS haar een eeuwige hand boven het hoofd
hield. Ze hebben haar toen toch maar op subtiele wijze
verteld dat dit bedrijf toch niet helemaal geschikt was voor
haar of zij niet voor dit bedrijf, maar dat ben ik even kwijt.
Verwarmingsbuizen
Mijn eerste werkplek was de rijschool in Veldhoven, waar
aooi (bd) Huub van Gulik als commandant zat en aooi Bart
Smits als management ondersteuner. Mede dankzij nog twee
andere collega sgt’n zaten we binnen de kortste keren lekker
op de rol met de rijschool met oefeningen als “Groene Pluis”
(groene dagen voor het kader) in het verschiet. Helaas werd
ik na een tijdje, en ik niet alleen, een beetje verrast tijdens
een telefoongesprek met een collega sergeant-majoor die
opbelde naar het LO/Sportbureau om Bart succes te wensen
met zijn uitzending. Na eerst van mijn stoel te zijn gevallen
heb ik hem verteld dat ik Bart wel even persoonlijk zou
geven, aangezien deze nog nergens van wist. Zo blijkt
maar weer eens dat de wegen binnen de Landmacht
ondoorgrondelijk zijn, maar de verwarmingsbuizen des
te meer.
Een verrijking voor jezelf, maar niet
voor je relatie
Dat die verwarmingsbuizen van de LO/Sportorganisatie
beter werken dan menig papierwinkel bleek ook maar weer
eens uit mijn overplaatsing naar het sportbureau te Vught.
Na het hele gebeuren in 2003 van wel of niet verlengen van
een hoop BBT’ers van 2004 naar 2005 mocht ik gelukkig
bijtekenen voor één jaar, met als gevolg een overplaatsing.
Aangezien mijn vriendin en ik tijdens die overplaatsing ook
net de sleutel van ons huis zouden krijgen, had ik eerst drie
weken zomer-klus-vakantie en zou ik daaropvolgend meteen
op mijn nieuwe werkplek beginnen.
Geintje
Na drie weken van hard schilderen, breken en verhuizen
kwam ik vol enthousiasme aan op de LO/Sportgroep in
Vught. Tijdens het geven van handen en uitwisselen van
de namen werd mij al meteen verteld: “Jij hoeft je kast niet
in te richten, want je gaat naar de LO/Sportgroep van de
KMA”. Mijn reactie daarop was dat ik van niets wist en
dat het dus waarschijnlijk wel een geintje zou zijn.
Verse werkplek
De volgende dag kwam er een kapitein van het regiobureau
op bezoek en vroeg mij of ik al wist hoe laat het was, waarop
ik reageerde: ”tien uur”! De dag daarna kreeg ik een
telefoontje van de regiocommandant die mij vertelde dat ik
op de KMA mocht beginnen. Na drie werkdagen in Vught
te hebben gewerkt/aanwezig zijn geweest, verruilde ik mijn
nog verse werkplek voor die van Breda (waar ik een paar
maanden eerder op had gesolliciteerd). Hieruit blijkt dan
toch gelukkig dat die verwarmingsbuizen ook goede dingen
de wereld in brengen.
Wijze les
Inmiddels ben ik dus een hoop ervaringen verder en heb ik
het erg naar mijn zin op de LO/Sportgroep van de KMA.
Door al die dingen die er in die laatste (bijna) vijf jaar zijn
gebeurd moet ik denken aan het zinnetje dat bovenaan
mijn tekst staat. Huub van Gulik was diegene die mij dit
vertelde en langzaam begin ik te begrijpen wat hij hier mee
bedoelde, alleen ik ben bijna geneigd om te zeggen: “de
LO/Sportorganisatie, je kan voor geen betere organisatie
werken, mits je er tegen kan”. Huub, bedankt voor de
wijze les.
Zo rottig is ‘de pen’ niet
Ik moet alleen zo ongeveer echt naar een onderwerp gaan
zoeken waar ik mijn ‘pen’ mee kan afsluiten (want anders
blijf ik maar ‘……’ over niets). Nu heb ik dit jaar al eerder
iets afgesloten en dat was mijn VOLO-opleiding aan de
Fontys sporthogeschool. De opleiding is zeker een verrijking
voor jezelf, maar niet voor je relatie. Mijn vriendin begon
zich dan ook af te vragen wat die computer meer had dan
zij. De studiegroep waar ik de twee jaar van de opleiding
mee heb samengewerkt, bestond uit drie andere collega’s,
te weten: Rene van Berlo, Peter Verlegh en Raoel Majoie.
