december 2004 - Sportcommissie

Trainen dus vooral middels het woon-werk verkeer. Zoveel
mogelijk op de fiets naar het werk van Tiel naar Utrecht, Ede
en als laatste Amersfoort. Al snel werd de lat hoger gelegd
en kwamen de cols in de Alpen en Pyreneeën in beeld. Altijd
had ik al eens een lange fietstocht willen maken. Nadat ik in
2001 met Functioneel Leeftijd Ontslag (FLO) was gegaan,
moest het maar eens gaan gebeuren. Tijd genoeg en ik had
meteen een doel om voor te trainen. Het werd een tocht
naar de Olympische Spelen in Athene. In 1972 was ik met
mijn toenmalige maatje Dick Stooter naar de Olympische
Spelen in Munchen geweest om collega en vriend 1500
meter loper Haico Scharn aan te moedigen. Een schitterende
ervaring met een slechte afloop (aanslag van Palestijnsen).
Met het bezoek aan Athene zou de cirkel weer rond zijn.
Avonturen
In mijn eentje, een andere ‘gek ‘ was niet voorhanden. Dat
heeft voor- en nadelen, het grote voordeel: ik hoefde alleen
met mezelf in discussie als er een beslissing genomen moet
worden. Na oefentrips richting Italië (2002) en Spanje
(2003), was het op 25 juli 2004 zo ver. Met ongeveer 6000
trainingskilometers in de benen en slechts acht kilo aan
bagage, ging het richting Athene. Ik had slechts een target:
de veerboot in Bari halen op 9 augustus ’s avonds om acht
uur. Daar had ik een plaatsje op besproken en was eigenlijk
mijn enige zekerheid. Dat lukte na de nodige avonturen
onderweg ruimschoots. Op 12 augustus bereikte ik Athene,
een dag voor de opening van de spelen. Een hectische sportweek
kon beginnen. Op 20 augustus stapte ik weer op, om
de fietsbus op 28 augustus in Florence te halen. Vijf weken
en 3600 kilometer later was mijn ‘Missie’ voltooid.
Obstakel
Een exacte route had ik niet uitgestippeld. In mijn hoofd had
ik wel grove planning. Ik moest ongeveer gemiddeld 130
kilometer per dag fietsen om op tijd in Bari te zijn. In het
begin volgde ik globaal de route van Hans Reistma richting
Rome tot aan het Garda Meer, zoals hij die in een twee
boekjes had beschreven. Het ging via Duitsland, Oostenrijk
een stukje Zwitserland en heel veel Italië. In Oostenrijk de
Alpen over en in Italië vooral langs de Adriatische kust.
Overvaren naar Griekenland (Igoumanitsa) en via Patras
naar Athene. Het enige obstakel van betekenis is de Arlberg
richting Sankt Anton in Oostenrijk. Flink klimmen met een
tunnel van enkele kilometers langs. De Rechenpass om in
Italië te komen, stelt niet zo veel voor.
Overleven
Het weer was erg wisselvallig. Pas na twee dagen brak de
zon door. In Duitsland ging de route veelal over fietspaden
en langs de Rijn. Daar kreeg in het deuntje “Een reisje langs
de Rijn”, maar niet uit mijn hoofd. Dat begin je dan te
neuriën tot vervelens toe. Totdat ik ineens de trappers niet
meer rond kreeg. Een snelbinder was gebroken en had zich
om mijn pion gedraaid. Even schrikken, maar na een kwartiertje
kon ik opgelucht weer verder. In Italië ging de route
veelal langs provinciale wegen met veel verkeer. Andere
opties waren er langs de Adriatische kust niet voorhanden.
Het is wel overleven, want ze hebben daar weinig respect
voor een fietser. Al reed ik op een voorrangsweg, toch
probeerden die Italianen en ook de Grieken voorrang te
nemen. De bumper net een metertje over de stopstreep,
mobieltje aan het oor, de meest modieuze zonnebril op de
neus en klaar om weg te racen. Die zonnebril is nog het
ergste, want dan kun je geen oogcontact maken. Je weet
niet dat ze je gezien hebben.
Veilige plek
Ik overnacht veel al in grote plaatsten in een hotel of
pension. Die zijn meestal snel gevonden en een plaatsje
voor mijn fiets is altijd wel voorhanden. In een schuur, op
de hotelkamer, in de voorraadkamer tussen de fusten bier
of gewoon met een slot vast aan het biljart. Altijd op een
veilige plek, anders zocht ik een ander hotel.
