De Grootste Zondaar Ooit

‘Uit de Griekse oudheid,’ zei hij over het bouwwerk en hij rustte er
tegelijk bij uit. Michel zat daarentegen vol energie en verkende tijdens
Jeans gebruikelijke dutje de omgeving. Op een dag kwam hij enthousiast
aangelopen.
‘Verderop zijn er allemaal holen in de rotsen uitgehakt, opa. U moet dat
zien!’ Maar Jean bleef rustig zitten en verklaarde doodleuk dat de holen
ooit eens voor geiten waren gemaakt, om ze te beschermen tegen
roofdieren. Hij had ze blijkbaar al eerder ontdekt. Op een keer kwam hij
amper overeind en toen moest Michel hem letterlijk naar huis toe slepen.
In de adolescentie begon de jongeman naar meisjes te kijken en voor zijn
mentor was dat een goede aanleiding om over het huwelijk van twee zielen
te praten. Hij legde hem uit hoe de mannelijke en de vrouwelijk ziel
kunnen samensmelten en dat het principe man-vrouw alom in het
universum vertegenwoordigd is.
‘Heb je dan ook vrouwelijke en mannelijke planeten?’ vroeg Michel.
‘De planeten zijn in principe allemaal vrouwelijk. Ze noemen onze planeet
niet voor niets moeder aarde,’ antwoordde Jean.
‘En hebben wij mannen nog iets in het heelal in te brengen?’
‘Wel, de sterren zijn mannelijk. Zo is er een straal- en een
schaalbewustzijn. Deze eeuwige polariteiten zijn tevens de essentie van de
alchemie.’ Het grootste gedeelte van zijn jeugd bracht de jongeling met
zijn grootvader buitenshuis door en zijn ouders zagen hun snel
ontwikkelende zoon nog maar zelden. Alleen tijdens de middagmalen was
er nog een algeheel samenzijn. Dat ze elkaar zo weinig zagen, lag niet
alleen aan Michel en Jean. Jacques werkte namelijk de hele dag op het
notariaat en Reynière had, naast het bestieren van het huishouden, haar
handen vol aan de jongste kinderen. Vooral de zevenjarige Antoine was
een moeilijk geval, want hij gedroeg zich zeer recalcitrant. Michel kon
verder goed met zijn broertjes opschieten, maar samen spelen? Nee, dat
zat er niet in. De seizoenen vlogen zo aangenaam voorbij, tot die ene
trieste dag. Men trof zijn dierbare grootvader in zijn vertrek aan. Hij bleek
van ouderdom gestorven te zijn. Michel had hem al een tijdje achteruit
zien hobbelen en wist dat zijn einde eraan zat te komen. Het was
desalniettemin een hard gelag.
Het miezerde op de dag van de begrafenis van Jean de Saint Rémy. Er
werd afwisselend bij de dode in huis gewaakt, totdat het lijk voor de
uitvaart werd overgebracht. Alle familieleden waren aanwezig. De oude
Pierre en zijn vrouw waren helemaal uit Grasse overgekomen, en de drie
zussen en nichten van Jean uit het dichterbij gelegen Marseille. De
katholieke gebedsdienst vond plaats in de kerk van Selongey. De families
gingen te voet naar de kerk, waar de lijkkist inmiddels was geplaatst.
Michels grootouders liepen onderweg zo traag, dat hij alle tijd had om de
chique huizen met traptorens op de Place des Halles tot in detail te
bekijken. Eindelijk arriveerden ze dan bij de kerk, waar zich veel vrienden
en bekenden hadden verzameld. Bij de ingang werd Michel per ongeluk
12