De Grootste Zondaar Ooit

dat er in Saint Rémy maar voor één chirurgijn plaats was, maar
Nostradamus hield zijn poot stijf en ze wisten er niets tegen in te brengen.
Binnen een week sterkte mijnheer Delblonde aan en de omstreden
geneesheer zegde hem aan vanaf nu korte wandelingen te maken. De
patiënt deed wat hem werd opgedragen en maakte sinds maanden weer een
ommetje door de stad. Zijn gezondheid ging met sprongen vooruit en alle
stadsgenoten vernamen van zijn verrassende genezing. De stadschirurgijn
en het bestuur stonden voor schut en Michels naam als arts stond op de
kaart. Binnen enkele dagen klopten zieken bij huize De Nostredame aan en
de wonderdokter behandelde hen met goed gevolg. Nadat Villain in de
loop der tijd enkele grote missers had begaan, werd Michel aangesteld als
de nieuwe, wettige arts van Saint Rémy. De beëdiging was nog maar net
een feit, toen er zich een massale pestuitbraak in de Camargue voordeed.
Het districtsbestuur maakte melding van duizend dodelijke slachtoffers in
het gebied en de nieuwbakken chirurgijn stond voor een grote uitdaging te
wachten. De pestilentie was zeer besmettelijk en als een familielid deze
ziekte onder de leden had, wachtte jou in de regel hetzelfde lot. Binnen
twee tot zes dagen kon je dan dood en begraven zijn. Ook honden, katten,
kippen en zelfs paarden gingen eraan ten onder. Maar de jonge arts was
veerkrachtig en meende resistent te zijn. Gelukkig was Saint Rémy nog
niet getroffen door een pestuitbraak. Maar het nabijgelegen dorpje Sainte
Doffe wel en het openbare leven was er compleet tot stilstand gekomen.
Lijken lagen er op straat te rotten of werden door ontredderde naasten in
allerijl in opgeworpen graven gegooid. In de straten hing een ondraaglijke
stank van rottend vlees en men verbrandde geurende stukken hout om hem
te verdrijven. Veel dorpelingen hadden, om in leven te blijven, hun zieke
familieleden het huis uitgejaagd. Anderen waren weer naar elders
gevlucht. Michel bezocht in dit geplaagde dorp zijn eerste pestgeval en
werd in een lemen hutje naar een doodziek kind gebracht. Het jongetje
spoog bloed op, had zwarte plekken, hoge koorts en bulten zo groot als
een ei. Om de lucht te verfrissen besprenkelde zijn moeder de vloer met
azijn. De stoutmoedige arts onderzocht het kind, maar stond eerlijk gezegd
met de handen in het haar. Tegen deze ziekte was nog geen remedie
gevonden. Op de universiteit werd aangeraden om in die gevallen een
aderlating toe te passen, maar van zulke achterlijke praktijken wilde
Michel zich verre houden. Om de familie hoopvol te stemmen hing hij om
de nek van het kind maar een stukje duivelsdrek, dat bij exorcisme werd
gebruikt. Hij noteerde verder de kenmerken van de uiterst besmettelijke
ziekte en vertrok zonder iets wezenlijks te kunnen verrichten. In de
navolgende dagen bezocht de arts verschillende pestlijders, die
aanvankelijk hun heil in de geestelijke vrede met God zochten. Waar hij
ook binnenkwam, altijd was er wel een benepen pastor die de zieke de
biecht afnam en hem of haar een plaatsje in het hiernamaals beloofde.
Medici kwamen jammer genoeg op de tweede plaats. Onwetendheid is een
hoofdzonde, besefte Michel eens te meer. Het vele bijgeloof, de
machtsmisbruik en onkunde stimuleerden hem echter wel om de oorzaak
30