Vochtbalans
Echte fysieke problemen heb ik niet gehad. Alleen in het
begin waren de benen ’s morgens nog wel eens wat stijf.
Na een week was dat ook over. Meestal zat ik ‘s morgens
na een stevig ontbijt om acht uur op de fiets en stopte
’s middags om een uur of vier. Tussen door de nodige stops
bij een bezienswaardigheid, om de kaart te lezen en om te
lunchen. Dan moet je knap doorfietsen om een gemiddelde
van 25 kilometer te halen. Vooral toen het in Italië warmer
begon te worden, moest ik goed de vochtbalans in het oog
houden. Veel drinken, maar dat verflauwt de eetlust dan
weer. Vaak moest ik mezelf dwingen om tussen de middag
mijn boterhammen op te eten. Dat lukte aardig, want bij
vertrek woog ik 66 kilo en bij terugkomst gaf de weegschaal
die weer aan.
Loodzwaar
Moeilijke dagen heb ik natuurlijk best gehad. Toen ik in
Merano (Noord-Italië) s’ avonds aan een heerlijke cappuccino
zat, belde de zoon van mijn zus op. Hij zat in Pechiera
op en camping. Of ik zin had om langs te komen. Hij had in
de Gelderlander gelezen dat ik in de buurt was. Eigenlijk
wilde ik via Verona rijden, maar na een week alleen is het
best leuk om weer eens lekker Hollands te praten. Na een
vluchtige blik op de kaart, ik dacht dat het zo’n 150 kilometer
zou zijn, stemde ik toe. Ik vertrok om zeven uur om
twaalf uur later met 193 kilometer op de teller in Pechiera
aan het Garda Meer de arriveren. Uitgewoond, want de
laatste 90 kilometer langs de Adige had ik de wind op kop.
De volgende dag moest ik door de Po-vlakte. Net de Betuwe
overigens op de dijk langs de Po. Weer wind tegen en het
kwik steeg boven de veertig graden uit. Na 130 loodzware
kilometers heb ik in Ferrara een hotelkamer met airco
genomen. Die op zestien graden gezet en heerlijk onder
de dekens gaan slapen. De volgende dag was ik weer het
mannetje.
Internetcafés
Naast het fietsen, moest ik om de drie dagen mijn avonturen
mailen of doorbellen naar dagblad de Gelderlander in Tiel.
Bij die krant ben ik medewerker op de sportredactie en die
vonden het wel een leuk idee om hun lezers mee te laten
genieten. Het viel nog niet mee om internetcafés te vinden
onderweg. Vaak moest ik mijn verhaal doorbellen. De
rubriek werd wel goed gelezen, want ik heb er erg veel
reacties op gehad.
Fietsenmaker
Na de Po-vlakte bereikte ik de Adriatische kust en kwam
door Cesenatico langs het kerkhof, waar Marco Pantani
begraven ligt. Het was gesloten anders was ik zeker even
naar zijn graf gegaan. Een dag later had ook er overigens
zelf ook kunnen liggen, want in Pesaro werd ik aangereden
door een auto. Wonder boven wonder kwam ik er met en
paar schrammetjes op elleboog en knie er vanaf. De auto
had een flinke deuk opgelopen en de bestuurder was
helemaal van streek. Er stonden meteen een stuk of twintig
opgewonden Italianen om ons heen, die meer oog voor de
bestuurder hadden dan voor mij. Na tien minuten heb ik
die man een klopje op zijn schouder gegeven en hem
a reverdeci toegewenst, op mijn fiets gesprongen en mijn
weg vervolgd. Even dacht ik, toen ik op de grond lag: het is
gebeurd Jansen, einde, je kunt naar huis, maar al snel bleek
dat het allemaal meeviel. Alleen kwam ik er achter toen ik
wegfietste dat er een slag in mijn achterwiel zat. Die heb
ikzelf grof er uitgehaald en naast het hotel in Ancona zat
toevallig een fietsenmaker. Je weet wel, zo’n klein winkeltje
met foto’s met handtekeningen van Francesco Moser aan de
muur, drie oude mannetjes, die ik met handen en voeten
duidelijk maakte wat ik wilde. Dat begrepen ze snel. Mijn
wiel ging in de wielrichter en kwam er na en halfuur strak
weer uit. En van afrekenen wilde ze niet weten. Echte
wielerliefhebbers daar.
ZANDLOPER 27