Heren, nog bedankt voor de goede samenwerking. Raoel, ik
denk dat je de bui al voelt hangen, want aan jou ga ik met
veel plezier deze ‘pen’ doorgeven en wees gerust, want zo
rottig is ‘de pen’ eigenlijk helemaal niet. Met sportieve groet,
Sgt Michel van Dongen, LO/Sportgroep KMA
ZANDLOPER 33

Geslaagde adoptie
“Vrijdag 29 oktober 2004” staat bij de équipe
Militaire Vijfkamp met dikke letters in de
geschiedenisboeken. Deze bijzondere ploeg kreeg
op deze dag namelijk de beschikking over een
nieuw 'thuishonk'. Na jaren in Ede te hebben
gebivakkeerd, was de verhuizing naar
Schaarsbergen voltooid. Kap Rob Jansen (met een
Luchtmobiel verleden) had de juiste man gevonden
(bgen Koen Gijsbers) om dit tot stand te kunnen
laten komen. Zelf een vermaard atleet geweest en
dus precies wetend wat een topsporter nodig heeft,
opende hij met plezier het nieuwe thuishonk.
Daarvoor was er een select gezelschap bijeen gekomen in
de Valk, het ontvangstcentrum van de 11e Luchtmobiele
Brigade. Na de gebruikelijke ronde met koffie / thee en cake
werden we ontvangen in de filmzaal. Daar trok de bgen
Koen Gijsbers de parallel tussen zijn Luchtmobiele eenheid
en de militaire vijfkamp, want beide categorieën zijn
topsporters. Voor topsporters heb je breedtesport nodig en
dat is allemaal binnen de 'rode baretten' te vinden. Andere
overeenkomsten liggen uiteraard voor de hand, want alle
elementen van de vijfkamp kun je terugvoeren naar het
optreden van de infanterie. De motivatie en inzet van beide
groepen topsporters zijn erg hoog, de uitstraling van die
combinatie sprak de oud baanatleet Gijsbers erg aan, en
vandaar dat hij graag meewerkte aan de 'adoptie' van de
militaire ploeg. Natuurlijk was er al iets moois neergezet
tijdens de Wereldkampioenschappen van twee jaar geleden
in Schaarsbergen die Luchtmobiel heeft ondersteund met
alle mogelijke faciliteiten.
Stimulans
De generaal hoopte dat deze unieke ontwikkeling en samenwerking
een stimulans zal zijn voor alle krijgsmachtdelen. De
militaire sporten verdienen de steun van de commandanten
om zo een positieve bijdrage te leveren aan het imago van
Defensie. Daarnaast hoopte hij dat dit een voorbeeld voor
andere commandanten zou zijn om ook dit soort ondersteuning
te geven aan ploegen of individuele sporters die
niet tot de Defensie Topsporters horen. Zij ontberen vaak
steun en begrip en kunnen dus heel goed een steuntje in
de rug gebruiken. Hij wenste de ploeg alvast en succesvol
Wereld Kampioenschap (WK) Chili toe, waar hij zelf slechts
een paar dagen bij aanwezig kon zijn als Chef de Mission.
Historie
Voor de commandanten en andere belangstellenden was
er daarna een presentatie gegeven door kap Rob Jansen,
beginnend in 1946 met het ontstaan in kleine kring van de
Vijfkamp. Tegenwoordig zijn er een dikke 120 landen aangesloten
zijn bij het Conseil International du Sport Militaire
ZANDLOPER 34
(CISM) en doen er zo rond de vijftig ploegen mee aan de
WK van deze prachtige militaire sport. Voorheen kon je met
een ploeg zo op komen draven, tegenwoordig moet een
atleet een vereist aantal punten halen om deel te mogen
nemen. Daarvoor zijn er bepaalde selectiewedstrijden per
continent aangewezen, alleen China mag dit intern doen,
dit gezien de anders wel heel erg kostbare reizen die
gemaakt moeten worden. Per wedstrijdonderdeel werd het
geheel ondersteund door een kort filmfragment wat lekker
verhelderend werkte voor mensen die niet veel kennis
hadden van dit fenomeen. Leuke beelden gemaakt tijdens
de WK in Schaarsbergen, met onder andere beelden uit het
zwembad in Veenendaal gemaakt met onderwatercamera's
door SBS 6 'geschoten'.
