De Grootste Zondaar Ooit

Daar kunnen wij de komende jaren wel mee vooruit, schatte hij en hij
beraadde zich over de te volgen strategie.
Teruggaan naar Agen was geen optie. Eerst de streek te voet verlaten en
dan hopelijk per koets naar Saint Rémy. Dat werd het plan. Iets verderop
groeiden pruimenbomen en ze liepen ernaartoe. Sommige takken hingen
tot vlak boven de grond en de rijpe vruchten lieten zich moeiteloos
plukken. Na hun buik rond gegeten te hebben, begonnen ze iets te
herstellen van de slopende heksenjacht. Isabelle maakte zelfs al een kreetje
om een vlinder die langs haar ogen dwarrelde.
Waarlijk, het leven gaat gewoon door, constateerde vader weemoedig.
Misschien maakt zij mijn leven toch nog de moeite waard... Die dag
trokken ze over heuvels en door dalen en bij het avondrood ontdekten ze
een klein, vervallen, stenen huis, dat in een bosrijke omgeving verscholen
lag. Het kot bleek verlaten te zijn en ze kozen er een plek in de luwte. Hier
zouden ze de nacht wel veilig kunnen doorbrengen. Houtskoolresten op de
vloer verraadden gestookte vuren, die waarschijnlijk van jagers afkomstig
waren. Na wat gedroogd vlees en nog een paar pruimen genuttigd te
hebben, werd het tijd om te gaan slapen. Vader kroop om zijn dochter
heen om haar te beschutten tegen de wind, die vrij door de ruïne waaide.
Midden in de nacht werd de wind heviger en hij gierde door de bouwval.
Nostradamus werd er wakker van en controleerde direct of zijn kleine
meid nog wel naast hem lag om vervolgens weer in slaap te vallen. Pas
laat in de ochtend werd hij door een ekster wakker gemaakt, die boven op
het dak hard zat te fluiten. Zijn dochter had daarentegen nog geen krimp
gegeven.
‘Isabelle,’ fluisterde hij en hij raakte haar aan.
Waarom is ze zo stil? En met een beklemmend voorgevoel boog hij zich
over haar heen.
‘God, nee!’ schreeuwde hij en met grote afschuw herkende hij de zwarte
plekken op het kindergezichtje. Door zijn gegil opende Isabelle haar
oogjes en gaf ze aan dat ze zich niet goed voelde. Deze confrontatie met
de pest kwam hij niet te boven, er knapte iets in hem en daas hield hij zijn
dochter vast. De volgende dag stierf ze en daarmee stierf ook zijn
motivatie om in leven te blijven. Buiten zinnen staarde hij voor zich uit en
in zijn hoofd begon het te spoken.
‘Laat die twee maar bij elkaar, de één kan niet zonder de ander,’ gebood
de Franse officier. Het onafscheidelijke duo Bruno en Yves versleepte met
veel moeite het loodzware kanon op affuit door de modder naar voren toe.
Door de overvloedige regen was de stoffige grond in bruine derrie
veranderd en hun blauwe uniformen raakten tijdens het werk geheel
besmeurd.
‘Trek dan toch naar links, oen!’ verweet Bruno zijn kompaan.
‘Ik dacht dat jij met je gedachtekrachten het klusje wel zou klaren,’
zemelde Yves. Uiteindelijk kregen ze het kanon dan op de juiste plek en
Bruno begon het kruit aan te stampen, terwijl Yves de kogel in de omhoog
50