De Grootste Zondaar Ooit

Hippocrates de grondslag voor onze wetenschappelijke geneeskunde. Hij
zegt dat ziekte niet door tovenarij maar door de natuur veroorzaakt wordt,
en alleen door haar weer genezen kan worden.’ Zijn pupillen zaten nu
strak in het gelid en niemand durfde nog een kik te geven.
‘Rond tweehonderd na Christus leert Galenus ons, ook een Griekse arts,
dat het lichaam vier vloeistoffen bevat: bloed, slijm, gele en zwarte gal,
die in een juiste balans met elkaar dienen te zijn. Tot zover deze inleidende
geschiedenis. Er kunnen nu kort vragen gesteld worden.’ De studenten
aarzelden even.
‘Hebben vrouwen evenveel bloed, slijm en gal als mannen?’ vroeg
iemand.
‘Dat weten we niet precies, maar als deze vloeistoffen niet in balans met
elkaar zijn, worden zowel mannen als vrouwen ziek,’ antwoordde hij.
‘Mijn moeder spuit anders flink wat gal,’ merkte een Bask op.
‘Ze is vast en zeker ziek,’ veronderstelde Hache.
‘Nou, eigenlijk niet, ze is zo gezond als een vis.’
‘Enfin, ik kan op afstand geen diagnose stellen. Gelukkig zijn we
momenteel veel verder dan Galanus en maken we wetenschappelijke
studies door onder andere menselijke lichamen open te snijden. Dus mocht
je moeder in de buurt zijn...’ De Bask werd wat bleek rond de neus door
het serieus klinkende voorstel van zijn leraar.
‘Bedoelt u dat u ook in levende mensen snijdt?’ vroeg hij.
‘Zeker, maar dat komt zelden voor. We bestuderen voornamelijk lijken en
maken er gedetailleerde tekeningen van. Door deze studies hebben we al
talloze inzichten verworven en kunnen veel van de hedendaagse ziektes
genezen worden.’
‘Wat voor methodes zijn er tegenwoordig om ziektes te behandelen?’
vroeg Michel nu.
‘Bijvoorbeeld met medicijnen, die in drankjes, poeders of tabletten
verwerkt zijn,’ antwoordde de docent. ‘Helaas zijn er veel kwakzalvers,
kruidengenezers en heksen die zich voordoen als apotheker. Ook een zeer
nuttige methode is het aderlaten, waardoor het zieke bloed uit het lichaam
kan ontsnappen, mijn specialiteit.’ Het vragenuurtje liep ten einde en er
volgde een middagpauze. Daarna gaf Hache ononderbroken les tot
zonsondergang. In de avond verlieten Michel en zijn klasgenoten het
universiteitsgebouw, na een goedkope maaltijd in de mensa, om naar huis
toe te gaan.
‘Zin om door de stad te lopen?’ riep iemand die hem bij de Notre-Damedes-Tableskerk
inhaalde. Het was François Rabelais, de student met de
levendige ogen, die naast hem in de klas zat. Michel vond het een goed
idee en ze maakten een wandeling door de stad en raakten al snel bevriend.
François bleek een geniale verteller te zijn en had ’t hart op de tong.
Overal waar ze langsliepen noemde hij alles bij naam en wel op een zo
onverbloemde en ongebruikelijke wijze dat velen er rode oortjes van
zouden krijgen. De rebel durfde werkelijk over alles te praten: over
ketterse zaken, pijnlijke emoties of lichaamsdelen waarover men liever
22