Sleutel
Aansluitend vertrok het gezelschap naar Groot Heidekamp,
alwaar de bgen Koen Gijsbers de sleutel na ontsluiting overdroeg
aan kap Rob Jansen en daarmee was de opening
formeel een feit. Ruimte te over voor de ploeg, die er een
paar stappen op vooruit is gegaan met dit honk. Zover ik
weet een unieke zaak, dat een ploeg er zo 'warm' bij zit,
maar ook wel heel erg noodzakelijk, gezien de complexiteit
van de sport ‘an sich’. Voor de verzorgers een prima
geoutilleerde ruimte met maar liefst twee tafels, daarnaast
een ruime koffiekamer en een bureauruimte voor de Chef
d'Equipe en de trainers. Al met al een uitstekend onderkomen
voor de ploeg, die aan de herenkant wel toe is aan
wat nieuw 'bloed' en bij de dames er heel goed bij staat.
Volgens zeggen gaat in Chili bij de WK het nationale record
van de damesploeg na een jaar of tien sneuvelen. Uiteraard
wenst de redactie de ploeg heel erg veel succes in Chili en
als oud trainer mag van mij het record best sneuvelen! De
gegeven demonstraties lieten in ieder geval een beeld zien
dat de ploegen er klaar voor zijn!
André Wijnberger, redactielid Zandloper
Van LO/Sportinstructeur tot leraar Lichamelijke Opvoeding
Versnelde Opleiding leraar Lichamelijke Opvoeding (VOLO)
Fontys Sporthogeschool biedt voor LO/Sportinstructeurs die bij defensie werkzaam zijn een opleiding aan tot leraar lichamelijke
opvoeding (1ste graad). In een contract tussen defensie en Fontys Sporthogeschool is vastgelegd dat defensie de opleiding voor
BBT-ers bekostigt.
VOLO-Informatiebijeenkomst 25 februari 2004
Op vrijdagmiddag 25 februari 2004 (13.00 uur tot 16.00 uur) vindt een informatiebijeenkomst plaats op de Fontys Sporthogeschool,
Goirleseweg 46 te Tilburg. Hier wordt een presentatie gehouden over inhoud en organisatie van de opleiding.
Vanzelfsprekend krijg je dan ook de gelegenheid tot het stellen van vragen.
Je kunt je voor verdere informatie richten tot de opleidingscoördinator Drs. P.W.J. Blommerde of contact opnemen met het
Secretariaat VOLO: Esther van Bilsen, telefoon 0877 877 040.
BELANGRIJKE DATA:
Informatiebijeenkomst:
Vrijdag 25 februari 2005 van 13.00 uur tot 16.00 uur
Praktijktest en intake
Donderdag 1 april van 12.00 uur tot 18.00 uur
Fontys Sporthogeschool
Goirleseweg 46
5026 PC Tilburg
Telefoon 0877 870 199
Fax 0877 875 388
Surf naar www.fontys.nl/sporthogeschool, button zakelijke dienstverlening.
ZANDLOPER 35

In de vorige Zandloper kon u een verhaal lezen met als onderwerp: wat is voor marstraining de beste keuze: Omvang
of Intensiteit? Dit verhaal is geschreven door de heer Taco Visser van Trainings-geneeskunde en Trainingsfysiologie,
die een wetenschappelijk onderzoek doet naar optimale marstraining. Begeleid met schema’s en (achtergrond)informatie
heeft hij u als vakman trachten dit uit te leggen. Dit onderzoek is nog gaande en er komt zoals afgesproken
nog een vervolg op. Sectie Communicatie KMA heeft hier ook een artikel aan gewijd in een interviewvorm. Dus
hetzelfde onderwerp alleen een andere insteek. Dit verhaal wilde wij u echter niet onthouden.
Need for Speed
“De snelheid gaat naar zeven kilometer per uur.” Voor de
inmiddels met ruim 60 kilogram bepakte en dus stomend-rode
testpersonen reduceert de stem de wereld tot dat ene, eindeloze
asfaltrondje op de Trip van Zoudtlandkazerne.
‘Doorstompen totdat ik faal,’ moet het bij menigeen nu in zijn
hoofd malen. Cs La Grand zucht na afloop: “Ik vond het
zwaarder dan gedacht, vooral het borstgewicht drukt lastig.”
KMar-cadet wmr Ronald Dorrien is het daarmee eens: “Omdat
wij eigenlijk nooit lang met zo’n gewicht lopen, voelde ik dat ik
na ruim zes kilometer toch wat begon te waggelen.”

