De Grootste Zondaar Ooit

jonkvrouw, waar Michel direct van onder de indruk raakte. Hij schatte
haar leeftijd begin twintig, een paar jaar jonger dan hijzelf. De Italiaanse
had een klein, mooi hoofd, gedragen door een lange nek, schitterende ogen
en ze bewoog zich heel elegant. De geneesheer vergaapte zich aan de
bekoorlijke dame die van hoge komaf moest zijn en hij wist de ogen niet
meer af te wenden. Zo’n mooie vrouw had hij nog nooit gezien en zijn hart
werd door cupido geraakt. Gewoonlijk pronkte men niet met schoonheid,
maar Italianen wel; de jonkvrouw liep met zeer opvallende kleding rond.
Ze droeg een paars fluwelen japon met bolle mouwen en een openstaande,
witte kraag. Het Venetiaansachtige gewaad verbreedde zich vanaf haar
taille tot aan de grond door middel van hoepels. Tientallen! Voorts was
haar zwarte haar als een tooi op het hoofd gebonden en met edelstenen
gedecoreerd. Om haar hals hing nog een parelen ketting, zo te zien heel
kostbaar. Terwijl de adembenemende dame Michels kant op liep, sleepte
ze haar jurk statig over de grond, en hoe langer hij naar haar keek, hoe
meer hij van de aarde raakte. Toen de Italiaanse langsliep, die met twee
heren en een matrone aan het keuvelen was, keek ze haar bewonderaar
plotseling onbevangen aan. Een betovering vond plaats. Door haar
onverwachte blik smolt Nostradamus als was en zijn leven leek nu pas te
beginnen.
‘Mijn hemel,’ stamelde hij van slag. En terwijl hij haar bleef aanstaren,
trilde hij als een rietje. Hij voelde zich opeens zo klein en kwetsbaar als hij
nooit voor mogelijk had gehouden. Na jarenlang alleen patiënten te
bezoeken was hij de liefde totaal vergeten, en daar begon zomaar de zon in
de krochten van zijn ziel te schijnen. Tijdens de ademtocht dat beiden
elkaar aankeken, werd ook zij door een liefdespijl getroffen en blozend
wandelde ze met het gezelschap verder. Michels hart stond in vuur en
vlam en hij moest en zou deze vrouw het hof maken. De aanbidder sprong
op, gooide wat kleingeld op het tafeltje en rende gedrogeerd achter de
Italiaanse aan. Op afstand volgde hij het groepje en zocht koortsachtig
naar een mogelijkheid om toenadering te zoeken. De jonkvrouw voelde
hem achter zich aankomen, maar durfde niet om te kijken en schoot
uiteindelijk een pension in. De wankele arts raakte er zowat van in paniek.
Wat moet ik nou doen? vroeg hij zich af. Een dienstmeisje verliet toevallig
hetzelfde pension. Hij zag het en riep haar toe: ‘Juffrouw, kunt u mij
misschien vertellen wanneer dat laatste gezelschap vertrekt, want ik heb
nog iets te bespreken.’ Het dienstmeisje bekeek zijn nette voorkomen en
reageerde als gewenst: ‘U bent een bekende van de De Vaudemonts?’
‘Min of meer,’ verdraaide hij de waarheid. Ze werd loslippig en vertelde
hem dat het gezelschap de komende zaterdag weer naar de Lot en Garonne
zou vertrekken. Hij wist genoeg, bedankte haar en keerde in de wolken
terug naar Saint Rémy. Daar ging hij zich beraden op een ontmoeting met
de vrouw van zijn dromen. Tijdens het middageten zat er een verkleurde
huisgenoot aan tafel.
‘Wat ben jij in een goed humeur,’ merkte vader op.
‘En zo knap heb ik je nog nooit gezien,’ voegde moeder toe, ‘je straalt
34