De Grootste Zondaar Ooit

gaan. Ook wordt er geroddeld dat u een jodenvriendje bent. Ik moet u dit
vertellen, mijnheer, omdat ik weet dat u een goed mens bent,’ en ze rende
weg. Michel vergrendelde direct de voordeur, liep piekerend door het huis
en nam voorzorgsmaatregelen. Boven in het slaapvertrek keek hij even
naar het zorgeloze gezichtje van Isabelle, die rustig lag te slapen. Nu pas
kon hij huilen en de wind, die door het open venster waaide, beroerde zijn
tranen. Toen werd de stilte verbroken en waren de poppen aan het dansen.
Opgehitste stadsgenoten met fakkels riepen kwaadaardige leuzen en
verzamelden zich in groten getale voor hun huis.
‘Moordenaar,’ riepen ze, ‘je verdient de doodstraf.’ Michel keek met één
oog vanachter de gordijnen naar beneden en zag de ziedende menigte aan.
‘Laten we hem nu te grazen nemen,’ hoorde hij iemand zeggen. Deze keer
zou hij het moeten afleggen, wist hij. De afgesloten huisdeur kraakte door
een poging van woestelingen hem open te breken en daarna werd er een
brandende fakkel langs hem naar binnen gegooid. Vliegensvlug pakte
Nostradamus zijn wakker geschrokken dochter, bond haar op zijn rug en
gelastte haar stil te zijn. Achter haar bedje rukte hij een lade van een
dressoir open, griste er een tas met spullen uit en gooide die om zijn
schouder. Toen rende hij met Isabelle de zoldertrap op. De
slaapkamergordijnen hadden door de brandende toorts al vlam gevat en
niet veel later stond het huis in lichterlaaie. De relschoppers wisten de
voordeur uiteindelijk te forceren en zochten op de begane grond naar de
magiër van het kwaad, maar door de oplaaiende brand durfden ze niet
hoger te gaan. Ondertussen klom vader met zijn kind aan de achterkant
van het huis op het dak en sprong, uit het zicht van het schorem, op een
volgend dak. Zo wist hij via de belendende huizen het brandende pand
achter zich te laten. Gelukkig was het buiten pikdonker en de
opstandelingen konden hen niet ontdekken. Maar halverwege gleed
Michel door datzelfde gebrek aan licht bijna van het dak af. Moeizaam
bereikte hij het laatste huis, waar hij via een balkon en een klimplant naar
beneden klauterde.
‘Daar is-ie!’ riep een gluiperd plotseling, die zijn schim had ontdekt. De
raddraaiers, die nog voor het brandende huis stonden te schreeuwen,
kregen hem ook in de smiezen en gingen er direct achteraan. De lenige arts
sprong op de grond en spurtte weg. Hij wist zijn belagers in de wirwar van
steegjes af te schudden en vluchtte met zevenmijlslaarzen de stad uit; ver
weg de heuvels en bossen in. Niet lang daarna hield men op het stadsplein
een troep speurhonden een sok van de dokter voor en alras vonden ze een
spoor. De achtervolging werd ingezet.
‘Waarom zijn ze zo boos?’ vroeg Isabelle intussen.
‘Ze houden niet van ons,’ zei vader, die dacht dat ze ontkomen waren.
‘We zijn toch lief?’
‘Jawel, maar zij denken daar anders over,’ en toen nam hij tot zijn
afgrijzen een stoet jagers in het dal waar. Met een opgevoerd tempo
baande vader zich een weg door het bos. Boven op een heuvel bleek het
plateau abrupt te eindigen en een gapende kloof weerhield hem van verder
46