Ongeveer zeventig derdejaarscadetten persen zich tijdens de
LO/Sport-uren al weken het zweet uit de klieren voor een
trainingsstudie naar ‘Lopen met bepakking’. Met dezelfde
testen als waarmee het tien weken eerder begon, eindigt
het onderzoek half november: een speedmars, een maximale
krachttest, een shuttlerun-test en als toetje een maximale
marstest. In nauwe samenwerking met aooi Ooms en sgt1
Harmsen van de LO/Sportgroep-KMA zijn Landmachtafdeling
‘Trainingsgeneeskunde en Trainingsfysiologie’ uit
Utrecht en ‘TNO Technische Menskunde’ samen leading in
dit nieuwe onderzoek. Maar, waarom en wat wordt er nu
eigenlijk door dat vijfkoppige onderzoeksteam getraind en
getest? Wat zijn de verwachte resultaten en wat gaan we
daarmee doen? En waarom juist testen op de KMA en niet
bij een paraat onderdeel?
Onderzoek TNO/TGTF naar marstraining
Optimale training voor het lopen met bepakking
Lopen met bepakking vormt een vast onderdeel van militaire
opleiding en vorming. Dit ‘marsen’ trainen we traditioneel
door lang te lopen met een bepakking van een zeker
gewicht en dat alles bij elkaar heeft nogal wat nadelen.
Taco Visser, TGTF-bewegingswetenschapper: “Zo’n training
is tijdrovend en levert relatief veel blessures. De vraag is dan
ook terecht, of korter en intensiever trainen misschien
hetzelfde trainingseffect op kan leveren. Als men daarbij in
beschouwing neemt, dat een commandant vaak een
beperkte voorbereidingstijd heeft voor een uitzending, dan
is dit zeker de moeite van het onderzoeken waard."
Waarom dit trainingsonderzoek?
"Tijdens de tien weken durende trainingsstudie staan twee
vragen centraal. Ten eerste: is er een verschil in effectiviteit
tussen marstraining gebaseerd op omvang en gebaseerd op
intensiteit? Met intensiteit bedoelen we in dit onderzoek de
zwaarte van de rugzak. Ten tweede: is er een verschil in
effectiviteit tussen wekelijks en tweewekelijks trainen?"
antwoordt Taco Visser. Cadet-wmr Dorrien ziet het nut
van het onderzoek wel: “Er wordt nu gekeken wat de beste
training is voor lopen met bepakking, in plaats van jarenlang
simpelweg doen.”
Blessures?
Het strikte trainingsprogramma vraagt een behoorlijke inzet
van de kant van de cadet. Hoe zit het met blessures? Visser:
”Trainen brengt altijd het risico van blessures met zich mee
en ja, de kans op fysiek ongemak oplopen tijdens deze
activiteiten is iets hoger, dan bij normale, minder zware
inspanningen. Maar, de hele opbouw van het trainingsschema
is erop gericht dat juist te voorkomen. Een ander,
niet onbelangrijk punt is, dat we ook willen weten of langmarsen
eventueel een verhoogde kans op blessures geeft."
Wat levert het allemaal op?
Wat levert het onderzoek nu eigenlijk op? “De verwachting
is dat het voor de deelnemers aan het onderzoek leidt tot
ZANDLOPER 38
”Trainen brengt altijd het risico van blessures met zich mee en ja, de
kans op fysiek ongemak oplopen tijdens deze activiteiten is iets hoger,
dan bij normale, minder zware inspanningen”
een verbetering van uithoudingsvermogen en spierkracht
en natuurlijk, daar ging het allemaal om, verbetering van
marsprestaties,” reageert Taco Visser. “We brengen de
cadetten na afloop ook op de hoogte van hun vorderingen."
Waarom op de KMA?
Visser: "Daar kan ik een aantal redenen voor noemen.
Allereerst past het bij het imago om aan wetenschap te doen
en daar op deze manier van dichtbij mee in aanraking te
komen. Ook niet onbelangrijk is de goede motivatie van de
cadetten om 10 weken flink aan de slag te gaan. Misschien
nog wel de belangrijkste reden is het feit dat deze cadetten
de toekomstige commandanten zijn en op deze manier
waardevolle kennis opdoen. Wij verwerken de resultaten
straks in een rapport en in artikelen. Natuurlijk wel op zo’n
manier, dat de anonimiteit gegarandeerd blijft. Dat zijn we
immers verplicht. Dubbele winst dus met deze trainingsstudie:
fysiek voor de cadetten, inzicht in een effectieve
marstrainingsmethode voor ons, ja eigenlijk de commandant
dus," besluit Visser.
Elnt Marcel Kerstens, Sectie Communictie KMA