De Grootste Zondaar Ooit

‘Gewoon, dokter De Nostredame.’
‘Je weet toch wel dat wetenschappers hun naam met een Latijnse uitgang
verfraaien, hè?’
‘Jawel, maar...’ aarzelde Michel, bang voor ijdeltuiterij.
‘Indruk maken is ook belangrijk, hoor. Wat vind je van Nostradamus?’
‘Klinkt goed!’ lachte zijn metgezel, die het zich liet welgevallen. Enkele
dagen later namen de twee afscheid van elkaar en ze beloofden contact te
houden.
Michel keerde naar zijn ouders terug om vanuit Saint Rémy zijn kennis in
de omstreken aan te bieden. Die waren maar wat blij met de thuiskomst
van hun zoon en vader bood hem spontaan de voormalige zolder van opa
aan.
‘Moet je dat niet eerst met Julien bespreken,’ waarschuwde Reynière haar
man.
‘Julien studeert alleen boven en Michel gaat geld in het laatje brengen,’ zei
hij terug.
‘Je loopt zowel over de jongen heen,’ laakte ze.
‘Goed, ik zal vragen wat hij ervan vindt.’ Julien, die op zolder rechten
studeerde, bleek geen probleem te hebben om plaats te maken voor zijn
oudste broer en verkaste met zijn boeken naar zijn vroegere kamertje. De
aanwezigheid van zijn geleerde broer kwam hem zelfs goed uit, want die
kon hem nu helpen teksten te vertalen. Eind goed al goed. Michel vond het
fijn zijn familie terug te zien; het laatste bezoek dateerde alweer van een
jaar geleden, en met verruimde geest sloeg hij de familiare ontwikkelingen
gade. Zijn broertjes waren inmiddels uit de kluiten gewassen en stonden
op het punt de wijde wereld in te trekken. Zo wilde Bertrand timmerman
worden. Het meeste houtwerk in huis was van zijn hand. In ieder geval
wilde hij beslist geen notaris worden zoals vader, want die had een
misvormd hoofd van de vele hoofdarbeid, beweerde hij. Vader had
inderdaad een merkwaardig voorhoofd: het was plat, hoog en stak ver
vooruit. Opvallend mooi daarentegen waren zijn schone, slanke handen.
Voorts was Jacques wat stijfjes en hij overwoog alles tot in de puntjes.
Zijn vrouw leefde meer vanuit de intuïtie. Michel zag nu pas hoezeer zijn
moeder een aantrekkelijke vrouw was. Ze had een prachtig figuur, mooie
warme ogen en lang, glanzend bruin haar, dat meestal opgestoken zat.
Jammer dat ze met vreemdelingen iets te goed van vertrouwen was; een
paar keer was er in haar bijzijn geld ontvreemd. Vader had wat dat betreft
een gezond portie wantrouwen. Zijn ouders vulden elkaar dus prachtig
aan. De andere broers, Hector en Antoine, wisten nog niet wat ze gingen
doen.
‘Ik weet het wel: ik ga matze bakken,’ reageerde Reynière luchtig op alle
gewichtige toekomstplannen. ‘Wil je me helpen, Michel? Dan kun je me
in de tussentijd vertellen wat je allemaal in Montpellier hebt meegemaakt,’
en de jonge arts ging gewillig mee. In de keuken pakten ze het meel en
mengden het met water aan.
‘Vertel op,’ gelastte ze en haar zoon begon over zijn studietijd te praten.
28